Ο Πέτερ Μάιζεν είναι ίσως ο γηραιότερος μπλόγκερ της Γερμανίας και ενδεχομένως; ένας από τους πιο ηλικιωμένους της Ευρώπης, έχοντας επιβιώσει από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και άσχημες οικονομικές και ενεργειακές κρίσεις.

Η ενασχόληση του Μάιζεν με το γράψιμο στο Διαδίκτυο ξεκίνησε πριν περίπου 10 χρόνια, όταν του χάρισαν ένα τάμπλετ. Αν και ήταν ήδη στα 90 του, έμαθε να το χρησιμοποιεί, γράφοντας στη συνέχεια ιστορίες από τη ζωή του για τους δύο γιους του, τα τέσσερα εγγόνια και τις έξι δισέγγονές του.

Αυτό προκάλεσε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον στην οικογένεια που προέκυψε η ιδέα να γίνει προσβάσιμο και σε άλλους ανθρώπους. Κάπως έτσι γεννήθηκε το μπλογκ, το οποίο έκτοτε έχει προβληθεί περίπου 75.000 φορές.

Ο Πέτερ Μάιζεν, που ήταν στα νιάτα του ηλεκτρολόγος μηχανικός, είναι καλός αφηγητής. Το παρατηρείς γρήγορα όταν κάθεσαι απέναντί ​​του στο Ροτ, όπου μένει, που είναι συνοικία του Ρέτγκεν στα σύνορα με το Βέλγιο.

«Διανοητικά είμαι ακόμα σε φόρμα, αλλά το σώμα δεν είναι φτιαγμένο για να γερνάει τόσο» διαπιστώνει, προσθέτοντας με χιούμορ πως «δεν υπάρχουν ανταλλακτικά». Εξάλλου, εξακολουθεί να ζει σε ένα ξύλινο σπίτι που έχτισε ο ίδιος και μοιάζει με την καλύβα του παππού της Χάιντι στα ελβετικά βουνά, κατά το κλασσικό παιδικό βιβλίο. Πριν από τέσσερα χρόνια επανέλαβε το τεστ για την άδεια οδήγησης – και το πέρασε. Η οικογένεια δεν μπορούσε να το πιστέψει, αλλά έχει το χαρτί για να το αποδείξει.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Ντόιτσε Βέλλε, ο Μάιζεν έχει στο ιστολόγιό του, συγκεντρώσει τις εμπειρίες του κατά τη διάρκεια της ναζιστικής εποχής και στον πόλεμο, τον οποίον έζησε ως στρατιώτης της Βέρμαχτ. Είναι εμφανώς σοκαρισμένος που γίνεται ξανά πόλεμος στην Ευρώπη.

«Δεν μπορείς καν να περιγράψεις τον φόβο, με τον οποίο στέκονται οι στρατιώτες στο μέτωπο και τρέμουν για τη ζωή τους», λέει. «Στην πραγματικότητα, όλοι πρέπει να συμμετέχουν στον πόλεμο για να ξέρουν τι σημαίνει πόλεμος. Ποιος μπορεί να μιλήσει για πόλεμο αν δεν έχει πάει;».

Ψάχνει σε μια τσέπη και βγάζει ένα μικρό κομποσκοίνι από αυτό που χρησιμοποιούν οι Καθολικοί στην προσευχή. Του το έδωσαν το 1932 και το κουβαλούσε μαζί του σε όλη του τη ζωή, ακόμα και στον πόλεμο.

Τώρα, όταν βλέπει τις φωτογραφίες από την Ουκρανία, σκέφτεται: «Ξέρω τι περνάνε οι άνθρωποι, και οι στρατιώτες και ο πληθυσμός». Εύχεται να βρεθεί κάποιος και να βγάλει από τη μέση τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν.

Παράλληλα ζητά μεταρρυθμίσεις από την Καθολική Εκκλησία, τονίζοντας πως είναι ξεκάθαρα υπέρ της κατάργησης της αγαμίας των ιερέων.

Το γεγονός ότι ο κόσμος εξακολουθεί να διαβάζει το μπλογκ του τον κάνει ευγνώμονα και περήφανο, τονίζοντας: «Είμαι χαρούμενος που μπορώ να κάνω κάτι που απολαμβάνει ο κόσμος. Αυτός είναι ο σκοπός μου στη ζωή».