Στην Ελλάδα οι οπαδοί του Ισραήλ πλέον περισσεύουν. Απαιτήθηκε χρόνος, πολύ χρήμα για να αγοραστούν συνειδήσεις και η άλωση του ΠΑΣΟΚ από την εκσυγχρονιστική, νεοφιλελεύθερη φράξια, προκειμένου να επιτευχθεί όχι απλώς η βελτίωση των διμερών σχέσεων, αλλά η μετατροπή του Ισραήλ σε πρότυπο όχι μόνο για ακροδεξιούς (όπως είναι και διεθνώς) αλλά για το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού πολιτικού κόσμου. Στη σημερινή Βουλή των Ελλήνων, μόνο το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25 διατηρούν μια στάση κριτική προς τις ισραηλινές πολιτικές. Η γνήσια λαϊκή, αδερφική σχέση με τους Παλαιστινίους έδωσε τη θέση της στην εσωτερίκευση και διάχυση της εξάρτησης από τις ΗΠΑ και επίσης, κάτω από τη δική τους σκέπη, από το Βερολίνο και το Τελ Αβίβ, με το Παρίσι να ακολουθεί σε απόσταση.
Για τους οπαδούς του, το Ισραήλ αποτελεί πρότυπο πετυχημένου κράτους σε εχθρικό περιβάλλον. Οι νεοφιλελεύθεροι τονίζουν το φιλικό για τις επιχειρήσεις πλαίσιό του. Οι «ρεαλιστές», οι ακροδεξιοί, όπως και οι φανερά ή κρυφίως εξαρτημένοι από την πρεσβεία των ΗΠΑ μιλούν για τη στρατιωτική-τεχνολογική αποτελεσματικότητα του κράτους αυτού. Οι αποδείξεις φαίνονται ατράνταχτες. Ανάμεσα σε πολύ πιο πολυάριθμους αραβικούς λαούς, όχι μόνο επιβιώνει, αλλά καταγάγει νίκες διαρκώς.
Όπως πάντα, το να βλέπεις ένα μέρος της εικόνας μόνο, αποτελεί την πλέον αποπροσανατολιστική επιλογή. Εκεί που το Ισραήλ διατηρούσε το αδιαμφισβήτητο πλεονέκτημα στον στρατιωτικό-τεχνολογικό τομέα, ήδη από το 2015 χάνει έδαφος υπέρ του μεγάλου του αντιπάλου, του Ιράν, όπως έχει προειδοποιήσει η υπηρεσία πληροφοριών των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων. Έχει πάψει (αν ποτέ υπήρξε) να αποτελεί τον πρωταγωνιστή των οικονομικών εξελίξεων στην περιοχή, ενώ παραλλήλως (και παρότι έχει υιοθετήσει μια σειρά νόμων απαρτχάιντ) δεν μπορεί να εμποδίσει τη δημογραφική άλωση εκ των έσω της κυρίαρχα εβραϊκής του ταυτότητας από τον αραβικό πληθυσμό, τον οποίο κάνει ό,τι μπορεί, ώστε να καταστήσει εχθρικό προς την ίδια την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ.
Το κυριότερο όμως δεν είναι αυτό: το Ισραήλ αρνήθηκε οποιαδήποτε έντιμη ειρήνη με τους Παλαιστινίους, αλλά και με οποιονδήποτε γείτονα δεν υποτάσσεται στις δικές του πολιτικές. Δολοφόνησε τόσο τη λύση των δύο κρατών, όσο και το μόνο ηγέτη που θα μπορούσε να την προωθήσει, τον Γιάσερ Αραφάτ. Μέσα από μια ιδιότυπη υβριδική σχέση με τις ΗΠΑ και ως προκεχωρημένο φυλάκιό τους, πλην όμως με ιδιαιτέρως αυξημένη επιρροή στην Ουάσιγκτον, εδώ και δεκαετίες εξοντώνει, φυλακίζει, βασανίζει, λεηλατεί, εθνοκαθαίρει, έχοντας καταστεί ανοιχτά κράτος-απαρτχάιντ. Για τους οπαδούς του, αυτή η πολιτική βίας και ασταμάτητου πολέμου αποτελεί απόδειξη της ισχύος του.
Στην πραγματικότητα, αυτή ακριβώς η πολιτική είναι που επιταχύνει την υπαρξιακή κρίση για το Ισραήλ. Ούτε οι Συμφωνίες του Αβραάμ, ούτε η Αίγυπτος θα σώζουν το Ισραήλ για πάντα από τη δική του πολιτική, αυτήν της μετατροπής ολόκληρης της επικράτειάς του σταδιακώς σε πεδίο μάχης. Η δε καταστροφή της αξιοπιστίας της Παλαιστινιακής Αρχής, δίνει τη θέση της σε νέες εκδοχές της παλαιστινιακής αντίστασης, οι οποίες μεσοπρόθεσμα θα αποδειχτούν πολύ πιο επικίνδυνες για το Ισραήλ. Η απόπειρα εξόντωσης της Συρίας και του Λιβάνου έδωσε στο Ιράν τη δυνατότητα να φτάσει μέχρι τα ισραηλινά σύνορα, σε σημεία δηλαδή στα οποία, τα πυρηνικά όπλα του Ισραήλ είναι απολύτως άχρηστα. Η κατοχή πυρηνικών όπλων μπορεί να αποτελεί όπλο αποτροπής σε μια διακρατική σύγκρουση μεταξύ αντιπάλων τους οποίους χωρίζει σημαντική απόσταση. Σε κάθε άλλη περίπτωση όμως, είναι απλώς όπλο αυτοκαταστροφής.
Θα μπορούσε βεβαίως το Ισραήλ να ξεκινήσει μια τυχοδιωκτική εκστρατεία εναντίον του Ιράν. Ήδη, μετά τις εγκληματικές δολοφονίες Ιρανών επιστημόνων και αξιωματούχων, κλιμάκωσε μαζί με τις ΗΠΑ την επιθετική του πολιτική, δια της πρόσφατης επίθεσης στο Ισφαχάν με χρήση drones. Προφανώς θα υπάρξει απάντηση από την πλευρά της Τεχεράνης σε μια ξεκάθαρα επιθετική κίνηση. Μολαταύτα, ένας γενικευμένος πόλεμος με το Ιράν παραμένει δύσκολη επιλογή για οποιονδήποτε πρόεδρο των ΗΠΑ και επομένως και για το Ισραήλ. Το Ισραήλ αποπειράθηκε να αξιοποιήσει τις εσωτερικές αναταραχές στο Ιράν, προκειμένου να προωθήσει μια επιχείρηση αλλαγής καθεστώτος χωρίς επιτυχία. Αν επιλέξει τον άμεσο πόλεμο μεταξύ άλλων θα βιώσει το ίδιο την ευθεία αμφισβήτηση του εσωτερικού του καθεστώτος.
Με άλλα λόγια και σε ό,τι αφορά τους υποστηρικτές του μοντέλου του Ισραήλ: η πολιτική της βίας και του απαρτχάιντ, η γενικευμένη κατίσχυση της ακροδεξιάς στο εσωτερικό και η αδυναμία σύναψης εντίμων συνθηκών ειρήνης φέρνει πιο κοντά την υπαρξιακή κρίση του Ισραήλ, αντί να το ενισχύει. Το να στηρίζεσαι σε ξένες πλάτες, το ίδιο. Αν κάποιο μοντέλο είναι αξιοσημείωτο στην περιοχή ως προς την ανθεκτικότητα την οποία έχει δείξει μέχρι σήμερα είναι αυτό του Ιράν, ασχέτως της όποιας διαφωνίας με τις εσωτερικές ιδεολογικές του ορίζουσες. Το μάθημα και για την Ελλάδα από το μοντέλο του Ισραήλ είναι ότι με τους γείτονές σου πρέπει να είσαι ισχυρός, αλλά και να διαθέτεις εθνική πολιτική ειρήνης. Κανείς δεν μπορεί να ζει σε συνθήκες διαρκούς πολέμου και επιβολής, στηριζόμενος τελικώς σε συμμάχους που βρίσκονται μακριά.
