Σε χιονοστιβάδα εξελίσσεται ήδη η συλλογή υπογραφών κάτω από το γερμανικό «Μανιφέστο για την Ειρήνη», υπογραφές που ξεπέρασαν τις 400.000 σε διάστημα ελάχιστων 24ώρων. Ενός Μανιφέστου, που θύμισε σε μερικούς την απήχηση των πύρινων μανιφέστων της γερμανικής κομμουνιστικής αριστεράς την επαύριο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, της Λούξεμπουργκ και του Λίμπνκεχτ, και της πολιτικο-πολιτιστικής της σύνθεσης κατά το στυλ του μεγάλου «κόκκινου προπαγανδιστή» της εποχής εκείνης (και αντισταλινικού στην εξέλιξή του κομμουνιστή), Βίλι Μίντσενμπεργκ.
Είναι πιθανό, αλλά δεν μπορούμε να το πούμε με βεβαιότητα, ότι βρισκόμαστε τώρα κοντά στο σημείο ρήξης που αφορά τις ποιες ιδέες είναι ηγεμονικές σε μια δοσμένη κοινωνία, εν προκειμένω στη γερμανική (*) και επομένως έχει ήδη παραχθεί η «κρίσιμη μάζα», που είναι η αναγκαία συνθήκη για την πρόκληση μειζόνων πολιτικών ανακατατάξεων. (Η ικανή συνθήκη είναι η ύπαρξη πολιτικής ηγεσίας να αναλάβει αυτό το έργο, και κυρίως στηριζόμενη σε μαζικό κίνημα, όχι μόνο σε κινήσεις κορυφής).
Οι μισοί περίπου Γερμανοί διαφωνούν με την πολιτική της χώρας τους στο Ουκρανικό, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις. Και το πιο σημαντικό είναι ότι αυτό συμβαίνει παρά το ότι υπόκεινται στο ανελέητο φιλονατοϊκό σφυροκόπημα των μέσων ενημέρωσης και στις τοποθετήσεις της πολύ μεγάλης πλειοψηφίας της γερμανικής πολιτικής τάξης όλων των αποχρώσεων. Έχουν μορφώσει δική τους γνώμη εναντίον όλων όσων εμπιστεύονται σε όλη τους τη ζωή.
Το Μανιφέστο έδωσαν στη δημοσιότητα η (πολύ δημοφιλής) βουλευτής της Αριστεράς Ζάρα Βάγκενκνεχτ (Sahra Wagenknecht) και η παλαίμαχη φεμινίστρια Άλις Σβάρτσερ, επικεφαλής μιας ομάδας 69 διακεκριμένων προσωπικοτήτων από εντελώς διαφορετικούς χώρους, μεταξύ των οποίων ο πρώην πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και πρώην ηγέτης του Κόμματος της Αριστεράς, Όσκαρ Λαφοντέν, ο γιος του Βίλλι Μπραντ, Πέτερ, ο άλλοτε στρατιωτικός σύμβουλος της καγκελαρίου Μέρκελ απόστρατος στρατηγός Έριχ Φατ (Vad), η θεολόγος Μαργκότ Κέσμαν, ο δημοφιλής τραγουδιστής και στιχουργός Ράινχαρτ Μέι, ο ευρωβουλευτής και επικεφαλής του σατιρικού κόμματος «Die Partei» Μάρτιν Ζόνεμπορν, ο Χριστιανοκοινωνιστής Πέτερ Γκάουβαϊλερ, ο πρώην επίτροπος της Ε.Ε. Γκίντερ Φερχόιγκεν και πολλοί άλλοι.
Και το περιεχόμενο του Μανιφέστου και η συγκέντρωση αυτών των προσωπικοτήτων και το timing, σε μια στιγμή που ο γερμανικός λαός έχει σοβαρότατες αμφιβολίες για το πού τραβάει η υπόθεση της Ουκρανίας, βλέπει να ζωντανεύουν οι χειρότεροι φόβοι της δραματικής ιστορίας του και ταπεινώνεται από τους Αμερικανούς δήθεν συμμάχους του (βλ. ανατίναξη αγωγού Nord Stream), ακόμη και από ένα φαιδρό πρόσωπο όπως ο Ζελένσκι, συνιστούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ, που απειλεί τη γερμανική κυβέρνηση στο σύνολό της και τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία ειδικότερα, καθώς η κοινωνική και πολιτική βάση της αδυνατεί πια να παρακολουθήσει τον καγκελάριο. Στο κάτω κάτω, το SPD υπήρξε κάποτε το κόμμα του Βίλι Μπραντ, για να μην πάμε πιο πίσω.
Μια εκρηκτική αντίθεση έχει τώρα σχηματισθεί στη σημαντικότερη χώρα της Ευρώπης, ανάμεσα σε μια πολιτική τάξη που ελέγχεται, όπως και σε όλη την ήπειρο, από υπερατλαντικά κέντρα, δυτικές μυστικές υπηρεσίες, ολιγαρχικά συμφέροντα και το ΝΑΤΟ και σε μια κοινή γνώμη που δεν μπορεί πια να την παρακολουθήσει και έχει σοβαρότατους φόβους, ανησυχίες και διαφωνίες.
To Μανιφέστο καλεί τον Γερμανό καγκελάριο Όλαφ Σολτς να σταματήσει την «κλιμάκωση των παραδόσεων όπλων στην Ουκρανία» και να αποτρέψει το συνακόλουθο κίνδυνο πυρηνικού και παγκόσμιου πολέμου. Ζητά από τον Σολτς να ηγηθεί μιας συμμαχίας σε γερμανικό και ευρωπαϊκό επίπεδο για μια εκεχειρία και ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις.
Οι δύο συγγραφείς του Μανιφέστου, από κοινού με τον πρώην στρατιωτικό σύμβουλο της Μέρκελ στρατηγό Φατ, καλούν ταυτόχρονα σε μεγάλη συγκέντρωση το Σάββατο 25 Φεβρουαρίου, ένα χρόνο από την έναρξη του πολέμου, μπροστά από την πύλη του Βραδεμβούργου στο Βερολίνο. Οι Βάγκενκνεχτ και Σβάρτσερ αναφέρονται στους περισσότερους από 200.000 στρατιώτες και 50.000 αμάχους που πιστεύεται ότι ήδη χάθηκαν και τονίζουν ότι αν ο πόλεμος συνεχιστεί όπως τώρα, ένας ολόκληρος λαός θα πληγεί και σύντομα η Ουκρανία θα είναι μια κατεστραμμένη χώρα χωρίς πληθυσμό.
«Πολλοί άνθρωποι σε όλη την Ευρώπη φοβούνται την κλιμάκωση του πολέμου. Φοβούνται για το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους», γράφει το Μανιφέστο που αναγνωρίζει ότι ο ουκρανικός λαός επλήγη βάναυσα από τη Ρωσία και χρειάζεται αλληλεγγύη, όμως αυτή η αλληλεγγύη δεν σημαίνει, υποστηρίζει, παροχή όπλων.
«Ο πρόεδρος Ζελένσκι», γράφουν χαρακτηριστικά οι συγγραφείς του Μανιφέστου, δεν κρύβει τις επιδιώξεις του. Μετά τις υποσχέσεις για τανκς τώρα ζητάει μαχητικά αεροσκάφη, πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς και πολεμικά πλοία. Για να κάνει τι; Να νικήσει τη Ρωσία;». «Ο Γερμανός καγκελάριος διαβεβαιώνει ακόμα ότι δεν θέλει να στείλει μαχητικά ή στρατεύματα στο έδαφος. Αλλά πόσες και πόσες ‘κόκκινες γραμμές’ δεν ξεπεράστηκαν στους τελευταίους μήνες;».
Αν η Ουκρανία επιτεθεί στην Κριμαία ο πρόεδρος Πούτιν θα διατάξει μάξιμουμ ανταπόδοση, υποστηρίζουν οι υπογράφουσες και προσθέτουν, επικαλούμενες και τις εκτιμήσεις του αρχηγού των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων (που σημειώνει ότι καμία από τις δύο πλευρές δεν μπορεί να πετύχει τους στόχους της με στρατιωτικά μέσα) ότι η Ουκρανία μπορεί να κερδίσει τη μια ή την άλλη μάχη, όχι όμως έναν πόλεμο εναντίον μιας πυρηνικής δύναμης.
Ο πόλεμος πρέπει να λήξει με διαπραγμάτευση και διαπραγμάτευση δεν σημαίνει συνθηκολόγηση, σημαίνει συμβιβασμούς και από τις δύο πλευρές, με σκοπό να αποτραπούν εκατοντάδες χιλιάδες θάνατοι, αλλά και τα ακόμα χειρότερα. Το πιστεύουμε και εμείς αυτό και το πιστεύει και ο μισός γερμανικός πληθυσμός. Είναι καιρός να μας ακούσετε».
Και το Μανιφέστο των δύο γυναικών καταλήγει:
Καλούμε τον καγκελάριο να σταματήσει την κλιμάκωση στις αποστολές όπλων. Τώρα! Πρέπει να ηγηθεί μιας ισχυρής συμμαχίας για μια εκεχειρία και για ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις σε γερμανικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Τώρα! Γιατί κάθε χαμένη μέρα στοιχίζει ακόμα και 1000 επιπλέον ζωές – και μας φέρνει πιο κοντά σε έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο συμπρόεδρος της Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD) Τίνο Κρουπάλα, εμφάνισε και αυτός την περασμένη εβδομάδα την «ειρηνευτική πρωτοβουλία» της δικής του κοινοβουλευτικής ομάδας. Η πρωτοβουλία αυτή είναι διατυπωμένη με πολύ εθνικιστικούς όρους, καθώς η γερμανική άκρα δεξιά δεν είναι γενικά αντίθετη στον πόλεμο κατά της Ρωσίας, είναι όμως αντίθετη στον αμερικανικό πόλεμο κατά της Ρωσίας, με το επιχείρημα-σύνθημα: «Αυτός ο πόλεμος δεν είναι δικός μας».
Πρακτικά βέβαια και τα δικά της συνθήματα είναι ανάλογα με αυτά του Μανιφέστου για την Ειρήνη. Ο Κρουπάλα δήλωσε ότι συνυπέγραψε και αυτός το Μανιφέστο, με αποτέλεσμα οι φιλο-Νατοϊκοί εχθροί της Βάγκενκνεχτ, εντός και εκτός του κόμματός της Αριστεράς να τη χτυπήσουν ως συνοδοιπόρο της άκρας δεξιάς.
Το ότι η δική τους πολιτική καθιστά δημοφιλή την άκρα δεξιά ουδόλως τους απασχολεί. Άλλωστε μήπως έχουν καμία δυσκολία οι Ευρωπαίοι «δημοκράτες», περιλαμβανομένης και της εντελώς απίθανης δικής μας κυβέρνησης, που ανέχθηκε τους Ναζί να μιλήσουν στη Βουλή, να συνεργαστούν όχι με τη mild άκρα δεξιά της AfD, αλλά με τους δολοφονικούς Ναζί της Πολιτοφυλακής του Αζόφ, τους ίδιους που φέρουν, και αρνούνται να τα βγάλουν, τα σύμβολα των μεραρχιών SS που ξεκλήρισαν το Δίστομο και τα Καλάβρυτα;
Η υπογραφή του Μανιφέστου από τόσες προσωπικότητες όλου του πολιτικού φάσματος αντανακλά την αποκρυστάλλωση μιας τάσης που διατρέχει οριζόντια τον πολιτικό κόσμο της Γερμανίας, περιλαμβανομένης και της Linke, του κόμματος της Βάγκενκνεχτ η ηγεσία του οποίου τα «μασάει» στο Ουκρανικό.
Ήδη το περασμένο Σαββατοκύριακο, πολλές οργανώσεις και τάσεις της Linke υπέβαλαν τροπολογίες, ζητώντας αποφασιστική συμμετοχή στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις (κάτι που η ηγεσία του κόμματος απέφευγε μέχρι τώρα να κάνει) και σε αυτή της 25ης Φεβρουαρίου.
Αν το κόμμα δεν πάει σε μια τέτοια κατεύθυνση, είναι πολύ πιθανή η διάσπασή του. Ο πόλεμος εγκυμονεί μια καινούργια πολιτική δύναμη στη Γερμανία, που, αν καταφέρει να υπάρξει και να σταθεί στα πόδια της και αν την βοηθήσουν και άλλες δυνάμεις από την υπόλοιπη Ευρώπη, μπορεί να γίνει μια μεγάλη ελπίδα για την Ευρώπη, μια μεγάλη ελπίδα για την ανθρωπότητα.
(*) Ένα τέτοιο «σημείο ρήξης», «ποιοτικής αλλαγής» των ηγεμονικών ιδεών της κοινωνίας γνωρίσαμε στην Ελλάδα αρχικά με τις διαδηλώσεις των Αγανακτισμένων και κυρίως στις 28 Οκτωβρίου 2011, με τις διαδηλώσεις κατά του μνημονίου στις τελετές της εθνικής εορτής και, στο αποκορύφωμα, με την υιοθέτηση από τον Τσίπρα, κατά τη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης Παπαδήμα, της κριτικής στο PSI και το αγγλικό δίκαιο που έκανε το Κίνημα Ανεξαρτήτων Πολιτών Σπίθα. Εκεί, για πρώτη φορά, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε ως το εναλλακτικό υποψήφιο εθνικό ηγετικό υποκείμενο.
