Η ιστοσελίδα 902.gr δημοσίευσε άρθρο του κ. Ελισαίου Βαγενά με τίτλο: «Συριζοδρόμιο 2.0». Περιττεύει να σχολιάσω τον τίτλο του άρθρου «Συριζοδρόμιο», ως χαμηλού επιπέδου, ιδίως για ανθρώπους που υπηρετούν σε θέσεις, από τις οποίες έχουν περάσει σημαντικές μορφές του κομμουνιστικού κινήματος – στελέχη, τα οποία μπορούσαν να απαντούν με θεωρητικά επιχειρήματα και όχι με επικοινωνιακά τρικ. Επειδή όμως προφανώς τα λογοπαίγνια αρέσουν στο συντάκτη του εν λόγω άρθρου, να του εξηγήσω ότι συκοφαντία και πολιτική κριτική δεν πάνε μαζί. Συκοφαντία είναι να κατηγορείς κάποιον για εγκάθετο πχ., του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ δεν είναι. Όχι να του ασκείς κριτική για τις θέσεις του. Παρόλα αυτά, δεν θα χαρακτηρίσω συνολικά το 902.gr από τον συγκεκριμένο αρθρογράφο.
Πάμε όμως στην ουσία. Γράφει ο συντάκτης του εν λόγω άρθρου ότι η ομιλία της κ. Παπαρήγα στην οποία αναφέρθηκα είχε εκφωνηθεί δέκα μήνες πριν και αναρωτιέται γιατί ασχολήθηκα τώρα. Η απάντηση είναι επειδή τώρα υπέπεσε στην αντίληψή μου.
Αντιλαμβάνομαι ότι μια τόσο προφανής εξήγηση δεν ταιριάζει στην αναζήτηση κρυφών «πρακτόρων» του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Σε κάθε περίπτωση, το ΚΚΕ δεν έχει ανασκευάσει το περιεχόμενο αυτής της ομιλίας. Επομένως, δυσκολεύεται να αντιληφθεί κανείς γιατί είναι επιλήψιμα τα αργά μου πράγματι αντανακλαστικά σε ό,τι αφορά την παρακολούθηση των ομιλιών της κ. Παπαρήγα.
Σημείο δεύτερο: «Η Αλέκα Παπαρήγα, ως όφειλε, ξεκίνησε την ομιλία της με αναφορά στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που είχε ξεσπάσει ένα μήνα πριν». Κατά τον συντάκτη του εν λόγω άρθρου, ο πόλεμος στην Ουκρανία ξέσπασε το Φεβρουάριο του 2022. Λυπάμαι που ταυτίζεται ο ίδιος και το ΚΚΕ με τη νατοϊκή προσέγγιση, αλλά πρόκειται περί χονδροειδούς, από ιστορικής απόψεως, ψεύδους. Για κυνική προπαγάνδα “made in USA”, την οποία απορρίπτει όχι μόνο η προοδευτική αλλά και μέρος της συντηρητικής διανόησης των ΗΠΑ. Ο πόλεμος ξέσπασε το 2014. Πραγματικός πόλεμος με χιλιάδες νεκρούς, αντικομμουνιστικό μένος, προτεκτορατοποίηση της Ουκρανίας και προσχηματική (ομολογημένως πλέον από την πλευρά της Δύσης) σύναψη των Συμφωνιών του Μινσκ. Αν το ΚΚΕ θέλει να κρύβει αυτά τα γεγονότα, αν θέλει να εγκαταλείψει τη διαλεκτική στην ανάλυσή του, πρόβλημά του, αλλά δεν θα ξεχάσουμε και εμείς την αλφαβήτα της ιστορικής ανάλυσης των γεγονότων.
Σημείο τρίτο: «Σημείωσε [εννοεί την κ. Παπαρήγα] πως ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος «δεν γεννήθηκε από το μηδέν», ανέδειξε τις ευθύνες των αστικών τάξεων, τους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστικών οργανισμών». Μα αυτή ακριβώς είναι η γραμμή Άγι Στίνα. Αστικές τάξεις γενικώς, άνευ άλλου διαχωρισμού, οι οποίες συγκρούονται. Έτσι φτάνεις να ταυτίζεσαι με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Για να γίνουμε ακόμα πιο συγκεκριμένοι: από τη μια υπάρχει ένας ιμπεριαλιστικός οργανισμός, το ΝΑΤΟ. Απλωμένος σε όλο τον πλανήτη. Από την άλλη ποιος ιμπεριαλιστικός οργανισμός υπάρχει; Γιατί, από ό,τι ξέρουμε, το ίδιο το αμυντικό σύμφωνο στο οποίο ανήκει η Ρωσία, δεν έχει στείλει ούτε ένα Καλάσνικοφ στον ρωσικό στρατό, με την εξαίρεση της «θηριώδους» Λευκορωσίας. Η δε Ρωσία, διατηρεί μια ναυτική βάση εκτός συνόρων (στη Συρία) και όχι πάνω από δυο ντουζίνες στρατιωτικές βάσεις εκτός των συνόρων της, βασικά στον μετασοβιετικό χώρο. Αυτός είναι ο αντίπαλος του ΝΑΤΟ ιμπεριαλιστικός οργανισμός; Εκτός και αν, ο αντίπαλος ιμπεριαλιστικός πόλος σε εκείνον των ΗΠΑ είναι το Ιράν. Μήπως και η Χεζμπολάχ «σύντροφοι»; Όπως δε, γράψαμε και στο πρώτο άρθρο, από το οποίο ξεκίνησε η όλη συζήτηση, αν παραμείνουμε στα βασικά του Λενινισμού (όπως και πρέπει να κάνουμε), με τον ιμπεριαλισμό να ερμηνεύεται ως φάση της καπιταλιστικής εξέλιξης με κυρίαρχο τον ρόλο των μονοπωλίων και των ολιγοπωλίων, η Ρωσία αποτελεί μεσαία καπιταλιστική δύναμη. Αυτό το λένε οι ίδιες οι ΗΠΑ. Είναι εξωφρενικό ότι το ΚΚΕ υπερθεματίζει εν προκειμένω και βλέπει ιμπεριαλιστές εκεί όπου τα γεράκια της Ουάσιγκτον ούτε διανοούνται να μιλήσουν για ανταγωνιστή τους. Η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχει ένα ολοκληρωμένο ιμπεριαλιστικό κέντρο (οι ΗΠΑ) και τα προτεκτοράτα τους από τη μια και η καπιταλιστική, ευρισκόμενη σε περικύκλωση και μη ιμπεριαλιστική, από την άλλη, Ρωσία. Αν όμως η κ. Παπαρήγα (και όπως καταλαβαίνουμε, και το ΚΚΕ) τολμούσε να το πει αυτό, τότε θα έπρεπε, έστω με βαριά καρδιά, να ζητήσει την ήττα του ιμπεριαλιστή, των ΗΠΑ. Τι περίεργο όμως: τώρα που για πρώτη φορά υπάρχει η πιθανότητα να ηττηθεί η μία, ολοκληρωμένη ιμπεριαλιστική δύναμη (οι ΗΠΑ) στην Ευρώπη, στο προτεκτοράτο τους και δια του προτεκτοράτου τους, το ΚΚΕ ζητά να νικήσει το προτεκτοράτο των ΗΠΑ και δηλώνει πως το δίκαιο είναι με εκείνη την πλευρά.
Συνεχίζει ο συντάκτης: «Η Αλέκα Παπαρήγα… αφού σημείωσε πως το ΚΚΕ καταδίκασε τη ρωσική εισβολή, πρόσθεσε πως το Κόμμα μας, πέρα από την καταδίκη λέει και κάτι ακόμη. Συγκεκριμένα, λέει ότι αυτός ο πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές, και δεν διεξάγεται ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία, αλλά ανάμεσα στη Ρωσία, στις ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ε.Ε. Οι τελευταίες προσπαθούν να αξιοποιήσουν την Ουκρανία ως προγεφύρωμα κατά της Ρωσίας». Η επιβεβαίωση όσων γράφουμε πιο πάνω. Από τη μια υπάρχουν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η Ε.Ε. Ας δούμε λίγο τι σημαίνουν οι τρεις αυτοί όροι. To NATO έχει 28 κράτη-μέλη, με πληθυσμό 900 εκατομμυρίων, περίπου 3,5 εκατομμύρια στελέχη και στρατιώτες υπό τα όπλα σήμερα. Οι ΗΠΑ έχουν περίπου 750 στρατιωτικές βάσεις σε 80 κράτη και το Ηνωμένο Βασίλειο 145 βάσεις.
Πάμε και στα οικονομικά μεγέθη. Αν ψάξουμε τη λίστα των διεθνών μονοπωλίων είναι σχεδόν αδύνατο να βρει κανείς οποιοδήποτε ρωσικό. Πώς λοιπόν αναγορεύεται σε ιμπεριαλιστική δύναμη η Ρωσία; Ακόμα και αν θεωρούσαμε ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία ξεκίνησε το 2022 και ότι υπεύθυνη είναι η Ρωσία, αυτό την αναγορεύει σε ιμπεριαλιστική δύναμη; Όποιος επιτίθεται σε οποιονδήποτε είναι ιμπεριαλιστής; Αν πολεμήσουν για παράδειγμα δύο κράτη της υποσαχάριας Αφρικής θα αναγορευτούν σε ιμπεριαλιστές από το ΚΚΕ; Αν πάλι, ισχύει η τελευταία φράση του παραπάνω αποσπάσματος, ότι δηλαδή οι ΗΠΑ «προσπαθούν να αξιοποιήσουν την Ουκρανία ως προγεφύρωμα κατά της Ρωσίας», τότε πώς είναι δυνατόν η Ρωσία να τελεί εν αδίκω; Αν ένας ιμπεριαλιστής, χρησιμοποιεί μια άλλη χώρα-προτεκτοράτο ως προγεφύρωμα εναντίον μιας τρίτης δύναμης, η τελευταία θα πρέπει να ανεχθεί τη χρήση προγεφυρώματος εναντίον της; Για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα, η σύγχυση στον υψηλότερο βαθμό είναι αυτό ακριβώς: να λες δύο αντιθετικά πράγματα ταυτοχρόνως και στην ίδια φράση.
Εκεί όμως που η σύγχυση ξεπερνά κάθε όριο είναι όταν αναφέρονται τα εξής: «Η αστική τάξη της Ουκρανίας κάνει και αυτή έναν πόλεμο ιμπεριαλιστικό, έστω κι αν είναι η Ουκρανία, που έχει δεχτεί την επίθεση. Ο λαός της Ουκρανίας κάνει έναν δίκαιο πόλεμο». Με άλλα λόγια, η Ουκρανία (το προγεφύρωμα, δηλαδή προτεκτοράτο που λέγαμε πριν, κατά την ίδια την Αλέκα Παπαρήγα) αναγορεύεται σε ιμπεριαλιστική δύναμη, καθότι για να διεξάγεις ιμπεριαλιστικό πόλεμο, συνήθως προϋποτίθεται να είσαι και εσύ ιμπεριαλιστής. Ταυτοχρόνως όμως, ο λαός της Ουκρανίας κάνει έναν δίκαιο πόλεμο. Συγγνώμη, «σύντροφοι»: άλλον πόλεμο κάνει η αστική τάξη και άλλον ο λαός της Ουκρανίας; Γίνονται δύο πόλεμοι ταυτοχρόνως και δεν το πήραμε χαμπάρι; Υπάρχει δηλαδή ένας στρατός της ουκρανικής αστικής τάξης και ένας άλλος στρατός, με άλλους συμμάχους και με άλλη ιδεολογία, του ουκρανικού λαού; Αυτό που αναφέρεται ως θέση της κ. Παπαρήγα και του ΚΚΕ κατ’ επέκταση αποτελεί τραγελαφικό ιδεαλισμό. Ο πόλεμος είναι ένας. Είτε μας βολεύει, είτε όχι. Όταν ο Ζαχαριάδης καλούσε τον ελληνικό λαό σε πόλεμο κατά του ιταλικού φασισμού, δεν φαντασιοκοπούσε. Είχε το θάρρος να καλέσει το λαό να πολεμήσει στον ένα, στον πραγματικό πόλεμο που διηύθυνε ο Μεταξάς. Στην Ουκρανία υπάρχει ένας πόλεμος. Αυτός που διεξάγει το ΝΑΤΟ και η αστική τάξη της Ουκρανίας, για τις ΗΠΑ, στο πλαίσιο περικύκλωσης της Ρωσίας, από το 2014. Το ομολογούν παντού στην Ουάσιγκτον και το ΚΚΕ κάνει ότι δεν ακούει. Αν θέλει το ΚΚΕ να δικαιολογήσει το γεγονός ότι σε αυτόν, τον ένα, πραγματικό, πόλεμο στέκεται στο πλευρό της Ουκρανίας, δηλαδή των ΗΠΑ, πρόβλημά του. Εμείς δεν θα δεχτούμε να συζητούμε επί αντιμαρξικών, αντιλενινιστικών, φαντασιώσεων. Τουλάχιστον η επίσημη Δεξιά τολμά να πάρει θέση πολύ πιο ευθαρσώς υπέρ των ΗΠΑ.
Συνεχίζει ο συντάκτης και υποστηρίζει ότι το ΚΚΕ λέει το αυτονόητο: πως κάθε λαός παλεύει κατά ξενικής κατοχής. Και μάλιστα προβαίνει στην πρωτοφανή απρέπεια να συγκρίνει την περίπτωση της Ουκρανίας με εκείνη του Λιβάνου, της Συρίας και της Παλαιστίνης. Αφού λοιπόν ο συντάκτης του άρθρου κάνει ότι δεν έχει ιδέα περί της αλφαβήτας της ιστορίας και του δικαίου, να του εξηγήσουμε. Ουκρανικός ήταν και ο λαός του Ντονμπάς και της Κριμαίας, ο οποίος ήθελε να αποσπαστεί από την Ουκρανία, διότι δεν ήθελε αμερικανοκρατούμενη Ουκρανία. Τι έχει να πει για αυτόν; Έπειτα, το Ισραήλ αποτελεί ακριβώς ό,τι ήθελαν οι ΗΠΑ να γίνει και η Ουκρανία στα πλευρά της Ρωσίας. Τον τοποτηρητή των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στη Μέση Ανατολή. (Παρεμπιπτόντως να του θυμίσουμε ότι διόλου τυχαία συνιστά το πρότυπο της ουκρανικής ηγεσίας). Όταν λοιπόν οι Παλαιστίνιοι και άλλοι αγωνίζονταν ή και αγωνίζονται ακόμα ενάντια στις πολιτικές του Ισραήλ, πολεμώντας εναντίον του ως κράτους, το ΚΚΕ θα υποστηρίξει το Ισραήλ, προκειμένου να μη βρεθεί υπό ξενική κατοχή; Έχει να πει κάτι το ΚΚΕ για το γεγονός ότι από το Μάρτιο του 2022 μπορούσε να συναφθεί συμφωνία ειρήνης, η οποία θα διασφάλιζε τα δικαιώματα των πολιτών του Ντονμπάς και την οποία θα υπέγραφε η Ρωσία, αλλά δυναμίτισε η Δύση; Τι σχέση έχει αυτή η στάση με την εθνοκάθαρση και απαρτχάιντ του Ισραήλ όπως και με την τουρκική κατοχή στην Κύπρο, η οποία προέκυψε από ξένη εισβολή; Στην Ουκρανία αποκαταστάθηκε ποτέ ο Γιανουκόβιτς, όπως ο Μακάριος στην Κύπρο μετά το πραξικόπημα; Φτάσαμε, το 902.gr να γράφει, όπως τα ευρωατλαντικά ινστιτούτα και τα εν Ελλάδι παραρτήματά τους, προβαίνοντας σε ανιστόρητες συγκρίσεις. Η δε σύγκριση με τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο είναι απλώς αστεία, δεδομένου ότι μεταξύ άλλων θα έπρεπε ο συντάκτης να γνωρίζει πως στο Αιγαίο δεν έχουμε πόλεμο.
Και καταλήγει το θεωρητικό τμήμα του άρθρου στο οποίο αναφερόμαστε, με το γνωστό «δεν διαλέγουμε ιμπεριαλιστή στη σύγκρουση». Πέραν των όσων αναφέραμε πιο πάνω ως προς τα περί ρωσικού ιμπεριαλισμού, ξαναρωτάμε το συντάκτη: τον δικό του ιμπεριαλιστή, το δικό μας ιμπεριαλιστή τον πολεμάει; Επιδιώκει την ήττα του; Γιατί υποστηρίζοντας τη νίκη του προτεκτοράτου του, έστω με τη φαντασίωση περί ενός πολέμου της αστικής τάξης της Ουκρανίας και ενός άλλου πολέμου του λαού της Ουκρανίας, διαλέγει ιμπεριαλιστή το ΚΚΕ και μάλιστα πολύ καθαρά. Τον δικό του ιμπεριαλιστή, τις ΗΠΑ. Και έτσι, από ΚΚΕ μετατρέπεται σε SPD του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Νίκη της Ουκρανίας είναι νίκη των ΗΠΑ. Εμείς δεν κλείνουμε τα μάτια στην πραγματικότητα.
Κλείνουμε με την ίδια ευχή: η βάση του ΚΚΕ να το ξανακάνει αντιμπεριαλιστικό και κομμουνιστικό. Δε χρειαζόμαστε άλλον ένα ΣΥΡΙΖΑ.
