«Οργή Ενάντια στη Μηχανή του Πολέμου» (Rage against the War Machine) είναι ο τίτλος του σημερινού αντιπολεμικού συλλαλητηρίου στην Ουάσινγκτον, μπροστά στο Μνημείο του Λίνκολν, το οποίο συνδιοργανώνουν το Ελευθεριακό και το Λαϊκό Κόμμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Ανάμεσα στους ομιλητές θα ήταν ο Σκοτ Ρίτερ, συγγραφέας, αναλυτής και πρώην επιθεωρητής όπλων των Ηνωμένων Εθνών. «Δυστυχώς, για προσωπικούς λόγους, τελικά δεν θα μπορέσω να παραστώ», εξηγεί ο ίδιος, «εύχομαι σε όλους τους συμμετέχοντες και τους παρευρισκόμενους σε αυτή τη συγκέντρωση να έχουν μια πολύ επιτυχημένη εκδήλωση και ελπίζω ότι μπορεί να αποτελέσει την αρχή για κάτι ακόμα μεγαλύτερο στην πορεία. Αυτή είναι η ομιλία που σχεδίαζα να δώσω στο συλλαλητήριο. Νομίζω ότι θα σας έκανε όλους περήφανους».
Ο Σκοτ Ρίτερ δημοσίευσε την «καλύτερη ομιλία» που ποτέ δεν έδωσε και εμείς τη μεταφράσαμε:
Σας ευχαριστώ πολύ που μου δώσατε την ευκαιρία να απευθυνθώ σε όλους εσάς σήμερα.
Σας μιλώ από τα σκαλιά του Μνημείου του Λίνκολν, ενός ιστορικού τόπου με μεγάλη βαρύτητα, αντάξιου του στόχου, που έχουμε θέσει στους εαυτούς μας αυτή τη στιγμή της συλλογικής μας ιστορίας: να σταθούμε όρθιοι -όχι, να οργιστούμε- ενάντια σε μια πολεμική μηχανή, που έχει διαστρέψει τον ίδιο τον ορισμό του τι σημαίνει να είσαι Αμερικανός.
Στεκόμαστε εδώ σήμερα στο επίκεντρο αυτής της πολεμικής μηχανής. Στα δεξιά μας, ακριβώς, πάνω από τον ποταμό Ποτόμακ, βρίσκεται το Πεντάγωνο, ένας οργανισμός, που χτίστηκε σε μια εποχή που η Αμερική κλήθηκε να επιστρατεύσει τη συλλογική της δύναμη για να νικήσει τη μάστιγα της ναζιστικής Γερμανίας και της αυτοκρατορικής Ιαπωνίας, αλλά έκτοτε έχει μεταμορφωθεί στο ίδιο το σύμβολο του Κακού. Ένα γόνιμο έδαφος για όπλα και σχέδια επί χάρτου, που χρησιμοποιούνται από τους άλλους εταίρους, σε αυτό που έχει γίνει γνωστό ως στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα για τη διάδοση μιας επιθετικότητας σε έναν κόσμο, που κάποτε προστατεύαμε, αλλά τώρα υποδουλώνουμε μέσω μιας αέναης σύγκρουσης για να συντηρηθεί η αμερικανική πολεμική μηχανή.
Και ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι εταίροι; Μπροστά μας, δίπλα από το μνημείο του ιδρυτή μας, Τζορτζ Ουάσιγκτον, βρίσκεται το Καπιτώλιο των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου οι εκπρόσωποι του λαού χρηματοδοτούν, με μεγάλη μυστικότητα, τα άθλια σχέδια, που μαγειρεύονται στα έγκατα του Πενταγώνου. Και στα αριστερά μας βρίσκεται ο Λευκός Οίκος, η έδρα της Εκτελεστικής Αρχής, όπου τα άτομα στα οποία δίνουμε την εξουσία προδίδουν την εμπιστοσύνη μας, χαράσσοντας και εφαρμόζοντας πολιτικές, που έχουν σχεδιαστεί για να προωθήσουν τις πολεμικές λογικές του Πενταγώνου.
Αυτό είναι το σύμπλεγμα του κακού, μια ανίερη τριάδα τρομοκρατικής τρέλας, για την οποία πριν από περίπου 61 χρόνια ο Ντουάιτ Ντ. Αϊζενχάουερ, ένας Αμερικανός πολεμιστής που έγινε πολιτικός ηγέτης, προειδοποίησε τον αμερικανικό λαό, λέγοντας ότι «στα κυβερνητικά συμβούλια, πρέπει να φυλαχθούμε ενάντια στην απόκτηση αδικαιολόγητης επιρροής, επιδιωκόμενης ή μη, από το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Η πιθανότητα για την καταστροφική άνοδο της άστοχης εξουσίας υπάρχει και θα συνεχιστεί». Στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, που ακολούθησε από εκείνη την ομιλία, κανένας άλλος Αμερικανός πρόεδρος δεν έχει πει πιο αληθινά λόγια, τα οποία αγνοήθηκαν από εκείνους στους οποίους ο Αϊζενχάουερ εμπιστεύτηκε αυτό το μήνυμα – όλους εμάς, τον λαό των Ηνωμένων Πολιτειών.
Στεκόμαστε εδώ σήμερα για να ανακοινώσουμε σε αυτήν την τρομερή τριάδα, αυτό το στρατιωτικό-βιομηχανικό συγκρότημα, αυτήν την πολεμική μηχανή, ότι σας ακούμε τώρα, πρόεδρε Αϊζενχάουερ – σας ακούμε και θα ενεργήσουμε σύμφωνα με την προειδοποίησή σας για να φέρουμε αυτό το πλέγμα αντιαμερικανικής συνωμοσίας σε ένα τέλος.
Από όλα τα όπλα που παράγονται από το στρατιωτικό-βιομηχανικό συγκρότημα, από όλα τα σατανικά σχέδια που εκκολάφθηκαν στο μυαλό των λεγόμενων ειδικών της εθνικής ασφάλειας -οι περισσότεροι από τους οποίους είναι μη εκλεγμένοι και άγνωστοι σε εμάς, τον αμερικανικό λαό- τίποτα δεν μυρίζει τρέλα περισσότερο από τα πυρηνικά όπλα.
«Τώρα έγινα Θάνατος, ο καταστροφέας των κόσμων», είχε κάποτε πει ο «πατέρας» της αμερικανικής ατομικής βόμβας, Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, τη στιγμή της πρώτης αμερικανικής πυρηνικής δοκιμής.
Καταστροφέας κόσμων
Αυτή είναι η πραγματικότητα στην οποία ζούμε όλοι σήμερα – από αυτό το πλέγμα του Κακού, που ονομάζουμε στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα, προέρχονται τα ίδια τα όπλα, που είναι απαραίτητα για να προκαλέσουμε συλλογικούς θανάτους. Οι περισσότεροι Αμερικανοί, συμπεριλαμβανομένων πολλών από εσάς που βρίσκεστε εδώ σήμερα, ζουν σε μια μακάρια άγνοια για το πόσο κοντά έχει φτάσει ο κόσμος να καταστραφεί από τους απογόνους του Οπενχάιμερ.
Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1983, ένας Σοβιετικός ανώτατος αξιωματικός, ο αντισυνταγματάρχης Πετρόφ, βρισκόταν σε υπηρεσία σε έναν πυρηνικό σταθμό έγκαιρης προειδοποίησης, όταν το σύστημα ανέφερε ότι είχαν εκτοξευθεί πέντε πυρηνικοί οπλισμένοι πύραυλοι από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο συνταγματάρχης Πετρόφ αγνόησε το πρωτόκολλο, που του απαιτούσε να αναφέρει αυτή την ανίχνευση ως πραγματική εκτόξευση. Αν το είχε κάνει θα ήταν μια πράξη που θα πυροδοτούσε μια σοβιετική απάντηση. Με αυτόν τον τρόπο ο Πετρόφ αγόρασε πολύτιμο χρόνο για να εντοπιστεί το σφάλμα και να αποφευχθεί ο πυρηνικός πόλεμος.
Τον Νοέμβριο του 1983 οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ πραγματοποίησαν μια άσκηση με την κωδική ονομασία «Able Archer 83», η οποία δοκίμασε τις διαδικασίες ελέγχου εκτόξευσης για την απελευθέρωση πυρηνικών όπλων του ΝΑΤΟ εναντίον στόχων της Σοβιετικής Ένωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Οι Σοβιετικοί, πιστεύοντας ότι αυτή η άσκηση ήταν ένα κάλυμμα για ένα πρώτο χτύπημα, έθεσαν τις πυρηνικές τους δυνάμεις σε συναγερμό. Αργότερα, η CIA εκτίμησε ότι η άσκηση «Able Archer 83» έφερε τις ΗΠΑ και τους Σοβιετικούς πιο κοντά στο ενδεχόμενο μιας πυρηνικής σύγκρουσης από οποιαδήποτε άλλη φορά μετά την Κρίση των Πυραύλων της Κούβας, το 1962.
Και στις 25 Ιανουαρίου του 1995, οι Σοβιετικοί εντόπισαν την εκτόξευση ενός νορβηγικού ατμοσφαιρικού δοκιμαστικού πυραύλου, που μιμούνταν το ίχνος ενός πυρηνικού όπλου εκτοξευμένο από το υποβρύχιο των ΗΠΑ, Nay Trident. Φοβούμενοι μια πυρηνική επίθεση σε μεγάλο υψόμετρο, που θα μπορούσε να τυφλώσει το ρωσικό ραντάρ, οι ρωσικές πυρηνικές δυνάμεις τέθηκαν σε κατάσταση συναγερμού και ο «πυρηνικός χαρτοφύλακας» παραδόθηκε στον τότε πρόεδρο Μπόρις Γέλτσιν, ο οποίος έπρεπε να πάρει μια απόφαση σε κλάσματα δευτερολέπτου: να διατάξει ένα πυρηνικό χτύπημα σε αντίποινα κατά των Ηνωμένων Πολιτειών ή όχι.
Αυτά τα τρία περιστατικά είναι ενδεικτικά της κόψης του ξυραφιού πάνω στην οποία όλοι περπατάμε καθημερινά, όταν ζούμε σε έναν κόσμο με πυρηνικά όπλα. Ένα λάθος, ένα λάθος ή μια κρίση, και ο φόβος του Ρόμπερτ Οπενχάιμερ γίνεται πραγματικότητα.
Μας έσωσε από το αναπόφευκτο της συλλογικής μας καταστροφής ένα πράγμα, και ένα πράγμα μόνο – ο έλεγχος των όπλων. Η ανάπτυξη στην Ευρώπη τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από τη Σοβιετική Ένωση πυρηνικών οπλισμένων πυραύλων μέσου βεληνεκούς τη δεκαετία του ‘80 αύξησε την πιθανότητα του λάθους ή της παρεξήγησης, που θα μπορούσε να προκαλέσει μια πυρηνική σύγκρουση. Το γεγονός ότι αυτά τα όπλα μπορούσαν να φτάσουν στον στόχο τους σε πέντε λεπτά ή λιγότερο από τη στιγμή που εκτοξευόταν σήμαινε ότι το χρονικό διάστημα των 30-40 λεπτών, που υπήρχε σχετικά με τη χρήση στρατηγικών πυρηνικών δυνάμεων, πλέον δεν υπήρχε.
Για να το θέσω πιο ξεκάθαρα, αν δεν υπήρχε η εφαρμογή της συνθήκης ενδιάμεσων πυρηνικών δυνάμεων του 1988, που εξάλειψε αυτά τα νέα και επικίνδυνα όπλα, το περιστατικό με τους ατμοσφαιρικούς πυραύλους της 25ης Ιανουαρίου του 1995 θα είχε σχεδόν σίγουρα οδηγήσει σε έναν γενικευμένο πυρηνικό πόλεμο, απλά και μόνο διότι ο Μπόρις Γέλτσιν θα είχε στερηθεί την πολυτέλεια του χρόνου να αποφασίσει να μην εκτοξεύσει τους πυραύλους του.
Όλοι όσοι στεκόμαστε εδώ σήμερα πρέπει να ευχαριστήσουμε όλους εκείνους τους άνδρες και τις γυναίκες από τις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ, που έκαναν πραγματικότητα τη Συνθήκη για τις Πυρηνικές Δυνάμεις Μεσαίας Εμβέλειας, γιατί κάνοντάς το έσωσαν κυριολεκτικά τον κόσμο από την πυρηνική καταστροφή.
Ο έλεγχος των όπλων, ωστόσο, δεν αποτελεί πλέον μέρος του διαλόγου ΗΠΑ-Ρωσίας. Η αμερικανική πολεμική μηχανή συνωμότησε για να δυσφημήσει την έννοια του αμοιβαία επωφελούς αφοπλισμού στο μυαλό του αμερικανικού κοινού. Αντι αυτού επιδίωξε να χρησιμοποιήσει τον έλεγχο των όπλων ως μηχανισμό για την επίτευξη ενός μονομερούς στρατηγικού πλεονεκτήματος.
Όταν μια συνθήκη για τον έλεγχο των όπλων αποδεικνύεται ασύμφορη για τη επίτευξη των στόχων της αμερικανικής παγκόσμιας κυριαρχίας, τότε η πολεμική μηχανή απλώς την εγκαταλείπει. Το ιστορικό της Αμερικής από αυτή την άποψη είναι καταδικαστέο – η συνθήκη κατά των βαλλιστικών πυραύλων, η συνθήκη ενδιάμεσων πυρηνικών δυνάμεων, η συνθήκη ανοιχτών ουρανών – όλα υποβιβάστηκαν στον κάδο απορριμμάτων της ιστορίας για την αναζήτηση του μονομερούς πλεονεκτήματος για την αμερικανική πολεμική μηχανή.
Σε έναν κόσμο χωρίς έλεγχο των όπλων, θα βρεθούμε ξανά αντιμέτωποι με μια ανανεωμένη κούρσα εξοπλισμών, όπου κάθε πλευρά θα αναπτύσσει όπλα που δεν θα προστατεύουν τίποτα, ενώ θα απειλούν τα πάντα. Χωρίς έλεγχο των όπλων, θα επιστρέψουμε σε μια εποχή, όπου η ζωή στην άκρη της αβύσσου της επικείμενης πυρηνικής εξόντωσης ήταν ο κανόνας, όχι η εξαίρεση.
Η αμερικανική πολεμική μηχανή φρόντισε ο κανόνας της ειρηνικής συνύπαρξης, ο οποίος ρυθμίζεται από αμοιβαία επωφελείς συνθήκες, να αντικατασταθεί από μια νέα στάση, την οποία θα ορίζει πάντα η πολεμική μηχανή χρησιμοποιώντας το κατεστημένο των πυρηνικών όπλων και τα δισεκατομμύρια δολάρια που κοστίζει η συντήρησή τους ετησίως, ως μέσο εξαγοράς πολιτικών σε βάρος του πληθυσμού, που η κυβέρνησή μας έχει ορκιστεί να προστατεύει. Αυτή είναι η τελική διαφθορά του στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος: η μετατροπή του στο στρατιωτικό-βιομηχανικό-Κονγκρεσιακό συγκρότημα, όπου εμείς οι πολίτες αποκλειόμαστε από κάθε σκέψη, είτε πρόκειται για χρηματοδότηση είτε για συνέπεια.
Το κλειδί για τη διατήρηση αυτού του εγγενώς αντιαμερικανικού μηχανισμού είναι η ικανότητα της πολεμικής μηχανής να προκαλεί φόβο στον αμερικανικό λαό πατώντας στην άγνοια του για την πραγματική φύση της απειλής ή των απειλών, που έχουν σχεδιαστεί ώστε να διευθετούνται με πυρηνικά όπλα.
Στην περίπτωση των σχέσεων ΗΠΑ-Ρωσίας, αυτός ο φόβος παράγεται από τη συστημική ρωσοφοβία που επιβάλλεται στο αμερικανικό κοινό από μια πολεμική μηχανή και τα συμμορφούμενα τσιράκια της στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Αφημένη στην τύχη της, η συμπαιγνία μεταξύ κυβέρνησης και μέσων ενημέρωσης θα ενισχύσει περαιτέρω τον φόβο, που βασίζεται στην άγνοια μέσω μιας διαδικασίας απανθρωποποίησης της Ρωσίας και του ρωσικού λαού στα μάτια του αμερικανικού κοινού, έως ότου απευαισθητοποιηθούμε στα ψέματα και τις στρεβλώσεις, αποδεχόμενοι στην ονομαστική αξία οτιδήποτε αρνητικό ειπώθηκε για τη Ρωσία.
Εδώ, σε μια τέτοια κατάσταση, μπορούμε να στραφούμε στη γραφή, Ιωάννης 8:32, για κάποια καθοδήγηση: «Τότε θα γνωρίσεις την αλήθεια και η αλήθεια θα σε ελευθερώσει».
Ποια αλήθεια όμως; Η αλήθεια όπως ειπώθηκε από την κυβέρνηση; Όπως διαφημίζεται από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης; Αυτό δεν είναι αλήθεια, αλλά μάλλον ένας σωματοφύλακας ψεμάτων, που κατασκευάστηκε για λογαριασμό μιας πολεμικής μηχανής που θέλει κάθε Αμερικανό να αποδέχεται χωρίς αμφιβολία τη νομιμότητα των όπλων, η μόνη γνωστή χρησιμότητα, των οποίων είναι η καταστροφή όλης της ανθρωπότητας.
Πριν από περίπου 60 χρόνια, σε αυτά τα σκαλιά, σε αυτό ακριβώς το μέρος, ένας άνθρωπος της ειρήνης έδωσε μια ομιλία, που αιχμαλώτισε τη φαντασία του έθνους και του κόσμου, βυθίζοντας στις συλλογικές μας καρδιές και μυαλά τα λόγια: «Έχω ένα όνειρο».
Η ιστορική ομιλία του Δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ αντιμετώπισε την άθλια ιστορία της δουλείας της Αμερικής και την απανθρωπιά και την αδικία του φυλετικού διαχωρισμού. Σε αυτό, ονειρευόταν «ότι μια μέρα αυτό το έθνος θα ξεσηκωθεί και θα ζήσει το αληθινό νόημα της θρησκείας του: Θεωρούμε ότι αυτές οι αλήθειες είναι αυτονόητες, ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δημιουργηθεί ίσοι».
Όλοι οι άνθρωποι έχουν δημιουργηθεί ίσοι.
Αυτά τα λόγια αντηχούσαν στο πλαίσιο της απελπισμένης εσωτερικής πάλης της Αμερικής με την κληρονομιά της σκλαβιάς και της φυλετικής αδικίας. Αλλά αυτές οι λέξεις ισχύουν εξίσου σήμερα, ειδικά όταν λαμβάνονται στο πλαίσιο ότι είμαστε όλοι παιδιά του Θεού: μαύροι, λευκοί, πλούσιοι, φτωχοί.
Αμερικανοί. Ρώσοι.
Βλέπεις, έχω κι εγώ ένα όνειρο.
Ότι το κοινό, που συγκεντρώθηκε εδώ σήμερα μπορεί να βρει έναν τρόπο να ξεπεράσει τους φόβους της άγνοιας, της ασθένειας της ρωσοφοβίας. Να ανοίξει το μυαλό και η καρδιά μας για να δεχτούμε τον ρωσικό λαό ως συνανθρώπους μας, που αξίζουν την ίδια συμπόνια και εκτίμηση με τους συνανθρώπους μας παντού στον κόσμο.
Έχω κι εγώ ένα όνειρο.
Ότι εμείς οι άνθρωποι των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, μπορούμε να ενωθούμε από κοινού με τον ρωσικό λαό για να οικοδομήσουμε γέφυρες ειρήνης, που θα διευκολύνουν την ανταλλαγή ιδεών, να ανοίξουμε μυαλά κλειστά από τη γεμάτη μίσος ρητορική της ρωσοφοβίας, που διαδίδεται από την πολεμική μηχανή και τους συμμάχους της, και να επιτρέψουμε στην αγάπη που έχουμε για τον εαυτό μας να εκδηλωθεί ως αγάπη και σεβασμός για τον συνάνθρωπό μας.
Ειδικά όσων ζουν στη Ρωσία.
Ο Τρίτος Νόμος του Νεύτωνα – ότι κάθε δράση έχει μια ίση και αντίθετη αντίδραση – ισχύει τόσο για την ανθρώπινη κατάσταση όσο και για τον φυσικό κόσμο. Αγάπα τον πλησίον σου όπως ισχύει για όλη την ανθρωπότητα.
Έχω κι εγώ ένα όνειρο.
Ότι ξεπερνώντας το μίσος, που δημιουργείται από τη συστημική ρωσοφοβία μπορούμε να συνεργαστούμε με τους συνανθρώπους μας στη Ρωσία για να δημιουργήσουμε κοινότητες συμπόνιας που, όταν ενωθούν, κάνουν έναν κόσμο γεμάτο με πυρηνικά όπλα ανεπιθύμητο και πολιτικές που βασίζονται στις αρχές του αμοιβαία επωφελούς ελέγχου των όπλων, δεύτερη μας φύση.
Έχω κι εγώ ένα όνειρο.
Ότι μια μέρα, είτε στους κόκκινους λόφους της Τζόρτζια, είτε στο μαύρο χώμα του Κουμπάν, οι γιοι και οι κόρες των ανδρών και των γυναικών που χειρίζονται σήμερα το ρωσικό και αμερικανικό πυρηνικό οπλοστάσιο θα μπορούν να αναφέρουν τον Δρ. Κινγκ, «να καθίσουν κάτω μαζί στο τραπέζι της αδελφοσύνης».
Αυτό δεν είναι ένα αδύνατο όνειρο.
Το έχω ζήσει. Κάποτε είχα διαφθαρεί από το μίσος και τον φόβο, που δημιουργείται από την άγνοια για την πραγματικότητα εκείνων που είχα εκπαιδευτεί να σκοτώνω. Στη συνέχεια, όμως, ξεκίνησα ένα αξιοσημείωτο ταξίδι ανακάλυψης, που διευκολύνθηκε από την εφαρμογή της ίδιας συνθήκης για τις ενδιάμεσες πυρηνικές δυνάμεις, που κατέληξε να σώσει την ανθρωπότητα από τον πυρηνικό αφανισμό. Σε αυτό το ταξίδι γνώρισα τον ρωσικό λαό όχι ως εχθρό, αλλά ως φίλο. Όχι ως αντίπαλος, αλλά ως συνάδελφος. Ως συνάνθρωπους ικανούς για τα ίδια συναισθήματα με εμένα, εμποτισμένους με την ίδια ανθρώπινη επιθυμία να χτίσουν έναν καλύτερο κόσμο για τον εαυτό τους και τους αγαπημένους τους, έναν κόσμο απαλλαγμένο από την τυραννία των πυρηνικών όπλων.
Έχω κι εγώ ένα όνειρο.
Ότι οι άνθρωποι που συγκεντρώθηκαν εδώ σήμερα θα ενωθούν μαζί μου σε ένα νέο ταξίδι ανακάλυψης, ένα ταξίδι που γκρεμίζει τα τείχη της άγνοιας και του φόβου, που κατασκεύασε η πολεμική μηχανή, τείχη σχεδιασμένα να μας χωρίζουν από τους συνανθρώπους μας στη Ρωσία, και αντ’ αυτού χτίζει γέφυρες που μας συνδέουν με εκείνους που έχουμε ρυθμιστεί να μισούμε, αλλά τώρα – για χάρη του εαυτού μας, των παιδιών μας και των εγγονιών μας- πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε.
Αυτό δεν θα είναι ένα εύκολο ταξίδι, αλλά αξίζει να το κάνετε. Αυτό είναι το ταξίδι μου, το δικό σας ταξίδι, το ταξίδι μας, όπου θα ξεκινήσουμε, κυριολεκτικά, στον λιγότερο ταξιδεμένο δρόμο. Και ναι, αυτός θα είναι που θα κάνει τη διαφορά.
Θα μας μεταφέρει, όπως φώναξε κάποτε ο Δρ. Κινγκ από αυτά τα σκαλιά, στις καταπληκτικές κορυφές λόφων του Νιου Χάμπσαϊρ, στα πανίσχυρα βουνά της Νέας Υόρκης, στα Απαλάχια της Πενσυλβάνια, στα χιονισμένα Βραχώδη Όρη του Κολοράντο, στις καμπυλωτές πλαγιές της Καλιφόρνια… σε κάθε λόφο του Μισισιπή.
Αυτό είναι ένα αμερικάνικο ταξίδι, ένα ταξίδι Αμερικανών, ενωμένων στην υπόθεση της ειρήνης και της δικαιοσύνης, και ενός κόσμου απαλλαγμένου από την τυραννία των πυρηνικών όπλων. Οι αριθμοί μας θα αυξηθούν, από δύο χιλιάδες σε είκοσι χιλιάδες, από είκοσι χιλιάδες σε εκατό χιλιάδες και από εκατό χιλιάδες σε ένα εκατομμύριο ή περισσότερο.
Και ποιος ξέρει; Ίσως τον Ιούνιο του 2024, στην επέτειο της συγκέντρωσης του 1982 ενός εκατομμυρίου ανθρώπων στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης, όπου συσπειρώθηκαν υπέρ του πυρηνικού αφοπλισμού και του τερματισμού της κούρσας πυρηνικών εξοπλισμών, να μπορέσουμε να ενωθούμε και να στείλουμε ένα παρόμοιο μήνυμα στην πολεμική μηχανή.
Ένα εκατομμύριο άνθρωποι ή περισσότεροι που απαιτούν από την κυβέρνησή τους να ενεργήσει με τρόπο, που να διαφυλάσσει και να προστατεύει τις ζωές και το μέλλον όλων των Αμερικανών – ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Η συγκέντρωση του 1982 έθεσε σε κίνηση γεγονότα που οδήγησαν στην εφαρμογή της συνθήκης για τις ενδιάμεσες πυρηνικές δυνάμεις το 1987 – μια συνθήκη που κυριολεκτικά έσωσε τον κόσμο από τον πυρηνικό όλεθρο.
Έχω κι εγώ ένα όνειρο.
Ότι μαζί, μπορούμε να αξιοποιήσουμε την ίδια ενέργεια, το ίδιο όραμα, το ίδιο πάθος με εκείνους που έχουν προηγηθεί και να δημιουργήσουμε ένα κίνημα ανθρώπων ενωμένων στις αρχές της ειρήνης που θα οδηγήσει σε μια μελλοντική συμφωνία ελέγχου των όπλων μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας, που θα διατηρήσει το συλλογικό μας μέλλον. Θα υπάρξουν δυνάμεις, που θα προσπαθήσουν να μας διαταράξουν, να μας αποτρέψουν – να μας καταστρέψουν.
Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να εκφοβιστεί.
Δεν πρέπει να στέργουμε ήσυχα να πάμε σε νύχτα ευλογημένη, αλλά αντίθετα να μαινόμαστε, να μαινόμαστε όταν το φως πεθαίνει.
Να μαίνεσαι, να μαίνεσαι ενάντια στην πολεμική μηχανή.
Να μαίνεσαι, να μαίνεσαι ώστε μαζί να δώσουμε ζωή στα λόγια του προέδρου Λίνκολν, που είναι χαραγμένα στο μνημείο πίσω μου:
«…να κάνουμε ό,τι μπορεί να επιτύχει και να εκτιμήσει μια δίκαιη και διαρκή ειρήνη μεταξύ μας και με όλα τα έθνη».
Ας πιάσουμε δουλειά. Ευχαριστώ.
