Οι επικοινωνιολόγοι σου λένε να σκύψεις το κεφάλι και το πιάνει η κάμερα. Ο εκπρόσωπος Τύπου σου δεν βγαίνει αρκετά συγκινημένος στην πρώτη λήψη και ζητάει να το πάρουν πάλι από την αρχή. Οι τηλε-παπαγάλοι σού λένε διαρκώς πόσο ωφέλιμο μπορεί να αποδειχτεί το έγκλημα στα Τέμπη για να φτιαχτούν σιδηρόδρομοι. Οι πραιτωριανοί σου πνίγουν στα χημικά τους διαδηλωτές εναντίον του εγκλήματος. Ο υπεύθυνος υπουργός παραιτείται, για να είναι εκ νέου υποψήφιος βουλευτής. Ο κόσμος θυμώνει κάθε μέρα ολοένα περισσότερο με την προσπάθειά σου να τα φορτώσεις όλα σε έναν άνθρωπο. Όλα σου πάνε στραβά, πολύ στραβά.
Τι κάνεις λοιπόν; Βρίσκεις καταφύγιο στην ασφάλεια του Facebook. Με μια ανάρτηση γραμμένη από επικοινωνιολόγους, με κεφαλαία α λα Πολάκη για να δούμε πόσο μεγάλη είναι η συγγνώμη (γιατί όχι και με μερικά emoticons;), ο πρωθυπουργός αποφάσισε να ζητήσει συγγνώμη, με καθυστέρηση πέντε ημερών, κινητοποιημένος από τις κυλιόμενες μυστικές δημοσκοπήσεις.
Γιατί αλήθεια; Δεν οφείλεται το ατύχημα σε ανθρώπινο λάθος, όπως μας είπε ο ίδιος την πρώτη μέρα μετά το έγκλημα; Πότε έλεγε την αλήθεια; Αν φταίει ο σταθμάρχης, γιατί ζητάει συγγνώμη; Αν φταίει ο ίδιος (και οι προκάτοχοί του) για την απάτη και τους θανάτους, θα πει μια συγγνώμη και ξεμπέρδεψε;
Δηλαδή αν είσαι γόνος της οικογένειας Μητσοτάκη, μπορείς να ευθύνεσαι για δεκάδες θανάτων, για τους οποίους σε είχαν προειδοποιήσει (για τους χιλιάδες νεκρούς των εντατικών επί Covid, ούτε φωνή, ούτε ακρόαση), να ζητάς μια συγγνώμη με ένα ποστάρισμα του πενταλέπτου και μετά κανονικά να συνεχίζεις την πολιτική σου ζωή, να κατεβαίνεις επικεφαλής του κόμματός σου και να μην τρέχει τίποτα. Δεκτό, αλλά μήπως να ισχύσει για όλους μας;
Βέβαια, μέσα σε αυτή τη «σπαρακτική» συγγνώμη του, έγραψε ο πρωθυπουργός ότι εκείνος κάνει ό,τι μπορεί για να αλλάξει την «κακιά τη χώρα». Αλλά τόσο κακιά που είναι, του αντιστέκεται. Νά, ας πούμε οι συνδικαλιστές κάνουν απεργίες για να μπει τηλεματική, συγχύζονται οι υπουργοί που πρέπει να βγάλουν μαζί με τους φίλους τους τους δικαστές παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες και μετά ξεχνούν να ολοκληρώσουν τους διαγωνισμούς και να παραδώσουν τα έργα. Σαν τον σταθμάρχη ένα πράγμα, δηλαδή.
Βεβαίως ακόμα περισσότερο από τις άοκνες προσπάθειες του πρωθυπουργού να αλλάξει τη χώρα μας συγκινεί το πόσο θρήσκος (ένθεος κατά το ορθότερο) αποδεικνύεται: «Σήμερα, Κυριακή της Ορθοδοξίας, ανάβουμε όλοι ένα κερί στη μνήμη αυτών που έφυγαν τόσο άδικα και τόσο πρόωρα». Προσέξτε: ούτε καν «να ανάψουμε». «Ανάβουμε». Σαν ανιματέρ σε στούντιο τηλεπαιχνιδιού: «Τώρα χειροκροτάμε». «Τώρα συγκινούμαστε και αναστενάζουμε». «Τώρα ανάβουμε κερί». «Και α και ου και ΔΑΠ- ΝΔΦΚ» ένα πράγμα. Ας πλημυρίσουμε λοιπόν τις εκκλησίες, όπως μας ζητά ο πρωθυπουργός μας, για να προσευχηθούμε για τους νεκρούς, αλλά και για να του δίνει ο Θεός δύναμη να αλλάξει τη χώρα.
