Μέσα σε όλα όσα γίνονται στη χώρα μας δεν μπορούμε να σταματήσουμε να γράφουμε και για τους γείτονές μας. Ειδικότερα δε, για την ανάδυση όχι μόνο του πρώτου κράτους-απαρτχάιντ της Μέσης Ανατολής, αλλά και του πρώτου δυστοπικού, φασιστικού κράτους της περιοχής: του Ισραήλ.
Το Ισραήλ, που κατά τα λοιπά διαφημιζόταν ως «η μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή», βαδίζει αυτόν το δρόμο εδώ και δεκαετίες. Η ίδια του η ίδρυση βασίζεται στο θρησκευτικό διαχωρισμό, στην κλοπή γης και στην εθνοκάθαρση. Υπ’ αυτήν την έννοια, θα έλεγε κανείς ότι η πορεία του ήταν προδιαγεγραμμένη. Η πολιτική της λύσης των δύο κρατών για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα γέννησε φρούδες, όπως αποδείχτηκε, ελπίδες.
Αυτές οι ελπίδες γρήγορα διαψεύστηκαν με τη δολοφονία Αραφάτ. Ήδη από τότε, από τις αρχές του 21ου αιώνα ήταν σαφές ότι το Ισραήλ δεν θα δεχόταν ποτέ παλαιστινιακό κράτος και ότι επομένως θα μετατρεπόταν σε ένα σαφές κράτος απαρτχάιντ και σταδιακής εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων, προκειμένου να εκδιωχθούν στην Ιορδανία ή αλλού.
Η παλαιστινιακή αντίσταση και ο «άξονας της αντίστασης» δεν έχουν επιτρέψει την ολοκλήρωση αυτού του σχεδίου. Αυτό είναι το ένα βασικό στοιχείο. Το δεύτερο συνίσταται στη διαλεκτική σχέση μεταξύ της πολιτικής απαρτχάιντ και της εσωτερικής πολιτικής ζωής του Ισραήλ. Το «δηλητήριο» από τη μια πλευρά μεταφέρεται στην άλλη. Η συγκρότηση της σημερινής κυβέρνησης του Ισραήλ, το εισάγει στην προφανή, επίσημη, ξεδιάντροπη στροφή του προς ένα ολοκληρωμένο φασιστικό μοντέλο: προσκλήσεις από την πολιτική εξουσία για πογκρόμ, «νύχτες κρυστάλλων» από μάζες αγανακτισμένων με τη συνέργεια του στρατού, νόμοι φυλετικού διαχωρισμού, δρακόντειες ποινές εναντίον αντιφρονούντων με πρόσχημα την προστασία της ασφάλειας του κράτους, βιοπολιτική εξουσία επιτήρησης και ελέγχου, καθημερινές δολοφονίες ή φυλακίσεις και πλέον με κατάλυση της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης και στο εσωτερικό του. Μιλούμε για φασιστικό καθεστώς εν τω γίγνεσθαι, με τεχνολογίες αιχμής. Αυτό δε, που το καθιστά φασιστικό κράτος εν τω γίγνεσθαι, και πρέπει να επιμείνουμε σε αυτό, είναι ότι υφίσταται πραγματικό κινηματικό στοιχείο στις κτηνωδίες εναντίον των Παλαιστινίων.
Όπως φυσικά και στην Ουκρανία, οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. στηρίζουν ολόθερμα. Θα ήθελαν την ίδια πολιτική με λίγο καλύτερο φτιασίδωμα, αλλά έστω και έτσι τους κάνει. Άλλωστε είναι το Ισραήλ εκείνο που θα υλοποιήσει (μαζί με τις ΗΠΑ) μέρος του σχεδίου για δεύτερο μέτωπο εναντίον της Ρωσίας, στο Ιράν.
Η εξέλιξη του κράτους του Ισραήλ φωτίζει κάποιες πτυχές τις οποίες εύκολα ξεχνούμε: στο φασισμό δεν έχει ανοσία κανείς λόγω καταγωγής ή θρησκείας. Ακόμα και ένα εβραϊκό κράτος μπορεί να τον αγκαλιάσει. Μάλιστα, ένα εβραϊκό κράτος μπορεί να είναι και είναι βαθιά αντισημιτικό ταυτοχρόνως. Ο φασισμός δεν στρέφεται μόνο κατά του εβραϊσμού. Επιδεικνύει μια μεγάλη «ευελιξία» ως προς την επιλογή των θυμάτων του. Στρέφεται εναντίον όποιου κάθε φορά συνιστά εμπόδιο στη δυτική, ιμπεριαλιστική, καπιταλιστική κυριαρχία, εργαλειοποιώντας ταυτοχρόνως στερεότυπα προς κινητοποίηση των μαζών. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ο φασισμός ναζισμός υπήρξε μέσο καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής σταθεροποίησης, με δεδηλωμένο και κύριο αντίπαλο την ΕΣΣΔ.
Εργαλειοποίησε το μίσος για τον Εβραϊσμό και το μεγέθυνε. Σήμερα, αποτελεί μέσο για τους ίδιους σκοπούς και εργαλειοποιεί τον αντιρωσισμό στην Ευρώπη. Σε ό,τι αφορά το Ισραήλ σταθεροποιεί την αποικιακή πολιτική στη Μέση Ανατολή και διαθέτει σταθερό έρεισμα στον αντιδραστικό μεσσιανισμό ενός «περιούσιου λαού».
Στην πραγματικότητα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια υβριδική διαδικασία: οι πιο αναπτυγμένες δυτικές αστικές δημοκρατίες έχουν μεταπέσει σε αστικές ολιγαρχίες, μαζικής προπαγάνδας, καταστολής και επιτήρησης, καθώς η ιδεολογική ηγεμονία του αέναου καταναλωτικού παρόντος υποχωρεί. Οι σύμμαχοί τους που είναι λιγότερο αναπτυγμένοι από πλευράς θεσμών κινδυνεύουν να βρεθούν σε διαδικασία φασιστικοποίησης, τεχνο-δυστοπίας.
Η πορεία αυτή είναι καταδικασμένη σε αποτυχία και μάλιστα αιματηρή. Το Ισραήλ θα ηττηθεί με υπαρξιακό ενδεχομένως κόστος. Η παλαιστινιακή αντίσταση πρέπει να νικήσει και θα νικήσει. Θα μας βοηθήσει δε, να απαλλαγούμε από την εμφάνιση του φασισμού στην Ανατολική Μεσόγειο, προσφέροντας εκ νέου, παγκόσμιες υπηρεσίες.
