Το δυστύχημα-καταστροφή-έγκλημα στα Τέμπη έχει διαμορφώσει συνθήκες οξύτατου κοινωνικού ρήγματος. Η γύμνια του συστήματος εξουσίας (εξάρτησης-ολιγαρχών-πολιτικών εντεταλμένων-τηλεπαπαγάλων) κατέστη τόσο εκκωφαντικά προφανής, ώστε τυγχάνει μιας πανικόβλητης κυβερνητικής και μιντιακής διαχείρισης, η οποία με τη σειρά της πολλαπλασιάζει και επιταχύνει την ανατρεπτική διάθεση μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού.
Το σύστημα εξουσίας δείχνει να μην αντιλαμβάνεται ό,τι ο ελληνικός λαός αντιλαμβάνεται: μετά από 13 χρόνια μνημονικής πραγματικότητας κάθε δημόσιο αγαθό και υπηρεσία έχει είτε απαξιωθεί είτε πουληθεί, επιβαρύνοντας τόσο την ασφάλεια, όσο και το βιοτικό επίπεδο της μεγάλης πλειοψηφίας με τρόπο δραματικό, την ίδια στιγμή που η διαφθορά και η ολιγαρχία λεηλατούν ανεξέλεγκτα τον λαό, υπό την προστατευτική για την τελευταία ομπρέλα της εξάρτησης. Αυτό, την ίδια στιγμή που και με αμιγώς οικονομικούς όρους, η Ελλάδα, ούτε καν προσεγγίζει το συνολικό οικονομικό επίπεδο το οποίο υπήρχε προ των μνημονίων: είναι χαρακτηριστικό ότι με σταθερές τιμές δολαρίων του 2015, η Ελλάδα του 2007 είχε ετήσιο ΑΕΠ 265,97 δισ. δολάρια. Σήμερα το ΑΕΠ είναι κοντά στα 203 δισ. δολάρια (κατά τον Άδωνι Γεωργιάδη, ο οποίος αναφέρεται σε τρέχουσες τιμές, μπερδεύοντας μήλα με πορτοκάλια, φτάνει τα 208 δισ. δολάρια).
Τι σημαίνουν αυτά; Ότι 13 χρόνια μετά την έναρξη της επιχείρησης σωτηρίας των τραπεζιτών που βαφτίστηκε «κρατάμε όρθια την Ελλάδα», στην καλύτερη περίπτωση η χώρα μας είναι κατά 21,5% φτωχότερη από τα προ κρίσης επίπεδα. Προσοχή: αυτό το νούμερο δεν αφορά τα μεσαία και φτωχότερα εισοδήματα, δεδομένου ότι συμπεριλαμβάνει και εκείνες τις δραστηριότητες, οι οποίες παράγουν συστηματικώς κέρδη για τους πλουσιοτέρους. Η απώλεια πλούτου για τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού βρίσκεται σε θηριώδη ποσοστά: 40% ή και πολύ περισσότερο, ενώ επιδεινώνεται διαρκώς λόγω του τιμαρίθμου. Όλα αυτά ενόψει νέου κύκλου οικονομικής κρίσης, ο οποίος πήγε λίγο πιο πίσω εξαιτίας του ήπιου χειμώνα και της αναστολής εφαρμογής των κριτηρίων του Μάαστριχτ. Ενόψει ενός νέου χειμώνα με πόλεμο, με τις κεντρικές τράπεζες να καταστρέφουν τις οικονομίες και τον πληθωρισμό να παραμένει υψηλός, η κρίση θα χτυπήσει ξανά με τρόπο σαρωτικό.
Τα Τέμπη λοιπόν δεν είναι συναίσθημα μόνο: αποτελούν επιπλέον συνειδητοποίηση και αίσθημα κατεπείγοντος. Εδώ είναι που αρχίζουν τα δύσκολα για τους πολλούς.
Δεν αρκεί ο λαός ή έστω ένα μεγάλο μέρος του να νιώθει το κατεπείγον. Πρέπει επίσης κόμματα και σωματεία να θέλουν να ριχτούν στη μάχη για τη μετουσίωση της οργής σε προοπτική, αντί να κινούνται στους συνήθεις ρυθμούς των γραφειοκρατιών ή θεωρώντας ότι τα έχουν ήδη πει όλα, οπότε ο λαός απλώς πρέπει να πάει να τα συναντήσει. Σε αντίθεση με το 2012, δεν έχει κατατεθεί ακόμα το εναλλακτικό κεντρικό διακύβευμα, με όρους (και) διακυβέρνησης από οποιοδήποτε κόμμα. Πολύ περισσότερο, δεν εντοπίζεται διαδικασία οργανωτικής ανάπτυξης, αντίστοιχης με την κατάθεση τέτοιου διακυβεύματος. Κυριαρχούν από τη μια οι αυθόρμητες και διάχυτες αντιδράσεις (πράγμα θετικό) και από την άλλη, στο κομματικό πλαίσιο η συγκρότηση ψηφοδελτίων. Μεταξύ των δύο υπάρχει χάσμα, το οποίο κανένα πρόσωπο, χαρισματικό ή μη, δεν μπορεί να θεραπεύσει.
Ακόμα σημαντικότερο είναι ότι με πρόσφατη την εμπειρία του 2012 και κυρίως του καλοκαιριού του 2015, ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, ίσως και πλειοψηφικό είναι ιδιαιτέρως δύσπιστο. Δεν αρκεί η συνθηματολογία, ούτε η έμφαση στο επιμέρους. Χρειάζεται συνολικό, εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης με βάθος και ορατές δυνάμεις, ικανές να το υλοποιήσουν. Αυτές οι δυνάμεις βρίσκονται μέσα στους μαζικούς χώρους και όχι στα επιτελεία, τα οποία άλλωστε, αν διέθεταν τέτοιες δυνατότητας θα είχαν φτάσει τα κόμματά τους προφανώς σε άλλη θέση από αυτήν στην οποία βρίσκονται σήμερα.
Ένα επιπλέον σημαντικό πρόβλημα συνίσταται στο ότι η εργατική τάξη δεν εκπροσωπείται κατά βάση στα κόμματα, τα οποία φιλοδοξούν (ή θα περίμενε κανείς να φιλοδοξούν) να μετουσιώσουν την οργή. Το στελεχιακό δυναμικό αυτών των κομμάτων, όχι μόνο είναι κατά βάση μεσοαστικό, αλλά εν πολλοίς δεν σχετίζεται καν με μαζικούς χώρους. Σε συνδυασμό με το συχνό έλλειμμα θεωρητικής κατάρτισης, η απουσία βιωματικής σχέσης με το κοινωνικό στοιχείο αποδεικνύεται καταστροφική.
Κατά τη διάρκεια της αποστασίας του 1965, η ηγεσία του ΚΚΕ στο εξωτερικό θεωρούσε ότι η εξουσία κυκλοφορούσε γυμνή στους δρόμους, αλλά η ΕΔΑ δεν την άρπαξε. Επρόκειτο περί υπερβολής, αλλά δεν είχε τελείως άδικο ως προς την κομβικότητα των στιγμών. Η ανάλυση της συγκεκριμένης στιγμής και του συγκεκριμένου συμβάντος είναι απολύτως καταλυτική.
Τα δε πράγματα δεν γίνονται μηχανικώς. Η απάντηση στην όξυνση του βαθμού συνειδητοποίησης του λαού δεν πρέπει να είναι μια από τα ίδια, αλλά ένα σχέδιο μαζί με το λαό για το πώς θα κυβερνηθεί η χώρα και για το πώς θα ανατραπεί το σύστημα εξουσίας.
