Σε δρόμους, τοίχους, παγκάκια, σε ένα κομμάτι χαρτί, σε ένα πακέτο τσιγάρα που μπορεί να βρεις κάπου αφημένο. Στιχάκια αποτυπωμένα με έναν άγνωστο για σένα γραφικό χαρακτήρα αλλά σχεδόν σίγουρα με πολύ οικεία συναισθήματα.
Έρωτας που ανθίζει ή που πεθαίνει, οργή, φόβος, ελπίδα, νοσταλγία, αντίδραση.
Ίσως δύο, τρία στιχάκια μπλεγμένα -όχι παραπάνω- που μέσα τους κλείνουν μια στιγμή, μια χρονική περίοδο ή ακόμη και μια ζωή.
Τόσο προσωπικά, αλλά και τόσο αντιπροσωπευτικά, που μπορούν να γίνουν οι υπότιτλοι σε μια δική σου στιγμή.
Λίγες γραμμές κοιτούν κατάματα τη θλίψη, την εκμετάλλευση και την ξορκίζουν, με υπέροχο θράσος.
Δεν ανήκουν σε καμία ποιητική συλλογή. Ούτε θα τα βρεις σε σκληρόδετα βιβλία. Δεν διεκδίκησαν ποτέ, κανένα βραβείο.
Και αυτοί που τα εμπνεύστηκαν, τα αποτύπωσαν, δεν θα γίνουν ποτέ γνωστοί ποιητές. Δεν τους ξέρεις και ενδεχομένως δεν θα τους γνωρίσεις ποτέ. Όμως, είναι εκεί κοντά σου. Ίσως κάποια στιγμή να περπάτησες δίπλα τους. Ίσως να βρεθήκατε στα ίδια μέρη ή πίσω από το ίδιο πανό, σε μια διαδήλωση.
Ίσως…
Όταν το μακρύ χέρι του κράτους, δείχνει πελώριο, απρόσβλητο και απειλητικό, θυμήσου:
«Μοιάζουν οι κλούβες με κουκλόσπιτα
μοιάζουν μυρμήγκια οι ΔΕΛΤΑδες
η μεγαλύτερη η Αύρα τους
μοιάζει με σκάφη για μπουγάδες»
(Δανεισμένο από το «Ηρωικό Βαριετέ» της παράστασης που παρουσίασε ο πολιτιστικόςσύλλογος ΔΥΝΑΜΟ)
Κι αν μέσα στην έντονη αντίδραση για την αδικία, σκεφτείς ότι οι πιτσιρικάδες το παράκαναν, σου υπενθυμίζουν ότι
«Τα παιδιά της γειτονιάς σου σε πειράζουνε
κουκουλοφόρα είναι, σπάνε και φωνάζουνε»
«… και πάγωσα. Αγρίεψα.
Αγρίεψα για να επιβιώσω και πάγωσα για να μη νιώθω»
Μια εξομολόγηση, η οποία μπορεί να συνοδευτεί από την παραίνεση:
«Άσε τη ζωή που κάνεις,
ψάξε τη ζωή που χάνεις»
Εξάλλου, πολλοί διαισθάνονται αλλά δεν θέλουν να ακούσουν:
«Μαμά δεν θέλω καριέρα και λεφτά,
τον κόσμο που μου δίνεις τον έκανες σκατά»
«Ο ουρανίσκος μας είναι ένα κοιμητήριο,
όπου σαπίζουν χιλιάδες ανείπωτα λόγια»
Ωστόσο, κάποιες φορές, όταν μιλήσεις η διαπίστωση είναι θλιβερή:
«Μα μίλησα για πάθος
σε ανθρώπους χωρίς βάθος»
Και το αίτημα, αφοπλιστικά απλό και άμεσο:
«Στα μέρη, τα δήθεν, μην με ξαναπάς
δεν έχουν χώρο γι ανθρώπους σαν εμάς»
Και μην ξεχνιέσαι. Μην φοβάσαι:
«Όσοι αξίζουν τον ήλιο
πάντα θα γίνονται μούσκεμα»
Όσο για τον έρωτα που ψάχνεις, ανάμεσα στις πολυκατοικίες, κάποιος γνωρίζει ότι
«Κι όλα γίνονται μετά τις 12
όταν τα μάτια γυαλίζουν
και μιλάνε βρώμικα»
Όταν βρεις τον έρωτα, μόνη της θα εκφραστεί η ανάγκη:
«Δεν με νοιάζει τι ώρα είναι
λίγο ακόμα μείνε…»
_________________________
Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Η αρχική έμπνευσή της ανήκει στον έλληνα ποιητή Μιχαήλ Μήτρα, ο οποίος το φθινόπωρο του 1997 πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, και να οριστεί συγκεκριμένη μέρα γι’ αυτό.
Η εισήγησή του έφτασε με επιστολή στα χέρια του ποιητή και μελετητή της ποίησης Κώστα Στεργιόπουλου, προέδρου τότε της Εταιρείας Συγγραφέων. Η ποιήτρια Λύντια Στεφάνου πρότεινε ως ημέρα εορτασμού την 21η Μαρτίου, την ημέρα της εαρινής ισημερίας, που συνδυάζει το φως από τη μία και το σκοτάδι από την άλλη, όπως η ποίηση, που συνδυάζει το φωτεινό της πρόσωπο της αισιοδοξίας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους.
Την επόμενη χρονιά ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός, πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO, εισηγήθηκε στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του οργανισμού η 21η Μαρτίου να ανακηρυχθεί Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, όπως η 21η Ιουνίου είναι Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής. Η ελληνική πρόταση υπερψηφίστηκε.
