Αυτό το άρθρο, σχεδόν πανομοιότυπο το έχουμε γράψει πολλές, πάρα πολλές φορές στο παρελθόν. Θα συνεχίσουμε να το κάνουμε σχεδόν εμμονικώς, μέχρι να εξαφανιστεί το τελευταίο εναπομείναν στον κόσμο καθεστώς απαρτχάιντ: αυτό του Ισραήλ.
Οι σχεδόν καθημερινές επιδρομές στη Δυτική Όχθη δεν είναι παρά μια ψηφίδα στη δράση, ενός ανεξέλεγκτου, εγκληματικού καθεστώτος, του οποίου παρεμπιπτόντως συνένοχες είναι όλες οι τελευταίες, αξιοθρήνητες ελληνικές κυβερνήσεις (δεξιές και «αριστερές) κατ’ εντολή της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον κύριο Πολάκη για παράδειγμα να διεκδικεί τον ναυαγισμένο πλέον αγωγό EastMed ως έργο της «πρώτης φοράς αριστερά», εν γνώσει του ότι αποτελούσε απλώς το πρόσχημα για την πιο βαθιά δέσμευση της Ελλάδας στο σιωνισμό; Τον «κολλητό» των κυρίων Παππά και Τσίπρα, Μπίμπι Νετανιάχου; Ή τον κύριο Δένδια (εκλεκτό της πρεσβείας του Ισραήλ για τη θέση του υπουργού Εξωτερικών) να πηγαίνει στην περιοχή και να συναντιέται μόνο με Ισραηλινούς;
Σήμερα βεβαίως και οι ίδιοι οι Ισραηλινοί (σε ελάχιστη κλίμακα, είναι η αλήθεια, σε σχέση με τους Παλαιστινίους) έχουν αρχίσει να πληρώνουν το κόστος. Μια φασιστικών τάσεων κυβέρνηση, απειλητική και για τους ίδιους τους Ισραηλινούς και όχι μόνο για τους Παλαιστινίους, συγκροτημένη από πολιτικές δυνάμεις τις οποίες εξέθρεψαν ο σιωνισμός και το απαρτχάιντ, διαμορφώνεται στο Τελ Αβίβ, αποπειρώμενη να αναιρέσει τις αστικοφιλελεύθερες προβλέψεις που ίσχυαν για τους Εβραίους πολίτες του Ισραήλ.
Το δικαστικό σύστημα του Ισραήλ (κομμένο και ραμμένο βέβαια στα ρατσιστικά μέτρα του καθεστώτος) καθίσταται επίδικο του ελέγχου από μια ακροδεξιά, ταυτοχρόνως εθνικιστική και θεοκρατική, η οποία ενώνεται στο βαθύ της μίσος για τους Άραβες. Το Ισραήλ φυσικά δεν ήταν ποτέ «η μόνη δημοκρατία» στη Μέση Ανατολή, διότι δεν ήταν ποτέ δημοκρατία. Είναι όμως το πρώτο καθεστώς απαρτχάιντ στη Μέση Ανατολή και ελπίζουμε να αποδειχτεί το μοναδικό. Ένα καθεστώς το οποίο κρατά τον αντισημιτισμό ως κατηγορία για όσους επικρίνουν τη ρατσιστική και αντισημιτική πολιτική του, ενώ δεν έχει το παραμικρό πρόβλημα να ενισχύει τον υπαρκτό ναζισμό στην Ουκρανία.
Η σημερινή κυβέρνηση του Ισραήλ δεν είναι ούτε η πρώτη ακροδεξιά κυβέρνηση, ούτε η πρώτη κυβέρνηση απαρτχάιντ. Είναι απλώς η πλέον κραυγαλέα, ακόμα και για εκείνους που κοιτούν από την άλλη, και επιπλέον αποτελεί την απόδειξη του πώς κακοφορμίζει και προς τα μέσα ένα καθεστώς-απαρτχάιντ. Πρόκειται, παρεμπιπτόντως, για το ίδιο καθεστώς το οποίο, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα, παρεμβαίνει στα εσωτερικά μιας σειράς κρατών και εκλογικών διαδικασιών, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων της πατρίδας μας.
Είναι αναμενόμενο το γεγονός ότι, όπως και το απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής, το Ισραήλ διαθέτει πολλούς, πολύ πλούσιους και πολύ ισχυρούς συμμάχους. Αλλά δεν πρόκειται να το σώσουν. Το ίδιο το ισραηλινό απαρτχάιντ τρέφει τα μέσα της καταστροφής του, έχοντας καταστρέψει τη λύση των δύο κρατών, ήδη από τότε που ο Αραφάτ βρισκόταν εν ζωή. Το Ισραήλ πυκνώνει νέες γενιές παλαιστινιακής αντίστασης, με έναν τρόπο που μετά τον θάνατο του Αραφάτ κανείς δεν περίμενε. Δίπλα στον απομονωμένο θύλακα της Γάζας, πρώτα όλη η Δυτική Όχθη του Ιορδάνη και σταδιακώς όλη του η επικράτεια (και εντός των προ του 1967 συνόρων) μετατρέπονται σε συνολικό πεδίο μάχης.
Συχνά ξεχνούμε ότι ο ισραηλινός στρατός όχι μόνο έχει διαφθαρεί ηθικώς και δικαιικώς από τη μακρόχρονη κατοχή, αλλά χάνει και τη μαχητική του αξία. Τις τελευταίες δεκαετίες αδυνατεί να κερδίσει σε πολέμους, ακόμα και έναντι ισχυρών, πλην όμως μη κρατικών δρώντων, όπως είναι η Χεζμπολάχ. Έχει μετατραπεί κατ’ουσίαν σε μια νατοϊκή εκδοχή στρατού, ικανού σε επίπεδο αεροπορικών δυνάμεων, ειδικών δυνάμεων, υπηρεσιών πληροφοριών και υβριδικών επιχειρήσεων, αλλά με μεγάλη δυσκολία να διεξάγει ολοκληρωτικούς, μαζικούς πολέμους. Και επιπλέον δεν είναι μόνο η παλαιστινιακή αντίσταση στη Γάζα η οποία εξοπλίζεται ολοένα επαρκέστερα. Οι εξοπλισμένες με ελαφρύ ακόμα οπλισμό αντιστασιακές ομάδες στη Δυτική Όχθη δημιουργούν μια σειρά από γεγονότα, τα οποία φαντάζουν ανώδυνα σήμερα ακόμα, από στρατιωτικής απόψεως, για το Ισραήλ αλλά σύντομα μπορούν να μετεξελιχθούν σε ένα πολύ αποτελεσματικότερο αντάρτικο πόλεων.
Βεβαίως θα αποπειραθεί το Ισραήλ να ολοκληρώσει μια πολιτική εθνοκάθαρσης, προκειμένου να διασωθεί δημογραφικώς, ωστόσο δύσκολα θα ολοκληρώσει το σχέδιό του. Ακόμα και οι πρόθυμες για λογής συμβιβασμούς με το Ισραήλ αραβικές μοναρχίες θα δυσκολευτούν πολύ να απορροφήσουν το σοκ μιας ολοκληρωμένης και τελικής απόπειρας εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων. Κάτι τέτοιο δε, θα καταστεί ακόμα δυσχερέστερο σε ένα περιβάλλον φθοράς της ισχύος των ΗΠΑ.
Μπροστά στη βία τη κατοχής και του απαρτχάιντ, η παλαιστινιακή αντίσταση ως εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα είναι και νόμιμη και αναγκαία. Η νίκη της αποτελεί προϋπόθεση για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Δε θα είναι ούτε εύκολη, ούτε αναίμακτη. Ωστόσο η αποφασιστικότητά της και η φαντασία της, σε συνδυασμό με την υποχώρηση των ΗΠΑ διευρύνει τις δυνατότητές της. Πάντα με την παλαιστινιακή αντίσταση λοιπόν, πάντα με την ήττα του απαρτχάιντ.
