Μαγεία. Κατάφεραν να ακούγεται μόνο η τηλεδιοίκηση, η τηλεματική, το «τις πταίει», χαρτιά από εδώ, χαρτιά από εκεί, για να πάνε στις εκλογές με το λιγότερο δυνατό φορτίο και να τις κερδίσουν.
Να μην τα πολυλογώ: το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, που χώρισε την ιστορία της Ελλάδας στα δύο, πριν και μετά από αυτό, σχεδόν δεν μπαίνει πια στον διάλογό τους.
Αλλά, «εγώ το παρέδωσα τόσο τοις εκατό», «ναι, αλλά κι εμείς το πήγαμε τόσο τοις εκατό», είναι μάλλον διάλογοι διευθυντών πολυεθνικής στη διαδικασία παράδοσης-παραλαβής, παρά πολιτικών που ο λαός τους δίνει κάθε τετραετία λευκό χαρτί και για την ασφάλειά του, μεταξύ άλλων.
Έχουν ξεχαστεί προ πολλού τα θύματα και οι οικογένειές τους και έχουμε εμπεδώσει σε όλα τα τεχνικά ντεσού των σιδηροδρόμων και την καθημερινότητα των σιδηροδρομικών υπαλλήλων: μοχλοί, κλειδιά, κονσόλες, βάρδιες, σουβλάκια, γκόμενες, ωράρια, «ανθρώπινα λάθη», όλα στο μπλέντερ. Στον βαθμό που, αν υποθέσουμε ότι κάποιος δεν ξέρει για το έγκλημα, θα αναρωτηθεί γιατί στα καλά καθούμενα ασχολούνται όλοι τόσο ενδελεχώς με τα του ΟΣΕ.
Λείπουν πια από την εξίσωση τα θύματα και ενώ θα έπρεπε να υπάρχει ένας πανελλήνιος σκασμός (μα πού βρίσκουν τη διάθεση;) συνεχίζουν την κοκορομαχία, την οποία ξεκίνησε η ΝΔ, για να τινάξει από επάνω της σαν την τρίχα από το ζυμάρι όση περισσότερη ευθύνη, μπορεί γιατί «αυτοί είναι», που λέει και ο Κουτσούμπας, αλλά απορίας άξιο είναι η στάση της κατ’ ευφημισμόν (προ πολλού) «Αριστεράς» και πιο συγκεκριμένα, του ΣΥΡΙΖΑ: Η προσπάθεια, με τις φλέβες του λαιμού, να πετιούνται ορατές δεξιά και αριστερά, να πείσει ότι έκανε το καλύτερο δυνατόν στην κυβερνητική θητεία του (που ως ένα βαθμό είναι και θεμιτή), καταδεικνύει μια όψιμη αγωνία να κυβερνήσει, όντας νωθρός ως τώρα στα όρια της αποχαύνωσης, κατά το χρονικό διάστημα που είναι αντιπολίτευση. Όχι ως αριστερό κόμμα της αντιπολίτευσης απαραίτητα, αλλά σαν οποιοδήποτε κόμμα δεύτερο τη τάξει στη Βουλή, που εκπροσωπεί έστω και έτσι, ένα αρκετά μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος. Του λαού, κατά συνέπεια.
Και εδώ, είναι το λάθος.
Είτε ως « αποχαυνωμένος», είτε ως διαρρηγνύων τα ιμάτιά του, τώρα σε ενεστώτα χρόνο, ξέχασε το βασικό, πως η Αριστερά, δεν βάζει αμέτι μουχαμέτι να κυβερνήσει, ούτε λέει μπούρδες τύπου Γεροτζιάφα που παρότρυνε τους ανεμβολίαστους να πάρουν τα βουνά, ούτε λέει θεωρίες συνομωσίας όπως ο Μάρδας για τον Βαρουφάκη, πως τον έδειραν τριάντα άνθρωποι, προς άγραν ψήφων υπέρ του.
Ο ρόλος της Αριστεράς (για να μην ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε) δεν είναι απαραίτητα το γινάτι της διακυβέρνησης, αλλά να ριζοσπαστικοποιεί την κοινωνία, να είναι αλληλέγγυα σε αυτήν, να την καθοδηγεί και να μπαίνει μπροστά, όχι με τσιτάτα, αλλά στους δρόμους, στους χώρους δουλειάς, ακόμα και μέσα από τους διαύλους των μέσων κοινωνικής δικτύωσης: τα τελευταία, αν κρίνουμε από την Πλατεία Ταχρίρ, την κάνουν τη δουλειά τους.
Πρέπει λοιπόν να λειτουργεί αποτρεπτικά στον αυταρχισμό και την ασυδοσία της Δεξιάς, όπως έκανε τόσα χρόνια που δεν είχε την «καρέκλα» και πέτυχε πολλά περισσότερα δια της αποτροπής (ο φόβος των Ιουδαίων) από ό,τι την περίοδο που ήταν κυβέρνηση ή τώρα, στην πορεία προς την διακυβέρνηση της «δεύτερης φοράς Αριστερά» και ως αντιπολίτευση, που πέτυχε το απόλυτο τίποτα.
Και αυτό, αποδεικνύεται περίτρανα, από τις αντιδράσεις των ΜΑΤ στις τελευταίες διαδηλώσεις. Η αποτροπή, πήγε περίπατο.
Και όταν δεν αποτρέπει κάποιος, ξεκάθαρα πράγματα, είτε είναι αδιάφορος και εσωστρεφής είτε συντάσσεται.
Εκούσια ή ακούσια, αδιάφορο. Εκ του αποτελέσματος κρίνουμε και κρινόμαστε, ανάλογα την πλευρά που βρισκόμαστε.
Για να μην αφήσω όμως και την κυβέρνηση Μητσοτάκη εκτός κάδρου και καρπαζιάς: Φταίει 1500% για την εθνική τραγωδία στα Τέμπη. Είχε τέσσερα χρόνια καιρό να ανατάξει τον θνησιγενή ΟΣΕ.
Φυσικά και ο Μητσοτάκης γνώριζε, έκανε και ομιλία επ’ αυτού, όταν εκλέχτηκε, όταν είπε πως δεν είναι «σέξι» το νοικοκύρεμα του ΟΣΕ, αλλά πρέπει να γίνει.
Δεν νομίζω ότι παραμυθιάστηκε εν τω μεταξύ πως ο ΟΣΕ, έγινε ελκυστικός και ασφαλής για το κοινό.
Κύριε Μητσοτάκη, ακούστε: Δεν διαχειριστήκατε καμία κρίση και κανένα αναπάντεχο, ούτε καν στα περιθώρια του «ανθρώπινου λάθους», που τελευταία τόσο επικαλείστε και ίσως σαν κοινωνία να κατανοούσαμε, αν βλέπαμε έστω μια ειλικρινή προσπάθεια.
Είμαστε ιστορικά, από τους νοήμονες λαούς. Ξέρουμε πως για τις παθογένειες του ελληνικού κράτους τέσσερα χρόνια σε πολλές περιπτώσεις είναι λίγα και σε άλλες τόσες, πολλά και ξέρουμε να τις διακρίνουμε.
Αλλά κοιτάξτε αγαπητέ: Με « συγγνώμες, σκόιλ ελικίκου, αγαπητοί μου συμπολίτες, δεν γνώριζα, δεν φταίω εγώ αλλά η Γιαδικιάρογλου, κτλ.», δεν κάνετε για κυβερνήτης.
Σας διαβεβαιώνω, είναι μαθηματικό αυτό. Όσο μαθηματικό, με ολίγη από Χημεία, είναι πως τα αυγά το Πάσχα, βάφονται μόνο με βαφή.
