Άρθρο του Μαρουάν Τουμπάσι, τέως πρέσβη της Παλαιστίνης στην Ελλάδα
Ξαφνικά, το ψέμα του «μοναδικού θύματος της ιστορίας» κατέρρευσε ενώπιον της υφηλίου, και το Ισραήλ, «το αποικιακό κατοχικό κράτος» άρχισε να αισθάνεται αμηχανία με τις πρόσφατες αποφάσεις της Κνέσετ (ισραηλινής βουλής) σχετικά με το πραξικόπημα σε βάρος του δικαστικού συστήματος και τη διαιώνιση της δικτατορίας του διεφθαρμένου «βασιλιά» Νετανιάχου διά της υπονόμευσης της «εβραϊκής δημοκρατίας» τους και με την ανάδειξη των χαρτών του «Μεγάλου Ισραήλ» στη βάση παραβίασης της κυριαρχίας των εδαφών χωρών της περιοχής και της εθνοκάθαρσης αλλά και της άρνησης γεγονότων της ιστορίας και της ύπαρξης του παλαιστινιακού λαού μας και της σύνδεσής του με την ιστορία του λαού της βιβλικής Κανά.
Οι νόμοι που υιοθετήθηκαν από την πλειοψηφία των μελών της Κνέσετ ώστε να ακυρωθούν προηγούμενες αποφάσεις απεμπλοκής και νόμοι, ανοίγουν το δρόμο για την εφαρμογή του φασιστικού σχεδίου πρώιμου εποικισμού και της ντε φάκτο προσάρτησης των κατεχόμενων εδαφών, όπως έγινε κατά το παρελθόν σε βάρος της Ιερουσαλήμ, των Υψιπέδων του Γκολάν και τμημάτων της Κοιλάδας του Ιορδάνη, προκειμένου να διευρυνθούν οι εποικισμοί με επακόλουθες αποφάσεις και μέτρα περισσότερης καταπίεσης σε βάρος του λαού μας και των πολιτικών κρατουμένων.
Υπάρχει ακόμη ένας στόχος που τώρα επιτυγχάνεται διά της αμηχανίας στην οποία υποβάλλεται από μόνο του το κατοχικό κράτος μπροστά στην αμερικάνικη κυβέρνηση, μετά από την διεύρυνση του χάσματος και της σύγκρουσης στο κράτος κατοχής, δίχως να αποκλείεται μία αιματηρή μορφή: Η διάψευση των λεγόμενων «κοινών δημοκρατικών αξιών» που υποτίθεται πως χαρακτηρίζουν μέρος των σχέσεων της Αμερικής με το ισραηλινό κατοχικό κράτος, που εμφανιζόταν εδώ και δεκαετίες σαν «όραση δυτικής δημοκρατίας».
Εντούτοις το ζήτημα, προς το παρόν, δείχνει να αφορά συγκεκριμένους κύκλους όπως είναι η νεολαία του Δημοκρατικού Κόμματος στις ΗΠΑ, οι εβραϊκές δυνάμεις που εχθρεύονται τον θρησκευτικό Σιωνισμό και ιδιαίτερα η προοδευτική αριστερή πτέρυγα του (Δημοκρατικού) κόμματος με επικεφαλής τον γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς και άλλους συντρόφους του, παρά την παρουσία ενός ευρύ ρεύματος που κινείται υπό την ηγεσία του Μπάιντεν, που ανήκει στην σιωνιστική ιδιολογία σύμφωνα με τις δικές τους δηλώσεις καθώς είναι εκείνοι που επιδιώκουν να διασώσουν το κατοχικό κράτος από το δίλημμα της βαθιάς κρίσης που άρχισε να το χαρακτηρίζει ώστε να προστατευτούν τα συμφέροντα στρατηγικών επιλογών της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής για τα οποία το κατοχικό κράτος εξυπηρετεί το ρόλο αφενός ενός «προηγμένου εργαλείου στην περιοχή κι διεθνώς», αφετέρου προστασίας της «φιλελεύθερης Σιωνιστικής ιδεολογίας».
Αυτό συμπίπτει με την θρησκευτική διάσταση των καθοριστικών παραγόντων της σχέσης που συνδέεται με τις έννοιες του Χριστιανικού Σιωνισμού και της σύγχρονης ευαγγελικής ιδεολογίας που επικρατεί μεταξύ μελών του Ρεπουμπλικανικού κόμματος στις ΗΠΑ και συντηρητικών κύκλων του Δημοκρατικού Κόμματος. Πρόκειται για ένα ισχυρό και ευρύ κίνημα που παραμένει αφοσιωμένο στην προστασία και υποστήριξη του Ισραήλ, όπως και των πολιτικών που ακολουθεί σε ζητήματα όπως οι εποικισμοί και το «Μεγάλο Ισραήλ» καθώς η πλειοψηφία αυτών πιστεύει πως κάποιοι Αμερικανοί Πρόεδροι δεν είναι παρά «θεόσταλτο δώρο» για την υφήλιο και το Ισραήλ, ενώ ορισμένοι εξ αυτών δεν έχουν πρόβλημα να υποστηρίξουν και την θρησκευτική Σιωνιστική δεξιά που πιστεύει στον Αρμαγεδδώνα.
Σε αυτή τη φάση και στο φόντο της πρόσφατης 24ης επετείου από τη ΝΑΤΟϊκή επίθεση το Μάρτη του 1999 στην πρώην Γιουγκοσλαβία με τη ρίψη 37.000 βομβών και πυραύλων και τον ξεριζωμό αθώων αμάχων, έρχεται σήμερα η αμερικανική κυβέρνηση να δημιουργήσει μία «νέα χώρα». Πρόκειται για την ίδια κυβέρνηση που απέτυχε να φέρει ειρήνη στη Μέση Ανατολή, όπου μονοπώλησε για πολλές δεκαετίες τη λεγόμενη «ειρηνευτική διαδικασία». Αυτή λοιπόν η κυβέρνηση, τώρα, προφασίζεται πως μπορεί να πετύχει πρόοδο και σε αυτή την περιοχή, παίζοντας το ρόλο «χορηγού» συναντήσεων που κατά τους ισχυρισμούς της μπορούν να ανοίξουν «νέο πολιτικό μονοπάτι για την ασφάλεια, την σταθερότητα και την οικονομική ανάκαμψη της περιοχής.
Ως Παλαιστίνιοι, έχουμε ξεκαθαρίσει εκ των προτέρων σθεναρά πως δεν θα δεχθούμε μία πολιτική διαδικασία που μονοπωλείται από τις ΗΠΑ δίχως αυτή να τεθεί υπό την αιγίδα της διεθνούς κοινότητας, στη βάση των αρχών της διεθνούς νομιμότητας, των αρχών και των αποφάσεων του διεθνούς δικαίου.
Αυτή η μεσολάβηση έφερε τη μορφή πολιτικής πρόκλησης, αν και διαδραματίστηκε σε μία διαφορετική περίοδο, όταν οι ΗΠΑ διατηρούσαν την ηγεμονική μορφή τους στη βάση ενός μονοπολικού διεθνούς συστήματος ελέγχοντας σε ένα μεγάλο βαθμό το «όραμα» της διεθνούς κοινότητας, και έβλεπαν εαυτές σαν «παγκόσμια κυβέρνηση», όπως επισήμανε στις μέρες μας ο Μεξικάνος Πρόεδρος που συγκρότησε μαζί με άλλους ηγέτες της Λατινικής Αμερικής ένα μέτωπο – «πρόκληση» για την αμερικανική ηγεμονία, επιβεβαιώνοντας και εκεί την πτώση τους (σ.μτφρ. των ΗΠΑ) διά της επιτυχίας της λατινοαμερικανικής αριστεράς.
Σήμερα, οι διεθνείς και περιφερειακές συνθήκες έχουν αλλάξει προς την κατεύθυνση ενός πολυπολικού διεθνούς συστήματος και νέων περιφερειακών συμμαχιών, που εξασθένισαν τον μονοπολικό ρόλο της Αμερικής. Αναρωτιέται ως εκ τούτου κανείς πώς είναι δυνατόν η κυβέρνηση των ΗΠΑ εκ μέρους κάποιων περιφερειακών δυνάμεων, να επιχειρήσει να επαναφέρει το μονοπώλιο εξουσίας στο ρόλο του χορηγού ή του φορέα αναπαραγωγής της απορριφθείσας «συμφωνίας του αιώνα» με νέο πρόσχημα στο φόντο μίας κρίσης που μαίνεται και εντός της αμερικανικής, και εντός της ισραηλινής κοινωνίας με πρωτόγνωρο τρόπο, σε μία εποχή κατά την οποία ορισμένες χώρες που εξομάλυναν τις σχέσεις με το Ισραήλ μέσω των «Συμφωνιών του Αβραάμ» τώρα εκφράζουν ντροπή για την σχέση με την κατοχική κυβέρνηση του Ισραήλ.
Ανεξάρτητα από τις ρηματικές αντιρρήσεις αι την απογοήτευση που προκαλούν οι πολιτικές της κυβέρνησης Νετανιάχου, οι πυλώνες της αμερικανικής κίνησης ως αυτή τη στιγμή αντανακλώνται στην επιβολή «βέτο» στα σχέδια αποφάσεων που καταδικάζουν το Ισραήλ στον ΟΗΕ δίχως να αναφέρονται καν στα θεμέλια των εθνικών πολιτικών και ιστορικών αιτημάτων και πολιτικών δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού ώστε να τελειώσει το καθεστώς εποικισμών και κατοχής κάθε μορφής που είναι ο μόνος δρόμος προς την ειρήνη. Αντανακλάται επίσης στην επιλογή των ΗΠΑ να μην σταματούν τις πολιτικές Απαρτχάιντ ως διεθνούς εγκλήματος κατά ανθρώπων, για να μην αναφερθούμε στο διεθνές δίκαιο και τις συναφείς αποφάσεις του ΟΗΕ, όπως τα δικαιώματα των προσφύγων ή στο καθεστώς της Ιερουσαλήμ εκτός από την διατήρηση της σημερινής ιστορικής κατάσταση που αφορά τους ιερούς τόπους. Η Ιερουσαλήμ, παρά την ιερότητά της, έχει και ένα πολιτικό και ιστορικό στάτους και μία ταυτότητα κληρονομιάς και για μας, τον παλαιστινιακό λαό. Δεν θα έπρεπε να περιορίζεται μόνον υπό το πρίσμα της θρησκευτικής διάστασης.
Ο στόχος Αμερικανών και Ισραηλινών του βαθέως κράτους είναι να επιβάλλουν μία πολιτική πολιορκία στο όραμα του Προέδρου Αμπάς «Αμπού Μάζεν» και της PLO (σ.μτρφ. «Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης») όπως αναφέρονται σε προηγούμενες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, σε σχέση και με την Διεθνή Ειρηνευτική Διάσκεψη και τα αποτελέσματα που θα πρέπει να επιτύχει, όπως το δικαίωμα αυτοδιάθεσης και εθνικής ανεξαρτησίας που είναι ο μόνος δρόμος προς την επιθυμητή ασφάλεια, σταθερότητα και ειρήνη.
Οι προθέσεις και των δύο δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από τις προσπάθειες εξασθένισης του ρόλου της PLO ως εργαλείου εθνικής απελευθέρωσης και ως παν-παλαιστινιακού οίκου, με ό,τι συνιστά για τον αγώνα, όταν ανοίξουν δίαυλοι διαλόγου και διαπραγμάτευσης μέσω διαμεσολαβητών με σκοπό την διατήρηση του «Εμιράτου» στη Γάζα, ανάλογα με την διευκόλυνση των συνθηκών του πραξικοπήματος που έγινε εκεί, ώστε να πλήξουν το εθνικό σχέδιο και ό,τι αυτό το συνοδεύει σε περίοδο «αμερικανικής πτώσης» που συνθλίβει την περιοχή και την έννοια του αραβικού εθνικού κράτους με τη συνεργασία ενός αποικιοκρατικά υβριδικού πολιτικού Ισλάμ όπως επιβεβαιώθηκε από την ίδια την Χίλαρι Κλίντον στα απομνημονεύματά της.
Αυτό που συμβαίνει, πέρα από την εσωτερική κάθετη και οριζόντια σύγκρουση στο Ισραήλ, είναι μία συνέχιση των εγκληματικών πολιτικών κατοχής και η αύξηση του φασισμού που δεν γεννήθηκε ξαφνικά στους κόλπους της ισραηλινής κοινωνίας , ούτε περιορίζεται στην περίπτωση της τριάδας που συνιστούν οι Νετανιάχου, Μπεν Γκβιρ (σ. μτφρ. Ισραηλινός υπουργός Εθνικής Ασφάλειας) και Σμότριτς (σ.μτφρ. Ισραηλινός υπουργός Οικονομικών), καθώς ήρθε ως αποτέλεσμα ανάπτυξης ενός σιωνιστικού περιβάλλοντος από την περίοδο των ιδρυτών της σιωνιστικής σχολής σκέψης και των πολιτικών καταπίεσης ενός άλλου λαού που είναι αυτόχθονες ιδιοκτήτες της γης. Διευκόλυνε παράλληλα αυτή η κατάσταση την περαιτέρω ανάπτυξή της από τις δυνάμεις της αποικιοκρατίας δίχως κανείς από την κοινωνία τους να είναι αθώος πέραν εκείνων που εχθρεύονται την σιωνιστική ιδεολογία.
Οι συνθήκες που διαφαίνονται τώρα εντός του κατοχικού κράτους του Ισραήλ αντανακλούν το βαθύ ρήγμα μεταξύ διαφορετικών τμημάτων της εβραϊκής κοινωνίας φθάνοντας ενδεχομένως σε σημείο δίχως επιστροφή, ειδικά αφότου το ισραηλινό Ίδρυμα Εθνικής Ασφάλειας εξέδωσε στρατηγική προειδοποίηση πριν λίγες μέρες σε σχέση με το εσωτερικό και διεθνές στάτους του Ισραήλ που αλλάζει και σείεται.
Η αμερικανική κυβέρνηση δεν είναι μακριά από όσα συμβαίνουν και παραμένει στο επίκεντρο των γεγονότων καθώς ο ρόλος της ανέκαθεν ήταν η υποστήριξη ενός σιωνιστικού «φιλελευθερισμού» μετά την διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα στον «βασιλιά» Νετανιάχου και τον γέρο Μπάιντεν από τη μία μερά, και την εξέγερση ενός αριθμού εβραϊκών κοινοτήτων κατά της σημερινής κατοχικής κυβέρνησης, ενώ ο δικός τους στρατός αυτή τη στιγμή εξεγείρεται επιδρώντας και στα δικά τους συμφέροντα.
Αυτός ο ρόλος έρχεται σήμερα σε μία περίοδο κατά την οποία η αμερικανική πολιτική στην περιοχή της Μέσης Ανατολής φέρει τα χαρακτηριστικά της ήττας και της παρακμής της επιρροής της στο φόντο της διευρυμένης παρουσίας της Κίνας στην περιοχή, που άρχισε με την αραβο-σινική σύνοδο κορυφής πριν μήνες και έφθασε μέχρι τη σινική μεσολάβηση της ιρανο-σαουδαραβικής συμφιλίωσης, ως διεθνές επιστέγασμα των αποτελεσμάτων της σινο-ρωσικής συνόδου κορυφής και της ανάπτυξης του ρωσικού ρόλου στην Ασία και την Αφρική, απαλλάσσοντας τους Αφρικανούς από τα χρέη τους αναδεικνύοντας νέα οικονομικά μπλοκ στο διεθνές στερέωμα.
Πέρα από τις επιπτώσεις του πολέμου διά αντιπροσώπων των ΗΠΑ στην Ουκρανία και τις επιπτώσεις του στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, βλέπουμε εκατομμύρια διαδηλωτών αυτό το διάστημα σε Γαλλία, Βρετανία, Ελλάδα , Πορτογαλία κ.α. να διαμαρτύρονται κατά των κυβερνήσεων τους που σχετίζονται με τις πολιτικές των ΗΠΑ και τον άγριο οικονομικό και κοινωνικό φιλελευθερισμό, ενώ βλέπουμε επίσης και την έναρξη της παρεμπόδισης συναίνεσης κάποιων χωρών στις πολιτικές της ΕΕ για κυρώσεις στους Ρώσους.
Αυτό επίσης διαδραματίζεται σε μία περίοδο κατά την οποία αναδύονται νέες συμμαχίες, ακόμη και σε περιφερειακό επίπεδο, που αλλάζει την υπάρχουσα γεωπολιτική πραγματικότητα, δημιουργώντας παραμέτρους που μας υποχρεώνουν να τις συνειδητοποιήσουμε και να επωφεληθούμε από την διαφαινόμενη διεύρυνση του χάσματος μπροστά στις πολιτικές του κατοχικού κράτους και την αύξηση της απομόνωσής του. Ο κόσμος αλλάζει. Δεν μπορεί να μείνει ακίνητος.
Επίσης, αυτό που συμβαίνει από την πλευρά της αντιπολίτευσης ως προς τη συνεχιζόμενη πρόβλεψη βοήθειας και στρατιωτικής, οικονομικής υποστήριξης προς το ισραηλινό κατοχικό κράτος, είτε πηγάζει από τις ΗΠΑ, είτε από κάποιες ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένου και ενός μεγάλου αριθμού φιλελεύθερων εβραϊκών οργανώσεων, θα έχει επίπτωση στις επίσημες πολιτικές χωρών που δεν μπορούν ες αεί να συνιστούν πρόκληση απέναντι στην άποψη των λαών τους.
Στο ισραηλινό κατοχικό κράτος, οι καθημερινές διαδηλώσεις οδήγησαν σε μία ανισορροπία σε ό,τι αφορά την καταβολή της σιωνιστικής ιδεολογίας και την εμβάθυνση της κρίσης του φασιστικού θρησκευτικού μορφώματος που βασίζεται στην κατοχή, στους εποικισμούς, στο ρατσιστικό καθεστώς Απαρτχάιντ και στην όξυνση της διεθνούς στάσης κατά του Ισραήλ σε ό,τι αφορά μόνο την «εβραϊκή δημοκρατία».
Ως εκ τούτου, πρέπει να διευρύνουμε τη βάση των συμμαχιών μας και την κοινή μας δουλειά με τις δυνάμεις αυτών των λαών και των προοδευτικών κομμάτων τους ώστε να αυξήσουμε την αμηχανία των κυβερνήσεών τους, δουλεύοντας παράλληλα και με τον λαό μας στην περιοχή και τις ζωντανές εβραϊκές δυνάμεις που εχθρεύονται τον Σιωνισμό και παλεύουν για εθνικά δικαιώματα και ισότητα και κατάργηση όλων των μορφών καταπίεσης, των ρατσιστικών διακρίσεων, της εβραϊκής «ανωτερότητας» αγωνιζόμενοι για το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του παλαιστινιακού λαού και της εθνικής του ανεξαρτησίας.
Λέω έτσι πως η σταθερότητα ορισμένων καθεστώτων στην περιοχή δεν θα πρέπει να γίνει σε βάρος των ιστορικών πολιτικών δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού και πως οι ΗΠΑ δεν θα προσπαθήσουν να προστατεύσουν κανέναν που κάνει κατάχρηση εξουσίας. Οι αραβικές προσπάθειες θα πρέπει τώρα να επικεντρωθούν στην απομόνωση του κατοχικού κράτους μέχρις ότου βρεθούν μηχανισμοί για σοβαρή πολιτική διαπραγμάτευση υπό διεθνή αιγίδα που θα τερματίσει την κατοχή, τη ρατσιστική διάκριση, την καταπίεση, πρώτα, ώστε να ακολουθήσουν μετά οι συζητήσεις για την ασφάλεια και την οικονομία. Αυτός είναι ο δρόμος για την ασφάλεια και τη σταθερότητα. Αυτός είναι ο τρόπος για να ωφεληθούμε από την χρονική συγκυρία επιταχυνόμενων αλλαγών και όσων παραγόντων συνιστούν ένα κατάλληλο πλαίσιο για να δούμε τις πολιτικές πραγματικότητες μέσω του δυναμισμού του κινήματός τους και των παραμέτρων τους. Είναι επίσης καιρός οι αριστερές δυνάμεις να ενώσουν τη δύναμή τους σε Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Σουηδία κ.α. στις επόμενες εκλογές ώστε να αντιμετωπίσουν την ακροδεξιά πλευρά που συνδέεται με τις πολιτικές των ΗΠΑ και των Σιωνιστών, όπως συνέβη στην Γαλλία.
