Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες προσπαθεί χωρίς επιτυχία (τουλάχιστο μέχρι τώρα) να πείσει την Ευρωπαϊκή Ένωση να άρει τις κυρώσεις που έχει επιβάλλει στη βιομηχανία λιπασμάτων της Ρωσίας και της Λευκορωσίας. Έφτασε μάλιστα στο σημείο, σύμφωνα με το Politico, να ταξιδέψει στις Βρυξέλλες σε μια προσπάθεια να πείσει τους Ευρωπαίους διπλωμάτες και πολιτικούς, όμως αυτοί παραμένουν ανένδοτοι.
Γιατί θέλει ο Γκουτέρες να αρθούν οι κυρώσεις στη ρωσική και λευκορωσική βιομηχανία λιπασμάτων; Διότι τα προϊόντα τους, και ιδίως η ποτάσα, είναι απολύτως και άμεσα απαραίτητα στο πρόγραμμα του ΟΗΕ για την αντιμετώπιση της πείνας στην Αφρική. Και οι ευρωπαϊκές κυρώσεις εμποδίζουν τη Ρωσία και τη Λευκορωσία να τα εξάγουν μέσω των λιμανιών της Βαλτικής.
Πόσο απαραίτητα; Για να δώσουμε ένα παράδειγμα, στην πληγείσα από την ξηρασία (λόγω της κλιματικής κρίσης που προκαλούν ιδίως τα πιο αναπτυγμένα κράτη) Σομαλία πέθαναν πέρυσι από ασιτία 43.000 άνθρωποι, κυρίως μικρά παιδιά, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι αντιμέτωπο σήμερα με πείνα.
Προφανώς όμως οι κύριοι της Ε.Ε. δεν αντιμετωπίζουν κανένα πρόβλημα πείνας. Μάλλον ανήκουν στη μερίδα εκείνη του παγκόσμιου πληθυσμού που θα πεθάνει από υπερβολικό φαΐ. Κι έτσι αρνούνται πεισματικά να κάνουν το χατίρι του Γκουτέρες, να σταματήσουν δηλαδή τις κυρώσεις στη βιομηχανία λιπασμάτων της Ρωσίας και της Λευκορωσίας, που παράγουν μαζί πάνω από το ένα τρίτο της ποτάσας παγκοσμίως. Αντί οι ηγέτες τους να συζητήσουν, στην τελευταία συνάντηση κορυφής για την πείνα στην Αφρική (στην οποία έχει συμβάλλει πολύπλευρα η «συλλογική Δύση») συζήτησαν πώς θα στείλουν ένα εκατομμύριο οβίδες πυροβολικού στην Ουκρανία – όπου σύντομα, όπως πάει το πράγμα, δεν θα υπάρχει πλέον πληθυσμός.
Αλλά δεν είναι μόνο οι εξαγωγές από εδώ και πέρα. Εδώ και ένα χρόνο σχεδόν, ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν ξελαρυγγιάζεται να λέει ότι οι δυτικές κυβερνήσεις έχουν «παγώσει» στα λιμάνια τους χιλιάδες τόνους ρωσικών λιπασμάτων, που η χώρα του θέλει να εξαγάγει στην Αφρική δωρεάν. Επανέλαβε την πρότασή του αυτή, αποδέσμευσης των λιπασμάτων και δωρεάν παροχής τους και κατά τη διάρκεια της διακοινοβουλευτικής συνάντησης της Ρωσίας με αντιπροσωπείες από 40 χώρες της Αφρικής (δηλ. περίπου όλες), που ήταν παρούσες στη Μόσχα, αδιαφορώντας για τις απόψεις της Ουάσιγκτον.
Φυσικά δεν θα διαβάσετε τίποτα για όλα αυτά στις εφημερίδες σας, ούτε θα ακούσετε τίποτα στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνά σας. Ζούμε ήδη στον «θαυμαστό καινούριο κόσμο».
Η Νέα Ευρώπη του Ράμσφελντ και τα πυρηνικά
Είναι κυρίως οι Λιθουανοί και οι Εσθονοί που τάσσονται κατά οποιασδήποτε άμβλυνσης των κυρώσεων στη Ρωσία και τη Λευκορωσία, ακολουθούμενες από την Πολωνία και τη Λετονία. Οι τρεις βαλτικές χώρες και η Πολωνία (η οποία σημειωτέον συμμετείχε ενθουσιωδώς στην παράνομη και καταστροφική εισβολή στο Ιράκ το 2003), είναι η «δύναμη κρούσης» της «Μαύρης Διεθνούς» στο εσωτερικό της Ε.Ε. Εις μάτην η Πορτογαλία επιχείρησε να βρει μια συμβιβαστική λύση.
Μετά μάλιστα την ανακοίνωση Πούτιν ότι η Ρωσία προτίθεται να εγκαταστήσει τακτικά πυρηνικά όπλα στη Λευκορωσία θέλουν να βάλουν επιπλέον κυρώσεις στην τελευταία.
Ταυτόχρονα δεν έχουν την παραμικρή αντίρρηση στην εγκατάσταση νέων αμερικανικών πυρηνικών στην Ευρώπη (φοβόμαστε και στη χώρα μας, σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες).
Και τα κάνουν αυτά παρόλο που και ένα μικρό παιδί καταλαβαίνει ότι δεν θα κριθεί ασφαλώς η σύγκρουση στην Ουκρανία, το μέλλον του καθεστώτος Λουκασένκο ή η ευρύτερη σύγκρουση ΝΑΤΟ και Ρωσίας, από το αν θα μπορούν να εξάγονται τα λιπάσματα των δύο αυτών κρατών.
Το μόνο που θα κριθεί είναι η επιβίωση ανθρώπων στην Αφρική!
Η Δύση και ο κόσμος
Το ζήτημα δεν έχει μόνο ανθρωπιστική σημασία. Όλες αυτές οι πολιτικές τείνουν τελικά, αντί να απομονώσουν τη Ρωσία από τον κόσμο, καταφέρνουν να απομονώνουν τη Δύση από αυτόν. Εκτός της «συλλογικής Δύσης», ο Πούτιν και ο Σι έχουν γίνει τώρα οι πιο δημοφιλείς ηγέτες σε μεγάλα τμήματα της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας. Από τον πρώτο θέλουν όπλα και στρατιωτική υποστήριξη, από τον δεύτερο χρήματα. Η Κίνα είναι σήμερα μακράν ο πρώτος παραγωγικός επενδυτής στον Νότο του πλανήτη. Και δεν συνοδεύει τις πιστώσεις της από υποχρέωση εφαρμογής νεοφιλελεύθερων «μεταρρυθμίσεων».
Και αν εμείς στην Ευρώπη δεν πολυμαθαίνουμε τι ακριβώς κάνουν οι διπλωμάτες και οι πολιτικοί μας, ή και αν αδιαφορούμε ακόμα, ασφαλώς τα μαθαίνουν οι Αφρικανοί, οι Λατινοαμερικανοί, οι Ασιάτες και τα προσθέτουν στα τεφτέρια που κρατάνε εδώ και μισή χιλιετηρίδα στους λογαριασμούς που, όπως αποδεικνύει όλη η Ιστορία του ανθρώπινου Γένους, κάποια στιγμή, και μάλλον σύντομα παρά αργά, αναπόφευκτα θα εμφανισθούν στο προσκήνιο.
Όσο για το πολιτικό γόητρο της Δύσης, την «ήπια ισχύ» της, τον όποιο πολιτισμό της, βρίσκονται σήμερα σε ιστορικά πρωτοφανές ναδίρ.
