Απροστάτευτοι στις διαθέσεις και ορέξεις του εκάστοτε προσωπάρχη του Γαλλικού Προεδρικού Μεγάρου είναι οι πάνω από 800 άνθρωποι που εργάζονται στα Ηλύσια Πεδία φροντίζοντας κάθε ανάγκη του προεδρικού ζεύγους και των ξένων αξιωματούχων που κατά καιρούς φιλοξενεί.
Η απόπειρα αυτοκτονίας στις ράγες του προαστιακού RER ενός 50χρονου υπαλλήλου που ήταν υπεύθυνος για τα ασημικά της κουζίνας του Προεδρικού Μεγάρου στα τέλη Μαρτίου, όταν απολύθηκε ξαφνικά μετά από προϋπηρεσία 23 ετών, ανέδειξε την αδυσώπητη πραγματικότητα για τους εκατοντάδες αφανείς εργαζόμενους.
Σχετικό ρεπορτάζ έκανε αμέσως μετά από αυτή την απόπειρα αυτοκτονίας και το γνωστό περιοδικό Μαριάν (Marrianne.net) επισημαίνοντας πως δεν είναι μόνον η συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση που αναδεικνύει την έλλειψη ουσιαστικού διαλόγου ανάμεσα σε κυβέρνηση και πολίτες αλλά και η εγκατάλειψη βασικών συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των πάνω από 800 υπαλλήλων του Γαλλικού Προεδρικού Μεγάρου.
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το ρεπορτάζ του περιοδικού, οι περισσότεροι από τους 825 υπαλλήλους πλήρους απασχόλησης (μεταξύ των οποίων και περίπου 300 αστυνομικοί) του Προεδρικού Μεγάρου γνώριζαν τον άτυχο Φρεντερίκ που ήταν υπεύθυνος σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα για τα ασημικά και τα πορσελάνινα σερβίτσια των επίσημων γευμάτων και δείπνων των εκάστοτε Προέδρων της χώρας.
Μια Παρασκευή του Μάρτη, ο Φρεντερίκ, στα πενήντα του, έμαθε ότι τον είχαν απολύσει με την υπόδειξη πως θα τον παρέδιδαν «στο αρχικό του πόστο, στο υπουργείο Πολιτισμού» και πως θα έχανε το βασικό κατάλυμα του στο Quai Branly.
Στους ρεπόρτερ του περιοδικού ο Πατρίκ Πραντιέρ, πρώην και μοναδικός συνδικαλιστής στο Μέγαρο Ελιζέ, εξηγεί πως εκείνο το Σαββατοκύριακο ο Φρεντερίκ πετάχτηκε στις ράγες του RER, δίχως έγγραφα ταυτότητας, εκτός από την καρτέλα με το σήμα του προεδρικού μεγάρου στο λαιμό του.
Μετά το σοβαρό τραυματισμό του ο Φρεντερίκ νοσηλεύτηκε σε σοβαρή κατάσταση και το ζεύγος Μακρόν επιχείρησε να προσφέρει «ψυχολογική υποστήριξη» στους εκατοντάδες σοκαρισμένους εργαζόμενους του Προεδρικού Μεγάρου.
Ωστόσο, τα λόγια παρηγοριάς του ζεύγους Μακρόν δεν τους ηρέμησαν. Κυρίως, γιατί κάποιοι από τους μεγαλύτερους σε ηλικία εργαζόμενους, είδαν στην περίπτωση του παρολίγον αυτόχειρα συναδέλφου τους, το δικό τους «μέλλον». Κάπως έτσι, συνειδητοποίησαν πως τελικά δεν είχαν κανένα σωματείο και κανένα οργανωμένο τρόπο διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους. Ούτε καν έναν άνθρωπο που να τους εκπροσωπεί πραγματικά.
