Μετά την επιστροφή του από το (όχι ιδιαιτέρως επιτυχημένο) ταξίδι του στο Πεκίνο, ο πρόεδρος της Γαλλίας προέβη στη δήλωση ότι η Ευρώπη, ό,τι και αν αυτός ο όρος σημαίνει, θα πρέπει να αποτελέσει τρίτο πόλο μεταξύ της Κίνας και των ΗΠΑ, σίγουρα σε ό,τι αφορά την Ταϊβάν και ίσως (υποθέτουμε) ευρύτερα. Μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι κάθε αποτυχών Γάλλος δεξιός και όχι μόνο (πρόεδρος και μη) κάποια στιγμή θα κάνει μια επίκληση στην γκολική παράδοση. Μόνο που συχνά θα μετατραπεί σε καρικατούρα, διότι αυτή είναι η μοιραία πορεία του τυχοδιωκτισμού στις διεθνείς σχέσεις.
Δεν θέλουμε να μας παρεξηγήσει η αγαπητή μας πρεσβεία της Γαλλίας, αλλά έχουμε την αίσθηση ότι μόνο στην Ελλάδα της παρακμής, αναγνωρίζεται η Γαλλία (έστω κατ’ όνομα) ως ηγέτιδα δύναμη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Μετά από είκοσι χρόνια ευρώ και τη βιομηχανική της υποχώρηση, μετά από Σαρκοζί, Ολάντ και Μακρόν, μετά από τις ήττες στη Βόρεια Αφρική, μετά από την ταύτιση σε όλα με τις ΗΠΑ για τόσο πολύ καιρό και κυρίως μετά το 2022, η Γαλλία δεν είναι παρά μία ακόμα ευρωπαϊκή δύναμη, με παρελθόν και πολύ επισφαλές (για να το θέσουμε ευγενικά) παρόν. Στην πραγματικότητα, άλλα κράτη όπως η Πολωνία, τα οποία αποδεικνύονται πολύ επιθετικότεροι «αμερικανοτσολιάδες», επηρεάζουν σαφώς εντονότερα, τουλάχιστον την εξωτερική πολιτική της Ε.Ε. ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, τον τρόπο με τον οποίο μεταφέρεται και υλοποιείται η πολιτική των ΗΠΑ, δια των φερεφώνων τους στην Ε.Ε.
Από τη στιγμή που η Ε.Ε. συντέλεσε στην αλλαγή καθεστώτος του 2014 στο Κίεβο, στην εξαπάτηση της Ρωσίας δια των Συμφωνιών του Μινσκ και από τη στιγμή που κατέστη, από το 2022, εχθρός της Ρωσίας (δηλαδή ενός αναπόσπαστου μέλους της ευρασιαστικής ασφάλειας) τόσο στο στρατιωτικό, όσο και στο οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό ακόμα πεδίο, η όποια συζήτηση περί «ευρωπαϊκής» αυτονομίας απλώς έπαψε να έχει οποιοδήποτε νόημα. Η Ε.Ε. δεν διαθέτει ούτε τους φυσικούς πόρους, ούτε τις στρατιωτικές και οικονομικές δυνατότητες, ούτε κυρίως τη διάθεση και την αναγκαία εσωτερική ενότητα να κατακτήσει οποιαδήποτε αυτονομία έναντι των ΗΠΑ. Η χαρακτηριστικότερη απόδειξη αυτού συνίσταται στο πώς «κατάπιε» την υπόθεση των δύο αγωγών Nord Stream και της ανατίναξής τους από τις ΗΠΑ και τους στενότερους συμμάχους τους.
Ο Μακρόν φυσικά, με μια παραδοσιακή ναπολεόντεια μεγαλομανία καμώνεται τον ηγέτη μιας κάποιας υποτιθέμενης Ευρώπης, η οποία απλώς χρειάζεται να το πάρει απόφαση να αυτονομηθεί και θα το κάνει. Ο Μάρκο Ρούμπιο ήταν ένας από εκείνους που έσπευσαν να απαντήσουν με ένα μάλλον καυστικό τρόπο: αναφέρθηκε στις αποτυχημένες εκστρατείες των Γάλλων στη Βόρεια Αφρική, στη στρατιωτική εξάρτηση της Ευρώπης από τις ΗΠΑ, στο ρόλο των ΗΠΑ στο πλαίσιο του πολέμου στην Ουκρανία (είδαμε πόσο ωραία σε λίγο η Ουάσιγκτον θα λέει ότι για δικό μας χατίρι τα έβαλε με τη Ρωσία;) και γενικώς σε όλα όσα οφείλει να πει ο σωστός πάτρωνας, όταν το ενεργούμενό του πάει να βγάλει γλώσσα.
Βεβαίως, ο Μακρόν, πολιορκημένος καθώς είναι από τον ίδιο το λαό του, θέλει εν μέρει να «πουλήσει» ένα άλλο πρόσωπο. Αυτό του δυναμικού ηγέτη διεθνούς εμβέλειας. Πέρα από αυτόν όμως τον λόγο, είναι πολύ πιθανό ότι οι δυτικοευρωπαϊκές ελίτ κατανοούν πως το έχουν παρατραβήξει: οι κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας ήταν το πρώτο χτύπημα. Τυχόν κυρώσεις εναντίον και της Κίνας θα αποδειχτούν απολύτως καταστροφικές. Και φυσικά, ίσως να αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι έστω και μια περιορισμένη πυρηνική σύγκρουση μπορεί να είναι άσχημη για τις ΗΠΑ, αλλά είναι τα ευρωπαϊκά κράτη που θα ερημώσουν. Το πρόβλημα με το Μακρόν όπως και με όποιον άλλον προσπαθεί να αυτονομηθεί στα λόγια ή με μισά βήματα είναι ότι δεν υπάρχει αυτονομία χωρίς ρήξη με τον πάτρωνά σου. Και δεν υπάρχει ρήξη με τον πάτρωνα χωρίς (αν όχι συμμαχία, τουλάχιστον) συνεργασία με τον αντίπαλο του πάτρωνά σου.
(Το αυτό αφορά παρεμπιπτόντως και Ευρωπαίους αριστερούς πολιτικούς. Κίνημα Αδεσμεύτων σε σύγκρουση και με τις ΗΠΑ και με τη Ρωσία και με την Κίνα και με το Ιράν και πάει λέγοντας, απλώς δεν στέκεται με υλικούς όρους. Ή πρωτίστως Ευρωπαίος θα είναι κανείς ή πρωτίστως αριστερός, προοδευτικός και οτιδήποτε άλλο).
Με άλλα λόγια, για τον Μακρόν είναι πολύ αργά για μεγάλες κινήσεις διεθνούς πολιτικής. Πρώτα και κύρια, γιατί δεν τις πιστεύει. Και δεύτερον γιατί δεν έχει το λαό του μαζί του. Η Ε.Ε. θα πιει το πικρό ποτήρι μέχρι τέλους. Μέχρι την εξέγερση των λαών της ή έστω κάποιων εξ αυτών ή μέχρι την καταστροφή της.
