Ίσως την 12η Απριλίου 1973 ο νυν πρόεδρος της ιταλικής Γερουσίας νεοφασίστας Ινιάτσιο Λα Ρούσα δεν θα ήθελε να τη θυμάται ή τουλάχιστον να τη θυμούνται οι άλλοι, που τον ακούν συχνά πυκνά να διαλαλεί τους φιλιππικούς του ενάντια στην αντίσταση, τα αυτονομιστικά κινήματα. Γιατί αυτή η ημερομηνία αποτελεί άλλη μία αποφράδα ημέρα για το Μιλάνο, εξαιτίας των επεισοδίων που προκάλεσαν νεοφασίστες, με έναν από τους επικεφαλής του να είναι ο νυν πρόεδρος της Γερουσίας μαζί με τον αδελφό του και με θύμα έναν νεαρό αστυνομικό.
Ο Λα Ρούσα συχνά πυκνά ξιφουλκεί ενάντια στους «κόκκινους» και υπέρ του φασιστικού παρελθόντος της Ιταλίας. Ο Μάρκο Μπελόκιο στη μνημειώδη ταινία του με τίτλο: «Χτύπα το τέρας στην πρώτη σελίδα» ξεκινούσε με μαγνητοσκοπημένα πλάνα του νεαρού τότε Λα Ρούσα να απευθύνεται στο πλήθος της «Σιωπηλής Πλειοψηφίας», κηρύσσοντας τη νίκη του αντι-κομμουνισμού. «Αυτή η συγκέντρωση απέδειξε πως ο κομμουνισμός μπορεί να ηττηθεί και θα το κάνουμε όλοι μαζί», διατράνωνε ο Λα Ρούσα ως επικεφαλής του νεοφασιστικού «Μετώπου Νεολαίας» στο πλήθος από Χριστιανοδημοκράτες, νεοφασίστες, φιλοβασιλικούς, που το 1972 είχαν πλημμυρίσει τις πλατείες για να στηρίξουν την κρατική και νεοφασιστική επίθεση κατά των απεργών στα εργοστάσια, των γυναικών που πάλευαν για το δικαίωμα στο διαζύγιο και την άμβλωση, τους νέους που διαδήλωναν για την ανεργία και την καταπίεση, για το κυνηγητό τους και τους θανάτους από τις βόμβες των νεοφασιστών και των μυστικών υπηρεσιών (ιταλικές και τη CIA) που τους στήριζαν.
Υποκριτικά και τότε, μιας και οι νεοφασίστες ήθελαν να καταδικάσουν την «κόκκινη» βία, η οποία ήταν απάντηση στη βία που εκείνοι ακριβώς εκπόρευαν, με απαρχή τις βόμβες στην πλατεία Φοντάνα. Το κόμμα «Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα» (ΜSI, πρόδρομος του σημερινού κυβερνητικού «Αδέλφια της Ιταλίας») και το Μέτωπο Νεολαίας κάλεσαν σε διαδήλωση, επικεφαλής της οποίας τέθηκε ο γερουσιαστής Τσίτσο Φράνκο, εμβληματικός ηγέτης της «μαύρης» εξέγερσης στο Ρέτζο Καλάμπρια. Εντούτοις, μετά τις νεοφασιστικές βομβιστικές απόπειρες στη σιδηροδρομική γραμμή Τορίνο-Ρώμη στις 7 Απριλίου, η διαδήλωση απαγορεύτηκε από τις αρχές. Μολαταύτα, εκατοντάδες στελέχη του MSI και των βασικών εξωκοινοβουλευτικών δεξιών οργανώσεων συγκεντρώθηκαν στο κέντρο του Μιλάνου, ανάμεσά τους και τα πιο βίαια στοιχεία τους, οι λεγόμενοι «Σανμπαμπιλίνι» (από την πλατεία Σαν Μπάμπιλα δίπλα στο Ντουόμο), οι οποίοι και επιδόθηκαν σε σκληρές συγκρούσεις με την αστυνομία στο κέντρο της πόλης. Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων, πυρπολήθηκαν αυτοκίνητα, πραγματοποιήθηκαν επιθέσεις σε γραφεία και κοινωνικά κέντρα αριστερών οργανώσεων, όπως και πυροβολισμοί και ρίψη χειροβομβίδων -καθώς βεβαίως οι νεοφασίστες πάντοτε ήταν καλά εξοπλισμένοι από τις ιταλικές μυστικές υπηρεσίες και την αστυνομία. Όμως μία από αυτές τις χειροβομβίδες χτύπησε κατάστηθα τον αστυνομικό Αντόνιο Μαρίνο, 21 ετών, ο οποίος έχασε τη ζωή του ακαριαία.
Ο Μαρίνο βρήκε τον θάνατο στην οδό Μπελότι, σε ένα από τα σημεία όπου οι συγκρούσεις είχαν πάρει τη σοβαρότερη τροπή. Ένας από τους νεοφασίστες έριξε, στις 6.40 το απόγευμα, δύο χειροβομβίδες ανάμεσα στις τάξεις των αστυνομικών. Δύο από αυτούς έπεσαν στο έδαφος, ο ένας είναι ο Μαρίνο, για τον οποίο δεν υπήρχε καμία ελπίδα. Παράλληλα ένα 14χρονο αγόρι που περνούσε τυχαία από το σημείο τραυματίσθηκε σοβαρά από σφαίρα. Στη διάρκεια των επεισοδίων συνελήφθησαν πολλοί νεοφασίστες, ανάμεσά τους και ο αδελφός του Ινιάτσιο, Ρομάνο Λα Ρούσα, ο κουνιάδος τους Αλμπέρτο Σταμπιλίνι και οι Τσέζαρε Φέρρι και Αλμπέρτο Λα Μούρα, γνωστά στελέχη της νεοφασιστικής οργάνωσης «Νέα Τάξη» (Ordine Nuovo). Οι υπεύθυνοι για τη δολοφονία του αστυνομικού και για τα σοβαρά επεισόδια καταδικάσθηκαν με βαριές ποινές: Ο Βιτόριο Λόι σε φυλάκιση 19 ετών και ο Μαουρίτσιο Μουρέλι σε 18. Εκείνο όμως που ήταν και τότε, αλλά και σήμερα εξακολουθεί να ηχεί σκανδαλώδες είναι πως οι διοργανωτές της διαδήλωσης -που υπενθυμίζουμε είχε απαγορευθεί- αθωώθηκαν με απίστευτο τρόπο.
Δεν είναι τυχαίο ότι η 12η Απριλίου 1973 έχει μετονομαστεί σε «Μαύρη Πέμπτη» για την πόλη του Μιλάνου, που τόσο έχει στιγματισθεί από τη νεοφασιστική τρομοκρατία. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 17 Μαΐου 1973 μία νέα νεοφασιστική επίθεση πραγματοποιήθηκε στο κεντρικό αστυνομικό τμήμα του Μιλάνου. Ένας νεοφασίστας, προσποιούμενος τον αναρχικό για ευνόητους λόγους (καθώς ενοχοποιείτο πάντα η αναρχική πίστα, όπως και στην Πλατεία Φοντάνα, μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο) έριξε μία βόμβα με στόχο να δολοφονηθεί ο υπουργός Εσωτερικών Ρούμορ. Ο υπουργός έφυγε αλώβητος, βρήκαν τον θάνατο όμως πέντε περαστικοί, ενώ στον σχεδιασμό της επίθεσης συμμετείχαν και οι αδελφοί Λα Ρούσα, όπως υπενθυμίζουν πολλά δημοσιεύματα και βιβλία.
Στις 9 Μαΐου 2009 απονεμήθηκε στον Αντόνιο Μαρίνο μία πολύ σημαντική τιμή από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, Τζόρτζιο Ναπολιτάνο: το Χρυσό Μετάλλιο Πολιτικής Αξίας, επειδή έσωσε με τίμημα τη ζωή του έναν συνάδελφό του, όταν συνειδητοποίησε ότι είχε εκτοξευθεί μια χειροβομβίδα προς την κατεύθυνσή τους. Αλλά και στις 22 Απριλίου 2010, ο Δήμος του Μιλάνου, με πρωτοβουλία της ομοσπονδίας παλαιμάχων αντιστασιακών Anpi της Ζώνης 3 της πόλης και του τοπικού συμβουλίου της, εγκαινίασε έναν μικρό κήπο αφιερωμένο στον Αντόνιο Μαρίνο στην πλατεία Φρατέλι Μπαντιέρα.
Σήμερα, ένας από τους ενδεδειγμένα πρωτεργάτες της δολοφονικής, όπως αποδείχθηκε στο τέλος, διαδήλωσης, ο Ινιάτσιο Λα Ρούσα ανερυθρίαστα διαλαλεί ‘orbi et urbi’ τον κίνδυνο αλλοίωσης της Ιταλίας από τους ομοφυλόφιλους, τους αριστερούς, τους μετανάστες. Δεν αναφέρει όμως τίποτε για τις μεγάλες ευθύνες των νεοφασιστών στο αιματοκύλισμα της Ιταλίας στα χρόνια του ‘70 (πλατεία Φοντάνα, τρένο Ιτάλικους, σταθμός της Μπολόνια, δολοφονικές επιθέσεις σε γραφεία και ενάντια σε διαδηλώσεις αριστερών, τρομοκρατία στους δρόμους), στο πλαίσιο της «στρατηγικής της έντασης» που είχε εγκαινιάσει ο μέντοράς του (και της Τζόρτζια Μελόνι) ηγέτης του Msi και πρώην υπουργός στη Δημοκρατία του Σαλό του Μουσολίνι, Τζόρτζο Αλμιράντε.
Σε λίγες ημέρες, στις 25 Απριλίου, η Ιταλία γιορτάζει την απελευθέρωσή της από τον φασισμό. Μία εθνική γιορτή που τόσο o ηγέτης της Λέγκας Ματέο Σαλβίνι, αλλά ούτε και οι κληρονόμοι του Ντούτσε θέλουν να υπάρχει. Ο ίδιος ο Λα Ρούσα, που έχει ταχθεί υπέρ του ρωμαϊκού (δηλ. φασιστικού) χαιρετισμού, που πρόσφατα επιχείρησε να παραποιήσει μία ένδοξη σελίδα της αντίστασης, ίσως κληθεί να παραστεί σαν δεύτερος τη τάξει στο ιταλικό πολίτευμα δίπλα στον πρόεδρο Σέρτζο Ματαρέλα, στην παρέλαση για να τιμηθεί ο αγώνας της απελευθέρωσης από το ζοφερό καθεστώς. Αυτό, που ο ίδιος στη νιότη του, με τον ίδιο βίαιο squasdrismo των μελανοχιτώνων, θέλησε να αναστήσει, με θύματα πολλαπλάσια από εκείνα της «κόκκινης» τρομοκρατίας που υποτιθέμενα ήθελε να καταπολεμήσει.
