«Τον κόσμο κυβερνούν κάποιοι έξυπνοι που μας δουλεύουν ή κάποιοι ηλίθιοι που μιλάνε σοβαρά;», είχε αναρωτηθεί ο Καναδός συγγραφέας & εκπαιδευτικός Λόρενς Τζ. Πίτερ (1919-1990).

Βρισκόμαστε εν όψει ενός προεκλογικού πλειστηριασμού μισθολογικών αυξήσεων, καθώς στην πρώτη γραμμή της πολιτικής αντιπαράθεσης, βρίσκονται το ύψος των μισθών και η ακρίβεια.

Το ερώτημα που τίθεται από τις στομφώδεις (αλλά θολές) εξαγγελίες, είναι -αν τελικά- οι διεκδικητές της εξουσίας μας υπόσχονται ευημερία ή μια καλά φτιασιδωμένη περίοδο φτώχειας… 

Τέσσερις είναι οι παγίδες -σύμφωνα με συνδικαλιστές και εργατολόγους- που κρύβουν οι προεκλογικές δηλώσεις, ανακοινώσεις και δεσμεύσεις, απ’ όπου κι αν προέρχονται, σχετικά με το ύψος των μισθών και την εισοδηματική ενίσχυση των εργαζομένων:

• Το πρώτο θολό στοιχείο, αφορά στον χρονικό ορίζοντα αύξησης των μισθών, δεδομένου ότι είναι εξαιρετικά επισφαλείς οι προβλέψεις για την χρονική διάρκεια και ένταση της πληθωριστικής κρίσης σε βάθος χρόνου. Επομένως, ένα ποσό σημαντικό (αν και αναντίστοιχο των σημερινών αναγκών), μπορεί να εξασφαλίσει την διαβίωση σε χρονικό ορίζοντα τετραετίας.
• Το δεύτερο στοιχείο αφορά στον διαχωρισμό του μεικτού από το καθαρό ποσό, με το οποίο στην πραγματικότητα ο εργαζόμενος καλείται να καλύψει τις ανάγκες του ίδιου και της οικογένειας του. Εξάλλου, είναι γνωστό ότι τα σούπερ μάρκετ, τα κρεοπωλεία και τα πρατήρια υγρών καυσίμων, δέχονται μετρητά και χρεωστικές ή πιστωτικές κάρτες. Όχι κρατήσεις και εισφορές υγείας, οι οποίες περιλαμβάνονται στον μεικτό μισθό… 
• Το τρίτο στοιχείο έχει να κάνει με την πορεία στις τιμές προϊόντων και υπηρεσιών, τον έλεγχο τους και την αντιμετώπιση της αισχροκέρδειας που έχουν άμεσες επιπτώσεις στην αγοραστική δύναμη των εργαζομένων, καθώς το ράλι τιμών συμπιέζει το αντίκρισμα του μισθού.
• Το τέταρτο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την έμμεση φορολόγηση, από την οποία προέρχεται το μεγαλύτερο μέρος των φορολογικών εσόδων και αποτελεί την αόρατη συνοδό των τιμών, επιβαρύνοντας τον ατομικό και οικογενειακό προϋπολογισμό, με τρόπο άδικο, καθώς για ένα προϊόν ή υπηρεσία, φτωχοί και πλούσιοι επιβαρύνονται το ίδιο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των συνεπειών όλων των παραπάνω, θεωρούνται τα στοιχεία του ΟΟΣΑ σύμφωνα με τα οποία ο μέσος ονομαστικός μεικτός μισθός το 2022 αυξήθηκε κατά 1,5% αλλά ο μέσος πραγματικός μισθός μειώθηκε κατά 7,4% λόγω του πληθωρισμού.

Παράλληλα, σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, κατά το τέταρτο τρίμηνο του 2022 το ποσοστό αποταμίευσης των νοικοκυριών ήταν στο -7,1%.

Επιπλέον βάσει στοιχείων των επιστημονική συνεργατών της ΓΣΕΕ, τα νοικοκυριά σε ποσοστό άνω του 40% (φθάνουν στο 50% και στο 70%, κατά περίπτωση) περιόρισαν την κατανάλωση κρέατος και ψαριού, την χρήση ΙΧ αυτοκινήτου,  το σιδέρωμα, αλλά ακόμα και τις φορές που κάνουν μπάνιο, παρά τις αυξήσεις στον κατώτατο μισθό και τις κυβερνητικές εκτιμήσεις για ενίσχυση των μεσαίων μισθολογικών κλιμακίων. 

Καθίσταται σαφές, λοιπόν, ότι η προεκλογική αριθμολογία και η ανεύθυνη… εκτόξευση ποσών ως μισθολογική αύξηση από τα μπαλκόνια, αποσυνδεμένη από τους υπόλοιπους παράγοντες, οι οποίοι επηρεάζουν την αγοραστική δύναμη, είναι αδιέξοδη, παραπλανητική και τελικά επικίνδυνη για τους πολίτες.