Επανεξελέγη για νιοστή φορά, λοιπόν, Πρόεδρος της ΓΣΕΕ ο Γιάννης Παναγόπουλος.

Την ημερομηνία γέννησής του δεν τη βρήκα στο διαδίκτυο, αλλά με βάση το υπόλοιπο βιογραφικό του πατέρα – μην πω και παππού – της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, πρέπει να πλησιάζει τα 70. Ενδεχομένως να μπορεί να βγει στη σύνταξη μέσα σε αυτή τη θητεία και να γίνει έτσι ο πρώτος συνταξιούχος Πρόεδρος της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδος. Για τους λάτρεις της στατιστικής, αλλά και της ιστορίας, μερικά περαιτέρω ενδιαφέροντα στοιχεία:

• Ο σ. Παναγόπουλος εκλέγεται συνεχώς από το 2006 και θα συμπληρώσει έτσι φέτος τα 17 χρόνια υπηρεσίας προς τους Έλληνες εργαζομένους από την ηγεσία της ΓΣΕΕ. Είναι μακράν ο μακροβιότερος Πρόεδρος της ΓΣΕΕ, από τότε που η ΓΣΕΕ απέκτησε Πρόεδρο αντί για Γενικό Γραμματέα (παρεμπιπτόντως, μέσα στη χούντα), αλλά έχει ξεπεράσει σε συνεχόμενα έτη ως επικεφαλής του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα και τον Φώτη Μακρή, Γ.Γ. της ΓΣΕΕ επί εμφυλίου, μετεμφυλιακής τρομοκρατίας και χούντας, ο οποίος είχε συμπληρώσει 16,5 χρόνια συνεχούς θητείας. Βέβαια ο Φ. Μακρής συνολικά υπηρέτησε 21 χρόνια περίπου, αλλά θεωρούμε πως η κατάρριψη και αυτού του ρεκόρ είναι μέσα στις δυνατότητες του αειθαλούς -πρακτικά ισοβίου μέχρις αποδείξεως του εναντίου- νυν και αεί Προέδρου της ΓΣΕΕ.
• Ο Φ. Μακρής ανήκε βεβαίως σε αντίπαλο πολιτικό χώρο με τον Γ. Παναγόπουλο, και ήταν διορισμένος, σε αντίθεση με σημερινό Πρόεδρο της ΓΣΕΕ. Όμως ο Παναγόπουλος έχει αποδειχθεί εξίσου αποτελεσματικός στην συγκράτηση της εργατικής δυσαρέσκειας, την εξυπηρέτηση κρατικών στόχων και στην διευκόλυνση της εργοδοτικής κυριαρχίας, με απόλυτα όμως δημοκρατικό τρόπο.
• Θα πρέπει βέβαια να σημειώσουμε εδώ πως η εξέλιξη αυτή έχει – διαλεκτική μάλλον- σχέση με την απαξίωση του συνδικαλισμού, της οποίας σύμπτωμα είναι η κυριαρχία των δύο παρατάξεων που πρόσκεινται στις κυβερνήσεις οι οποίες πρωταγωνίστησαν στην περιπέτεια των μνημονίων και τα υπερασπίστηκαν ιδεολογικά. Η ΠΑΣΚΕ και Η ΔΑΚΕ παρότι πρόσκεινται σε κομματικούς σχηματισμούς που επέβαλαν τη μνημονιακή κατάρρευση των εργασιακών δικαιωμάτων και εισοδημάτων, παρέμειναν πρωταγωνιστές στον συνδικαλισμό -ο Θεός να τον κάνει- της χώρας.
• Κορυφαία -συμβολική όπως αποδείχθηκε, αλλά απολύτως ενδεικτική- στιγμή της υπό την ηγεσία του Γ. Παναγόπουλου ΓΣΕΕ, ήταν η υποστήριξη του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του 2015, επιβεβαιώνοντας με αυτόν τον τρόπο την λειτουργία της τριτοβάθμιας οργάνωσης σαν τον καλύτερο συνεργάτη της τρόικα
• Ο Γ. Παναγόπουλος είχε την διάκριση να είναι ο μόνος πρόεδρος της ΓΣΕΕ μετά τον πόλεμο, επί των ημερών του οποίου έχει μειωθεί σε αγοραστική δύναμη, ή/και σε απόλυτες τιμές ακόμα, ο διάμεσος μισθός, ο μέσος μισθός και ο βασικός μισθός στη χώρα, έχουν καταργηθεί οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, έχουν αυξηθεί τα όρια συνταξιοδότησης κατά πάνω από μια πενταετία, έχουν υποχωρήσει τα εργασιακά δικαιώματα οριζόντια, έχουν ιδιωτικοποιηθεί η μία ΔΕΚΟ μετά την άλλη. Πρόκειται ίσως για ιστορικό παγκόσμιο, και όχι απλά πανελλήνιο, ρεκόρ.

• Η ανάδειξή του ως Προέδρου της ΓΣΕΕ άλλωστε συνέπεσε σχεδόν με δύο ενδιαφέροντα στοιχεία που αφορούν την κατάσταση της εργατικής τάξης στην Ελλάδα: κατά τον ΟΟΣΑ ο μέσος πραγματικός μισθός στην Ελλάδα μειώθηκε κατά 7,4%, ενώ η Ελλάδα παραμένει ουραγός στην συνολική απασχόληση (που παρότι δεν αυξάνεται, μαγικά μειώνεται η ανεργία).

• Η αέναη εκλογή του Γιάννη Παναγόπουλου στην ηγεσία της ΓΣΕΕ, είναι σημάδι του συνδικαλιστικού κραχ. Αν η τριτοβάθμια συνομοσπονδία είχε συναίσθηση της κρισιμότητας της κατάστασης, ακόμα και από πλευράς επιβίωσης, για πάρα πολύ κόσμο, θα έσπευδε να ανανεωθεί, να ενισχύσει με κάθε τρόπο την οργάνωση των απασχολούμενων σε νέες μορφές εργασίας να γίνει κέρβερος διαφύλαξης δικαιωμάτων και συμβάσεων (π.χ. στον τουρισμό), να αυτοεκκαθαριστεί και να γίνει πολύ μαχητικότερη. Η ένταση δράσης που απαιτείται σε αυτή την κρίσιμη στιγμή για την στήριξη του λαϊκού εισοδήματος και την διατήρηση του κράτους πρόνοιας, είναι “Γαλλική”, κατά τα όσα είδαμε προ εβδομάδων, και παραπάνω. Ενδεικτικό της αποκοπής αυτής της “εργατικής” γραφειοκρατίας από τον πραγματικό κόσμο είναι άλλωστε η παντελής απουσία γυναικών στο Δ.Σ της ΓΣΕΕ, γεγονός κι αυτό συμβολικό της αποκοπής από τον κόσμο και της παρακμής. Φοβάμαι πως η αδυναμία να παραχθεί ένα κίνημα στη χώρα μας, που να αμφισβητεί τα νεοφιλελεύθερα δόγματα και να προσπαθεί για αναστήλωση του κράτους-δικαίου, έχει να κάνει και με το θρόνιασμα, ελάχιστα μαχητικών, διευθυντικών στελεχών και εργατοπατέρων κατ’ επαγγελμα.