Με αφορμή τη 12η Μαΐου, Παγκόσμια Ημέρα του Νοσηλευτή, η ΠΟΕΔΗΝ δίνει ενδιαφέροντα στοιχεία για την κατάσταση του κλάδου στη χώρα μας.
Σε αναλυτική της ανακοίνωση αναφέρει πως
Ο νοσηλευτής παρακολουθεί τις εξελίξεις της επιστήμης και της τεχνολογίας γύρω από αυτή. Επιμορφώνεται και αναβαθμίζει συνεχώς την ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρει. Ο νοσηλευτής είναι επαγγελματίας με πολυδιάστατη θέση στο χώρο της υγείας.
Οι νοσηλευτές, από την πρώτη στιγμή της πανδημίας COVID-19, όχι μόνο ανταποκρίθηκαν πλήρως στις ανάγκες της πρωτοφανούς κρίσης Δημόσιας Υγείας, αλλά υπερέβησαν εαυτούς, ηγήθηκαν, καινοτόμησαν επιτέλεσαν με απόλυτη επιτυχία το έργο τους και σε συνεργασία με το ιατρικό προσωπικό και όλους τους επαγγελματίες υγείας και εργαζόμενους στα Δημόσια Νοσοκομεία, συνετέλεσαν να πετύχει η χώρα κάτι αξιοθαύμαστο και καθόλου αυτονόητο:
Να μείνει όρθιο το Εθνικό Σύστημα Υγείας και να μην καταρρεύσει, όπως συνέβη σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου, με συστήματα Υγείας πολύ πιο ισχυρά από το δικό μας.
Σήμερα, η πλειοψηφία του νοσηλευτικού προσωπικού στη χώρα μας εργάζεται κάτω από αντίξοες συνθήκες. Οι 12.000 και πλέον αποχωρήσεις νοσηλευτών από τα δημόσια νοσοκομεία της χώρας τα τελευταία χρόνια και η επακόλουθη μείωση του ανθρώπινου δυναμικού λόγω ελάχιστων προσλήψεων στα χρόνια της κρίσης, καθώς και οι εξαντλητικοί ρυθμοί εργασίας οδηγούν συχνά σε επαγγελματική εξουθένωση.
Ενδεικτικά, η αναλογία νοσηλευτικού προσωπικού προς τον πληθυσμό στη χώρα μας είναι 3,3 νοσηλευτές/ 1.000 κατοίκους ενώ η αντίστοιχη αναλογία στην Ε.Ε. είναι 8,4 νοσηλευτές/ 1.000 κατοίκους. Χαμηλότερα από την Ελλάδα είναι το Μεξικό (2,9/1.000) και η Τουρκία (1,9/1.000).
Στην πρώτη θέση βρίσκεται η Νορβηγία με 17,7 νοσηλευτές/1.000 κατοίκους ενώ ο μέσος όρος στις χώρες του ΟΟΣΑ, είναι 9 νοσηλευτές/1.000 κατοίκους».
Ακολούθως η ομοσπονδία των Υγειονομικών, τονίζει ότι:
Σε έρευνα έχει βρεθεί ότι το ποσοστό δυσαρέσκειας των νοσηλευτών από τις συνθήκες εργασίας στη χώρα μας είναι 56% ενώ το αντίστοιχο ποσοστό των Κάτω Χωρών είναι 11%. Επίσης πολλοί, νέοι κυρίως, νοσηλευτές οδηγούνται στη μετανάστευση σε αναζήτηση καλύτερων οικονομικών συνθηκών και όρων διαβίωσης.
Παρ’ όλα αυτά δεν αναγνωρίστηκε από την πολιτεία η αυτοθυσία που επέδειξε το νοσηλευτικό προσωπικό κατά τη διάρκεια της πανδημία.
Δικαιούμαστε και συνεχίζουμε να διεκδικούμε:
Την ένταξή μας στα Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα
Την αύξηση των μισθών που σε πολλές περιπτώσεις είναι ίσος ή και κατώτερος του κατώτατου μισθού του ανειδίκευτου εργάτη.
Την μονιμοποίηση των συμβασιούχων.
Ισχυρή Δημόσια Υγεία – Πρόνοια με επαρκή στελέχωση και χρηματοδότηση.
Η παγκόσμια ημέρα του νοσηλευτή αποτελεί επισήμανση αναγνώρισης του έργου και της προσφοράς του».
