Για την αποστασία στο Πακιστάν είχαμε γράψει πριν από καιρό. Η ιστορία είναι βγαλμένη από το εγχειρίδιο επιχειρήσεων της CIA. Ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας, Ιμράν Χαν, άλλοτε αστέρας του αθλητισμού, κοσμοπολίτης, επομένως (σύμφωνα με τις προσδοκίες) φιλικός για τη Δύση, αποδείχτηκε κάθε άλλο παρά δεδομένος για τις ΗΠΑ. Τόσο κατά το διάστημα της αποχώρησης των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν, όσο και ακόμα περισσότερο μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, προέβη σε πράξεις και σε δηλώσεις αρκούντως ενοχλητικές για την Ουάσιγκτον.
Οι ΗΠΑ καταλογίζουν στον Χαν ότι συνέβαλε στη νίκη των Ταλιμπάν εναντίον τους. Επιπροσθέτως, λίγο πριν την ανατροπή του, με έναν τρόπο σχεδόν ίδιο με εκείνον του 1965 στην Ελλάδα, είχε δηλώσει ότι οι Πακιστανοί δεν είναι σκλάβοι κανενός. Δεν ήταν πρόθυμος να συμβάλλει στον εξοπλισμό των Ουκρανών, κάτι το οποίο όπως φαίνεται πράττει ο διάδοχός του, ενώ σύμφωνα με το γνωστό αναλυτή Πέπε Έσκομπαρ το ΔΝΤ είχε θέσει ως όρο τον εξοβελισμό του, προκειμένου να ανανεώσει ένα δάνειο αξίας 6,5 δις. δολαρίων προς το Πακιστάν. Ο Χαν, αντιφατικός και όχι με μια ανέφελη ή χωρίς αντιφάσεις πρωθυπουργία, αποτελούσε σημαντικό κρίκο στο σινο-ρωσικό σχέδιο για έναν πολυκεντρικό κόσμο και φυσικά στην πρωτοβουλία για τον Νέο Δρόμο του Μεταξιού. Άλλωστε οι παραδοσιακά καλές (λόγω και του ανταγωνισμού με την Ινδία) σχέσεις του Πακιστάν με την Κίνα αναβαθμίστηκαν με το σχέδιο δημιουργίας “Οικονομικού Διαδρόμου” που θα προσφέρει στην κινεζική πλευρά μια νέα διέξοδο στον Ινδικό Ωκεανό.
Η ανατροπή του με συμμετοχή του στρατού, αποστατών από το κόμμα του και ανωτάτων δικαστικών, υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ και επιχειρηματικών κύκλων, είχε ήδη προκαλέσει έντονες αντιδράσεις μεταξύ του λαού του Πακιστάν, με ογκωδέστατες διαδηλώσεις υπέρ του. Ακολούθησε μια απόπειρα δολοφονίας του και πριν από λίγες ημέρες η σύλληψή του από τις δυνάμεις ασφαλείας. Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν έκτοτε είναι εντυπωσιακές, κυρίως επειδή είναι ενδεικτικές ευρύτερων κινήσεων, ακόμα και μέσα στις ένοπλες δυνάμεις του Πακιστάν. Πέρα από τις εκατοντάδες χιλιάδες που διαδηλώνουν έχουμε επιθέσεις σε κατοικίες κυβερνητικών στελεχών της σημερινής κυβέρνησης, επιθέσεις σε στρατόπεδα με αρπαγή όπλων και κάθοδο του στρατού στην πρωτεύουσα, προκειμένου να επιβάλλει την τάξη. Ο ρόλος του στρατού στην εσωτερική πολιτική ζωή του Πακιστάν βεβαίως δεν είναι κάτι το καινούριο. Το καινούριο συνίσταται στην ένταση της λαϊκής αντίδρασης.
Είναι αμφίβολο το πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση. Σε κράτη με ιδιαιτέρως ισχυρό τον ρόλο του στρατού και των υπηρεσιών ασφαλείας, οι τρόποι να καταπνιγούν οι λαϊκές αντιδράσεις είναι πολλοί. Για να εξελιχθούν τα πράγματα προς μια ανοιχτή, εσωτερική σύγκρουση θα χρειαστεί εκτεταμένο ρήγμα μέσα στο κατεστημένο του Πακιστάν και ενδεχομένως υποστήριξη της αντιπολίτευσης από εξωτερικές δυνάμεις. Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Πακιστάν, με την οποία η σύλληψη του Ιμράν Χαν κρίθηκε παράνομη, αποδεικνύει είτε την ύπαρξη τέτοιων ρηγμάτων, είτε διαπραγμάτευση μεταξύ του τελευταίου και του πακιστανικού κατεστημένου. Το τι από τα δύο συμβαίνει θα φανεί το προσεχές διάστημα. Σε κάθε περίπτωση, η αναταραχή αυτή αποτελεί (ακόμα) μια μεγάλη δοκιμασία, για μια χώρα της παγκόσμιας περιφέρειας, η οποία μεταξύ άλλων αποτελεί πυρηνική δύναμη.
Συνιστά δε, απόδειξη του γεγονότος ότι το εγχειρίδιο αλλαγής καθεστώτων όχι μόνο είναι ενεργό, αλλά θα εμπλουτιστεί και θα αξιοποιηθεί ακόμα περισσότερο εν μέσω του διεξαγόμενου υβριδικού παγκοσμίου πολέμου. Θα δούμε τις επόμενες εβδομάδες ενδεχομένως τη διεθνοποίηση της εσωτερικής αναταραχής στο Πακιστάν, με εμφανείς ή και αφανείς τρόπους.
Υ.Γ:. Μέσα σε όλα αυτά, ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ έδωσε πριν λίγες ημέρες συνέντευξη στο CNN, όπου ρωτήθηκε αν κατά τη γνώμη του πρέπει να νικήσει η Ουκρανία τη Ρωσία. Για τους Δημοκρατικούς των ΗΠΑ και για τα εδώ παραρτήματα των γερακιών της Ουάσιγκτον, η απάντησή του ήταν σοκαριστική. Τόλμησε να πει ότι το μείζον δεν είναι ποιος θα νικήσει, αλλά να σταματήσει ο πόλεμος για να μη σκοτώνονται άλλο ούτε Ρώσοι, ούτε Ουκρανοί. Ευτυχώς που στα καθ’ ημάς τέτοιες «ψεκασμένες» φωνές, πρακτόρων του Πούτιν δεν ακούγονται. Οι «φιλελεύθερες» φωνές της «λογικής» απαιτούν πόλεμο μέχρι τέλους. Γιατί όχι, μέχρι να χρησιμοποιήσουμε και πυρηνικά.
