Του Μαρουάν Εμίλ Τουμπάσι, πρώην πρέσβη της Παλαιστίνης στην Ελλάδα
Η διεθνής κοινότητα έχει αναγνωρίσει το Ισραήλ μέσω του ΟΗΕ με την απόφαση 273 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στις 11 Μαΐου 1949 σύμφωνα με την οποία το Ισραήλ έγινε μέλος των Ηνωμένων Εθνών,υπό τον όρο πως θα εφαρμόσει την υπ’ αριθμόν 181 απόφαση που ζητά τη διχοτόμηση της γης της ιστορικής Παλαιστίνης σε δύο κράτη.
Μολονότι πέρασαν τόσα χρόνια το Ισραήλ δεν έχει ως σήμερα εφαρμόσει τους όρους του ΟΗΕ. Από την άλλη πλευρά, η αναγνώριση του Ισραήλ συνεχίστηκε και από εδώ ξεκίνησε η ιστορία ανάμεσα στο ισραηλινό κατοχικό κράτος και το διεθνές δίκαιο, με το Ισραήλ να αψηφά όλες τις αποφάσεις της διεθνούς νομιμότητας και να μην απαντά στις εκκλήσεις κρατών ή και λαών. Το Ισραήλ έθεσε εαυτό ενώπιον όλων στη βάση των δύο μέτρων και σταθμών που υιοθετήθηκαν από την δυτική κοινωνία υπό την ηγεσία των ΗΠΑ ώστε να παράσχει προστασία και απεριόριστη υποστήριξη για το κατοχικό κράτος, και να ασκεί πίεση στο θύμα, που είναι ο παλαιστινιακός λαός, ο αρχικός ιδιοκτήτης της γης και της ιστορίας με την πρόσφατη δολοφονία του κρατούμενου απεργού πείνας Χάντερ Αντνάν να είναι αποτέλεσμα ιατρικής παραμέλησης με αποτέλεσμα να γίνει ο 37ος μάρτυρας στις ισραηλινές φυλακές σε περίοδο που συνεχίζονταν οι αιματηρές επιθέσεις στη Γάζα και άλλες πόλεις της Δυτικής Όχθης, όπως η Τζενίν και η Ναμπλούς όπου μαρτύρησαν τουλάχιστον 35 άτομα, μεταξύ των οποίων και παιδιά.
Το ζήτημα σήμερα είναι το εξής: Είναι το Ισραήλ τρομοκρατικό κράτος; Πώς και Γιατί; Τι χρειάζεται για να αντιμετωπιστεί το σιωνιστικό σχέδιο;
Πρώτον: Το Ισραήλ είναι κράτος τρόμου
Δεν είναι αντικειμενικό να κάνει κανείς κατηγορίες και οι Παλαιστίνιοι, παρεμπιπτόντως δεν είναι οι μόνοι που θεωρεί πως το Ισραήλ ασκεί κρατική τρομοκρατία και απαρτχάιντ. Η ίδια φωνή βγαίνει από μέρος της ισραηλινής κοινωνίας και των διεθνών οργανισμών αλλά και από κάποιες εβραϊκές οργανώσεις διεθνώς που το θεωρούν αποικιοκρατικό κράτος, τους ακροδεξιούς θρησκευτικούς ηγέτες του εγκληματίες πολέμου και την ισραηλινή κυβέρνηση μία ρατσιστική κυβέρνηση εβραϊκής υπεροχής που σέρνει όλη την περιοχή στην καταστροφή.
Ναι. Το Ισραήλ είναι κράτος τρόμου και υποθάλπει τρομοκράτες, για τους ακόλουθους λόγους:
Διαπράττοντας το έγκλημα ξεριζωμού ενός λαού από την γη του και εκτοπίζοντάς τους διαπράττοντας πολλές σφαγές που ισοδυναμούν με το έγκλημα της γενοκτονίας, και αντικαθιστώντας τους με χιλιάδες Εβραίους εποίκους που τους έφεραν στην Παλαιστίνη από την Ευρώπη για να εγκατασταθούν εκεί, λύνοντας το «εβραϊκό πρόβλημα» της ευρωπαϊκής ηπείρου σε βάρος του παλαιστινιακού λαού ενώ εμείς ζούμε ήδη την 75η επέτειο της Νάκμπα (σ. μτφρ.καταστροφή).
Επαναλαμβάνουν την επιθετικότητα κατά του παλαιστινιακού λαού ως σήμερα.
Το έγκλημα της ρατσιστικής διάκρισης (Απαρτχάιντ) που έγινε το πιο εμφανές χαρακτηριστικό του ισραηλινού κατοχικού κράτους που φάνηκε χαρακτηριστικά αφότου η ισραηλινή βουλή, Κνέσετ, ενεργοποίησε στις 19 Ιουνίου 2018 τον «Εθνικό Νόμο» που αναφέρει ότι το Ισραήλ είναι το κράτος του εβραϊκού λαού, αψηφώντας και συνιστώντας διάκριση σε εθνικοθρησκευτική βάση ανάμεσα στους Εβραίους και τους άλλους, που είναι Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί ή κ.α. με τρόπο που να ταυτίζεται με την εβραϊκή υπεροχή.
Το Ισραήλ είναι η θερμοκοιτίδα ορισμένων ενεργών εποικιστικών κινημάτων που ασκούν τρομοκρατία κατά των Παλαιστινίων στην Ιερουσαλήμ και στην υπόλοιπη Δυτική Όχθη. Οι πιο γνωστές τέτοιες τρομοκρατικές συμμορίες είναι το «Κίνημα Γκας Εμουνίμ» (Gush Emunim Movement), το «Κίνημα Νεολαίας Χίλτοπ (The Hilltop Youth Movement) και το κίνημα «The Price Tag Gangs» που είναι η συμμορία που έκαψε ζωντανή την οικογένεια Νταουάβσα.
Η παραβίαση του διεθνούς δικαίου και των αποφάσεων διεθνούς νομιμότητας είναι η μεγαλύτερη καταδίκη αυτού που ασκεί κρατική τρομοκρατία, ενώ δηλώνει ανοικτά ότι οικοδομεί εποικισμούς και νομιμοποιεί παράνομα φυλάκια στη Δυτική Όχθη σε κατάφωρη παραβίαση της απόφασης 2334 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, πέρα από τον έλεγχο ορεινών περιοχών ώστε να βάλει στο χέρι το νερό των Παλαιστινίων στερώντας τους ακόμη και αυτό.
Η νέα κυβέρνηση Νετανιάχου υιοθετεί μία πολιτική που αλλάζει το νομικό και ιστορικό καθεστώς της κατεχόμενης Ιερουσαλήμ, που εφκράστηκε με τη συμφωνία συγκυβέρνησης του Νετανιάχου με τους ακροδεξιούς Μπετσαλέλ Σμότριτς και Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ, και ενσαρκώθηκε με την έφοδο του Μπεν Γκβιρ στον περίβολο χώρο του τεμένους αλ Άκσα ως προοίμιο για τη διαίρεση του χωροταξικά και χρονικά για να οδηγήσει στην κατασκευή του υποτιθέμενου Ναού.
Δεύτερον: Οι μηχανισμοί αντιμετώπισης του σιωνιστικού σχεδίου
Αφότου η ισραηλινή στρατηγική υποστηρίζεται από την Δύση, θα πρέπει να αρχίσει δουλειά για την σύσταση μίας συμφωνημένης στρατηγικής μεταξύ των αραβικών χωρών ώστε να αντιμετωπίσουν το σιωνιστικό σχέδιο και να προστατεύσουν το τέμενος αλ Άκσα και τον Ναό της Αναστάσεως.
Οι πυλώνες μίας τέτοιας στρατηγικής θα μπορούσε να είναι οι ακόλουθοι:
Το Ισραήλ είναι τρομοκρατικό κράτος που ασκεί φυλετική διάκριση και για αυτό όλες οι μορφές σχέσεων με αυτό θα πρέπει να διακοπούν και να ληφθεί κοινή διπλωματική δράση για την απομόνωση και την αποκάλυψη των πολιτικών του στον υπόλοιπο κόσμο.
Η αντίσταση στο σιωνιστικό σχέδιο είναι υποχρεωτική και δικαίωμα που εγγυάται το διεθνές δίκαιο. Συνεπώς, όλες οι μορφές πολιτικής, χρηματοπιστωτικής, δημοσιογραφικής και επιμελητηριακής υποστήριξης θα πρέπει να δοθούν στους Παλαιστίνιους.
Υποστήριξη και ενίσχυση όλων των κινημάτων μπουκοτάζ στο σιωνιστικό κράτος κατοχής.
Συμπέρασμα: Η παλαιστινιακή λαϊκή αντίσταση είναι η προηγμένη ταξιαρχία για την υπεράσπιση της αραβικής εθνικής ασφάλειας από τους κινδύνους του σιωνιστικού σχεδίου που εκτείνεται από τον Νείλο ως τον Ευφράτη και το χώρο εθνικής ασφάλειας που τον υπερβαίνει. Σε σχέση με τον Λευκό Οίκο, που επιβεβαιώνει την υποστήριξη του Ισραήλ για την Ουκρανία απέναντι στην Ρωσία, αλλά και τις βρώμικες επιχειρήσεις που αποκαλύφθηκαν πρόσφατα σε Μαλαισία, Συρία, Ιράν, κ.λπ.. και πριν με την υποστήριξη του στρατού που είχε ως αποτέλεσμα το χουντικό καθεστώς στην Ελλάδα, το κυπριακό και στρατιωτικές κυβερνήσεις σε κάποιες άλλες χώρες στη Νότια Αμερική και στην Αφρική τις προηγούμενες δεκαετίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά η καλύτερη ένδειξη της τρομοκρατίας που ασκεί αυτή η χώρα και η έλλειψη σεβασμού σε όλες τις διεθνείς συμβάσεις και νόρμες.
