Η 21η Μαΐου, ανήμερα των εκλογών, έχει χαρακτηριστεί ως η Διεθνής Ημέρα Τσαγιού. Μπορεί οι περισσότεροι να προτιμούν το «μαυροζούμι του καπιταλισμού» , όχι το γνωστό αναψυκτικό, το άλλο, το εσπρεσάκι, ωστόσο κάποιοι ψηφοφόροι θα πιούν ένα τσαγάκι για να ηρεμήσουν προτού ή αφότου μπουν στο εκλογικό παραβάν.
Κάποια από τα πολιτικά κόμματα και τους υποψήφιους, που διεκδικούν την προτίμηση των πολιτών, θα πάνε για τσάι. Και ορισμένοι, θα επιμείνουν στην αποχή, πεπεισμένοι ότι η καλή Αριστερά είναι όπως το καλό τσάι: του βουνού.
Η επομένη των εκλογών, όμως, είναι και η δυσκολότερη:
22 Μαΐου Διεθνής Ημέρα Βιοποικιλότητας
Το ερώτημα που τίθεται, είναι αν σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο θα επικρατήσει και θα βελτιωθεί η βιοποικιλότητα ή αν θα επιβληθεί ο Κοινωνικός Δαρβινισμός.
Δηλαδή, η άποψη η οποία μετουσιώνεται σε πολιτική πρακτική, ότι το κράτος δεν πρέπει να παρεμβαίνει στις φυσικές διεργασίες της εξέλιξης στην κοινωνία χρηματοδοτώντας και προστατεύοντας τους φτωχούς και αδυνάτους, καθώς έτσι διαστρεβλώνεται η ροή της επιβίωσης των ισχυρότερων και πλουσίων που θα δημιουργήσουν τελικά υγιέστερες κοινωνικές δομές.
Μπορεί από πολλούς αναλυτές και δημοσιολογούντες, οι επικείμενες εκλογές να έχουν χαρακτηριστεί «βουβές», όμως μόνο αυτό δεν είναι.
Εδώ και χρόνια, η πλειονότητα των πολιτών ασφυκτιά, διεκδικώντας ουσιαστικές παρεμβάσεις για την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, μακριά από την πολιτική εργαλειοποίηση ορισμένων κοινωνικών κατηγοριών, η οποία επιχειρείται είτε ως προεκλογική θωπεία είτε ως πρόσχημα για την εφαρμογή αντιλαϊκών πολιτικών.
Το αποτέλεσμα των εκλογών, θα κρίνει το μέλλον της χώρας για την επόμενη δεκαετία, δεδομένου ότι η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα με… λευκό οικονομικό μητρώο.
Μετά την οικονομική κρίση, πλήττεται διαδοχικά από νέες κρίσεις, οι συνέπειες των οποίων αθροίζονται σε βάρος του κόσμου της εργασίας.
Οι άνεργοι, παρά τις εποχιακές (περιορισμένες) διακυμάνσεις, φθάνουν το ένα εκατομμύριο. Δηλαδή, το 20% του εργατικού δυναμικού. Οι μισοί από αυτούς, βρίσκονται εκτός αγοράς εργασίας για τουλάχιστον ένα έτος.
Η Ελλάδα, κατέχει τη θλιβερή πρωτιά στην ανεργία των νέων, στην Ε.Ε..
Οι χαμηλόμισθοι, στον ιδιωτικό τομέα μετά την πολυδιαφημισμένη αύξηση του κατώτατου μισθού, καλούνται να επιβιώσουν σε ένα άκρως προβληματικό οικονομικό περιβάλλον σχεδόν με τον κατώτατο μισθό της προηγούμενης δεκαετίας.
Οι υποαπασχολούμενοι, οι οποίοι αφαιρούνται από τα κιτάπια της ΔΥΠΑ (τ. ΟΑΕΔ) διότι πλέον δεν είναι άνεργοι, καλούνται να ανταπεξέλθουν στις ατομικές αλλά και τις οικογενειακές οικονομικές υποχρεώσεις τους, με μισθό- χαρτζιλίκι.
Μία στις δύο νέες συμβάσεις εργασίας, αφορούν σε ευέλικτες μορφές απασχόλησης, με ανατριχιαστική ευελιξία στις αποδοχές και τα δικαιώματα.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι, πλέον, αναζητούν τον όρο «μισθολογική αύξηση» στο λεξικό…
Οι συνταξιούχοι, έχουν υποστεί τουλάχιστον 23 περικοπές από το 2010 έως σήμερα, με τις συνολικές απώλειες να ξεπερνούν τα 50 δισ. ευρώ, ενώ με βάση τα μνημονιακά μέτρα οι νέες συντάξεις που εκδίδονται είναι συμπιεσμένες δραματικά.
Και επειδή η προεκλογική επιχειρηματολογία επενδύεται είτε στην ελπίδα είτε στον φόβο, ίσως θα ήταν χρήσιμο να θυμηθούμε την διαπίστωση του Παναγιώτη Κονδύλη, ότι «ελπίδα και φόβος παρεμποδίζουν την κατανόηση των ανθρώπινων πραγμάτων· η ελπίδα όμως ξεπερνιέται πολύ δυσκολότερα από το φόβο».
Τσαγάκι;
