Όταν χάνεις, έτσι όπως έχασες την 21η Μαΐου, δε, σου φταίει η ήσσων αντιπολίτευση που δεν προσχώρησε στη στρατηγική σου. Δικαίωμά της είναι και καλά κάνει. Όπως και στο ποδόσφαιρο, έτσι και στην πολιτική, μπάλα παίζουν δύο, όχι ένας. Ή, αν προτιμά ο Αλέξης Τσίπρας, όπως όταν κατέρρεε το ΠΑΣΟΚ υπό το βάρος των μνημονίων δεν έφταιγε εκείνος και ο τότε ΣΥΡΙΖΑ που ήταν αντιμνημονιακοί, αλλά το ΠΑΣΟΚ που ήταν μνημονιακό.
Ο ελληνικός λαός έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ την εκλογική δυνατότητα δύο φορές, για να υλοποιήσει την πιο ριζοσπαστική εκδοχή του προγράμματός του: τον Ιανουάριο του 2015 και τον Ιούλιο του 2015. Μετά του έδωσε τη δυνατότητα να υλοποιήσει την πιο μετριοπαθή (ορθότερα, την μνημονική, αλλά τέλος πάντων) εκδοχή του προγράμματός του, τον Σεπτέμβριο του 2015. Μετά ο λαός έδωσε την ευκαιρία στον Αλέξη Τσίπρα να καταλάβει γιατί δεν του αρέσει το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και προφανώς (αντικειμενικώς) και ο ίδιος ο Τσίπρας, στις ευρωεκλογές και στις εθνικές εκλογές του 2019. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να μην αξιοποιήσει καμία απολύτως από αυτές τις δυνατότητες.
Δεν έσκισε τα μνημόνια. Δεν αποδείχτηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διαχειριστικώς επαρκής στη μνημονιακή της στροφή. Δεν έκανε επαρκή αυτοκριτική, ούτε ο ίδιος ο Τσίπρας, ούτε το κόμμα του, μετά τις απανωτές ήττες του 2019. Δεν άλλαξε το πολιτικό προσωπικό, δεν εμβάθυνε προγραμματικώς και ιδεολογικώς δεν αντιπολιτεύτηκε επαρκώς την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Μαζί της στο φιλοαμερικανισμό, μαζί στον περιορισμό ατομικών δικαιωμάτων και στην αδιαφάνεια των σχέσεων διαπλοκής με τις μεγάλες φαρμακευτικές εν μέσω πανδημίας. Δεν άλλαξε καθόλου ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ο ίδιος ο Τσίπρας, παρά τις απανωτές νίκες πρώτα και ήττες έπειτα.
Τα πράγματα είναι απλά: αν πολιτεύεσαι με έναν τρόπο που δεν αρέσει (ενίοτε και με έναν τρόπο που αρέσει) και δεν τον αλλάζεις, ο λαός θα σε αποδοκιμάζει ολοένα περισσότερο, έως ότου να σε ωθήσει στην ανυποληψία και στην ανυπαρξία. Ένα πράγμα εντυπωσιακό στα κόμματα της παράδοσης του ΣΥΡΙΖΑ, ιδίως για όσους προερχόμαστε από κόμματα μαζών και από μαζικούς χώρους, είναι η απόλυτη ανυπαρξία ευθύνης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, αποτυγχάνει οικτρώς στις φοιτητικές εκλογές. Μιλάμε για ντροπιαστικές επιδόσεις. Και όμως, ουδέποτε ζητήθηκε ευθύνη από κανένα στέλεχος και καμία ηγεσία της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως, η ανικανότητα και η ανεπάρκεια επιβραβεύονται με κομματικές καριέρες. Το συνδικαλιστικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι από πλευράς μεγέθους, περίπου αντίστοιχο με την εξωκοινοβουλευτική αριστερά ή και πιο ανίσχυρο. Αρκεί όμως, η προσκόλληση στη σωστή εσωκομματική τάση, για να μη σε κουνάει κανείς. Οι υπεύθυνοι του οργανωτικού του ΣΥΡΙΖΑ αποτυγχάνουν, όποτε απαιτείται κάποια εκλογική ή άλλη κινητοποίηση. Ποτέ δεν εκδιώχτηκαν ωστόσο από τις θέσεις τους ώστε να έρθουν άλλοι, ικανότεροι. Οι γραμματείς των οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκαν οποιοδήποτε άνοιγμα του κόμματος, παρότι την τελευταία δεκαετία αυτή είναι υποτίθεται η κεντρική πολιτική απόφαση. Είναι όλοι στις θέσεις τους χάρη σε εσωκομματικούς συσχετισμούς. Ο κύκλος Τσίπρα, οι άνθρωποι του προσωπικού του γραφείου, αυτοί που είναι τα μάτια και τα αυτιά κάθε προέδρου, τον διατηρούν κουφό και τυφλό. Δεν κουνιούνται με τίποτα. Το πρόβλημα όμως αφορά και τον ίδιο τον Τσίπρα: όπως και τόσοι άλλοι πρόεδροι, όποιον είχε δική του πολιτική άποψη τον έσπρωχνε στην άκρη. Ο ΣΥΡΙΖΑ ειδικεύεται σε μετεγγραφές παραγόντων και την ανέλιξη καριεριστριών και καριεριστών, με μηδενική παρουσία στους μαζικούς χώρους. Πώς πολεμάς ακριβώς τα μέσα ενημέρωσης της ολιγαρχίας όταν αυτά σου φτιάχνουν τη νέα ηγετική σου ομάδα; Ποιος θα φέρει τη νέα ιδέα, το καινοτόμο σχέδιο, όταν είσαι περιτριγυρισμένος από κόλακες; Και φυσικά γιατί ο κόσμος να χρεώνει ακόμα τα μνημόνια στο ΠΑΣΟΚ, αλλά όχι και στον ΣΥΡΙΖΑ;
Στο ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε μια νοοτροπία ότι σχεδόν ο λαός τους χρωστάει. Νοοτροπία βαθιά εμπεδωμένη σε κόμματα με γραφειοκρατίες χωρίς κοινωνική γείωση. Η δε αντιπολίτευση που άσκησε ήταν αντιπολίτευση των τρολ και του πληκτρολογίου. Χάσταγκ, αναφορές σε παιδοβιαστές, δήθεν αντι-κυρπαντελήδες, μποέμ μικροαστοί. Πού ήταν όλοι αυτοί στον καθημερινό αγώνα του λαού για επιβίωση; Απούσες και απόντες σε έναν αντιδραστικό, δικαιωματικό χυλό.
Το ξύπνημα είναι πάντα άσχημο. Στην αδιανόητη ήττα ο προφανής δρόμος είναι αυτός της εύκολης και βολικής εξήγησης για τον ηττημένο. Είναι όμως και καταστροφικός. Ο δρόμος ο δύσκολος έχει ίσως κάποιες πιθανότητες επιτυχίας. Κοινώς, αγαπητέ Αλέξη, δεν είσαι ο νέος Ανδρέας και δεν θα γίνεις ποτέ. Δεν χρειάζεται να γίνεις.
Το κόμμα σου είναι χάλια και εσύ προσωπικώς απογοήτευσες πολλές φορές τον ελληνικό λαό. Οι άνθρωποι γύρω σου και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι εντελώς ανίκανοι και ανίκανη αντιστοίχως. Ο χορηγός σου ήταν το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ και τώρα φαίνεται ότι μάλλον θα επιστρέψεις το δώρο του 2012. Το αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου συνιστά αποδοκιμασία για σένα και το κόμμα σου, για τις ελαφρότητες, για την ανοργανωσιά του, για την ιδεολογική του ρηχότητα και συστημικότητα. Ως εκ τούτου, είναι δίκαιο και δεν σου φταίει το ΠΑΣΟΚ, για το οποίο πρέπει να αποφασίσεις αν είναι προοδευτική δύναμη ή αν κάνει τη βρώμικη δουλειά του Μητσοτάκη. Πες μας, ποιο από τα δύο συμβαίνει τελικώς κατά τη γνώμη σου; Δεν γίνεται να συμβαίνουν και τα δύο μαζί. Αν πας πάλι με αντιφατική γραμμή στις εκλογές, αποχαιρέτα τη δεύτερη θέση που χάνεται.
Έχεις μια δουλειά να κάνεις (αν μπορείς): Μία. Εσύ και το κόμμα σου να σταματήσετε τη μαύρη δεξιά που έρχεται, μέσα από τις επερχόμενες εκλογές, με εσένα κατόπιν να αποχωρείς σιγά-σιγά από το προσκήνιο και με το κόμμα σου να δίνει τη θέση του σε ένα ριζικά διαφορετικό, αριστερό, σοσιαλιστικό κόμμα. Πρόσφερε μία, τελευταία υπηρεσία στο λαό.
Για αυτό, αγαπητέ Αλέξη, άσε τις ευκολίες. Παίζονται πολύ περισσότερα από τα παιχνίδια των μωροφιλόδοξων της Κουμουνδούρου.
