ΠΡΟΣΟΧΗ: Το παρόν άρθρο αναφέρεται σε φανταστικά γεγονότα. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις, είναι εντελώς συμπτωματική. Έτσι, λέει, ο δικηγόρος μου (ωχ! το μαρτύρησα).
Ως γνήσιος μπούμερ, τις προάλλες περνούσα την ώρα μου παίζοντας pac-man στον υπολογιστή.
Παλαιότερα, για να παίξουμε pac-man, έπρεπε να μετακινήσουμε το ταλαιπωρημένο εφηβικό σαρκίο μας και να το μεταφέρουμε στο πλησιέστερο «Ουφάδικο» ή «μπιλιαρδάδικο» (έτσι αποκαλούσαν τότες τα καταστήματα με ηλεκτρονικά παιχνίδια).
Αφού παραγγέλναμε «φραπόγαλο γλυκό», καθόμασταν μπροστά από τους «εικοσαροφάγους» που έπαιρναν 20άρικα (σε δραχμές όχι σε ευρώ, είπαμε ‘ντάξει). Αυτά τα μηχανήματα είχαν μέγεθος ανάλογο με ένα σημερινό δίπορτο ψυγείο. Και άπλετο χώρο για εικοσάρικα…
Επανερχόμαστε στο σήμερα. (πλάνο 2, σκηνή πρώτη).
Το ραδιόφωνο, ήταν ανοιχτό σε ειδησεογραφικό ραδιοφωνικό σταθμό (ως γνήσια δημοσιογραφικά διεστραμμένος) και διαπίστωσα ότι επαναλαμβανόταν η άποψη (και πρόσφατη κυβερνητική γραμμή) σύμφωνα με την οποία τα συνδικάτα δεν έχουν δικαίωμα να αντιδρούν για τίποτε άλλο εκτός από το να διεκδικούν μισθολογικές αυξήσεις για τον κλάδο τους. Πολλώ δε μάλλον να μην εφαρμόζουν νόμους που ψήφισε μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση. Να κάνουν «πολιτικές απεργίες».
Σταμάτησα το παιχνίδι και κοίταξα την οθόνη του υπολογιστή. Ο δύσμοιρος pac-man.
Χρόνια τώρα, γράφει εκατομμύρια χιλιόμετρα, διαδηλώνοντας στους διαδρόμους του λαβύρινθου, όπου είναι καταδικασμένος να περιφέρεται.
Ακούραστα, αναζητά τελίτσες για φαγητό. Και τον έχουν πείσει, τον χαζοβιόλη, ότι είναι ο πρωταγωνιστής του παιχνιδιού. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, το περιβάλλον στο οποίο κινείται, αλλάζει. Όμως παραμένει, λαβύρινθος.
Κάπου-κάπου τον γλυκαίνουν με μια έκπληξη. Ένα κερασάκι στην τούρτα της αποπνικτικής καθημερινότητας του. Ή μια φραουλίτσα. μΚι αυτά για να τα πάρει, πασχίζει. Και συνεχίζει.
Ψάχνει την έξοδο. Και κάθε μία από τις εξόδους, τον οδηγεί και πάλι πίσω. Στον λαβύρινθο.
Ζει σε κατάσταση διαρκούς στρες. Αφενός μεν δεν έχει γνωρίσει ακόμη την miss pac- man (καθιερώθηκε με καθυστέρηση αρκετών ετών), αφετέρου -και κυρίως αυτό- τον κυνηγάνε, μωρέ! Τον έχουν πάρει μόνιμα στο κατόπι τέσσερα φαντάσματα, με όμορφα κοστούμια και γλυκά ονόματα.
Κόκκινο, γαλάζιο, μωβ και κίτρινο. Είναι γνωστά ως Blinky, Pinky, Inky και Clyde (αργότερα Sue, άλλο όνομα -ίδια χάρη). Αλλά εξαιρετικά επικίνδυνα. Τα φαντάσματα, ξεκινούν από διαφορετική αφετηρία.
Όμως έχουν έναν στόχο: Να τον πιάσουν; Όχι.
Να τον ΦΑΝΕ!
Στην αρχή τον πλησιάζουν αργά. Τον αφήνουν να πιστέψει ότι εξουσιάζει τον λαβύρινθο. Μετά του λένε ότι δεν υπάρχει λόγος για πάλη (των τάξεων). Αργότερα, του αναγνωρίζουν το δικαίωμα να διεκδικήσει.
Του υπόσχονται ότι θα βγει από τον λαβύρινθο. Πλησιάζουν πιο κοντά, με τα όμορφα κοστούμια τους και κάτι του λένε για «κοινωνικό διάλογο» και «ανάπτυξη». Θέλουν, φλυαρούν, να είναι «κοινωνικοί εταίροι».
Μόλις χαλαρώνει λίγο ο pac-man, του λένε ότι δεν τον δέχονται ως συνομιλητή. Τον κυνηγούν ξανά. Και ο κακόμοιρος κινδυνεύει. Πού να πάει έχοντας μαζί του τις μικρές, κίτρινες τελίτσες του;
Αυτό που δεν ξέρουν τα φαντάσματα είναι πως όταν ο pac-man αποφασίζει να μαζέψει μια ή πολλές μεγάλες τελείες, τότε μπορεί να τα φάει αυτός.
Και -τσεκάρετέ το- όλα τα φαντάσματα όταν μετατραπούν σε βρώσιμα, έχουν χρώμα μπλε!
