Η τέλεια δικτατορία θα ήταν μια δικτατορία που θα είχε τη μορφή της δημοκρατίας, μια φυλακή χωρίς τοίχους, από όπου οι φυλακισμένοι δεν θα ονειρεύονταν να δραπετεύσουν. Ένα σύστημα σκλαβιάς όπου, χάρη στην κατανάλωση και τη διασκέδαση, οι σκλάβοι θα αγαπούσαν τη σκλαβιά τους.
Άλντους Χάξλεϊ 

Θέλω κατ’ αρχάς να ευχαριστήσω τον φίλο μου σκηνοθέτη Σταύρο Στρατηγάκο που μου υπενθύμισε προ ημερών τη διαπίστωση ενός από τους σημαντικότερους διανοητές του 20ού αιώνα, του μεγάλου ανθρωπολόγου και εθνολόγου Κλοντ Λεβί-Στρος, σύμφωνα με τον οποίο υπάρχουν φυλές που, αντιμέτωπες με ανυπέρβλητο κίνδυνο, επιλέγουν την ομαδική αυτοκτονία… Νομίζω ταιριάζει μια χαρά στην κατάσταση που ζούμε.

Το διακύβευμα των ελληνικών εκλογών ξεπερνάει κατά πολύ μια α’ ή β’ συγκυριακή πολιτική. Ο ελληνικός κοινωνικός-εθνικός σχηματισμός και το ελληνικό κράτος αντιμετωπίζουν σοβαρότατους «υπαρξιακούς» κινδύνους κάθε είδους (οικονομικούς, γεωπολιτικούς, δημογραφικούς, ηθικο-ψυχολογικούς) και συνεχίζουν να υπόκεινται σε διαδοχικές «σπείρες θανάτου» κατά την προσφυή έκφραση του Τζωρτζ Σόρος. Το καθεστώς μεταβάλλεται σε ολοκληρωτικό και πρέπει να μεταβληθεί σε ολοκληρωτικό, για να μπορέσει να συνοδεύσει τον ελληνισμό προς το «τέλος» του. Kαι για να μη μου πεί κανείς ότι είμαι εγώ ακραίος ή καταστροφολόγος τον παραπέμπω στις προειδοποιήσεις του Κώστα Καραμανλή (έστω κι αν είναι διατυπωμένες με έμμεσο τρόπο) για την Κύπρο και το Αιγαίο, στις τεκμηριωμένες προειδοποιήσεις Σημίτη και Αλέκου Παπαδόπουλου για την οικονομία, στην ΕΛΣΤΑΤ για τη δημογραφική κατάσταση, στο καθημερινό αστυνομικό δελτίο για την ηθικο-ψυχολογική κατάσταση της χώρας, στις παρακολουθήσεις για τα περί ολοκληρωτισμού. (1)

Για αυτούς τους λόγους υποστήριξα την ανάγκη δημιουργίας ενός μετώπου όσο πιο πλατιού γίνεται (και εκλογικού και κοινωνικού) από όσο πιο πλατιές δυνάμεις για την υπεράσπιση των δημοκρατικών, εθνικών και κοινωνικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού. Δεν το πρότεινα επειδή αγνοώ πόσο δύσκολο είναι να πραγματοποιηθεί και πόσο λίγο πρόθυμες είναι οι κομματικές ηγεσίες και τα πρόσωπα να κινηθούν προς μια τέτοια κατεύθυνση, πόσο λίγο καταλαβαίνουν την κατάσταση, αλλά γιατί πιστεύω ότι είναι εντελώς αναγκαίο εξαιτίας της σοβαρότητας της απειλής για αυτά τα δικαιώματα.

Υπάρχουν τώρα δύο κόμματα και διάφορες άλλες μικρότερες κινήσεις που προήλθαν από τον «αντιμνημονιακό» χώρο και από τον ευρύτερο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ του 2012-15. Αν δεν μπορούν να συνεργασθούν σε ένα ευρύτερο μέτωπο, θα μπορούσαν να συνεργαστούν τουλάχιστο μεταξύ τους.

Οι πιθανότητες να μπει στη Βουλή το ΜέΡΑ25 του Γιάνη Βαρουφάκη είναι ανύπαρκτες, ενώ ελάχιστες είναι και οι πιθανότητες να μπει η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου (που ναι μεν ωφελείται από τη μεγαλύτερη «ορατότητα» του κόμματός της, αλλά είναι αμφίβολο ότι θα την προωθήσουν τώρα τα μέσα ενημέρωσης όπως έκαναν, σε κάποιο βαθμό, το τελευταίο δεκαπενθήμερο) (2). Ήδη, ένα σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων των δύο αυτών κομμάτων της 21^ης Μαΐου ψήφισαν αυτά τα κόμματα όχι τόσο γιατί προσχώρησαν σε αυτά, όσο γιατί ήθελαν να ψηφίσουν αριστερά, αλλά χωρίς να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Τουλάχιστον οι μισοί από αυτούς θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές, ώστε να αντισταθμίσουν κάπως τη θηριώδη και άκρως απειλητική ισχύ του Μητσοτάκη. Επιπλέον, οι ψηφοφόροι αυτοί δεν θέλουν να ψηφίσουν για ένα κόμμα που δεν θα εκλεγεί, γιατί κάνοντάς το κινδυνεύουν να βοηθήσουν τη ΝΔ.

Πιθανώς όμως οι ψηφοφόροι και των δύο κομμάτων, ίσως και άλλοι, θα ψηφίσουν αυτά τα κόμματα αν ενωθούν εκλογικά, εξασφαλίζοντας και την εκλογή ενός αριθμού βουλευτών που εκπροσωπεί κάποια υπαρκτά ρεύματα στην κοινωνία και εξουδετερώνοντας τον κίνδυνο η ψήφος προς αυτά απλώς να ενισχύσει εν τέλει τη ΝΔ, αν κατεβούν ξεχωριστά. Συνεργάστηκαν άλλωστε στο παρελθόν στα πλαίσια της ίδιας κυβέρνησης με την οποία και διαφώνησαν στο ίδιο θέμα. Στελέχη και των μεν και των δε μου λένε τώρα ότι είναι αδύνατη μια συνεργασία, αλλά δεν επικαλούνται πολιτικά, επικαλούνται … ψυχολογικά επιχειρήματα, που τελικά συνοψίζονται στον εγωϊσμό των δύο αυτών πολιτικών. Διερωτώμαι όμως αν είναι η στιγμή που ο εγωϊσμός πρέπει να νικήσει ζωτικές ανάγκες του ελληνικού λαού.  Και τι συμπέρασμα πρέπει να βγάλει κανείς για πολιτικούς που θέτουν το εγώ τους υπεράνω οποιασδήποτε ανάγκης της χώρας και του λαού τους. (4)

________________________

Σημειώσεις

(1) Οι πολίτες αντιλαμβάνονται, τουλάχιστο ασυνείδητα, την τρομακτική κατάσταση της χώρας και ακριβώς επειδή την αντιλαμβάνονται την απωθούν τρομαγμένοι. Εκεί ακριβώς βασίζεται και η επικοινωνιακή στρατηγική των Αμερικανών πίσω από τον Μητσοτάκη. Χρησιμοποιούν τον φόβο, όπως οι καπνοβιομηχανίες τις προειδοποιήσεις στα πακέτα. Αγχώνοντας τους καπνιστές τους σπρώχνουν να ανάψουν τσιγάρο. Οι προειδοποιήσεις σπρώχνουν όχι μόνο προκαλώντας άγχος, αλλά και ενεργοποιώντας τις περιοχές «ανταμοιβής» του εγκεφάλου των καπνιστών, όπως έχει αποδειχθεί με σχετικά πειράματα. Την όλη διαδικασία βοήθησε ασφαλώς και η ερμαφρόδιτη μη-αντιπολίτευση των ηγετών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, επηρεασμένη αφόρητα από τη μεσοαστική νοοτροπία και τις σχετικές προκαταλήψεις τους.

(2) Βέβαια οι δημοσκόποι μας λένε τώρα ότι η Πλεύση Ελευθερίας θα μπει άνετα στη Βουλή, οι ίδιοι που προέβλεπαν 6-8% διαφορά για τον ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα μας λένε, υποτιμώντας βάναυσα τη νοημοσύνη μας, ότι το έβλεπαν αλλά φοβόντουσαν να το πουν. Βεβαίως και ένα μικρό παιδί καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να φοβόντουσαν τον ΣΥΡΙΖΑ που έχανε με 20%. Η μόνη λογική ερμηνεία είναι ότι έκρυβαν την υπεροχή της ΝΔ για να μην τρομάξουν οι αντιδεξιοί και αριστεροί ψηφοφόροι και πάνε και ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ.

(3) Δυό μέρες πριν τις εκλογές, συνάντησα μια παρέα αριστερών της πρώτης γενιάς μετά την μεταπολίτευση, στελεχών κάποτε διαφόρων οργανώσεων. Όλοι τους ή σχεδόν κατέληξαν στον ΣΥΡΙΖΑ του Όχι το 2012-15, για να βρεθούν στην απογοήτευση και την απελπισία έκτοτε. Τι θα ψηφίσετε; τους ρώτησα. Κόμμα των Φτωχών ή ΜέΡΑ25, μλ-ΚΚΕ, ΚΚΕ, ΜέΡΑ25, ΚΚΕ ή Πλεύση Ελευθερίας, ΣΥΡΙΖΑ ή ΟΚΔΕ, ΣΥΡΙΖΑ ή ΜέΡΑ25, ΣΥΡΙΖΑ ή άκυρο ήταν μερικές από τις απαντήσεις, ενδεικτικές της αποσύνθεσης προς όλες τις κατευθύνσεις της αριστεράς και του «αντιμνημονιακού» μπλοκ. Δεν επρόκειτο ασφαλώς για προσχώρηση στα (ανύπαρκτα) σχέδια αυτών των κομμάτων, όσο έκφραση αδυναμίας συγκρότησης πρότασης για το μέλλον και μιας εντυπωσιακής (μη πολιτικής) νοσταλγίας εκάστου για τις οργανώσεις στις οποίες συμμετείχε. Μια μαζική στροφή σε σύμβολα του παρελθόντος είναι άλλωστε πολύ αισθητή και στη Δεξιά και στην Αριστερά, ενδεικτική του αδιεξόδου, του μη-μέλλοντος.

(4) Δεν μπορώ στα αλήθεια να καταλάβω τι ρόλο παίζουν όλα αυτά τα μικρο-κόμματα και οι οργανώσεις που συμμετέχουν στις εκλογές χωρίς την παραμικρή πιθανότητα επιτυχίας. Τι παριστάνουν; Γιατί δεν διαθέτουν τα σημαντικά μέσα που χρειάζεται η συμμετοχή στις εκλογές και στις προεκλογικές καμπάνιες για να χρηματοδοτήσουν πιο χρήσιμες δράσεις, για θέματα και ιδέες που πιστεύουν, αντί να παριστάνουν κάτι που δεν είναι;