Η ακροδεξιά πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζόρτζια Μελόνι έχει κάθε λόγο να χαίρεται για την επιτυχή της παρουσία στη σύνοδο της ΟμάδαςG7 στη Χιροσίμα της Ιαπωνίας. Μόλο που αναγκάσθηκε να επισπεύσει την επιστροφή της στην Ιταλία, λόγω των καταστροφικών πλημμυρών στην Εμίλια Ρομάνια, η Μελόνι κατόρθωσε να λάμψει διά της παρουσίας της στη Σύνοδο. Όχι μόνον επειδή ήταν η μόνη γυναίκα στο τραπέζι των συνομιλιών. Στη Χιροσίμα, η ακροδεξιά πολιτικός κατέδειξε πως είναι αυτή τη στιγμή η κατεξοχήν ευνοούμενη των ΗΠΑ και ο προνομιακός «μεταδότης» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής σε εκτεταμένη γεωγραφική κλίμακα.
Ο πατρικός εναγκαλισμός της με τον Τζο Μπάιντεν, δεν ήταν μόνο ένδειξη συμπάθειας για την τραγωδία στην Εμίλια Ρομάνια, αλλά ακόμη ένα τεκμήριο της απόλυτης ταύτισης της Μελόνι με τα ΝΑΤΟ-ευρωπαϊκά συμφέροντα, όπως αποδεικνύουν οι διεθνείς πρωτοβουλίες που έχει αναλάβει. Και δεν ήταν μόνο η ενεργός στήριξη της Μελόνι στις διεργασίες για την στήριξη της Ουκρανίας στη σύνοδο. Κυρίως είναι το «άπλωμα» της ιταλικής διπλωματίας στις τέσσερεις γωνιές του ορίζοντα, που εάν το καλοεξετάσει κάποιος δεν αποσκοπεί μόνο στη βελτίωση των αποδόσεων και στην επέκταση της ιταλικής βιομηχανίας. Με την βαθμιαία απεδαφοποίηση και το πέρασμα της ιταλικής βιομηχανίας σε ξένα χέρια, οι κύριες συμφωνίες της Μελόνι επικεντρώνονται σε τομείς που συνδέονται άμεσα με τα νατοϊκά σχέδια και αμερικανικό οικονομικό και διπλωματικό πόλεμο ενάντια στην Κίνα, πρωτίστως και τη Ρωσία σε δεύτερο επίπεδο.
Από την Ιαπωνία, η Μελόνι επέστρεψε με συμφωνίες που έχουν μεγάλο αντίκτυπο στην ιταλική συμβολή στα ευρωατλαντικά σχέδια: η συμφωνία με τον Ιάπωνα πρωθυπουργό Φουκίο Κισίντα για τους ημιαγωγούς -που τόσο σημαντικοί είναι για την αμυντική βιομηχανία νέας γενιάς, αλλά και για την απεξάρτηση της κατασκευής τους από την Κίνα- η συμφωνία με τον καγκελάριο Όλαφ Σολτς, πέρα από την εμπορική συνεργασία και για την πώληση του ιταλικού αερομεταφορέα ΙΤΑ (αντί πινακίου φακής) στον ανταγωνιστή της τη γερμανική Lufthansa και η συμφωνία με τον Βρετανό ομόλογό της Σούνακ για τη γενικότερη μεθόδευση της ευρωπαϊκής εμπλοκής στη σύρραξη στην Ουκρανία. Αλλά και οι υπόλοιπες συναντήσεις της Ιταλίδας πρωθυπουργού (ακόμη και η σύντομη συνάντηση με τον Εμανουέλ Μακρόν) στόχο είχαν να αντιμετωπισθούν οι κρίσεις που ενδεχομένως να διακυβεύσουν τον έλεγχο της Μεσογείου και η διείσδυση του ΝΑΤΟ σε ακόμη μεγαλύτερη έκταση στην περιοχή αυτή.
Η Ιταλία είναι αυτή τη στιγμή η χώρα με τη μεγαλύτερη συμμετοχή σε ΝΑΤΟϊκές και άλλες επιχειρήσεις από τη Βαλτική, ίσαμε την Αφρική: 43 επιχειρήσεις, 12.000 οπλίτες και κόστος 1,31 δισ. ευρώ. Με τις προοπτικές περαιτέρω ανάπτυξης 3.500 οπλιτών προς τα ανατολικά, αποστολή προηγμένων σκαφών με πυραύλους στη Βαλτική και ανάπτυξη αντιαεροπορικών συστημάτων Samp-T στη Σλοβακία και την κατάρτιση προσωπικού χειρισμού τους. Με την άνοδο του αμυντικού προϋπολογισμού στα 35,7 δισεκ. ευρώ, ώστε να επιτευχθεί το 2% του ΑΕΠ που αξιώνει το ΝΑΤΟ ενόψει Ουκρανίας, η ιταλική πολεμική βιομηχανία -η μόνη που έχει απομείνει κερδοφόρα στη χώρα- έχει εξασφαλίσει παραγγελίες. Και φυσικά ο διογκωμένος αμυντικός σχεδιασμός της Ιταλίας συστοιχίζεται παντοιοτρόπως με την αμερικανική στρατηγική πολιτική. Αυτό φανερώνει άλλωστε και η συμφωνία της Finicantieri για την κατασκευή τέταρτης φρεγάτας Constellation για τις ΗΠΑ. Η πολιτική της Μελόνι εξυπηρετεί το μεγάλο κεφάλαιο και τα στρατηγικά σχέδια των ΗΠΑ σε βάρος όμως των εργαζομένων με την εφαρμογή του νέου (αντ)εργατικού νόμου,που φθηναίνει την εργασία και απογειώνει τα κέρδη. Εξάλλου, έξω από τη Ρώμη συναρμολογούνται και τα νέα υπερσύγχρονα αντιαεροπορικά συστήματα που προορίζονται για το Κίεβο και την προστασία στρατηγικών στόχων στην Ουκρανία.
Δεν είναι τυχαίο που η Ιταλία της Μελόνι είναι ίσως η χώρα που αξιώνει όλο και πιο ένθερμα τη διάθεση μαχητικών F-16 στην Ουκρανία -πράγμα που θα ήταν διατεθειμένη να κάνει εάν διέθετε τέτοιου είδους αεροσκάφη. Αυτή η συμβολική ζέση της Ιταλίας φυσικά στοχεύει να πείσει χώρες, όπως η Πορτογαλία, που δείχνουν εφεκτικότητα να προσφέρουν – πέρα από την κατάρτιση Ουκρανών πιλότων – και τέτοιου είδους αεροσκάφη στον Ζελένσκι. Ο ίδιος ο Ζελένσκι έθεσε εκ νέου το θέμα στη G7, ενώ και ο εκπρόσωπος της πολεμικής του αεροπορίας Γιούρι Ίγκνατ καθόρισε και τον αριθμό (150) των αεροσκαφών F-16, που πιστεύει πως θα γείρει την πλάστιγγα των επιχειρήσεων υπέρ του Κιέβου.
Αλλά και η ενεργειακή επεκτατική πολιτική της Μελόνι δεν αποβλέπει μόνον στην αναβίωση του «Σχεδίου Ματέι» για την αυτονομία της στον τομέα αυτόν. Κύριος στόχος του σχεδίου αυτού είναι χώρες της Αφρικής, όπως η Αιθιοπία, η Σομαλία, το Σουδάν και άλλες, όπου η κινεζική και ρωσική διείσδυση (οικονομική, στρατιωτική) είναι μεγάλη. Χώρες, στις οποίες οι ΗΠΑ δεν μπορούν άμεσα να επέμβουν (ας θυμηθούμε την αμερικανική αποτυχία το 1992 στη Σομαλία), αλλά η Ιταλία -επικαλούμενη τις «παραδοσιακές» διμερείς σχέσεις- μπορεί να τις αποσπάσει από τη ρωσική ή κινεζική επιρροή και συνεργασία. Εάν κάποιος αναλογισθεί πως ο επόμενος στόχος της είναι η Ανγκόλα, ένας από τους μεγάλους προμηθευτές σε πετρέλαιο της Κίνας, αποδέκτη μεγάλων επενδύσεων από το Πεκίνο (δευτερευόντως και από την Τουρκία), αλλά και σημαντικού εισαγωγέα στρατιωτικού υλικού από τη Ρωσία, είναι εμφανές πού και ποιον στοχεύει και από ποιον εκπορεύεται τούτη η πρωτοβουλία. Πέρα από τις συναντήσεις που θα έχει ο πρόεδρος της Ανγκόλα Ζουάου Γκουνσάλβες Λοουρένσου με τον Κλαούντιο Ντεσκάλτσι της ΕΝΙ, η ιταλική χαλυβουργική Danieli έχει περαιώσει τον σχεδιασμό για την κατασκευή μίας υπερμονάδας για την παραγωγή οπλισμένου σκυροδέματος που θα τροφοδοτεί όλη την ήπειρο της Αφρικής και για τη συμπαραγωγή 500.000 τόνων χάλυβα με την αγκολέζικη Aceria.
Αντιστοίχου σκοπού είναι και η προσέγγιση με το Καζαχστάν, μεγάλης πετρελαιοπαραγωγού χώρας, αλλά και με κοινή μεθόριο με τη Ρωσία. Η ματαιωθείσα, λόγω των πλημμυρών στην Ιταλία, της επίσκεψης της Μελόνι μετά την G7 δεν επισκιάζει τις συμφωνίες και στο πλαίσιο της European Union-Kazakhstan Enhanced Partnership and Cooperation Agreement. Οι συμφωνίες για την παραγωγή αγροτικών μηχανημάτων Daimler-FΑHR από την ιταλική Agromash Holding KZ και την SDF Group, για τη συγχώνευση της PetrolValves με την καζάχικη Merlion Development Group και η απ’ ευθείας σύνδεση Μιλάνο-Αλμάτι είναι άλματα που η ιταλική διπλωματία αναλαμβάνει για την εξυπηρέτηση των ΝΑΤΟϊκών βλέψεων στην περιοχή της Κεντρικής Ασίας. Μη λησμονούμε πως προπομπός αυτής της σύγκλισης ήταν ο ίδιος ο Πάπας Φραγκίσκος με την περσινή επίσκεψή του στο Καζαχστάν, αντιλαμβανόμαστε τον έμμεσο ρόλο που έχει αναλάβει η Ιταλία για να δημιουργηθεί ένα ρήγμα, τόσο στις σχέσεις Καζαχστάν, Ουζμπεκιστάν με τη Ρωσία, αλλά και στη στρατηγική τους θέση για τη «Νέα Οδό του Μεταξιού» των Κινέζων.
Η Ιταλία καθημερινά αποδεικνύεται η «μακρά χείρα» της Ουάσιγκτον στον διπλωματικό και στρατιωτικό στίβο. Ο ιμπεριαλιστικός πατριωτισμός μοιάζει να έχει βρει στον υπερφιλόδοξο ιταλικό εθνικιστικό πατριωτισμό την πιο στιβαρή έκφρασή του. Τι κι εάν είναι απόγονος του Φασισμού, έτσι κι αλλιώς η αμερικανική εξωτερική πολιτική δεν πτοείται από δικτατορικά ή αυταρχικά καθεστώτα, αρκεί να εξυπηρετούν τα συμφέροντά της -κι έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι τέτοια καθεστώτα είναι πιο αρμοστά γι’ αυτό. Η ανάμνηση του χιμαιρικού Imperium του Μουσολίνι αναβιώνει στην ακροδεξιά πολιτικό, που αντίστοιχα με τον φασίστα πρόγονό της φαντασιώνεται τη Μεγάλη Ιταλία που θα απλώνει τις ακτίνες της σε όλον τον κόσμο. Κι όπως ο Μουσολίνι το 1936 πίστευε ότι θα το πετύχει κάτω από τις φτερούγες του Χίτλερ, έτσι και η Μελόνι σήμερα θεωρεί πως η νέα ιταλική αυτοκρατορία θα οικοδομηθεί με τη συνδρομή και υποστήριξη των ΗΠΑ. Και παραδίδεται ψυχή τε και σώματι στα σχέδια της Ουάσιγκτον.
