Η πλοκή της εννιάλεπτης ταινίας μικρού μήκους «Αγόρια στο Ντους», που έχει ξεσηκώσει αντιδράσεις, εξώδικα και μιντιακά αφιερώματα από εκπομπές που ουδέποτε ασχολούνται με το σινεμά, (πόσω μάλλον με την εκπαίδευση) είναι φαινομενικά απλή. Ακολουθούν spoilers για την ταινία, ώστε το υπόλοιπο κείμενο να μη διαβαστεί απ’ όσους θέλουν την έκπληξη της θέασης ή όσους θέλουν να επιδίδονται σε υστερική λογοκρισία.
Η ταινία ξεκινά με τις φωνές δυο πατεράδων, με τον έναν να αναφέρεται σε κάποιο πρόβλημα που πρέπει να συζητηθεί. Ακολουθεί η πρώτη σκηνή, στα αποδυτήρια μιας παιδικής ομάδας, όπου ο προπονητής ρωτά τα αγόρια αν είναι άντρες ή ποντίκια, προκαλώντας τα έτσι να αρχίσουν να φωνάζουν πως είναι το πρώτο, χτυπώντας το στήθος τους. Οι δυο πρωταγωνιστές, αγόρια προεφηβικής ηλικίας, δέχονται λίγο αργότερα την κριτική του προπονητή, που επαινεί το ένα για την επίδοσή του, λέει όμως στο άλλο ότι πρέπει να γίνει «λίγο άντρας».
Για το υπόλοιπο της ταινίας τα δυο αγόρια θα επεξεργαστούν τα λόγια του προπονητή, πρώτα συζητώντας και μετά παίζοντας. Στο σπίτι του πρώτου αγοριού, μόνα τους στη σάουνα, θα ξεκινήσουν τελικά ένα παιχνίδι που μοιάζει με το γνωστό «θάρρος ή αλήθεια». Και τα δυο εξομολογούνται πως τα έχει δείρει κορίτσι. Όταν το δεύτερο αγόρι όμως εξομολογηθεί πως δεν το έχουν φιλήσει ποτέ, το πρώτο θα του προτείνει να φιληθούν μεταξύ τους. Ενώ κρατούν κολλημένα τα χείλη τους για μερικά δευτερόλεπτα, συνεχίζουν τον διάλογο – η στιγμή γίνεται έτσι ταυτόχρονα τρυφερή και κωμική. Λίγο αργότερα, στο ντους, παίζουν με τις σαπουνάδες γελώντας. Τους διακόπτει το χτύπημα του πατέρα στην πόρτα, που ρωτά αν κάνουν ντους μόνοι τους. Το δεύτερο αγόρι φεύγει τελικά, προφασιζόμενο αδιαθεσία, αφού αγκαλιάσει διστακτικά τον φίλο του.
Η ταινία κλείνει παρεμβάλλοντας την εικόνα τους, το ένα μπροστά στην κλειστή πόρτα, το άλλο στο δρόμο για το σπίτι, καθώς οι φωνές των πατεράδων τους ακούγονται στο τηλέφωνο. Ο πατέρας του καλού αθλητή είναι αυτός που βλέπει πρόβλημα στο περιστατικό, ενώ ο πατέρας εκείνου που πρέπει να «γίνει λίγο άντρας» δίνει γρήγορα τη λύση του προβλήματος, και του δράματος, σαν ακέφαλος από μηχανής Θεός. Νομίζω πως πρέπει να αποφασίσουν μόνοι, λέει. Τέλος, στις ασαφείς διαμαρτυρίες του πρώτου πατέρα: «Δεν συμφωνώ. Ας σταματήσουμε τη συζήτηση».
Όπως όλα τα πετυχημένα φιλμ με και για τα παιδιά (θυμίζω ενδεικτικά τα κλασικά «Το Κόκκινο Μπαλόνι» του Αλμπέρ Λαμορίς, την «Τριλογία του Απού» του Σατιατζίτ Ράι, και το «Kes» του Κεν Λόουτς) το «Αγόρια στο Ντους» ξεγυμνώνει έτσι υπέροχα το πώς τα παιδιά κινδυνεύουν από την ανωριμότητα και τη σκληρότητα των μεγάλων.
Το τέχνασμα του σκηνοθέτη Κρίστιαν Ζέτεμπεργκ είναι πως δεν μας δείχνει ποτέ τους πατεράδες. Οι απόψεις τους έτσι συμβολοποιούνται σε δυο αντιπαραβαλλόμενες στάσεις απέναντι στην ανατροφή των παιδιών. Ο ένας πατέρας συμβολίζει τον φόβο και την καχυποψία. Δεν έχει δει τα αγόρια μέσα στο ντους, όπως μάλλον δεν έχουν δει την ταινία πολλοί εξ’ όσων μιλούν για «θωπείες», προπαγάνδα και ερωτικό περιεχόμενο. Φοβάται όμως ότι τα παιδιά κάνουν αυτό που έχει εμπεδώσει για χρόνια πως δεν πρέπει να κάνει εκείνος. Ο δεύτερος πατέρας αντίθετα συμβολίζει την ψύχραιμη γονεϊκή εξουσία. Τα παιδιά, λέει, μπορούν να εξερευνήσουν κάποια πράγματα μόνα τους. Όσο δεν υπάρχει εξαναγκασμός και βία, ο φόβος των γονιών για το τι θα ανακαλύψουν τα παιδιά τους, δεν είναι άξιος συζήτησης. Με μια αποστροφή, ο ψύχραιμος πατέρας πιάνει έτσι τον ύπουλο στη φάκα.
Ένα άλλο επίτευγμα της ταινίας είναι το πως αντιπαραβάλλει τους χαρακτήρες των πατεράδων, με αυτούς των γιών τους. Το αγόρι με τον φοβικό πατέρα είναι αυτό που ξεκινά το φιλί, και τείνει πρώτο να αγκαλιάσει το φίλο του στην πόρτα. Ο γιός του ψύχραιμου πατέρα αντίθετα, είναι πιο άπειρος, διστακτικός και μελαγχολικός.
Τι θα είχε συμβεί όμως εάν οι σχέσεις αγοριών και πατεράδων αντιστρέφονταν; Πόσα αγόρια που φοβούνται και διστάζουν βρίσκονται στο έλεος φοβικών γονιών; Αν κρίνουμε από τις τραγελαφικές αντιδράσεις σε αυτήν την όμορφη ταινία, πολλά. Μένει η ελπίδα πως ένας εισαγγελέας θα τους κλείσει το τηλέφωνο, μαζί με την ελπίδα πως οι καλλιτέχνες, οι δασκάλες, και οι άλλοι γονείς θα συνεχίσουν να δίνουν στα παιδιά ερεθίσματα που θα τα βοηθήσουν να καταλάβουν πως σε αντίθεση με τα ποντίκια, τα παιδιά είναι έλλογα όντα.
