O νεοφασισμός στην Ιταλία έχει αρχίσει να εδραιώνεται για τα καλά και μάλιστα με τον χειρότερο δυνατό, τον υποδόριο και πλάγιο, τρόπο. Αυτόν που συνήθως καλύπτεται με τη χλαμύδα ενός ευγενικού σκοπού, μίας ανώδυνης παρέμβασης, μίας πατριωτικής υπερηφάνειας και σαν τέτοιο δεν συναντά αντιστάσεις και ύπουλα διαχέεται και συνηθίζεται από την κοινωνία, η οποία κάποια ημέρα διαπιστώνει πως έχει πιαστεί για τα καλά στα δόκανά του.
Τα φαινόμενα της διάβρωσης της συλλογικής συνείδησης στην Ιταλία με τα «σταγονίδια» της φασιστικής νοοτροπίας, μετά την άνοδο της ακροδεξιάς Τζόρτζια Μελόνι των Αδελφιών της Ιταλίας (FdI) στην πρωθυπουργία έχουν πολλαπλασιασθεί. Είτε με θεσμικό τρόπο (βλέπε το πατριωτικό -α λα Μπενίτο Μουσολίνι- μήνυμα της Μελόνι για «θυσίες» και τον ασυγκράτητο μιλιταρισμό υπέρ της Ουκρανίας), είτε με άλλες προσχηματικές μεθόδους, που ελπίζει ότι θα αναβιώσουν και θα ξεπλύνουν το ένοχο φασιστικό παρελθόν της παράταξής τους και δεν πρόκειται να συναντήσουν αντιστάσεις.
Τρία ενδεικτικά επεισόδια μαρτυρούν εύγλωττα την προσπάθεια της Μελόνι να μαυλίσει την κοινή γνώμη και να διευκολύνει μία παλιννόστηση της (νεο) φασιστικής αντίληψης στην ιταλική κοινωνία. Μία κοινωνία που βαθμιαία προγραμματίζει να απονεκρώσει τα αντανακλαστικά της, διαστρεβλώνοντας την Ιστορία και αλώνοντας τους θεσμούς.
Το πρώτο έχει να κάνει με τον διορισμό της Κιάρας Κολόζιμο στην κεφαλή της επιτροπής κατά της Μαφίας. Ένας διορισμός που ξεσήκωσε μεγάλο σάλο, καθώς η Κολόζιμο διατηρεί σχέση με τον Λουΐρτζι Τσαβαρντίνι, πρώην φυλακισμένο στέλεχος της νεοφασιστικής οργάνωσης ΝΑR, υπεύθυνου για δολοφονίες δικαστών, αστυνομικών και πολιτών στα χρόνια της «μαύρης» τρομοκρατίας του ‘70. Ο Τσαβαρντίνι έχει μαζέψει καταδίκες σε 30 χρόνια για τη σφαγή της Μπολόνιας, σε 13 για τη δολοφονία του αστυνομικού Φραντσέσκο Εβαντζελίστα και άλλα 10 για τον φόνο του δικαστή Μάριο Αμάτο, αλλά σήμερα (σε αντίθεση πχ με τον αναρχικό Κόσπιτο, που βρίσκεται σε ειδικό καθεστώς αυστηρής κράτησης καίτοι δεν σκότωσε κανέναν) ασχολείται με κοινωνική εργασία για την επανένταξη πρώην κρατουμένων στην κοινωνία. Παρά τις αποδείξεις για τη σχέση τους (που η ίδια η Κολόζιμο αρνείτο αρχικά) και κυρίως τις διαμαρτυρίες των οικογενειών των θυμάτων και της αντιπολίτευσης, η κυβερνητική πλειοψηφία εξέλεξε τη νεαρή βουλευτίνα από τον πολύ κοντινό κύκλο της Μελόνι στην προεδρία μίας τόσο κρίσιμης επιτροπής. Που όπως τονίζουν ενδεικτικά τα θύματα της τρομοκρατίας και της Μαφίας αποτελεί μία προσβολή σε έναν τέτοιο ευαίσθητο κρατικό θεσμό, με έναν τόσο νευραλγικά πρακτικό και συμβολικό χαρακτήρα, ισάξια με το να διόριζαν επικεφαλής του τον (πρόσφατα συλληφθέντα αρχιμαφιόζο) Ματία Ντενάρο!
Αλλά η έμμεση διείσδυση των πρώην ακροδεξιών τρομοκρατών δεν περιορίζεται μόνον στην θεσμική πραγματικότητα: η αλλαγή των αρμών της εξουσίας επεκτείνεται και στην καθημερινή διάπλαση της συνείδησης του πολίτη, μέσα από άλλους δρόμους της διαμόρφωσής της. Όπως για παράδειγμα, ο Τύπος.
Για την Unita’, την εφημερίδα που ίδρυσε ο Αντόνιο Γκράμσι και διηύθυνε ο ιστορικός ηγέτης του ΙΚΚ Παλμίρο Τολιάτι και η οποία πλέον ξαναεκδίδεται για να γίνει το αντηχείο της δεξιάς είχαμε γράψει και παλιότερα. Το ότι όμως θα έδινε βήμα και στον νεοφασίστα αρχιτρομοκράτη Βαλέριο Φιοραβάντι, που εκτέλεσε τη βομβιστική ενέργεια στον σταθμό της Μπολόνιας, στις 2 Αυγούστου 1980, με 85 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες, τούτο δεν θα μπορούσε κανείς να το διανοηθεί. Κι όμως έγινε.
Ο καταδικασμένος για 95 ανθρωποκτονίες Φιοραβάντι υπέγραψε στις 29 Μαΐου ένα άρθρο στην Unita’ με τίτλο «Δημοκρατία εναντίον Γουαντάναμο, ένα μηδέν: η σουπερ φυλακή δεν λειτούργησε», με το οποίο καταφέρεται ενάντια στην κράτηση δίχως δίκη και την καταπάτηση των δικαιωμάτων των κρατουμένων στην αμερικανική φυλακή για τους τρομοκράτες. Ίσως μία έμμεση αναφορά στην αντιμετώπιση παρόμοιων περιστάσεων στην Ιταλία, όπως η δική του. Μόνο που ο ίδιος και οι ομοϊδεάτες του εκείνην την εποχή, όπως και τώρα, στόχο είχαν στο πλαίσιο της «Στρατηγικής της Έντασης», που είχαν συνδιοργανώσει με τις κρατικές μυστικές υπηρεσίες και τη CIA, την κατάλυση της ίδιας της ιταλικής δημοκρατίας και την ωμή βία και τις δολοφονίες και δεν ήταν οι «λάθος» τρομοκράτες των Αμερικανών. Πέρα από τις διαμαρτυρίες των οικογενειών των θυμάτων και τη βροχή από άρθρα σε όλον τον ιταλικό Τύπο, που καυτηρίαζαν την επιλογή της νέας διεύθυνσης της Unita’ ο ίδιος ο διευθυντής της Πιέρο Σανσονέτι υπεραμύνθηκε της επιλογής του και διεμήνυσε πως ο Φιοραβάντι «που είναι πρόσωπο, είναι ανθρώπινο ον, είναι διανοούμενος», θα εξακολουθήσει να γράφει στην εφημερίδα, που δεν πρόκειται να τον λογοκρίνει.
Η υποτιθέμενη ελευθερία του λόγου εφαρμόζεται λοιπόν ανεξάντλητα στην περίπτωση του Φιοραβάντι, όταν όμως συνεχίζεται αμείωτη η προγραφή μέσω των πιο προβεβλημένων διαύλων του Τύπου των διανοούμενων, δημοσιογράφων και καλλιτεχνών, που θεωρούνται «ρωσόφιλοι» ή «ειρηνιστές», που είχε ξεκινήσει από τις αρχές της σύρραξης στην Ουκρανία φυσικά με προτροπή των Αμερικάνων.
Τέλος, η ίδια η Μελόνι επέμεινε στην πρόκληση που είχε ξεκινήσει και παλιότερα με τον σφετερισμό και τη διαστρέβλωση του νοήματος διαφόρων αποσπασμάτων από το έργο του ρηξικέλευθου Γάλλου διανοητή, Ερνέστ Ρενάν. Ενός διανοούμενου, που δεν είναι τυχαίο ότι τον προτιμά η Μελόνι, καθότι η σκέψη του ήταν ακριβή και για τον Μπενίτο Μουσολίνι, ο οποίος τη χρησιμοποιούσε κατά το δοκούν σε πολλά κείμενά του. Από εκείνα του σοσιαλιστικού παρελθόντος του, που ταίριαζαν με το επαναστατικό πνεύμα του συγγραφέα της πολύκροτης, «βλάσφημης» και αφορισμένης «Ζωής του Ιησού», έως τα πατριωτικά του σαλπίσματα για την απελευθέρωση των χαμένων στον πόλεμο του 1871 επαρχιών της Αλσατίας και της Λωρραίνης. Η αναφορά της Μελόνι στις 17 Μαρτίου με αφορμή τα 162 χρόνια από τη δημιουργία του ιταλικού κράτους σε εδάφια του Ρενάν, το γνωστό ότι «το έθνος είναι ένα διαρκές δημοψήφισμα» είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων. Όχι μόνον γιατί η ακροδεξιά πρωθυπουργός τόλμησε να επικαλεσθεί έναν ιδεολογικό της αντίπαλο, αλλά κυρίως γιατί επαναφέρει τη συζήτηση για το «Έθνος». Μία έννοια που έχει εξοβελισθεί κι από το Σύνταγμα της χώρας, καθώς θυμίζει τις χείριστες εποχές που ο φασισμός του Μουσολίνι την έκανε σημαία του για τις ιμπεριαλιστικές και σκοταδιστικές του βλέψεις. Ιδέες που ο επεκτατισμός της Μελόνι και ο μιλιταρισμός της, που σιγοντάρονται από τις ΗΠΑ στην επιβουλή τους κατά της Κίνας και της Ρωσίας, ξαναζωντανεύουν με αδρή ρητορεία.
Η Mελόνι παρέκαμψε την πρώτη φορά τις κατηγορίες με ένα αποστομωτικό «ο Ρενάν ανήκει σε όλους». Στάση που κέντρισε το συναίσθημα του απλού ακροατή και για μία φορά επανέφερε τη γνωστή κατηγορία των ακροδεξιών λαϊκιστών ενάντια στους διανοουμένους, για την «ακατάληπτη» και κατηγοριοποιημένη χρήση της κουλτούρας, που τέτοια και τόση απήχηση βρίσκει στον απλό πολίτη. Βέβαια, η ίδια επανήλθε στις «πατριωτικές» απόψεις του Ρενάν στα πρόθυρα των εορτασμών της 2ας Ιουνίου, με αφορμή το συνέδριο με τον ενδεικτικό τίτλο «Έθνος και Πατρίδα, να ανακαλύψουμε ξανά τις ιδέες», που πραγματοποιήθηκε από τη Γερουσία. Η Μελόνι επανέλαβε τη φιλοδοξία της να γίνει η Ιταλία «ξανά πρωταγωνιστής στον κόσμο», με κύριο προωθητικό «καύσιμο» την «πίστη στο ποιοι είμαστε».
Η ίδια ισχυρίσθηκε πως «ο ορισμός του πατριώτη είναι σήμερα κάτι που διεκδικούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις, ακόμη κι εκείνες που κάποτε θεωρούσαν την έννοια τούτη ύβρη» και ισχυρίστηκε πως η έννοια της πατρίδας επανακάμπτει από τη λήθη. Εξίσου μεγαλοϊδεατικά, η ακροδεξιά πολιτικός επιτίμησε το γεγονός ότι «συχνά λησμονούμε τη συμβολή που έχει δώσει η Ιταλία στην ιστορία της ανθρωπότητας», συνηθισμένοι στην ομορφιά και την κουλτούρα της καθημερινότητας, που αφαιρούν την αίγλη των επιτευγμάτων, που όμως τόση ζήτηση έχουν έξω από την Ιταλία.
Η Μελόνι συσχέτισε στην ίδια ομιλία της τη θεμελιώδη έννοια της πατρίδας με (αλίμονο) την οικογένεια και ξαναέπιασε το νήμα του Ρενάν δηλώνοντας: «Ο Ερνέστε Ρενάν δήλωνε πως η ιδέα της πατρίδας προϋποθέτει ένα παρελθόν, αλλά συνοψίζεται στο παρόν μέσω της συναίνεσης. Η ύπαρξη ενός έθνους είναι ένα καθημερινό δημοψήφισμα. Οι δεσμοί μας δεν είναι αλυσίδες, αυτοί οι δεσμοί μας κάνουν πιο δυνατούς και πιο ανοιχτούς τον έναν στον άλλον. Από τη σταθερότητα στις ρίζες του έθνους, ο καθένας μπορεί να αντλήσει δύναμη και κουράγιο να είναι ο ο πρωταγωνιστής στην εποχή του».
Αλλά και η ίδια η γιορτή της 2ας Ιουνίου για την προκήρυξη της Δημοκρατίας στην Ιταλία, με την μεγαλειώδη στρατιωτική παρέλασή της, υπήρξε -σε αντίθεση με την εθνική γιορτή της 25ης Απριλίου για τη νίκη επί του Φασισμού- η κατάλληλη ευκαιρία για την ακροδεξιά πρωθυπουργό Τζόρτζα Μελόνι να αναπτύξει τον ιταλικό μεγαλοϊδεατισμό της. Η μεγαλοπρέπεια της παρέλασης, οι συμβολισμοί της, αν και εμπεριέχουν την έννοια της δημοκρατίας, που ο μέντοράς της Μπενίτο Μουσολίνι είχε καταλύσει και οι πολεμοχαρείς συγκυρίες της εποχής μας προσέφεραν το έδαφος για μία νέα επίδειξη πατριωτικού εθνικισμού από μέρους της. Έναν εθνικισμό, που περνά μέσα από έναν καλπάζοντα μιλιταρισμό, που βλέπει στην αποθέωση των ενόπλων δυνάμεων την καλύτερη ευκαιρία για να προωθήσει τα γεωστρατιωτικά σχέδια του.
«Πατρίδα είναι μία σειρά από θυσίες που κάνουμε όλοι» διασάλπισε η Μελόνι στο διάγγελμά της, υπενθυμίζοντας τις διακηρύξεις του Μουσολίνι και τη βασική αρχή της θυσίας για την πατρίδα στο δόγμα του φασισμού. Μόνο που οι θυσίες που αξιώνει από τον λαό η Μελόνι είναι μονομερείς. Γιατί τη στιγμή που απαιτεί από τα συνδικάτα συναίνεση για τις (περικοπές ουσιαστικά) σε συντάξεις, το πάγωμα των συλλογικών συμβάσεων, την εξαφάνιση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος και του ταμείου ανεργίας, ο πατριωτισμός της Μελόνι αποδεικνύεται γενναιόδωρος μόνο στις μεγάλες βιομηχανίες και στοχεύει στα πλεονάσματα και την (όπως γράφει στην έκθεσή του ο κεντρικός τραπεζίτης Ινιάτσιο Βίσκο) στη «συσσώρευση κεφαλαίου», που έχει βοηθήσει στην ανθεκτικότητα και ανάπτυξη(;) της ιταλικής οικονομίας. Τη στιγμή που όλο και περισσότερες ιταλικές βιομηχανίες όπως η Stellantis, εφαρμόζουν βάρβαρες περικοπές, προσωπικού, μισθών και συμβάσεων.
Βέβαια κάποιοι της υπενθυμίζουν πως ανάπτυξη δεν είναι η παραγωγή όπλων, που με πρόσχημα την Ουκρανία και βασικό όχημα τα Εθνικά Προγράμματα για Ανάπτυξη και Ανθεκτικότητα ουσιαστικά πριμοδοτούν την αμυντική βιομηχανία. Όλα τούτα με την προτροπή και τις ευλογίες του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε., που με το καινούργιο ψήφισμα Asap για την άμεση ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας , ύψους 1 δισεκ. ευρώ (τα μισά από Ε.Ε., τα άλλα μισά από τις εθνικές οικονομίες) στα κράτη μέλη της Ένωσης για να στηριχθεί η Ουκρανία. Και κυρίως βέβαια τις ΗΠΑ, που έχουν βρει στην Ιταλία τον καλύτερο πρεσβευτή της. Δεν είναι τυχαίο που η Μελόνι orbi et urbi -από τη γιορτή της Δημοκρατίας ίσαμε τη σύνοδο των 45 ηγετών της Ευρώπης στη Μολδαβία– διακηρύσσει τη στρατιωτική στήριξη στο Κίεβο. Η πολεμοκάπηλη φιλοσοφία του φασισμού ταιριάζει απόλυτα με τα γεωστρατιωτικά σχέδια των ΗΠΑ απέναντι στην Κίνα και τη Ρωσία.
Η ιταλική στρατηγική όλο και περισσότερο, με πρόσχημα τον πατριωτισμό και αιχμές την Ουκρανία, την ασφάλεια και την ενέργεια, ως εναλλακτικός πόλος απεξάρτησης και ταυτόχρονα πίεσης προς τη Ρωσία (και δευτερευόντως το αγροτοδιατροφικό μόνο Made in Italy), στρέφεται όλο και περισσότερο στα αμερικανικά συμφέροντα. Και τα ισραηλινά, καθώς η πολιτική και στρατιωτική προσέγγιση του Ισραήλ με την Ιταλία είναι αξιοσημείωτη τον τελευταίο καιρό. Αποδεικνύεται όχι απλώς με τις διπλωματικές κινήσεις των ομοϊδεατών Μελόνι και Νετανιάχου, αλλά και από τυχαία (;) γεγονότα. Όπως το ναυτικό δυστύχημα στη Λίμνη Ματζόρε που στοίχισε τη ζωή σε έναν Ισραηλινό και δύο Ιταλούς μυστικούς πράκτορες.
Τυχαία; Όχι σύμφωνα με ισραηλινά μέσα, που αναφέρουν ότι οι δύο υπηρεσίες συνεργάζονταν για την παρακολούθηση Ρώσων ολιγαρχών και ιταλικών επιχειρήσεων που συνεργάζονται με το Ιράν και πιθανώς την κατασκευή drones που χρησιμοποιούν και οι ρωσικές δυνάμεις. Ούτε και έπεισε πολλούς η απάντηση που επισήμως δόθηκε στις υποψίες για παρακολουθήσεις πολιτικών, δημοσιογράφων κλπ από κοινού με το Ισραήλ. Ούτε μάλλον είναι τυχαίο πως το δυστύχημα έγινε κοντά στις εγκαταστάσεις κατασκευής ελικοπτέρων της Leonardo. Εδώ μη λησμονούμε πως η Leonardo κατασκευάζει μεταξύ άλλων τα εκπαιδευτικά αεροσκάφη που χρησιμοποιεί το Ισραήλ και τα οποία θα χρησιμοποιεί και στη βάση εκπαίδευσης στην Καλαμάτα, που του παραχώρησε το ελληνικό κράτος.
Η Τζόρτζια Μελόνι πλέον δεν κρύβει τη βούλησή της να καθηγεμονεύσει στην Ευρώπη. Οι πρωτοβουλίες της για το μεταναστευτικό ήδη την έχουν αναδείξει σε επικεφαλής κάθε ευρωπαϊκής πρωτοβουλίας -εάν όχι σε «ελπίδα» της Ε.Ε. στον τομέα αυτό. Βέβαιη πλέον για τη στήριξη της Ε.Ε. (δεν είναι τυχαία η κατ’ ιδίαν σύσκεψη -σχεδόν μίνι συνάντηση κορυφής- που είχαν στη Μολδαβία η ίδια με την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και τον Ολλανδό ομόλογό της Μαρκ Ρούτε) και των ΗΠΑ, η Μελόνι αναμένει διακαώς το αποτέλεσμα των ισπανικών εκλογών. Γιατί μία επικράτηση του συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος και ιδίως του ομοϊδεάτη της Σαντιάγο Αμπασκάλ του ακροδεξιού Vox, θα αλλάξουν τα δεδομένα στην Ευρώπη.
Το τόξο της ακροδεξιάς διεθνούς, που θα ξεκινά από την ξενοφοβική Ολλανδία, θα εκτείνεται στον ευρωπαϊκό Νότο -μη λησμονούμε τον ακροδεξιό εναγκαλισμό της ελληνικής δεξιάς παράταξης- και θα συνταιριάζεται με την ηγεμονική ακροδεξιά της Ανατολικής Ευρώπη, φιλοδοξεί να βυθίσει ολάκερη την ήπειρο στον σκοταδιστικό και επικίνδυνο για την ίδια της την ύπαρξη ευρωατλαντικό και ρατσιστικό σχέδιο της.
