56 χρόνια μετά την κατοχή και 43 χρόνια μετά την διακήρυξη της Βενετίας
Του Μαρουάν Τουμπάσι, πρώην πρέσβη της Παλαιστίνης στην Ελλάδα
Η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε ως Παλαιστίνιοι είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Μετά από 56 χρόνια εξακολουθούμε να ζούμε υπό βάρβαρη αποικιοκρατική κατοχή. Έχουν δε περάσει πάνω από 100 χρόνια αφότου μας αρνήθηκαν στην πράξη το δικαίωμα αυτοδιάθεσης, πέρα από τις κακουχίες που συνοδεύουν αυτό το γεγονός: εξορία, εξαναγκασμός σε ξεριζωμό, κατοχή, υποταγή, κακοποίηση, φυλακές και άλλα δεινά που διαδραματίστηκαν το 1948 στη διάρκεια της Νάκμπα, της «καταστροφής» που επήλθε με την έναρξη του αποικιοκρατικού σχεδίου ίδρυσης του Ισραήλ ως εβραϊκού κράτους.
Αναμφίβολα η ισορροπία δυνάμεων παραμένει ζυγισμένη σταθερά σε βάρος μας από την ηγεμονία των ΗΠΑ και της σιγής της διεθνούς κοινότητας, και ιδιαίτερα της Δύσης. Έχω, εντούτοις, πίστη στον λαό μας και στους απανταχού υποστηρικτές της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης. Θεωρώ πως, ακόμη και υπό αυτές τις καταστάσεις, μπορούμε και θα τις ξεπεράσουμε. Έχουμε την αλήθεια στο πλευρό μας και δύναμη στις καρδιές μας. Η Ιστορία ποτέ δεν σταματά σε ένα συγκεκριμένο σημείο, ο διεθνής συσχετισμός δυνάμεων θα αλλάξει και ήδη αλλάζει προς μία πολυπολική τάξη πραγμάτων.
Το όραμά μας για ειρήνη παραμένει καθαρό και σταθερό: δύο ανεξάρτητα και κυρίαρχα κράτη στα σύνορα του 1967: Το κράτος της Παλαιστίνης με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ που θα ζει ειρηνικά και με ασφάλεια πλάι στο κράτος του Ισραήλ. Μία δίκαιη λύση για το προσφυγικό ζήτημα στη βάση της Αραβικής Ειρηνευτικής Πρωτοβουλίας (ΑΡΙ) και της απόφασης 194 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Με λευτεριά σε όλους τους Παλαιστίνιους κρατούμενους στις ισραηλινές φυλακές. Αυτό είναι το όραμά μας για μία δίκαιη ειρήνη που πάντα εκφράζει ο Πρόεδρός μου, Μαχμούτ Αμπάς.
Είμαστε αφοσιωμένοι στη διερεύνηση και ανάπτυξη δημιουργικών λύσεων στη βάση του διεθνούς δικαίου και των αποφάσεων των Ηνωμένων Εθνών. Η Αραβική Ειρηνευτική Πρωτοβουλία (Arab Peace Initiative) είναι μία περιφερειακή πρόταση που παραμένει στο τραπέζι από το 2002. Ως τώρα, το Ισραήλ έχει αγνοήσει αυτή την ιστορική προσφορά και αντ’ αυτού εντείνει τη βαρβαρότητα μαζί με την αμερικανική κυβέρνηση επιχειρώντας να επιβάλλουν τη λεγόμενη «συμφωνία του αιώνα» που ξεκίνησε με τον πρώην Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ με τη διατήρηση της αποικιοκρατικής κατοχής και των σχεδίων τους για παράνομη προσάρτηση των παλαιστινιακών εδαφών.
Από την πλευρά μας, έχουμε εστιάσει σε μία στρατηγική διεθνοποίησης προκειμένου να δημιουργήσουμε συνθήκες για το λαό μας ώστε να επιτύχει το νόμιμο δικαίωμά του στην ελευθερία και στην εθνική ανεξαρτησία, δίνοντας στη λύση των δύο κρατών –και δίκαιης ειρήνης- την καλύτερη πιθανότητα επιτυχίας, που τώρα φαίνεται πως είναι καταδικασμένη λόγω των ισραηλινών πολιτικών αποικιοκρατικής εξάπλωσης. Αυτή η στρατηγική σκοπεύει να φέρει το παλαιστινιακό ζήτημα σε πολυμερές φόρουμ, να βάλει τις βάσεις για μία λύση ακόμη πιο σταθερά στη μεριά του διεθνούς δικαίου, προσκολλημένη στις παγκόσμιες αρχές και διεθνή στάνταρντ, με την εμπλοκή και στήριξη της διεθνούς κοινότητας ώστε να είναι όλες οι πλευρές υπόλογες στο διεθνές δίκαιο και σε προηγούμενες συμφωνίες. Δίχως να αποδοθούν ευθύνες σε τυχόν παραβιάσεις- ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το Ισραήλ ως κατοχική δύναμη- δεν μπορεί να υπάρξει ελπίδα τερματισμού της κατοχής και εξεύρεσης δίκαιης και βιώσιμης λύσης.
Η κατοχή έχει επιβιώσει εδώ και 56 χρόνια και στη διάρκεια αυτής της περιόδου μετασχηματίστηκε ενεργά από μία στρατιωτική κατοχή σε σχέδιο αποικισμού εποίκων και καθεστώτος Απαρτχάιντ. Εν τέλει, η κατάσταση όχι μόνο δεν είναι βιώσιμη, αλλά είναι και αφόρητη. Κανένας λαός στον κόσμο δεν θα ανεχόταν να ζει υπό τις παρούσες συνθήκες. Ο φίλος ελληνικός λαός έχει πολεμήσει γενναία κατά της ναζιστικής γερμανικής κατοχής και κέρδισε την ελευθερία του όπως και άλλοι Ευρωπαίοι εκείνη την περίοδο, και εμείς δεν είμαστε εξαίρεση. Έχουμε και εμείς οικογένειες, γονείς, γιαγιάδες και παππούδες. Πάνω από όλα θέλουμε ένα ασφαλές περιβάλλον και ένα μέλλον γεμάτο ευκαιρίες και δυνατότητες για τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας και τις μελλοντικές γενιές αυτής της γεμάτης ενέργειας και ομορφιάς γης.
Είμαστε ένα μικρό αλλά σπουδαίο έθνος, υπερήφανο για την ταυτότητα και την πολυμορφία μας. Μορφώνουμε τα παιδιά μας ώστε να έχουν αυτοσεβασμό και να ορθώνουν ανάστημα απέναντι στην αδικία όπου και εάν τη συναντούν. Κτίζουμε τους θεσμούς μας στη βάση της υλοποίησης των ευθυνών που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο, την εθνική και ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Οι Παλαιστίνιοι Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί, ζουν ο ένας δίπλα στον άλλο και συνεργάζονται για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Φημιζόμαστε για την φιλοξενία μας και λαχταράμε να εκπληρώσουμε σε υπέρτατο βαθμό τις δυνατότητες για ελευθερία και κυριαρχία, για ένα δημοκρατικό και βιώσιμο κράτος, που να καλωσορίζει τους λαούς κάθε θρησκείας στην Ιερή Γη.
Λαχταράμε τη μέρα όπου αντί να κάνουμε εκδηλώσεις μνήμης για τα 56 χρόνια κατοχής, να γιορτάζουμε το τέλος της και μαζί με αυτό την αρχή της εθνικής μας ανεξαρτησίας, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της ειρήνης, της σταθερότητας της περιοχής μας και ευρύτερα.
Αυτή τη βδομάδα οι ευρωπαϊκές χώρες κλείνουν 43 χρόνια αφότου υπέγραψαν την Διακήρυξη της Βενετίας*, ζητώντας τον τερματισμό της ισραηλινής κατοχής και της εκπλήρωσης των παλαιστινιακών δικαιωμάτων. Μετά από δεκαετίες, προειδοποιήσεων, είναι καιρός να αναζητήσουμε το μοναδικό μονοπάτι προς τα εμπρός για δίκαιη και διαρκή ειρήνη, όπως η αναγνώριση του Κράτους της Παλαιστίνης με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ στα σύνορα που είχε ως τις 4 Ιουνίου του 1967, τη μέρα που διαδραματίστηκε η ισραηλινή κατοχή πριν 56 χρόνια, και επιβλήθηκαν μέτρα τιμωρίας και κυρώσεις κατά του Ισραήλ ως «κατοχικής δύναμης».
Είναι ώρα τώρα, και ενώ έχει περάσει πάνω από μισός αιώνας, ο λαός μου να απολαύσει επιτέλους ελευθερία και ειρήνη στο κράτος της Παλαιστίνης και να αναγνωριστεί έστω και μόνο στο 22% της συνολικής αρχικής πατρογονικής γης, μία διεθνή επιλογή που αποδεχθήκαμε στο όνομα της ειρήνης και του μόνου δρόμου που θα εξασφαλίσει ειρήνη, σταθερότητα, ασφάλεια και ευημερία για όλους τους ανθρώπους στην περιοχή μας.
Στο μεταξύ, ο παλαιστινιακός λαός θα παραμείνει στον αγώνα για την πατρίδα του και τα ιστορικά πολιτικά του δικαιώματα ώστε να πετύχει τις αρχές που μοιραζόμαστε μαζί σας στην Ελλάδα, όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ελευθερία, η δημοκρατία, η δικαιοσύνη και η ειρήνη.
——————————————————————————————————————-
Η Διακήρυξη της Βενετίας (γνωστή και ως Διακήρυξη της Συνόδου Κορυφής της Βενετίας) ήταν μία συμφωνία που υπογράφηκε από τα εννιά μέλη της Οικονομικής Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ), σε συνάντηση που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο του 1980 με την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ, PLO). Η διακήρυξη επιβεβαίωνε την υποστήριξη του παλαιστινιακού δικαιώματος αυτοδιάθεσης και του δικαιώματος της PLO σε ειρηνευτικές πρωτοβουλίες.
Μέρος της Διακήρυξης έγραφε:
«Καθώς κλιμακώνονται οι εντάσεις της αραβο-ισραηλινής διένεξης, οι ευρωπαϊκές χώρες αποφάσισαν πως οι σημερινές διαπραγματεύσεις (που συντονίζονται από τις ΗΠΑ) δεν αποδίδουν και η κατάσταση είναι σοβαρή και απαιτεί παρέμβαση. Για να δικαιολογήσουν το ρόλο τους στις διαπραγματεύσεις, εννιά ευρωπαϊκές χώρες επικαλέστηκαν τα παραδοσιακά και κοινά συμφέροντα στην περιοχή. Έθεσαν δε ως βάση της Διακήρυξης της Βενετίας τις αποφάσεις 242 και 338 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Τόνισαν, στο τέταρτο σημείο της διακήρυξης, πως πρωτίστως ανησυχούν για τις δύο αρχές παγκοσμίως που είναι αποδεκτές από τη διεθνή κοινότητα: το δικαίωμα στην ύπαρξη και στην ασφάλεια όλων των χωρών της περιοχής, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ, και δικαιοσύνη για όλους τους λαούς, που υπονοεί και την αναγνώριση των νόμιμων παλαιστινιακών δικαιωμάτων. Επίσης αναφέρθηκαν στην ανάγκη εγκαθίδρυσης συνόρων στη Μέση Ανατολή σε συνδυασμό με την διατήρηση της ειρήνης. Τονίζοντας τη σημασία επανεγκατάστασης των Παλαιστινίων προσφύγων, οι Ευρωπαίοι ηγέτες επισήμαναν την αξία της αυτοδιάθεσης των Παλαιστινίων, όπως και των Ισραηλινών, ζητώντας να συμμετάσχουν στην ειρηνευτική διαδικασία διευθέτησης. Επιπλέον, η Διακήρυξη της Βενετίας αναφέρει πως οι αρχές αυτές είναι απαραίτητες για την εγκαθίδρυση της ειρήνης και πως όλοι, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι θα πρέπει να έχουν πρόσβαση στην Ιερουσαλήμ. Οι εννιά ευρωπαϊκές χώρες ανέφερα πως το Ισραήλ «θα πρέπει να τερματίσει την κατοχή εδάφους που ξεκίνησε μετά τον πόλεμο του 1967». Κατέληγαν δε στο συμπέρασμα πως θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί «ισχύς» για την εφαρμογή της Διακήρυξης και πως εννιά ευρωπαϊκές δυνάμεις θα απευθυνθούν σε χώρες της Μέσης Ανατολής για να ξεκινήσουν αυτές τις αλλαγές.
