Με πρωτοβουλία ενοριτών του Αγίου Νικολάου Ραγκαβά συλλέγονται αυτές τις μέρες υπογραφές ενοριτών σε μια έκκληση προς τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο.
Η έκκληση αναφέρεται στην απόφαση να τεθεί σε αργία ο άμισθος ιερέας Αλέξανδρος Καριώτογλου και να του απαγορευθεί το να λειτουργεί στο ναό του Αγίου Νικολάου Ραγκαβά Πλάκας, επειδή επέλεξε δύο κορίτσια ως «παπαδάκια».
Πολίτες, ιερείς και θεολόγοι έχουν εκφράσει τη στήριξή τους προς τον άμισθο κληρικό, το εκκλησιαστικό μέλλον του οποίου θα κριθεί τις επόμενες ημέρες από την Ιερά Σύνοδο.
Το κείμενο της έκκλησης:
«Παῦσον Ἐκκλησίας τὰ σκάνδαλα, καὶ εἰρήνευσον αὐτήν ὡς ἀγαθή»
Ως πιστοί χριστιανοί, μέλη του σώματος της Εκκλησίας και ενορίτες στην ενοριακή κοινότητα του Αγίου Νικολάου του Ραγκαβά στην Πλάκα, με ιερατικώς προϊστάμενο τον π. Αλέξανδρο Καριώτογλου (δρ. θρησκειολογίας), νιώθουμε την ανάγκη να απευθύνουμε την κάτωθι έκκληση.
Έκκληση στον ποιμένα, πατέρα μας και επιχώριο επίσκοπό μας Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμο, έκκληση στη διάκριση και στην εκκλησιαστική πατρότητα, έκκληση προστασίας του πρεσβυτέρου και της ενορίας μας από αήθεις και αν-ορθόδοξες διαδικτυακές επιθέσεις που σπέρνουν διχασμό στο σώμα της Εκκλησίας προκειμένου να εισαγάγουν καινά ήθη στην εκκλησιαστική ζωή δια της μεθόδου της ανθρωποφαγίας.
Αφορμή αποτελεί η επίθεση, ανωνύμων και επωνύμων, που δέχεται η ενορία μας της Αρχιεπισκοπής Αθηνών λόγω φωτογραφιών από τη Θεία Λειτουργία της Πεντηκοστής, στις οποίες εικονίζονται κορίτσια να κρατάνε λαμπάδες στον σολέα του ναού κατά τη διάρκεια της λειτουργίας (= «λαοῦ τὸ ἔργον») ως «παπαδάκια».
Ποιες είναι οι κατηγορίες; Ότι «παπαδάκια» μπορούν να είναι μόνο τα (αχειροτόνητα και αχειροθέτητα) αγόρια, όχι τα (αχειροτόνητα και αχειροθέτητα) κορίτσια, τα οποία απαγορεύεται να λάβουν ευλογία για κάτι τέτοιο, σύμφωνα με τις επιθέσεις.
Όσο κι αν ψάξαμε, αποτύχαμε να εντοπίσουμε οποιαδήποτε βάση για μια τέτοια «απαγόρευση» γυναικών «παπαδακίων» στο σολέα στη θεολογία, στη λειτουργική και στο κανονικό δίκαιο.
(Το παραδέχονται ακόμα και οι επικριτές μας στο πεζοδρομιακότερο των κειμένων «δολοφονίας χαρακτήρος» που δημοσιεύθηκε: επώνυμος λαϊκός και «παράγοντας στα εκκλησιαστικά πράγματα» σημειώνει μεταξύ υβρεολογίων για την κοινότητά μας ότι «συμβαίνει στην επαρχία, να μην υπάρχουν αγόρια να διακονήσουν στο ιερό βήμα τον ιερέα και να επιστρατεύονται κορίτσια», καινοτομώντας κανονολογικά ότι η Ορθοδοξία διασώζεται εάν… υπάρχει λειψανδρία και εάν… δεν είμαστε στην πρωτεύουσα του κράτους). «Περί όνου σκιάς» δηλαδή.
Δεύτερη κατηγορία, ότι τα κορίτσια φορούν ό,τι προβλέπεται για τα αχειροτόνητα και αχειροθέτητα άρρενα παπαδάκια που βοηθούν στη λειτουργία, χωρίς να διευκρινίζεται από τους υβριστές τι θα ήθελαν να φορούν: πάλι αποτύχαμε —όσο κι αν ψάξαμε— να εντοπίσουμε οποιαδήποτε βάση σε κάτι τέτοιο. «Περί όνου σκιάς» δηλαδή.
Αν κάτι όμως προκαλεί κατασκανδαλισμό των πιστών, αυτό είναι η συλλογική δολοφονία χαρακτήρος, ο λίβελλος, η συκοφαντία και η διαβολή που υφίσταται η ενοριακή μας κοινότητα και ο πρεσβύτερός μας: «καραγκιοζιλίκια, βλασφημία, αίρεση, ξέφραγο αμπέλι, κρίμα στα πτυχία σου πάτερ μου, ας μαζέψουν τα κουβαδάκια τους, αδειάστε μας τη γωνιά».
Ως χριστιανοί, ως μέλη της Εκκλησίας, απευθυνόμαστε στον Επίσκοπό μας για τέτοια φαινόμενα, όχι στα αστικά δικαστήρια για τους επώνυμους υβριστές μας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ζητήματα όπως η διαμάχη «προοδευτισμών» και «συντηρητισμών», λειτουργικής ανανέωσης, αναβίωσης θεσμών που έπεσαν σε αχρησία και ούτω καθεξής είναι σημαντικά και καίρια θέματα που είναι σημαντικό να συζητούνται, αλλά αποτελούν θέματα όλως άσχετα με το ζήτημα που συζητούμε σήμερα εδώ και με την αφορμή του.
Δηλαδή, με το εάν μπορούν και κορίτσια να βοηθούν στην εκκλησία δίπλα στα αγόρια, να κρατούν τις λαμπάδες κλπ.
Εξ όσων γνωρίζουμε, το συγκεκριμένο ζήτημα δεν είναι καν «λυμένο», διότι δεν υπήρξε ποτέ «πρόβλημα» που έπρεπε να «επιλυθεί», θεολογικώς, κανονικώς ή άλλως πώς.
Αντ’ αυτού, αυτό που είναι πρόβλημα προς επίλυση είναι ό,τι ονομάστηκε από διδάσκουσα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών ως η απόπειρα «ισλαμοποίησης» της εκκλησιαστικής ζωής, δηλαδή η απόπειρα λαθραίας και αντι-παραδοσιακής εισαγωγής νεοφανών αντιλήψεων στην εκκλησιαστική ζωή, σχετικά με καινοφανείς και ανορθόδοξες απαγορεύσεις για το γυναικείο φύλο και για άλλα ζητήματα.
Αυτό είναι η κακώς νοούμενη καινοτομία, αυτό είναι που συνιστά «καινά δαιμόνια» σε σύγκρουση με την παράδοση της Εκκλησίας.
Θυμόμαστε εδώ πως παρόμοια διαδικτυακή επίθεση είχε γίνει προ καιρού επειδή στην ενορία μας… βαφτίστηκε Ορθόδοξο ένα παιδί, ως εάν να υπήρχε ποτέ το οποιοδήποτε έρεισμα —στη θεολογία, στην παράδοση, στους κανόνες ή στην πάγια εκκλησιαστική πρακτική— να αρνηθεί η Εκκλησία να βαφτίσει ένα παιδί Ορθόδοξο και να το αφήσει αβάπτιστο, επί τη βάσει του πώς κρίνει τη βιοτή των κηδεμόνων του!
Κι όμως, το είδαμε να υποστηρίζεται κι αυτό από όσους επιχειρούν να υφαρπάξουν τις αρμοδιότητες Επισκόπων και Συνόδου δια του πληκτρολογίου, προκειμένου να εισαγάγουν ανορθόδοξες καινοτομίες και ανορθόδοξα ήθη.
Εξυπακούεται πως στεκόμαστε ολοθύμως στο πλευρό του άμισθου πρεσβυτέρου μας, τον οποίο θα μπορούσαμε να μεγαλύνουμε εκτενώς — αλλά ούτε αυτό είναι το ζήτημα εδώ.
(Οποιοσδήποτε ιερέας θα μπορούσε να συλλέξει «δημόσια λίστα υπογραφών» για οποιοδήποτε θέμα, είτε για καλό είτε για κακό, συνήθεια που επίσης εντάσσεται στο αρνητικό φαινόμενο της απόπειρας επηρεασμού των εκκλησιαστικών πραγμάτων με τον χειρισμό της «κοινής γνώμης», όπως ακριβώς πράττουν όσοι επιτίθενται στην κοινότητά μας «περί όνου σκιάς» — δεν είναι αυτή η φύση της παρούσας έκκλησης.)
Στην παρούσα έκκληση καταθέτουμε ως χριστιανοί τη μαρτυρία μας για το πράγμα καθ’ εαυτό, όχι τις εύλογες συμπάθειές μας ή την αγάπη μας για τον πρεσβύτερο της ενορίας μας.
Ως πιστά μέλη της Εκκλησίας, προσβλέπουμε για την πηδαλιουχία του Σώματός της και της ενοριακής μας κοινότητας στους ποιμένες μας, δηλαδή εν προκειμένω στον επιχώριο επίσκοπό μας, τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμο.
Όχι στους αυτόκλητους διαδικτυακούς ομολογητές της πίστεως δια της συστηματικής ανθρωποφαγίας.
Ανησυχούμε ως χριστιανοί γι’ αυτές τις γεννήτριες διχασμών, καθημερινού σκανδαλισμού των πιστών και απόπειρας επηρεασμού —με όρους άσκησης πίεσης στη δημόσια σφαίρα, δηλαδή με όρους πολιτικού παιχνιδιού— του πώς θα διαποιμάνουν οι ποιμένες και επίσκοποι το σώμα της Εκκλησίας, και απευθύνουμε εναγώνια έκκληση στον Μακαριώτατο και στην Ιεραρχία: «Παῦσον Ἐκκλησίας τὰ σκάνδαλα, καὶ εἰρήνευσον αὐτήν ὡς ἀγαθή».
Ιερείς και θεολόγοι έχουν τοποθετηθεί επί του ζητήματος υπερασπιζόμενοι τον άμισθο πρεσβύτερο του ναού Αγίου Νικολάου Ραγκαβά:
Ο π. Βασίλειος Θερμός, ψυχίατρος παιδιών και εφήβων, διδάκτορας της Θεολογικής Αθηνών και καθηγητής στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών, σε τοποθέτησή του επί του θέματος υπογραμμίζει:
«Το φύλο των παιδιών που μεταφέρουν λαμπάδες και θυμιατό βοηθώντας κατά την Λατρεία δεν έχει καμία σημασία. Αυτό το διαπιστώνουμε στα γυναικεία μοναστήρια, στις ακολουθίες που γίνονται σε γυναικείες κατασκηνώσεις και ιδρύματα κτλ. Όσοι πιστοί είναι βαπτισμένοι και χρισμένοι διακονούν στη Λατρεία, αφού άλλωστε απαντούν στον λειτουργό, ψάλλουν, απαγγέλλουν κτλ, δηλαδή είναι οργανικοί παράγοντες της Λατρείας – εκτός αν κάποια σοβαρή αμαρτία τούς εμποδίζει, κάτι που ισχύει εξίσου για άνδρες και γυναίκες, όμως», ενώ σε άλλο σημείο αναφέρει «το πλήρωμα της Εκκλησίας αποξενώθηκε από την ιερωσύνη των λαϊκών, με αποτέλεσμα να εισαχθούν παράλογες αντιλήψεις. Όταν ξηλώνονται το ένα μετά το άλλο θεμελιώδη στοιχεία της Λατρείας, στο τέλος καταντούμε να τήν κάνουμε αγνώριστη».
«Όσο για την ένσταση ότι απαγορεύεται να εισέρχονται στο ιερό βήμα γυναίκες, είναι απολύτως μετέωρη και κούφια, για τον εξής απλό λόγο. Ιερό βήμα στην ουσία δεν υφίσταται! Όσο λειτουργούσε υγιώς η εκκλησιολογία, δηλαδή κατά τους πρώτους 5-6 αιώνες, η καίρια διαχωριστική γραμμή βρισκόταν στην είσοδο του ναού προκειμένου να υποδηλώνει την διαφορά μεταξύ βαπτισμένων και αβαπτίστων. Όταν ολόκληρη η κοινωνία έγινε (κατ’ όνομα) χριστιανική, υψώθηκε τέμπλο και εισήχθη ο κληρικαλισμός, δηλαδή η διαχωριστική γραμμή κατάντησε να είναι μεταξύ κληρικών και λαϊκών! Τότε βαθμιαία ξεχάστηκε η ιερωσύνη των λαϊκών, έπαψαν η συμψαλμωδία τους και συναπαγγελία τους, και επεκράτησε η τραγική και αθεολόγητη συνήθεια να λέει το “Αμήν” του καθαγιασμού ο λειτουργός! Αν έμπαινε κάποιος από τους μεγάλους Πατέρες στους ναούς μας τώρα θα έφριττε, δηλαδή θα δυσκολευόταν να αναγνωρίσει ως Λειτουργία αυτό που κάνουμε…. Συνεπώς οφείλει να εφαρμόζεται ενιαία τακτική για αμφότερα τα φύλα: ή κανένας λαϊκός δεν μπαίνει στο ιερό, ή εισέρχονται ευλαβείς και επιλεγμένοι λαϊκοί αμφοτέρων των φύλων. Επιμένοντας να διαχωρίζουμε τα κορίτσια από τα αγόρια στην διακονία της Λατρείας μας δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να διαιωνίζουμε τις αντιλήψεις, στα μεν πρώτα πως είναι κατώτερα, στα δε δεύτερα πως είναι ανώτερα. Δηλαδή συντηρούμε μια κοινωνία ανισότητας», γράφει ο π. Βασίλειος Θερμός.
