Τα απολιθωμένα υπολείμματα ενός άγνωστου μέχρι τώρα είδους δεινοσαύρου εντοπίστηκαν στη Νήσου Ουάιτ της νότιας Αγγλίας. Είναι το πρώτο νέο είδος λεπιδωτού δεινοσαύρου που βρέθηκε στο νησί από το 1865 και ανήκει στην ίδια οικογένεια με τους αγκυλόσαυρους.

Αν και τρομακτικό στην εμφάνιση λόγω των σκληρών φολίδων του που μοιάζουν με λεπίδες, το γιγάντιο ερπετό – το οποίο έχει ονομαστεί Vectipelta barretti – έτρωγε μόνο φυτά.

Ανακαλύφθηκε σε βράχους που χρονολογούνται μεταξύ 66 και 145 εκατομμυρίων ετών.

Το όνομα Vectipelta barretti είναι μια άκρη του καπέλου για τον καθηγητή Πολ Μπάρετ, ο οποίος εργάζεται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Λονδίνο για 20 χρόνια. Είπε ότι ήταν «κολακευμένος και απόλυτα ευχαριστημένος που αναγνωρίστηκε με αυτόν τον τρόπο» και επέμεινε «ότι οποιαδήποτε φυσική ομοιότητα είναι καθαρά τυχαία».

Αν και ο νέος δεινόσαυρος έχει κάποιες ομοιότητες με τον τελευταίο αγκυλόσαυρο που ανακαλύφθηκε στο νησί – που ονομάζεται Polacanthus foxii – οι επιστήμονες δεν πιστεύουν ότι τα δύο είδη ήταν πολύ στενά συνδεδεμένα.

Εκτός από τα διαφορετικά οστά του λαιμού, της πλάτης και της λεκάνης, το πρόσφατο εύρημα έχει και πιο αιχμηρές φολίδες, εξηγούν οι επιστήμονες.

Το νέο είδος έχει περισσότερα κοινά με τους αγκυλόσαυρους που ανακαλύφθηκαν στην Κίνα, υποδηλώνοντας ότι μετακινούνταν ελεύθερα από την Ασία στην Ευρώπη κατά την Πρώιμη Κρητιδική περίοδο.

Ο Στιούαρτ Ποντ, ερευνητής στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, είπε ότι το εύρημα έριξε φως στην ποικιλομορφία των ειδών που υπήρχαν στην Αγγλία εκείνη την εποχή. Πρόσθεσε ότι η ανακάλυψη θα πυροδοτήσει την εκ νέου ανάλυση άλλων παρόμοιων απολιθωμάτων, τα οποία οι επιστήμονες υπέθεσαν ότι ανήκαν στο είδος P foxii για περισσότερο από έναν αιώνα.

Η ομάδα πίσω από το εύρημα αναφέρει ότι η τοποθεσία όπου βρέθηκε το νέο είδος, γνωστή ως Σχηματισμός Wessex, ήταν μια «εξαιρετικά σημαντική» πηγή για την κατανόηση περισσότερων για το πώς εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι.

Υπάρχουν ανταγωνιστικές θεωρίες σχετικά με το τι προκάλεσε τη μαζική εξαφάνιση των δεινοσαύρων πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια, με τις πιο επικρατέστερες να είναι η σύγκρουση αστεροειδών και οι τεράστιες ηφαιστειακές εκρήξεις.

Τα ευρήματα περιγράφονται στην επιθεώρηση Παλαιοντολογίας Journal of Systematic Palaeontology.