Στην παγκόσμια πολεμική ιστορία, δεν πρέπει να υπάρχει άλλη «αιφνιδιαστική» αντεπίθεση κατά υπέρτερου εχθρού, η οποία να έχει προαναγγελθεί με κάθε επισημότητα μήνες πριν πραγματοποιηθεί: η τρέχουσα αντεπίθεση των ουκρανικών δυνάμεων είναι μια πρωτιά. Μάλιστα, ακόμα και όλα τα υπόλοιπα να τα είχε κάνει σωστά η ουκρανική διοίκηση, στο επίπεδο της μυστικότητας τα έκανε μούτι. Τα δυτικά μέσα έχουν παραθέσει με λεπτομέρειες τι υλικό (και πότε) παραλαμβάνει η χώρα από τους δυτικούς συμμάχους της, τι δυνάμεις της βρίσκονται υπό εκπαίδευση (έως 60.000), ποιοι είναι οι στόχοι της αντεπίθεσης και πότε περίπου θα εκδηλωνόταν αυτή. Όλη αυτή η πληροφορία, που είναι δωρεάν διαθέσιμη και στους Ρώσους, είναι αρκετή για να αμφισβητήσει κανείς την αποτελεσματικότητα της αντεπίθεσης.
Αλλά εδώ το θέμα είναι ότι η ουκρανική διοίκηση, εκτός από την σιγή πληροφόρησης σχετικά με τις επιχειρήσεις, τα έκανε μούτι και σε όλους τους άλλους τομείς.
Οι στόχοι και οι μέθοδοι επίτευξής τους
Οι Ρώσοι, ακολουθώντας μια ιδιαίτερα συντηρητική στρατηγική, έχουν ως τώρα καταλάβει μεγάλο μέρος της ανατολικής και νότιας Ουκρανίας, όπως φαίνεται στον χάρτη. Η στρατηγική τους είναι «συντηρητική», επειδή ως τώρα δεν έχουν κάνει «μεγάλες» κινήσεις στρατευμάτων, εκτός από την δοκιμαστική προέλαση προς το Κίεβο στις πρώτες μέρες της εισβολής, την οποία ταχύτατα αναδίπλωσαν είτε λόγω των ειρηνευτικών συνομιλιών, όπως ισχυρίζεται ο Πούτιν, είτε επειδή κατάλαβαν ότι οι Ουκρανοί δεν θα καταρρεύσουν, αλλά θα αντισταθούν. Έκτοτε κάνουν έναν όσο το δυνατόν ασφαλέστερο για τους ίδιους πόλεμο υλικού, μειώνοντας γενικά την άμεση αντιπαράθεση. Ακόμα και στις πόλεις, το Μπάχμουτ ή την Μαριούπολη, απόφευγαν όσο μπορούσαν την κατά μέτωπο αντιπαράθεση. Κατά τη διάρκεια της μέρας υποχωρούσαν, για να επιτεθούν ξανά μόνο τη νύχτα, όταν είχαν το σαφές πλεονέκτημα λόγω σχετικού εξοπλισμού (νυχτερινή όραση υπερύθρων κ.ά). Γενικά βομβάρδιζαν από μακριά τις ουκρανικές θέσεις, ενώ ακόμα και τα αεροπλάνα τους δεν τα χρησιμοποίησαν μέχρι πρόσφατα, που βεβαιώθηκαν ότι είχαν καταστρέψει όλα τις αντιαεροπορικά συστήματα. Η τακτική αυτή είναι μεν πιο αργή, αλλά ελαχιστοποιεί την απώλεια υλικού και προσωπικού, την ίδια στιγμή που οι απώλειες των Ουκρανών ήταν υψηλότατες, μια διαδικασία που οι Ρώσοι αποκάλεσαν «αποστρατιωτικοποίηση».
Οι Ρώσοι το παίζουν σίγουρα, οχυρώνοντας τις θέσεις τους και τις γραμμές ανεφοδιασμού και χτίζοντας πάντα γραμμές άμυνας στα φρεσκο-κατειλημμένα εδάφη. Ξέρουμε ότι πίσω από την γραμμή του μετώπου έχουν στήσει τέσσερις με πέντε γραμμές άμυνας που φτάνουν σε δεκάδες χιλιόμετρα. Έχουν προτιμήσει μάλιστα να κατοχυρώσουν τα ως τώρα κέρδη τους που φτάνουν μέχρι την Χερσώνα, παρά να επιχειρήσουν να προχωρήσουν ακόμα δυτικότερα, προς την Οδησσό, κάτι που είναι μάλλον ο στρατηγικός τους στόχος. Γιατί με την κατάληψη της Οδησσού και της περιοχής γύρω της μέχρι τα σύνορα, όχι μόνο αποκλείουν εντελώς από την θάλασσα την Ουκρανία, κάτι που θα εξαλείψει κάθε πιθανότητα ανεξάρτητης κρατικής συγκρότησης σε ό,τι θα έχει απομείνει από την χώρα, αλλά επιπλέον θα ενώσει με την Ρωσία και τα εδάφη της αυτονομημένης, αλλά όχι διεθνώς αναγνωρισμένης Υπερδνειστερίας, όπου οι Ρώσοι είναι η μεγαλύτερη πληθυσμιακή ομάδα (και όπου η Ρωσία διατηρεί μεγάλες στρατιωτικές εγκαταστάσεις).
Με βάση τα παραπάνω, θα περίμενε κανείς οι Ουκρανοί να επιχειρήσουν μια αιφνιδιαστική, αστραπιαία και με μεγάλη συγκέντρωση πυρός επιχείρηση στην γενική διεύθυνση από Βορρά προς Νότο (βλ. κόκκινο βέλος του χάρτη), η οποία να κόβει στα δύο τις ρωσικές δυνάμεις, αποκόπτοντας έτσι την από ξηράς ένωση της Κριμαίας με την Ρωσία, δημιουργώντας συνθήκες για την ήττα των Ρώσων στα δυτικά. Ιδεατά, η επίθεση θα δημιουργούσε έναν διάδρομο που θα κατέληγε κατά προτίμηση στο Μπερντιάνσκ, που και λιμάνι είναι και συνδέεται με αυτοκινητόδρομους με (ό,τι έχει απομείνει από) την Ουκρανία. Δευτερευόντως, στόχος θα μπορούσε να είναι η Μαριούπολη, αλλά οπωσδήποτε οι ρώσικες άμυνες γύρω από αυτήν θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα ενισχυμένες.
Όπως είπαμε, ο παράγοντας του αιφνιδιασμού δεν υφίσταται, δεδομένου ότι όλοι είχαμε μάθει πως επίκειται αντεπίθεση. Μάλιστα ξέραμε από τον Φλεβάρη ότι αυτή θα γίνει όταν λιώσουν τα χιόνια και στεγνώσουν τα εδάφη, οπότε θα μπορούν να κινηθούν τόσο τα εξαιρετικά βαριά γερμανικά άρματα Leopard που παραχωρήθηκαν στην Ουκρανία από τους δυτικούς συμμάχους (και μάλιστα δεν είναι καν Leopard τελευταίας γενιάς) όσο και τα εξίσου βαριά αμερικανικά άρματα Abrams, τα οποία επίσης δεν είναι κατασκευασμένα για τέτοιες συνθήκες.
Όπως και αν έχει, τις πρώτες λίγες μέρες της αντεπίθεσης είδαμε μερικές «αναγνωριστικές» επιθέσεις των Ουκρανών, για να διαπιστωθεί ποιο είναι το πιο αδύνατο σημείο των Ρώσων στο μέτωπο. Παρότι δοκιμαστικές όμως, οδήγησαν σε δυσανάλογα βαριές απώλειες υλικού. Κανονικά, η πλήρης αποτυχία αυτών των αναγνωριστικών επιθέσεων να ανακαλύψουν ένα αδύναμο σημείο, στο οποίο να επικεντρωθεί με τη μορφή σφήνας η επίθεση, θα έπρεπε να σημάνει την υποχώρηση, με πλήρη διατήρηση των αξιόλογων δυνάμεων που συγκεντρώθηκαν για επαναξιολόγηση των πληροφοριών και αλλαγή του σχεδίου. Με έκπληξη (την οποία υποθέτουμε την μοιραζόμαστε με τους Ρώσους) είδαμε αντί για αυτό μια κατά μέτωπο τυφλή επίθεση. Για την ώρα πρόκειται για μια καταστροφική επιχείρηση που θυμίζει μάλλον αυτοκτονία, όπως στο σχετικό ανέκδοτο του Φαρ Ουέστ: «Ο τάδε αυτοκτόνησε.» «Α, μάλιστα. Πώς;» «Επιτέθηκε με περίστροφο σε κάποιον που είχε καραμπίνα».
Οι ουκρανικές δυνάμεις επιτίθενται κατά μέτωπο διαρρηγνύοντας την γραμμή επαφής. Οι Ρώσοι, είναι σε θέση να χρησιμοποιούν την πλήρη υπεροπλία στο πυροβολικό, για να εξολοθρεύουν προσωπικό, καθώς και την απόλυτη κυριαρχία στους αιθέρες, για να καταστρέφουν οχήματα και τεθωρακισμένα από απόσταση δεκάδων χιλιομέτρων με ελικόπτερα. Το αποτέλεσμα είναι τεράστιες ουκρανικές απώλειες τη στιγμή που οι Ρώσοι, μη ερχόμενοι σε επαφή με τα ουκρανικά πυρά, κρατούν τις δυνάμεις τους ακέραιες.
Μια επίθεση κατά αμυνόμενου αντιπάλου πάντα έχει υψηλότατες απώλειες. Αυτές όμως ζυγίζονται με την επιτυχία ή μη της επιχείρησης. Θα υπήρχε μια κάποια λογική, αν με αυτήν την επίθεση οι Ουκρανοί είχαν καταφέρει να πλησιάσουν στη θάλασσα, ή έστω να σπάσουν μία ή δύο από τις ρώσικες γραμμές άμυνας. Στην πραγματικότητα όμως, δύο βδομάδες μετά την έναρξη της αντεπίθεσης και ενώ έχουν χάσει ένα σημαντικό κομμάτι εξοπλισμού και προσωπικού (ίσως και 20%, που αν ισχύει είναι ένα πραγματικά τεράστιο ποσοστό), δεν έχουν καν φτάσει στην πρώτη γραμμή άμυνας των Ρώσων. Και οι Ρώσοι έχουν πέντε γραμμές άμυνας! Η σύγκρουση, δύο βδομάδες μετά την έναρξη, δεν έχει καν ουσιαστικά ξεκινήσει, τα ουκρανικά στρατεύματα δεν έχουν φτάσει καν στον αντίπαλο, ξεκληρίζονται στην γραμμή επαφής όπου δεν υπάρχει ούτε ένας Ρώσος στρατιώτης.
Θα ήταν απίστευτο, αν δεν το είχαμε ξαναδεί σε αυτόν τον πόλεμο ότι οι Ουκρανοί δεν διστάζουν να θυσιάσουν στρατεύματα και υλικό χωρίς λόγο. Οι Ουκρανοί μάλλον έχουν πιστέψει την ίδια τους την προπαγάνδα, που λέει ότι η αντεπίθεσή τους έδιωξε τους Ρώσους από την Χερσώνα και το Χάρκοβο και νομίζουν ότι ο σωστός τρόπος επίθεσης είναι το γιουρούσι. Είναι γνωστό όμως ήδη από τα αρχαία χρόνια ότι υπάρχουν σχετικά πιο αποτελεσματικές τεχνικές.
Προφανώς, αυτή η κατάσταση δεν είναι διατηρήσιμη. Αν οι Ουκρανοί δεν αλλάξουν άμεσα τα σχέδιά τους (που σημαίνει να φτιάξουν ένα σχέδιο, αφού τη στιγμή αυτή δεν έχουν κανένα), η μάταιη αυτή «στρατηγική» δεν θα μείνει χωρίς συνέπειες. Εκτός από τις επιπτώσεις στο ηθικό του στρατεύματος (και αντίστροφα το ατσάλωμα των Ρώσων), με το ξεφούσκωμα της επίθεσης, όταν δηλαδή τα ρώσικα ελικόπτερα βαρεθούν να καταστρέφουν τανκς, οι Ρώσοι θα απαντήσουν με προέλαση προς τα δυτικά. Δεν προβλέπεται οι νέες προμήθειες σε υλικό να φτάσουν πριν το φθινόπωρο, ενώ δεν θα υπάρχει και ειδικευμένο προσωπικό να χειριστεί το όποιο υλικό.
Οι στόχοι της Δύσης
Η ουκρανική στρατηγική δεν διαμορφώνεται στο Κίεβο: για παράδειγμα, Ουκρανία και Ρωσία συζητούσαν μετά τις πρώτες μέρες μια συμφωνία ειρήνης, την οποία κατάστρεψε ο Μπόρις Τζόνσον με την επίσκεψή του στην ουκρανική πρωτεύουσα. Αυτά δεν χρειαζόταν να μας το πει ο Πούτιν, το ξέραμε ήδη από τότε. Ποιες είναι λοιπόν οι θέσεις των δυτικών;
Η Ευρώπη κατά μέσον όρο θέλει να συνεχιστεί η σύγκρουση. Αυτό σημαίνει ότι με την εξαίρεση της Γαλλίας, που τείνει να σκέφτεται λίγο πιο στρατηγικά (και επομένως προσπαθεί να κρατήσει κάποιες ισορροπίες), οι υπόλοιποι είναι, για δικούς τους λόγους ο καθένας, ένθερμοι οπαδοί του πολέμου. Αφήνοντας την Μελόνι και τον ιδεολογικό ατλαντισμό της, οι μισοί Ευρωπαίοι ηγέτες είναι υποψήφιοι για τη θέση του Γ.Γ. του ΝΑΤΟ που θα μείνει ορφανή αργότερα μέσα στην χρονιά. Μεταξύ των πολλών υποψηφίων από τους οποίους θα διαλέξουν οι Αμερικανοί είναι ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Πέδρο Σάντσεθ και βέβαια, η αγαπημένη της στήλης, η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, η οποία μάλιστα, λόγω συνδυασμού ακραίων αντιδραστικών αντιλήψεων, τυφλού ατλαντισμού, μικρόνοιας και γενικής ανικανότητας, είναι ένα από τα φαβορί. Η θέση του Γ.Γ. καλύπτεται πάντα από Ευρωπαίο πολίτη: επομένως καλό είναι να επιλέγεται ένα άτομο σχετικά μειωμένου βεληνεκούς/διαμετρήματος (εδώ διαλέγετε το σχετικό με βλήματα λογοπαίγνιο που σας αρέσει), ώστε να το κάνουν ό,τι θέλουν τα υπερπόντια αφεντικά του. Αλλά και γενικότερα, το γελοίο των Ευρωπαίων ηγετών δεν είναι άσχετο με την κρίση του ευρω-καπιταλισμού, ο οποίος αδυνατεί να χαράξει στρατηγική και άγεται και φέρεται από τις διαθέσεις της μεγάλης φίλης πέραν του Ατλαντικού.
Βέβαια, αν οι προτιμήσεις των Ευρωπαίων μικρό μόνο ρόλο μπορούν να παίξουν, τα ευρώ τους έχουν πολύ μεγαλύτερο ρόλο. Το πολεμικό υλικό που προωθείται στην Ουκρανία, σε μεγάλο βαθμό προέρχεται από ευρωπαϊκές χώρες, όπως επίσης και τα δάνεια που αφειδώς δίνονται στη χώρα για αγορά εξοπλισμού. Οι πολιτικές τάξεις των Βορειοευρωπαίων (μαζί και ο Κούλης) είναι μεν αναφανδόν υπέρ της συνέχισης της κατάστασης αυτής, οι αστικές όμως τάξεις που πληρώνουν το μάρμαρο αρχίζουν σταδιακά να το σκέφτονται ξανά. Δεν είναι μόνο ότι η Ουκρανία μάλλον δεν θα ξεπληρώσει ποτέ τα δάνεια που της έχουν χορηγηθεί και τα οποία έχουν κατασπαταληθεί είτε σε αντιπαραγωγικές πολεμικές δραστηριότητες και καταστροφή υποδομών, είτε ακόμα χειρότερα τα έχουν φάει οι διάφορες κρατικές μαφίες (το ενδεχόμενο μια μελλοντικής χρεωκοπίας είναι όλο και πιο πιθανό). Είναι επίσης το γεγονός ότι η εχθρότητα προς τη Ρωσία καταστρέφει και τις φυσικές (λόγω εγγύτητας) σχέσεις με τον μεγάλο και φτηνό πάροχο αερίων θερμοκηπίου της περιοχής. Και οι βιομήχανοι λατρεύουν και τις σχέσεις εγγύτητας με φτηνούς παρόχους και τα αέρια θερμοκηπίου.
Άρα, με την Ευρώπη διχασμένη και ζαλισμένη, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ο άλλος βασικός υπεύθυνος για την κατάσταση (μετά τη Ρωσία) είναι οι ΗΠΑ. Αν και σε ένα βαθμό έχουμε ενδείξεις ότι το αμιγώς στρατιωτικό προσωπικό κρατάει από την αρχή μια μάλλον σκεπτική στάση ως προς την συνέχιση των εχθροπραξιών, το πολιτικό προσωπικό χωρίζεται σε δύο ομάδες. Η μία είναι η ομάδα που σε αυτή τη συγκυρία υποστηρίζει ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία θα πρέπει να συνεχιστεί μέχρι τις εκλογές του χρόνου, ώστε να υπάρξει συσπείρωση γύρω από τον ηγέτη (τον Μπάιντεν) και να μην γίνεται πολλή φασαρία για τις σχέσεις του προέδρου και του γιού του με μίζες από την χώρα αυτή· μετά τις εκλογές, η υπερδύναμη θα μπορέσει να εγκαταλείψει την Ουκρανία για να στραφεί κατά του πραγματικού εχθρού, της Κίνας.
Ευτυχώς να λέμε, δηλαδή, που αυτή η ομάδα φιλοπόλεμων στελεχών δεν είναι μόνη της αλλά εξισορροπείται από τους σκληρούς neocons (νεοσυντηρητικούς) που καθορίζουν την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Μπάιντεν και οι οποίοι θέλουν όχι διατήρηση, αλλά κλιμάκωση των εχθροπραξιών εδώ και τώρα. Δεν είναι μόνο η γνωστή Βικτόρια Νούλαντ που προαλείφεται, σύμφωνα με τις εφημερίδες της Ουόσινγκτον για τη θέση της υπουργού Άμυνας. Οι νεοσυντηρητικοί είναι πολύ τσεκουράτοι στα λεγόμενά τους. Για παράδειγμα, είναι πιθανό να ακούσατε ότι οι Ρώσοι δια του καθηγητή Σεργκέι Καραγκάνοφ, μίλησαν για την αναγκαιότητα τακτικών πυρηνικών πληγμάτων. Αυτό που μάλλον δεν ακούστηκε εξίσου, είναι ότι η δήλωση Καραγκάνοφ αποτελούσε απάντηση στο άρθρο του γνωστού γερακιού που είχε αναλάβει «επικίνδυνες αποστολές» στο Ιράκ και το Κουρδιστάν επί Μπους Τζούνιορ, του Μάικλ Ρούμπιν, ο οποίος διερωτήθηκε σε βαρυσήμαντο άρθρο του: «Μπορεί ο Μπάιντεν να αποτρέψει μια πυρηνική επίθεση της Ρωσίας;», για να απαντήσει μόνος του, «Ναι, αν δώσει στην Ουκρανία τακτικά πυρηνικά».
Οι ΗΠΑ έχουν ήδη εγκρίνει την παροχή κάποιων οπλικών συστημάτων που ως τώρα τα αρνιόντουσαν, όπως τις ρουκέτες HIMARS, ενώ συζητάνε και για τα μαχητικά F-16. Επίσης έχουν ήδη εγκρίνει την προμήθεια βλημάτων απεμπλουτισμένου ουρανίου για τα ουκρανικά άρματα μάχης, τα οποία όμως (ευτυχώς) δεν είναι πυρηνικά όπλα.
[Παρένθεση: Το φυσικό ουράνιο αποτελείται από δύο βασικά ισότοπα, το σχάσιμο, το οποίο χρησιμοποιείται σε πυρηνικά όπλα και πυρηνικούς αντιδραστήρες και το μη σχάσιμο. Το δεύτερο αποτελεί το 99,3% του φυσικού ουρανίου, ενώ το πρώτο είναι λιγότερο από 0,3%. Άρα χρήσιμο είναι το σχάσιμο ισότοπο, ενώ το μη σχάσιμο, το οποίο είναι όπως είδαμε το απολύτως περισσότερο, είναι για πέταμα. Πράγματι για χρόνια δεν ήξεραν τι να το κάνουν: και μιλάμε για χιλιάδες τόνους, μέχρι που κάποιος παρατήρησε ότι όντας εξαιρετικά πυκνό και σκληρό μέταλλο, είναι ιδανικό για την κατασκευή διατρητικών βλημάτων για άρματα αλλά και για θωρακίσεις αρμάτων. Το βασικό πρόβλημα με αυτό δεν είναι η ραδιενέργεια· το είδος της ραδιενέργειάς του (σωματίδια α) είναι ακίνδυνο, αφού δεν είναι σε θέση να διαπεράσει την επιδερμίδα και να μας κάνει ζημιά. Το πρόβλημά του απεμπλουτισμένου ουρανίου είναι η τοξικότητά του, καθώς και το ότι κατά τη σύγκρουση του βλήματος αυτό θρυμματίζεται και δημιουργεί μεγάλες ποσότητες σκόνης η οποία μπορεί είτε να εισπνευστεί ή να μολύνει το νερό. Αν περάσει μέσα στον οργανισμό, τότε όχι μόνο μας δηλητηριάζει, αλλά και η ραδιενέργειά του γίνεται επικίνδυνη, αφού πλέον δεν υπάρχει δέρμα να μας προστατεύει από αυτήν. Η Σερβία και το Ιράκ είναι πασπαλισμένες με αυτήν την σκόνη, από την εποχή των αμερικανικών βομβαρδισμών].
Ξαναγυρίζοντας στους εξαιρετικά πολεμόχαρους Αμερικάνους φίλους και συμμάχους μας, θα πρέπει να περιμένουμε να γίνουν όλο και πιο επικίνδυνοι, όσο η Ουκρανία χάνει, δεδομένου ότι οι ως τώρα «ευκολίες» τελειώνουν. Οι Γερμανοί έχουν αρχίσει να βαρυγκομούν και δεν θέλουν να πληρώσουν αυτοί την οικονομική νύφη. Η τρέχουσα εξόχως φιλοπόλεμη τρικομματική συκυβέρνηση τα έχει κάνει τόσο χάλια στο εσωτερικό, που δεν φαίνεται να έχει πολλά ψωμιά μπροστά της, ενώ ήδη η ακροδεξιά AfD είναι μπροστά στις δημοσκοπήσεις και από τους Πράσινους και από τους Σοσιαλδημοκράτες. Οι ανατολικές χώρες (Πολωνία, Τσεχία κλπ.) παρά την λυσσωδώς αντιρωσική στάση τους ούτε να πληρώσουν στη θέση της Γερμανίας έχουν, ούτε φαίνεται ότι είναι σε θέση να στείλουν τα στρατεύματά τους στην Ουκρανία. Επιπλέον τα εκατομμύρια προσφύγων που έχουν δεχτεί στο εσωτερικό τους δεν είναι και ό,τι πιο εύκολα διαχειρίσιμο.
Τέλος, η ίδια η Ουκρανία μέρα με την μέρα γίνεται όλο και περισσότερο βάρος για την Αμερική. Ήδη, οι στοιχειώδεις ανάγκες του υπό διαρκή οικονομική κατάρρευση κράτους ικανοποιούνται αποκλειστικά από τον δανεισμό, ενώ δημογραφικά και παραγωγικά τα καλύτερα τμήματα της χώρας είναι πια υπό την κατοχή της Ρωσίας.
Η ελπίδα της κυβέρνησης Μπάιντεν ήταν ότι η αντεπίθεση θα είχε αποτελέσματα. Αν και κανείς δεν πίστευε το μάξιμουμ, την εκδίωξη των Ρώσων, πάντως όλοι περίμεναν ότι ύστερα από τόσα δισεκατομμύρια, όλο και κάποια εδαφικά κέρδη θα είχαν οι Ουκρανοί, τέτοια που να μπορέσουν να τα πουλήσουν ως νίκη του ελεύθερου κόσμου στην σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ, στο Βίλνιους στις 11-13 Ιουλίου. Μια τέτοια εξέλιξη θα επέτρεπε το μίνιμουμ σχέδιο της συνέχισης της χρηματοδότησης από τους Ευρωπαίους των εχθροπραξιών μέχρι τουλάχιστον τις αμερικανικές εκλογές του χρόνου. Μέχρι στιγμής όμως η αντεπίθεση εξελίσσεται χειρότερα από όσο περίμεναν ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι Ρώσοι στρατηγοί. Όχι μόνο οι Ουκρανοί δεν φαίνονται ικανοί να καταγράψουν νίκες, αλλά αν συνεχίσουν έτσι δεν θα μείνει κανένας να πολεμήσει. Με αυτές τις συνθήκες αποκλείεται να υπάρξει οποιαδήποτε συναίνεση για συνέχιση του πολέμου, σύμφωνα με τα αγγλοσαξονικά σχέδια.
Από την άλλη μεριά, ειρήνη τώρα σημαίνει κατοχύρωση των τεράστιων κερδών των Ρώσων, κάτι που είναι ανάθεμα στα αυτιά των Αμερικανών. Κοντός ψαλμός, δεν θα αργήσουμε να δούμε ποιο θα είναι το επόμενο βήμα των τελευταίων: αρκεί να περιμένουμε μέχρι το ΝΑΤΟ στις 13 Ιουλίου…
