Του Μαρουάν Εμίλ Τουμπάσι (πρώην πρέσβης της Παλαιστίνης στην Ελλάδα)
Σε μία εποχή όπου ο κόσμος αντιμετωπίζει πολλαπλές κρίσεις, συμπεριλαμβανομένων των πολέμων, των λιμών, της κλιματικής αλλαγής, που εντείνονται υπό το φως της υπό κατάρρευσης μονοπολικής διεθνούς τάξης, κλιμακώνονται τα εγκλήματα κατά του λαού μας. Εγκλήματα που κλιμακώνονται στο φόντο προσπαθειών για την εφαρμογή προηγμένων σταδίων του σχεδίου του σιωνιστικού κινήματος, που ο λαός μας αντιμετωπίζει με αποφασιστικότητα, επιμονή και εντεινόμενη αντίσταση.
Η κρίση των ευάλωτων προσφύγων στο έδαφος, που διαπερνά τα σύνορα των χωρών παίρνοντας έναν ανθρωπιστικό χαρακτήρα και διεθνή διάσταση, σχετίζεται με ύποπτα εγκλήματα που διαπράττουν ορισμένες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις με αποτυχημένες σωστικές επιχειρήσεις των δύσμοιρων ανθρώπων, έπειτα από τον εντοπισμό 80 σορών (μεταξύ των οποίων Παλαιστίνιοι από συριακά προσφυγικά στρατόπεδα) και κάπου 500 αγνοούμενοι, συμπεριλαμβανομένων 100 παιδιών μετά το πρόσφατο ναυάγιο ανοικτά των ελληνικών ακτών.
Αντίθετα, είδαμε όλες τις υποδομές που ανέπτυξαν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους τις τελευταίες μέρες για τον εντοπισμό πέντε πλούσιων ανθρώπων που έγιναν θύματα μπαίνοντας στο υποβρύχιο Titan για να δουν το ναυάγιο του Τιτανικού που έγινε πριν έναν αιώνα, τελικά καταστράφηκε σε αρκετή απόσταση από το ναυάγιο.
Πρόκειται για πολιτικές υποκρισίας και διαφορετικών μέτρων και σταθμών ακόμη και όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρωπιστικά ζητήματα κατά τα οποία οι ζωές πέντε ατόμων γίνονται πιο σημαντικές από εκείνες άνω των 500 άλλων που χάθηκαν στα νερά της Μεσογείου και οι έρευνες για αυτούς που χάθηκαν σταμάτησαν σε μία βδομάδα, παρά την παρουσία σκαφών του έκτου αμερικάνικου στόλου και των ναυτικών δυνάμεων ΝΑΤΟϊκών χωρών.
Ως εκ τούτου, υπό το φως αυτής της άδικης παραδοξότητας, και υπό το φως αυτής της τάσης, διεθνείς ανθρωπιστικοί οργανισμοί γιόρτασαν στις 20 Ιουνίου την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων για να προβληθούν τα βάσανα και τα προβλήματα των προσφύγων αφότου αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους.
Είναι μία διεθνής ημέρα που ορίστηκε από τα Ηνωμένα Έθνη προς τιμή των προσφύγων διεθνώς. Αναδεικνύει την κλίμακα της ανθρώπινης τραγωδίας από τη μία και της αποφασιστικότητας και του θάρρους ανθρώπων που έφυγαν από τις πατρίδες τους για να γλιτώσουν από πολέμους, διώξεις ή φτώχεια.
Η Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων δίνει την αφορμή για κινητοποίηση, αλληλεγγύη και κατανόηση της εκμετάλλευσης που υφίστανται αυτοί οι άνθρωποι αλλά και του σθένους που δείχνουν προκειμένου να κτίσουν ξανά τις ζωές τους, να δουλέψουν για να λύσουν τα ζητήματα στις πατρίδες τους κυρίως για να μειώσουν αυτό το εντεινόμενο φαινόμενο σήμερα ή έστω για να ζήσουν σε πιο ανθρώπινες και αξιοπρεπείς συνθήκες στις χώρες που βρήκαν καταφύγιο από ανάγκη μέχρις ότου τελειώσουν οι πόλεμοι και οι συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής καταπίεσης εν απουσία δικαιοσύνης και ισότητας.
Αυτή η μέρα είναι πολύ ιδιαίτερη για τον παλαιστινιακό λαό μας, που υποφέρει από τους βίαιους εκτοπισμούς αφότου ξεκίνησε η Νάκμπα (καταστροφή της ιστορικής Παλαιστίνης το 1948) και η αρπαγή και των άλλων εδαφών κατά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967 αλλά και αργότερα ως αποτέλεσμα των συνεχιζόμενων εγκλημάτων της κατοχής, κατά τα οποία σχεδόν ένα εκατομμύριο Παλαιστίνιοι ξεριζώθηκαν ως αποτέλεσμα πολιτικών εθνοκάθαρσης, αντικατάστασης πληθυσμών με εποίκους σε μεγάλους αριθμούς και σε επόμενα στάδια, ενώ μεγάλος αριθμός Παλαιστινίων προσφύγων πολλαπλασιάστηκε δεκάδες φορές από την Νάκμπα του 1948, παρά τις σημαντικές διεθνείς αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, όπως η απόφαση 194 που επιβεβαίωσε το δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων στη χώρα τους και το δικαίωμά τους σε αποζημιώσεις και αυτοδιάθεσης ενός λαού που υπόκειται στα χειρότερα εγκλήματα εποικισμών, με συζητήσεις και προσπάθειες που ρευστοποιούν την υπόθεσή τους υπό διαφορετικά ονόματα σήμερα.
Πρόσφατα, αυτός ο αριθμός των προσφύγων αυξήθηκε, ιδιαίτερα κατά την τελευταία δεκαετία, με την έναρξη νέων ροών από τη Λωρίδα της Γάζας, ως αποτέλεσμα του κατοχικού αποκλεισμού (σ.μτφρ. επί μιάμιση δεκαετία) και των πολιτικών δίωξης της νεολαίας από τις δε facto αρχές του «μαύρου πραξικοπήματος» καθώς και κύματα άλλων Παλαιστινίων προσφύγων από τη Συρία και το Ιράκ ως αποτέλεσμα των συγκρούσεων που έχουν συμβεί σε αυτές τις χώρες τα προηγούμενα χρόνια στο πλαίσιο του Σιωνιστικό-Αμερικανικού σχεδίου της λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης», κατά την οποία οι συμμορίες της τρομοκρατίας διέπραξαν εγκλήματα κατά των πολιτών και τους ανάγκασαν να αναζητήσουν ξανά το άσυλο.
Τα ταξίδια των προσφύγων με τα πλοία του θανάτου, που συνεχίζονται ως ανθρώπινη τραγωδία από το 2014, με την έναρξη της εισροής προσφύγων από χώρες της Μέσης Ανατολής, συμπεριλαμβανομένης της Παλαιστίνης (και δη από τη Λωρίδα της Γάζας) και από τη Βόρεια Αφρική προς την Ευρώπη, μέσω της Ελλάδας, οδήγησε στον χαμό εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων από τότε, συμπεριλαμβανομένων εκατοντάδων Παλαιστινίων που φεύγουν τη Λωρίδα της Γάζας, όπου οι συμμορίες του μαύρου πραξικοπήματος συνέβαλαν στην έξοδό τους σε συνεργασία με σπείρες από την Αίγυπτο και την Τουρκία με σκοπό την επί χρήμασι διακίνησή τους, διά θαλάσσης, προς την Ελλάδα, με 5.000 δολάρια ανά άτομο.
Τουλάχιστον 1.166 μετανάστες έχουν χάσει τη ζωή τους προσπαθώντας να διασχίσουν τη Μεσόγειο Θάλασσα από την αρχή του έτους, συμπεριλαμβανομένου ενός αριθμού νεαρών Παλαιστινίων.
Αυτή είναι μια ανθρώπινη τραγωδία, η οποία απαιτεί την ανάληψη συλλογικής διεθνούς ευθύνης και την δίωξη των συμμοριών του θανάτου που εκμεταλλεύονται τους αιτούντες άσυλο στην Ευρώπη λόγω των συνθηκών που επικρατούν σε ορισμένες χώρες.
Σύμφωνα με τα στοιχεία των αρμόδιων αρχών του ΟΗΕ και ανθρωπιστικών οργανώσεων, ο αριθμός των ανθρώπων που εκτοπίζονται από τα σπίτια τους κάθε χρόνο έχει αυξηθεί την τελευταία δεκαετία, φθάνοντας στο υψηλότερο επίπεδο φέτος. Αυτή είναι μια τάση που μπορεί να αντιστραφεί μόνο με τη δημιουργία νέας και συντονισμένης ώθησης προς τη δημιουργία σταθερότητας, ειρήνης και κοινωνικής δικαιοσύνης, με τη διάδοση της αρχής του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης για τους λαούς, συμπεριλαμβανομένου του παλαιστινιακού, ώστε να απολαμβάνουν την ελευθερία, τη σταθερότητα και την ασφάλεια, διαδίδοντας (όπου και να βρίσκονται) τις κοινές ανθρωπιστικές αρχές μεταξύ χωρών και διεθνών διακρατικών συμφωνιών, με τρόπο που να εξασφαλίζει σε όλους, οποτεδήποτε, το δικαίωμα αναζήτησης ασφάλειας και σιγουριάς, που συμπεριλαμβάνονται στο βασικό σύνθημα της Παγκόσμιας Ημέρας Προσφύγων φέτος.
Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, δεν επιτρέπεται να εξαναγκαστούν οι πρόσφυγες να επαναπατριστούν ενώ οι ζωές και η ελευθερία τους διακυβεύονται. Επομένως πρέπει να γίνει ακόμη δουλειά ώστε να εξασφαλιστεί η ασφαλής άφιξη των προσφύγων.
Γι’ αυτό και υποτίθεται πως θα πρέπει τα σύνορα να παραμένουν ανοιχτά σε όλους τους ανθρώπους που αναγκάζονται να διαφύγουν καθώς έχουν το δικαίωμα αίτησης ασύλου, ανθρώπινης αντιμετώπισης δίχως διακρίσεις.
Το ερώτημα συνεπώς εδώ είναι πότε θα σταματήσει αυτή η ανθρωπιστική καταστροφή. Κατά διαστήματα, η θάλασσα βάφεται κόκκινη λόγω τραγωδιών και ναυαγίων από τα δουλεμπορικά πλοία του θανάτου.
Δυστυχώς, έχουμε χάσει εκατοντάδες από τους συμπατριώτες μου στη θάλασσα της Μεσογείου αφότου ξεκίνησε το νέο κύμα προσφύγων το 2014.
Με λύπη επιστρέψαμε τα άψυχα κορμιά στις οικογένειές τους στη Λωρίδα της Γάζας μέσω Αιγύπτου. Επίσης, παρείχα κατά τη διάρκεια των καθηκόντων μου ως πρέσβης, οικονομική και υλική βοήθεια από τον προϋπολογισμό του Εθνικού Ταμείου της Οργάνωσης Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων που ζουν τώρα εκεί σε δύσκολες συνθήκες στα δικούς τους καταυλισμούς, περιμένοντας τις χρονοβόρες διαδικασίες για άδεια παραμονής ή μετακίνησης στις βόρειες χώρες όταν λάβουν έγκριση. Ωστόσο, αυτό απαιτεί τους προϋπολογισμούς των κρατών που είναι ικανά να αντιμετωπίσουν αυτό το διαρκές φαινόμενο. Εμείς, δεν μπορούμε να το πράξουμε όχι μόνο λόγω των περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων μας αλλά και επειδή αυτό αποτελεί ευθύνη της διεθνούς κοινότητας. Τα Ηνωμένα Έθνη, ο Αραβικός Σύνδεσμος διαθέτουν κεφάλαια και θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους, επίσης, και να συνεργαστούν μεταξύ τους σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας για την αύξηση των ασφαλών θαλάσσιων διαδρομών και την εξεύρεση συλλογικών λύσεων για την αντιμετώπιση αυτών των ροών που προκαλούν ανθρωπιστικές καταστροφές, καθώς επίσης να εκχωρήσουν επαρκή κονδύλια στους προϋπολογισμούς μη πλούσιων χωρών της Νότιας Ευρώπης, όπως η Ελλάδα, η Κύπρος, η Μάλτα και η Ιταλία, που ως χώρες διέλευσης καλούνται να φιλοξενήσουν αυτούς τους αριθμούς ανθρώπων και να οργανώσουν την υποδοχή ενός αριθμού από αυτούς στις βόρειες χώρες, καθώς επίσης να ενεργοποιήσουν και να αναπτύξουν μεθόδους και τεχνικές παρακολούθησης, διάσωσης και αναζήτησης αγνοουμένων ατόμων σε ναυάγια.
Η Παγκόσμια Ημέρα των Προσφύγων αναδεικνύει ζητήματα που αφορούν τα δικαιώματα, τις ανάγκες και τα όνειρα των προσφύγων και βοηθά στην κινητοποίηση της πολιτικής βούλησης και εξεύρεσης πόρων, ώστε οι πρόσφυγες να επιτύχουν, και όχι μόνο να επιβιώσουν, μέχρι να επιστρέψουν στα σπίτια τους.
Ενώ είναι σημαντικό να προστατεύονται και να βελτιώνονται οι ζωές των προσφύγων καθημερινά, διεθνείς εκδηλώσεις όπως η Παγκόσμια Ημέρα των Προσφύγων βοηθούν στη μετατόπιση της παγκόσμιας προσοχής προς την κατάσταση εκείνων που δραπετεύουν από συγκρούσεις ή διωγμούς, παρά την απροθυμία πολλών βόρειων χωρών να επωμιστούν τις ευθύνες τους απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, ή ακόμα και στην ανάδυση δεξιών τάσεων, λαϊκίστικης πολιτικής εχθρικής προς τους μετανάστες σε αυτές τις χώρες, η οποία επιδεινώνει την δυστυχία στη ζωή τους και τους εκθέτει σε νέες μορφές διώξεων.
Έχω την πεποίθηση πως οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να τροποποιήσουν υπάρχουσες ή να φτιάξουν ειδικές συμφωνίες που να συμπεριλαμβάνουν ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό σύστημα ασύλου στη βάση του διεθνούς δικαίου, των διεθνών συμφωνιών και των ευρω-ενωσιακών υποχρεώσεων, συμπεριλαμβανομένης της συνθήκης του Δουβλίνου, που δεσμεύει όλες τις χώρες (συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας), ως σημείο αναφοράς σε σχέση με το άσυλο, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την αλληλεγγύη προς όλους όσοι απειλούνται.
Είναι επίσης απαραίτητο να εξαλειφθούν τα κυκλώματα και οι συμμορίες που εκμεταλλεύονται το σύστημα ασύλου για να προωθήσουν την εκμετάλλευση και το σύγχρονο δουλεμπόριο καθώς και να σταματήσει η πολιτική της υποκρισίας και των δύο μέτρων και σταθμών απέναντι σε ανθρώπους ή ακόμη και στα πλοία του θανάτου.
