Ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ εδώ και ένα χρόνο. Έχει δώσει δείγματα γραφής και οφείλω να ομολογήσω ότι έχει επιβεβαιώσει όλους όσοι είμαστε παλιοί γνώριμοι προσώπων και πραγμάτων στον χώρο του πρώην ΠΑΣΟΚ (και μέχρι νεωτέρας, ΚΙΝΑΛ).
Από την εκλογική μάχη, η οποία ανέδειξε το Νίκο Ανδρουλάκη σε πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ, υπάρχουν μερικά αναπάντητα ερωτήματα. Η στάση των ολιγαρχών σε εκείνη την εκλογική αναμέτρηση είχε ως σταθερό αντίπαλο την υποψηφιότητα του Χάρη Καστανίδη, ενώ από ένα σημείο ιδίως και μετά έκλινε σαφώς υπέρ του Νίκου Ανδρουλάκη. Κάτι θα είδαν στον υποψήφιο ακόμα τότε πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ. Το κύριο ερώτημα συνίσταται στο πώς χρηματοδοτήθηκε η ουδόλως ευκαταφρόνητη από πλευράς κόστους, πανελλαδική καμπάνια του Νίκου Ανδρουλάκη. Μέχρι και σήμερα, δεν έχουμε μάθει ούτε πόσα λεφτά ξόδεψαν οι υποψήφιοι, ούτε πού τα βρήκαν, ούτε από ποιους λογαριασμούς διακινήθηκαν τα εν λόγω ποσά. Πώς μπορούσε για παράδειγμα, το επιτελείο Ανδρουλάκη να πραγματοποιεί πανελλαδικές συναντήσεις στην Αθήνα, μεταξύ άλλων; Δε θα έπρεπε, τουλάχιστον ο εκλεγμένος υποψήφιος να έχει το θάρρος να μας δείξει το οικονομικό αποτύπωμα της τοτινής του εκστρατείας;
Έπειτα, όπως είχαμε επισημάνει σε προηγούμενο άρθρο μας, ενώ ο Νίκος Ανδρουλάκης στα δύσκολα θυμάται τον Ανδρέα Παπανδρέου και τα σύμβολα του ΠΑΣΟΚ, επανατοποθέτησε το ΠΑΣΟΚ στο χώρο όχι του σοσιαλισμού αλλά της σοσιαλδημοκρατίας. Το ΠΑΣΟΚ ουδέποτε αυτο-προσδιορίστηκε ως σοσιαλδημοκρατικό (ασχέτως του πώς εμείς το κατατάσσουμε) λόγω της ιδρυτικής του διακήρυξης και των γνωστών θέσεων του Ανδρέα Παπανδρέου. Όπως είχαμε επισημάνει και τότε, οι μεγάλοι ηγέτες ή έστω οι γενναίοι πολιτικοί, όταν μετατοπίζουν ένα σχήμα το επαναπροσδιορίζουν και ως προς τα θεμέλιά του. Εισηγούνται μια νέα διακήρυξη. Αλλιώς είναι σφετεριστές. Ο Νίκος Ανδρουλάκης και η ομάδα του επέλεξαν αυτόν το δρόμο. Κράτησαν τα σύμβολα προς άγραν ψήφων και τα άδειασαν από περιεχόμενο. Δεν το λες ιδιαιτέρως γενναία στάση.
Στην προεκλογική περίοδο πριν την 21η Μαΐου, όταν ο Νίκος Ανδρουλάκης περίμενε μια μικρή σχετικώς διαφορά ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, έσπευσε να αποδεχτεί σαφώς συνεργασία και με τη ΝΔ, θέτοντας ζήτημα ως προς τη θέση του πρωθυπουργού. Το ΚΙΝΑΛ του Νίκου Ανδρουλάκη δεν είχε κανένα πρόβλημα να γίνει δεκανίκι της δεξιάς. Όταν είδε ότι η ΝΔ θα πάρει αυτοδυναμία, έσπευσε εκ του ασφαλούς να αποκλείσει οποιαδήποτε συνεργασία, αφού την είχε αποκλείσει ήδη ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Φυσικά ουδέποτε απολογήθηκε με γενναιότητα για την προηγούμενη θέση του (αν όντως άλλαξε θέση).
Τέλος έχουμε το θέμα Καστανίδη. Αν πιστεύεις ότι τα ψηφοδέλτια πρέπει να έχουν νεότερα στελέχη (προσέγγιση έτσι και αλλιώς απολίτικη, δεδομένου ότι στην εποχή της νεωτερικότητας ξέραμε ότι μετρούν οι τοποθετήσεις καθενός και όχι η ηλικία, η εξ αίματος καταγωγή ή άλλα βιολογικά στοιχεία) και είσαι έντιμος, αξιοπρεπής και γενναίος, το δηλώνεις κατά τη συγκρότηση των ψηφοδελτίων και ζητάς από ορισμένα στελέχη σου να μην είναι υποψήφιοι. Όταν το θυμάσαι αφότου έχουν μαζέψει τις ψήφους που θέλεις και τις οποίες οι νεότεροι εκλεκτοί σου δεν μπορούν να μαζέψουν παρ’ όλη τη μιντιακή υποστήριξη, διότι είναι γνωσιακώς ανεπαρκείς και πολιτικώς ατάλαντοι, τότε μιλούμε για συμπεριφορά κομματικής τσογλαναρίας. Συμπεριφορά που είχε επιδείξει και η ομάδα Τσίπρα, όπως και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας. Όταν δε αυτό που δένει τους «δικούς σου» είναι «να φύγουν οι παλιοί να έρθουμε εμείς», εκτός από το να θέτεις απολύτως συνειδητώς τα θεμέλια της διαφθοράς και της αλλοτρίωσης, όπως και τόσοι άλλοι ανόητοι, δημιουργείς τις συνθήκες για να καννιβαλισθείς και ο ίδιος. Το βίωσε ο Αλέξης Τσίπρας εσχάτως. Όταν φτιάχνεις ένα κόμμα γεμάτο πίτουρα, θα σε καννιβαλίσουν κότες.
Ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύεται η νέα ηγεσία (και αναφερόμαστε σε όλη την ηγετική ομάδα του ΚΙΝΑΛ) είναι τρόπος ο οποίος δείχνει δειλία, μικρότητα και τρομερή ανεπάρκεια σε προγραμματικό και ιδεολογικό επίπεδο. Το ΚΙΝΑΛ, σφετεριζόμενο τα σύμβολα του ΠΑΣΟΚ έχει μετατραπεί σε βασικό όχημα της διαπλοκής. Η εκπαραθύρωση Καστανίδη, με τον τρόπο που μάλιστα έγινε, εξοφλεί γραμμάτια της σημερινής ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ στην ολιγαρχία. Αυτό δεν αναιρεί τις πολιτικές ευθύνες του ίδιου του Καστανίδη για τη διαχρονική πορεία του ΠΑΣΟΚ και του ΚΙΝΑΛ, στον βαθμό που του αναλογεί. Αλλά δεν είναι αυτό που κρίνεται εν προκειμένω. Ούτε η υπόθεση Καστανίδη είναι η μείζων. Είναι όμως ενδεικτική. Ενδεικτική της ανηφόρας που έχουν μπροστά τους, όσοι θέλουν σοσιαλιστική παράταξη, αριστερά ή έστω κεντροαριστερά με αξιοπρέπεια και μη ελεγχόμενη από την ολιγαρχία.
