Η αλλοτριωμένη ταξική συνείδηση των εργαζομένων που κολυμπάνε στην κυριολεξία μέσα στο νερό ώστε να σερβίρουν ικανοποιητικά τους ξιπασμένους νεόπλουτους κηφήνες που λιάζουν τα οκνηρά κορμιά τους στις παράνομες ξαπλώστρες τις οποίες ένας αδυσώπητος επιχειρηματίας της Ρόδου έχτισε καταμεσής της θάλασσας, δεν πρέπει να μας σοκάρει. Πρέπει να μας ανησυχήσει και να μας ξυπνήσει από τον μακροχρόνιο πολιτικό μας λήθαργο.
Με αυτή την αλλοτριωμένη και ξεπουλημένη συνειδησιακά εργατική τάξη έχουμε να κάνουμε, που για 200 ευρώ φιλοδώρημα είναι έτοιμη να παραστήσει τη φώκια που κάνει ακροβατικά με μπάλες ώστε να ευχαριστήσει τους φραγκάτους πελάτες. Και ίσως, και για ακόμα λιγότερα χρήματα να κάνει πολύ περισσότερα πράγματα από τον δούλο που φέρνει ποτά και σάντουιτς ή από τον κλόουν.
Αυτό, όμως, που πρέπει να γίνει σαφές τόσο στους συγκεκριμένους εργαζόμενους όπως και σε κάθε εργαζόμενο που η ανάγκη της επιβίωσης τον έχει φέρει σε μια αντίστοιχη πλήρως αλλοτριωμένη συνειδησιακή κατάσταση και πλέον δεν αναγνωρίζει ούτε την ίδια του την εκμετάλλευση, είναι ότι οι ίδιοι μπορεί να ανέχονται τη σαπίλα στην οποία δουλεύουν, μπορεί να πληρώνονται και αδρά μάλιστα για αυτή τη σαπίλα και να απολαμβάνουν περισσότερες παροχές από τον μέσο φουκαρά που τώρα καίει το σώμα του και το μυαλό του δουλεύοντας σεζόν. Αλλά επειδή κάποιοι θεωρούν πως περνούν καλά στη δική τους γαλέρα, αυτό δεν σημαίνει πως εμείς οι υπόλοιποι θα τους κάνουμε τη χάρη και θα αποδεχτούμε πως η γαλέρα είναι τελικά ένας εργασιακός παράδεισος επειδή το αφεντικό κολλάει ένσημα, δίνει μερικά κατοστάρικα παραπάνω και δεν αφήνει τους εργαζόμενους να μένουν σε σκηνές στο διπλανό κάμπινγκ. Όπως είχε πει κάποτε και ο Μάνος Χατζιδάκις, επειδή κάποιοι ανέχονται να είναι οι δυσώδεις βόθροι τους ανοιχτοί, δεν σημαίνει ότι και εμείς θα ανεχτούμε τους δικούς μας δυσώδεις ανοιχτούς βόθρους.
Στο Santa Marina Rhodes, έχουν παρανοήσει κάποια πολύ σοβαρά θέματα συνταγματικού χαρακτήρα. Αν τηρούνται έστω και τα προσχήματα σε αυτή την χώρα, πρέπει να ξηλωθούν το συντομότερο όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια. #Ροδος pic.twitter.com/pq1Z8wmgcs
— idiotypos (@idiotypos) July 2, 2023
Οπότε, όσες ανακοινώσεις και να βγάλουν οι εργαζόμενοι του Santa Marina Ρόδος, αυτόνομα ή όχι, δεν μπορεί να παραληφθεί το γεγονός ότι το αφεντικό τους παρανομεί, και μάλιστα αισχρά, καταπατώντας την ίδια την θάλασσα, μετατρέποντας τον αιγιαλό μπροστά στην «επιχείρησή» του στο τσιφλίκι του παππού του στο οποίο μπορεί μέχρι και ξαπλώστρες να χτίσει μέσα στο πέλαγο, βρε αδερφέ, και να τις χρεώνει λες και βρίσκεσαι στις Μπαχάμες, μοσχοπουλώντας ήλιο, αέρα και θάλασσα τα οποία, όμως, δεν αποτελούν ιδιοκτησία του.
Αρχικά, πρέπει να σταθούμε λίγο σε αυτό, σε αυτή την αδιανόητη παρανομία του εν λόγω επιχειρηματία για την οποία σιώπησαν τόσο οι κρατικοί φορείς όσο και οι τοπικοί παράγοντες, αφήνοντας για ακόμα μια φορά ανεξέλεγκτη την υποτιθέμενη «επιχειρηματική δραστηριότητα» να καταπατήσει όχι μόνο κάθε σπιθαμή γης που έχει μπροστά του, αλλά και την ίδια τη θάλασσα. Και αυτό δεν ξεκίνησε φέτος, αλλά έχει τουλάχιστον δύο χρόνια λαμβάνει χώρα, όπως δείχνουν οι φωτογραφίες άλλων μαϊντανών της show bizz που πόζαραν αμέριμνες και χαζοχαρούμενες εκεί.
δεν ειναι “δικό του” προβλημα του σερβιτόρου να δουλευει ετσι. Δημιουργεί προηγούμενα, δημιουργεί απαιτήσεις σε εργοδοτες. Αυτο αφορα κι εμας
— beatBukowski (@beatBukowski) July 2, 2023
«Ηρθαν και τα βρήκαν όλα νόμιμα οι επιθεωρητές», δήλωσε ο επιχειρηματίας της Ρόδου στο μπιτς μπαρ του οποίου σερβιτόρος πήγαινε παραγγελίες σε πελάτες βουτώντας μέχρι το λαιμό στη θάλασσα. Τώρα ποιοι επιθεωρητές ήρθαν και τι καλό βρήκαν σε αυτές τις κατασκευές, ένας θεός και ένα γερό λάδωμα λογικά θα ξέρει.
Βέβαια, το λιμεναρχείο της Ρόδου είχε άλλη άποψη και επέβαλλε πρόστιμα για παράνομη κατάληψη θαλάσσιου χώρου από ημιμονιμες κατασκευές που επικαθονται στον βυθο στο συγκεκριμένο μπιτς-μπαρ στην περιοχή Αγ. Μαρίνα. Όχι ότι τα εν λόγω πρόστιμα θα κάνουν κάτι, ας μη γελιόμαστε. Όποιος παίρνει το ρίσκο τέτοιου μεγέθους παρανομίας, είναι σίγουρο πως έχει τα χρήματα για να πληρώσει τα πρόστιμα ή τις διασυνδέσεις για να τα μειώσει ή και να τα αποφύγει ολοκληρωτικά. Και σε κάθε περίπτωση, οι ξαπλώστρες πρέπει να ξηλωθούν άμεσα, όχι να συνεχίσουν να υπάρχουν προσφέροντας κέρδη στον επιχειρηματία, ακόμα και αν οι εργαζόμενοι χάσουν αυτά τα ακριβοθώρητα φιλοδωρήματα.
Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν τα βάζω με τους εργαζόμενους τους ίδιους. Δυστυχώς, πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι ακόμα και η ταξική συνείδηση έχει μετατραπεί σε προνόμιο ορισμένων ανθρώπων, προλετάριων ή μη. Όντως, δεν γνωρίζουμε τι μπορεί να περνάει ο καθένας στην προσωπική του ζωή, πόσο αναγκαία μπορεί να είναι όχι τα 200 ευρώ, αλλά τα 20 ευρώ σε κάποιον που βιώνει το «όνειρο» της Ελλάδας 2.0 στο πετσί του.
Αλλά, από την άλλη, δεν μπορούμε να μη διεκδικήσουμε αξιοπρέπεια. Δεν δουλεύει έτσι ούτε η ταξική πάλη ούτε η ταξική συνείδηση, δεν δουλεύει με χάιδεμα αυτιών και με πλήρη συναίνεση στους συμβιβασμούς που ο καθένας είναι διατεθειμένος να κάνεις ώστε να βγάλει το ψωμί του. Και δεν είναι μόνο η εργασιακή αξιοπρέπεια που διακυβεύεται εδώ, αυτή έχει πάει περίπατο για τους περισσότερους, όχι μόνο για εκείνους που εργάζονται στην εστίαση.
Διακυβεύεται η ίδια η ζωή αυτών των εργαζομένων, που ένα στραβοπάτημα, ένα γλίστρημα μέσα στη θάλασσα μπορεί να αποβεί μοιραίο, να τους στοιχίσει από ένα σπασμένο χέρι ή πόδι μέχρι πολύ χειρότερα πράγματα. Μια ηλίαση μπορεί να τους οδηγήσει σε αρκετές ανυπόφορες ημέρες εκτός δουλειάς ή ακόμα χειρότερα, να τους αναγκάσει να εργάζονται άρρωστοι. Η σωματική και κατ’ επέκταση, η ψυχική καταπόνηση του ανθρώπινου οργανισμού, μπορεί να είναι πράγματα που δεν φαίνονται στη δεκαετία των 20 χρόνων, αλλά γυρίζουν πίσω και σε κυνηγάνε για το υπόλοιπο της ζωής σου. Δεν είναι μόνο η αναγνώριση των εργασιακών ορίων που πρέπει να διεκδικηθεί άμεσα από τα σωματεία του επισιτισμού, αλλά και των σωματικών ορίων των εργαζομένων, μέχρι που, με ποιον τρόπο και μέχρι πότε μπορούν να δουλέψουν.
Για αυτό και χρειάζονται άμεσα ισχυρά σωματεία στον επισιτισμό και στους τουριστικούς κλάδους, σε αυτή την ανεξέλεγκτη «βαριά βιομηχανία» του τόπου που υποτίθεται πως αποτελεί ο τουρισμός, η οποία μένει ανοιχτή για 4-5 μήνες ετησίως και μετατρέπεται σε εργασιακή και πολιτισμική λαίλαπα για την χώρα.
Όπως είπε και ένας φίλος στο facebook, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα. Τουλάχιστον εμάς στην Ελλάδα μας έχουν για τα γκαρσόνια της Ευρώπης, για τους δούλους που σερβίρουν ό,τι επιθυμούν οι τουρίστες με το γεμάτο πορτοφόλι, ανά πάσα ώρα και στιγμή. Θα μπορούσαμε να ήμασταν ένα κέντρο ναρκοτουρισμού ή σεξοτουρισμού, να μας επισκέπτονται οι πλούσιοι κηφήνες του πλανήτη για να πάρουν ακριβά ναρκωτικά ή/και να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές ορέξεις τους με ανήλικα παιδιά, όπως γίνεται σε άλλα μέρη του κόσμου. Όχι ότι δεν λαμβάνει χώρα και στην Ελλάδα το ανεξέλεγκτο ναρκεμπόριο και η αδυσώπητη μαστροπεία, αλλά μέχρι στιγμής είναι το εξτραδάκι στις παροχές όχι εξαρχής οι ίδιες οι παροχές.
Ποιος ξέρει, ίσως σε λίγα χρόνια, εκτός από το Μεγάλο μας Τσίρκο, να μετατραπούμε και σε μια απέραντη παραθαλάσσια Red Light District, όπου μαζί με το τζατζίκι, τον μουσακά και το σουβλάκι, οι τουρίστες θα διαλέγουν από τον κατάλογο με ποιο από τα παιδιά μας θα κοιμηθούν το βράδυ, υπό τους ήχους των παραδοσιακών μας τραγουδιών και με φόντο τα γραφικά μας ηλιοβασιλέματα.
Ποτέ κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτή η «υγιής επιχειρηματικότητα» της ελεύθερης αγοράς, που εν τέλει μόνο η αγορά μένει ελεύθερη, αφού πρώτα έχει φορέσει βαριές αλυσίδες σε όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους.
