Υπό διωγμό βρίσκονται παγκοσμίως τα εργασιακά δικαιώματα και τα συνδικάτα. Τα πρώτα, αντιμετωπίζονται σαν παράνομες πράξεις, ενώ τα δεύτερα σαν συνδικάτα εγκλήματος!
Ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις (αν όχι στις περισσότερες), τα ίδια τα κράτη πλήττουν τα δικαιώματα των εργαζομένων είτε ασκώντας άμεση βία, είτε αποδυναμώνοντας τα, νομοθετικά, κλείνοντας το μάτι σε πολυεθνικές και εργοδότες.
Η χώρα μας, ως προς την εκτίμηση της παραβίασης εργασιακών δικαιωμάτων, με βέλτιστη την 1η κατηγορία, εντάσσεται στην τέταρτη και προτελευταία μαζί -μεταξύ άλλων- με την Αιθιοπία, την Μποτσουάνα αλλά και τις ΗΠΑ!
Έπονται δύο κατηγορίες η 5η και η 5η+, όπου προφανώς οι όροι «εργασιακά δικαιώματα», «συνδικαλισμός», «διαδήλωση» και «απεργία», αναζητούνται στο λεξικό….
Στην έκθεση για τον Παγκόσμιο Δείκτη Δικαιωμάτων της Διεθνούς Συνδικαλιστικής Συνομοσπονδίας, αναφέρονται χώρες όπου το 2022 δολοφονήθηκαν συνδικαλιστές: Μπαγκλαντές, Κολομβία, Εκουαδόρ, Σουαζιλάνδη, Γουατεμάλα, Αϊτή, Ινδία, Ιράκ, Μιανμάρ, Φιλιππίνες και Νότια Αφρική.
Σε καλύτερη κατάσταση, μέσα σε αυτό το καθόλα προβληματικό κοινωνικό κλίμα, βρίσκονται εννέα κράτη: Αυστρία, Δανία, Φινλανδία, Γερμανία, Ισλανδία, Ιρλανδία, Ιταλία, Νορβηγία και Σουηδία.
Συνολικά, οι χώρες όπου καταγράφεται παραβίαση των στοιχειωδών συνδικαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων από 139 το 2014, αυξήθηκαν σε 148 το 2022. Ανάλογα με τη βαρύτητα και την επαναληψιμότητα των παραβιάσεων, τα κράτη διακρίνονται σε 5+1 κατηγορίες:
- Η 1η περιλαμβάνει 9 κράτη με «σποραδικές παραβιάσεις».
- Η 2η με 27 κράτη, όπου οι παραβιάσεις χαρακτηρίζονται «επαναλαμβανόμενες».
- Η 3η κατηγορία αριθμεί 29 χώρες, με «τακτικές» παραβιάσεις.
Στο σημείο αυτό, τα πράγματα δυσκολεύουν…
Η 4η, περιλαμβάνει την Ελλάδα και άλλες 38 χώρες με «συστηματικές» παραβιάσεις. Μαζί με τη χώρα μας, οι ΗΠΑ, η Ουγγαρία, η Ρουμανία, η Σερβία, καθώς και οι: Ζάμπια, Βιετνάμ, Τρινιντάντ, Σιέρρα Λεόνε, Καμερούν, Ομάν, Νιγηρία κ.ά.)
Προφανώς, οι «ευρωπαϊκές καλές πρακτικές» στα εργασιακά που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση, δεν είναι τόσο «καλές», ούτε τόσο «ευρωπαϊκές».
Από δω και πέρα ξεκινά η εργασιακή κόλαση:
Η 5η κατηγορία, αφορά 10 κράτη στα οποία «δεν υπάρχει καμία εγγύηση δικαιωμάτων»: Μπαγκλαντές, Λευκορωσία, Βραζιλία, Αίγυπτο, Κολομβία, Γουατεμάλα, Φιλιππίνες, Μιανμάρ, Σουαζιλάνδη και (μαντέψτε!) Τουρκία.
Όσο για την κατηγορία 5+, περιλαμβάνει κράτη στα οποία «δεν υπάρχει καμία εγγύηση, λόγω κατάρρευσης του κράτους Δικαίου»: τη Μέση Ανατολή και τη Νότιο Αφρική.
Τι αποτυπώνει η στέρηση εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων σε αριθμούς;
– Κατά 87% παραβιάζεται το δικαίωμα στην απεργία
– Κατά 79% πλήττεται η συλλογική διαπραγμάτευση
– Κατά 77% τίθενται εμπόδια στην δημιουργία συνδικάτου ή στην ένταξη εργαζομένων σε αυτό
– Κατά 74% δημιουργούνται εμπόδια στην συμμετοχή σε συνδικαλιστικές δραστηριότητες
– Κατά 66% περιορίζεται η πρόσβαση των εργαζομένων και των εκπροσώπων τους στη Δικαιοσύνη
– Κατά 41% περιορίζεται η δημόσια ομιλία και η συνέλευση
– Σε 69 χώρες εργαζόμενοι συνελήφθησαν και κρατήθηκαν, ενώ σε 50 χώρες, κατεγράφησαν βίαιες επιθέσεις σε βάρος εργαζομένων.
Ας προσέξουμε, λοιπόν, πού αφήνουμε δακτυλικά αποτυπώματα…
