Έναν χρόνο πριν, τον Ιούλιο του 2022, υπογραμμίσαμε με μια διεθνή έκκληση εκατοντάδων διανοουμένων από όλο τον κόσμο, ίσως και την πρώτη του είδους, ότι, ακόμα και αν δεχτούμε το σύνολο των επιχειρημάτων του ΝΑΤΟ και απορρίψουμε εκείνα της Ρωσίας (που δεν είναι η θέση μας), πρέπει να απορριφθεί η απάντηση της συλλογικής Δύσης στο Ουκρανικό.
Όση στρατιωτική βοήθεια και αν λάβει η Ουκρανία από τους δυτικούς, είναι ανέφικτη μια νίκη της επί της Ρωσίας. Στις συνθήκες αυτές το μόνο που κάνει η παροχή όλο και πιο εξελιγμένων οπλικών συστημάτων, με παράλληλη άρνηση των διαπραγματεύσεων με τη Μόσχα και οποιασδήποτε εκεχειρίας, είναι να καταστρέφει τον ουκρανικό λαό και τη χώρα του, εκθέτοντας παράλληλα όλη την Ευρώπη και την ανθρωπότητα σε μεγάλους και διαρκώς αυξανόμενους κινδύνους πυρηνικής και οικολογικής καταστροφής. Όσο για τις κυρώσεις, το μόνο που έχουν κάνει είναι να δημιουργήσουν σοβαρά επισιτιστικά προβλήματα στον Νότο της ανθρωπότητας, να πλήξουν το βιοτικό επίπεδο των Ευρωπαίων πολιτών και να εντείνουν τον έλεγχο των ευρωπαϊκών οικονομιών από τις ΗΠΑ. Για αυτό η μόνη λύση είναι η διακοπή των εχθροπραξιών, ένα μορατόριουμ στη μεταφορά οπλικών συστημάτων στην Ουκρανία, η άρση των κυρώσεων και οι διαπραγματεύσεις.
Οι προ έτους προειδοποιήσεις μας επαληθεύτηκαν δυστυχώς πανηγυρικά. Σήμερα το βλέπει αυτό ένας όλο και μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων στη δυτική Ευρώπη, παρόλο που υπόκεινται σε ένα πρωτοφανές μπαράζ ιδεολογικής τρομοκρατίας και νεομακαρθισμού, που συνιστά αφ’ εαυτού μείζονα απειλή για ότι έχει απομείνει από δημοκρατικά δικαιώματα στη Δύση. Δυσκολεύονται όμως να εκφραστούν πολιτικά γιατί σχεδόν όλο το πολιτικό σύστημα της Ευρώπης ελέγχεται πια από το ΝΑΤΟ και τις Ηνωμένες Πολιτείες, τα θινκ τανκ και τις υπηρεσίες τους (όλους στενά συνδεόμενους και με τις πολεμικές βιομηχανίες).
Φέτος, ένας από τους γνωστότερους Γάλλους διανοούμενους, ο Εμανουέλ Τοντ, εξέφρασε ανοιχτά τη διαφωνία του με την ακολουθούμενη πολιτική, αλλά και έκανε ταυτόχρονα την αυτοκριτική του, γιατί άργησε να μιλήσει. Ομολόγησε ότι άργησε, όχι γιατί συμφωνούσε με την ασκούμενη πολιτική, αλλά γιατί φοβήθηκε ότι, αν μιλούσε, θα τον «εξουδετέρωναν» στη δημόσια σφαίρα ως «πουτινιστή». Τον περασμένο Μάρτιο, σε μια διάσκεψη κριτική για την πολιτική του ΝΑΤΟ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο όπου συμμετείχα, μια παριστάμενη Λετονή δημοσιογράφος μας είπε ότι αν λέγαμε στη χώρα της αυτά που λέγαμε στη διάσκεψη θα μας έκλειναν φυλακή! Η θαρραλέα Ιρλανδή ευρωβουλευτής Clare Daly μου έλεγε προ ημερών ότι το 82% των Ιρλανδών πολιτών διαφωνεί με την αποστολή όπλων στην Ουκρανία. Το 82% των πολιτών μπορεί να διαφωνεί, αλλά μόνο το 0,82% των πολιτικών και της επικοινωνιακής ελίτ, μια άβυσσος δηλαδή μεταξύ του λαού και των κάθε είδους «εκπροσώπων» και «διαμορφωτών της κοινής γνώμης», που αποκαλύπτει τις προόδους του ολοκληρωτισμού στις μέρες μας.
Είναι βέβαια παρήγορο ότι αυτή η άνωθεν και έξωθεν επιβληθείσα «ομερτά» σιγά-σιγά σπάει, έστω κι αν αυτό γίνεται με ρυθμούς πολύ βραδύτερους του επιθυμητού. Πολλαπλασιάζονται σε όλη τη Δύση οι κριτικές φωνές γι’ αυτό που κάνουμε στην Ουκρανία, μια σφαγή δηλαδή χωρίς νόημα που εκθέτει όλη την Ευρώπη σε πρωτοφανείς κινδύνους. Πιο κάτω παρουσιάζουμε ολόκληρο το πολύ ενδιαφέρον κείμενο μιας έκκλησης Γάλλων φιλοσόφων, φοιτητών και φίλων της φιλοσοφίας, που αρχίζει ήδη να βρίσκει απήχηση και εκτός Γαλλίας. Η κραυγή των φιλοσόφων είναι μια κραυγή αγωνίας για το μέλλον της Γαλλίας από την οποία ζητάνε να επιστρέψει στις αρχές που χάραξαν και υπηρέτησαν οι δύο μεγαλύτερες μορφές της σύγχρονης ιστορίας της, ο Ζαν Ζωρές και ο Σαρλ Ντε Γκωλ, αλλά και μια κραυγή αγωνίας για το μέλλον της ανθρωπότητας στο σύνολό της. Είναι επίσης και μια εντυπωσιακή ηθική, φιλοσοφική και πολιτική ανασκευή της πολιτικής όσων επιδιώκουν την πάση θυσία νίκη επί της Ρωσίας.
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΕΝΑ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟΥ ΟΛΕΘΡΟΥ
Έκκληση από φιλοσόφους, καθηγητές φιλοσοφίας, φοιτητές και ερευνητές της φιλοσοφίας ή/και φίλους της διδασκαλίας της φιλοσοφίας.
Καθημερινά, τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης δίνουν μια κατάφωρα μανιχαϊστική εικόνα της παγκόσμιας κατάστασης, από το Ντονμπάς μέχρι την κορεατική χερσόνησο και την Ταϊβάν, που θυμίζει εκείνη που προηγήθηκε και ακολούθησε τον Αύγουστο του 1914 (σ.σ. η έναρξη του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου). Αυτή η «ενημερωτική στενωπός», που έρχεται σε αντίθεση με τις υποτιθέμενες πλουραλιστικές «δυτικές αξίες», έχει ως στόχο να δικαιολογήσει την πολιτική, στρατιωτική, ιδεολογική και οικονομική κλιμάκωση που παγκοσμιοποιεί τη λεγόμενη ρωσο-ουκρανική σύγκρουση κάθε μέρα όλο και περισσότερο∙ και αυτό σε ένα πλαίσιο όπου τα πυρηνικά όπλα, ενδεχομένως μεταφερόμενα από υπερηχητικούς πυραύλους, μπορούν να εξολοθρεύσουν ολόκληρους λαούς, αν όχι την ανθρωπότητα, και να εξαλείψουν ενδεχομένως όλες τις σύνθετες μορφές ζωής στον πλανήτη μας!
Η παγκόσμια ειρήνη έχει απόλυτη ανάγκη υπεράσπισης
Αυτή η ανεύθυνη κλιμάκωση, που υποστηρίζεται από μια νέα ιερά συμμαχία πολεμοκάπηλων που εκτείνεται από τη σκληρή δεξιά μέχρι το Σοσιαλιστικό Κόμμα και από τους Μακρονιστές μέχρι τους ευρωοικολόγους, απαγορεύει κάθε γεωπολιτική συζήτηση αποκλείοντας όλους εκείνους που, στις παρυφές των πολιτικών και συνδικαλιστικών μηχανισμών που διαμόρφωσε ο ευρωπαϊσμός τολμούν να επισημάνουν το προφανές: μόλις ξεπεραστεί ένα ορισμένο όριο κλιμάκωσης και μονομέρειας, η Ατλαντική Συμμαχία, ακολουθούμενη από την Ε.Ε., η οποία έχει καταστεί «στρατηγικός εταίρος» της (και επομένως και τη Γαλλία του Μακρόν), θα βρεθεί σε ευθεία αντιπαράθεση με τη Ρωσική Ομοσπονδία, ακόμη και με την Κίνα. Η Κίνα, το «εργαστήρι του κόσμου», η μεγαλύτερη πλέον οικονομία του κόσμου και μια ηγετική πυρηνική δύναμη, δεν αρνήθηκε να ακολουθήσει την Ουάσινγκτον στη μακροχρόνια προσπάθειά της να απομονώσει τη Μόσχα;
Όταν υπενθυμίζονται αυτά τα αδιαμφισβήτητα γεγονότα και αναφέρονται οι εξοντωτικές συνέπειες ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου με πυρηνική διάσταση, 78 περίπου χρόνια μετά τα εγκλήματα πολέμου της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, οι πολεμοκάπηλοι με τα “καθαρά χέρια” απορρίπτουν κάθε είδους λογική συζήτηση και απλά φωνάζουν «δειλία». Ξεχνούν ότι τον Αύγουστο του 1914, ο κομφορμισμός και η αυτοδικία ήταν ήδη εξ ολοκλήρου από την πλευρά των υποστηρικτών του πολέμου και ότι ο Jean Jaurès, καθηγητής φιλοσοφίας και μεγάλος αγωνιστής της κοινωνικής δημοκρατίας, της κοσμικής αρχής και του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, πλήρωσε με τη ζωή του την ατρόμητη υπεράσπιση της ειρήνης. Αποκρύπτουν επίσης το γεγονός ότι το 1938, οι κυρίαρχοι γαλλικοί κύκλοι, από την αντισημιτική ακροδεξιά μέχρι την ενδοσυστημική αριστερά, υποστήριξαν με ομοφωνία τις επαίσχυντες συμφωνίες του Μονάχου. Και βλέπουμε τους εξαίρετους μιντιάρχες μας της ευρωατλαντικής δεξιάς και αριστεράς να καταγγέλλουν, με έναν όμορφο αναχρονισμό, το «πνεύμα του Μονάχου» που δήθεν εμφορεί τους σημερινούς θαρραλέους υπερασπιστές της αποκλιμάκωσης. Οι τελευταίοι τολμούν να καταγγέλλουν, κόντρα στο ρεύμα της πολεμοκαπηλίας, τις άνευ ορίων παραδόσεις όπλων, να υποστηρίζουν τη διαπραγμάτευση και να καταδικάζουν κάθε προσπάθεια, απ’ όπου κι αν προέρχεται, να επεκταθεί η γεωπολιτική σύγκρουση από την Ουκρανία στην Ταϊβάν και από τα Βαλκάνια στη Γεωργία μέσω της Μολδαβίας.
Οι «εκτονωτές», στους οποίους ανήκουμε, θεωρούν ότι η Γαλλική Δημοκρατία πρέπει επειγόντως να ανακτήσει την πλήρη πολιτικοστρατιωτική της κυριαρχία, την οποία εξακολουθούσε ακόμα να επιδεικνύει υπό τον στρατηγό Ντε Γκωλ, και ότι πρέπει επίσης να ανανεώσει τη διπλωματική της αυτονομία, την οποία ο Ζακ Σιράκ και ο Ντομινίκ ντε Βιλπέν διεκδικούσαν ακόμα το 2003, όταν αρνήθηκαν να υποστηρίξουν την αγγλοαμερικανική εισβολή στο Ιράκ. Η Γαλλία πρέπει πράγματι να ανακτήσει τον ρόλο της ως ανεξάρτητο κράτος που ενεργεί υπέρ της διεθνούς πολυμέρειας∙ αντί να συγχωνευθεί με τη μιλιταριστική και παράλογη αντι-διπλωματία που είναι αγαπητή στην Ουάσιγκτον, το Λονδίνο και τις Βρυξέλλες, η χώρα μας πρέπει να πολλαπλασιάσει τις πρωτοβουλίες της υπέρ των διαλόγων Ανατολής-Δύσης και Βορρά-Νότου. Και πάνω απ’ όλα, η ειλικρινής προσήλωση στον λαό της Γαλλίας θα απαιτούσε να στρατευθούμε, έστω και ενάντια στο ρεύμα, υπέρ της αποκλιμάκωσης στην Ουκρανία και σε όλα τα άλλα θέατρα που μπορούν σήμερα να οδηγήσουν σε παγκόσμιο πόλεμο, ιδίως στον Ινδο-Ειρηνικό∙ διότι σε περίπτωση προσεχούς ηπειρωτικού, και στη συνέχεια παγκόσμιου, πυρηνικού πολέμου, η χώρα μας θα είναι ανάμεσα στις πρώτες που θα εξαφανιστούν ολοκληρωτικά!
Όσο για τους οπαδούς του αληθινού λαϊκού διεθνισμού, δεν μπορούν να αγνοήσουν τη μαζική απόρριψη που δικαιολογημένα προκαλεί, στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική κυρίως, η ασφυκτική ευρωατλαντική κηδεμονία που μαίνεται στον πλανήτη εδώ και δεκαετίες, σπέρνοντας την καταστροφή, τη δυσαρέσκεια και τη δυστυχία, από τη σφαγιασμένη πρώην Γιουγκοσλαβία μέχρι τη μαρτυρική Μέση Ανατολή και από την κατεστραμμένη Λιβύη μέχρι τη Νότια Αμερική, η οποία έχει κατ’ επανάληψη υποστεί παρεμβάσεις και φασιστικά πραξικοπήματα…
Το αίτημα αποφυγής του ολέθρου, κεντρική κατηγορική προσταγή κάθε διεθνούς πολιτικής που σέβεται το δίκαιο
Όσο δύσκολο και αν είναι, στο σημερινό κλίμα των μέσων ενημέρωσης, εμείς οι φίλοι ή/και οι επαγγελματίες της φιλοσοφικής εκπαίδευσης έχουμε καθήκον να υπενθυμίσουμε την μείζονα γεωπολιτική επιταγή που διατύπωσε ο Ιμμάνουελ Καντ το 1799 στο Σχέδιο για τη Διαρκή Ειρήνη:
Προκαταρκτικό άρθρο 6: «Κανένα κράτος δεν πρέπει να επιτρέπει στον εαυτό του, σε πόλεμο με ένα άλλο, εχθροπραξίες που θα καθιστούσαν αδύνατη την αμοιβαία εμπιστοσύνη κατά την επιστροφή στην ειρήνη, όπως, για παράδειγμα, η χρησιμοποίηση δολοφόνων (percussores), δηλητηριαστών (venefici), η παραβίαση συνθηκολόγησης, η διέγερση προδοσίας (perduellio) στο κράτος εναντίον του οποίου κάνει πόλεμο. Αυτά είναι επαίσχυντα στρατηγήματα. Πρέπει να εξακολουθεί να υπάρχει, εν μέσω πολέμου, κάποια εμπιστοσύνη στα αισθήματα του εχθρού∙ διαφορετικά δεν θα ήταν δυνατή η σύναψη συνθήκης ειρήνης και οι εχθροπραξίες θα εκφυλίζονταν σε πόλεμο εξόντωσης (bellum internecinum), ενώ ο πόλεμος είναι μόνο το θλιβερό μέσο στο οποίο είναι καταδικασμένος κανείς να καταφεύγει στην κατάσταση της φύσης προκειμένου να υποστηρίξει το δίκιο του με τη βία (αφού δεν υπάρχει θεσμοθετημένο δικαστήριο που να μπορεί να κρίνει νομικά). Καμία από τις δύο πλευρές δεν μπορεί να θεωρηθεί άδικος εχθρός (αφού αυτό θα σήμαινε ήδη μια νομική καταδίκη), αλλά η έκβαση της μάχης (όπως στις λεγόμενες κρίσεις του Θεού) αποφασίζει ποια πλευρά έχει δίκιο. Ένας πόλεμος τιμωρίας (bellum punitivum) μεταξύ κρατών είναι αδιανόητος (αφού δεν υπάρχει σχέση ανώτερου προς κατώτερο μεταξύ τους). – Το συμπέρασμα είναι ότι ένας πόλεμος εξόντωσης, ο οποίος θα μπορούσε να οδηγήσει στην καταστροφή και των δύο πλευρών και μαζί με αυτήν στην καταστροφή κάθε είδους δικαιώματος, δεν θα άφηνε χώρο για αιώνια ειρήνη παρά μόνο στο απέραντο νεκροταφείο του ανθρώπινου γένους. Είναι επομένως απολύτως αναγκαίο να απαγορευτεί ένας τέτοιος πόλεμος, και συνεπώς και η χρήση των μέσων που οδηγούν σε αυτόν».
Ο Καντ δείχνει εδώ ότι η απόλυτη απόρριψη του πολέμου εξόντωσης και όλων όσα μπορούν να οδηγήσουν σε αυτόν, πολύ περισσότερο αν υπάρχει το ενδεχόμενο ακύρωσης του δικαίου συνολικά (Vertifgung alles Rechts) οδηγώντας στο «μεγάλο νεκροταφείο της ανθρωπότητας» (auf dem grossen Kirchhofe des Menschengattung) είναι μία, αν όχι η πιο σημαντική, κατηγορηματική επιταγή κάθε διεθνούς πολιτικής που ισχυρίζεται ότι είναι σύμφωνη με το δίκαιο.
Αυτό, θα πρέπει να σημειώσουμε παρεμπιπτόντως, συμβιβάζει τον αγαπητό στον Καντ ηθικό φορμαλισμό με την αναπόφευκτη αποδοχή ενός ορισμένου βαθμού «σαρκικού» υλισμού: θα ήταν πράγματι αντιφατικό να ισχυριστεί κανείς, δυνάμει ποιος ξέρει τίνος δικαιώματος που αγνοεί το δικαίωμα της ανθρωπότητας να υπάρχει, ότι εξουσιοδοτείται να παίξει «ρώσικη ρουλέτα» με τη φυσική ύπαρξη του ανθρώπινου γένους, το αναπόφευκτο υποκείμενο όλων των παρελθόντων, παρόντων και μελλοντικών δικαιωμάτων. Μπορούμε λοιπόν να δούμε πόσο ψευδείς, σοφιστικές και αντιανθρωπιστικές είναι οι στάσεις που υιοθετούν τέτοιοι «φιλόσοφοι» των τηλεοπτικών πλατό που δικαιολογούν φανατικά την πολεμική ακρότητα, ή και τον πολιτικό εξοντωτισμό, στο όνομα τρέχα γύρευε ποιών «δικαιωμάτων του ανθρώπου» που τίθενται ανεξάρτητα από το ανθρώπινο γένος, αν όχι εναντίον του. Στην πραγματικότητα, όπως μας υπενθύμισαν σκωπτικά οι συνειδητοί υλιστές Ένγκελς και Μαρξ στη Γερμανική Ιδεολογία: «Η προϋπόθεση όλης της ιστορίας είναι προφανώς η ύπαρξη ζωντανών ανθρώπινων όντων»…
Αρνηθείτε τα αυτοκτονικά στοιχήματα
Ασφαλώς, δεν ζητάμε συνθηκολόγηση όταν ένα κράτος διεξάγει έναν άδικο πόλεμο εναντίον μιας χώρας ή/και μέρους του πληθυσμού της. Και ο καθένας μπορεί, ανάλογα με την πολιτική ανάλυση που θεωρεί σωστή, να κατακεραυνώσει τη σημερινή ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία ή/και να καταδικάσει τους αδιάκοπους βομβαρδισμούς των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονμπάς που πραγματοποίησε το Κίεβο από το 2014 έως το 2022 (ιδίως με τη βοήθεια του καθαρά νεοναζιστικού τάγματος Αζόφ, οπλισμένου μέχρι τα δόντια από τη Δύση!) πριν τορπιλίσει τις Συμφωνίες του Μινσκ, με τις οποίες ο Φρανσουά Ολάντ και η Άνγκελα Μέρκελ μόλις παραδέχτηκαν με τη σειρά τους κυνικά ότι δεν είχαν άλλο σκοπό, υπογράφοντάς τις και δίνοντας εγγυήσεις, από το να κερδίσουν χρόνο για να εξοπλίσει το ΝΑΤΟ το Κίεβο και να δώσει στα στρατεύματά του επιθετική ικανότητα έναντι της Ρωσίας…
Επιπλέον, πώς μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ένας τιμωρητικός πόλεμος επιτρέπει σε ένα κράτος που διακηρύσσει ότι είναι «το στρατόπεδο των καλών» να πιστεύει ότι νομιμοποιείται να συνεχίσει μια απεριόριστη κλιμάκωση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε έναν παγκόσμιο όλεθρο; Είναι νόμιμο να υπονομεύεται εκ των προτέρων κάθε διαπραγμάτευση που προτείνεται από τρίτα κράτη ή από τον ΟΗΕ και να προσφέρεται στη Ρωσία, με όρους μελλοντικής «ειρήνης», μόνο η δυνατότητα ταπεινωτικής ήττας της, συνοδευόμενη ενδεχομένως από… τον πλήρη εδαφικό διαμελισμό της (γιατί τέτοια παρανοϊκά σχέδια κυκλοφορούν ήδη ανοιχτά στην Ουάσιγκτον!)…
Εν ολίγοις, κανένα κράτος δεν μπορεί να έχει ποτέ το «δικαίωμα» να συμπεριφέρεται σαν τους μεθυσμένους αυτοκινητιστές, των οποίων τα αυτοκίνητα τρέχουν το ένα προς το άλλο με πλήρη ταχύτητα, στοιχηματίζοντας ο καθένας ότι ο άλλος θα δειλιάσει πρώτος και ότι ένα από τα δύο αυτοκίνητα θα βγει από την ευθεία πριν από τη μοιραία σύγκρουση! Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να στοιχηματίζει ότι ο εχθρός, ειδικά αν διαθέτει πυρηνικά όπλα που κανείς δεν μπορεί να σταματήσει, θα «δειλιάσει» στο τέλος. Αυτού του είδους το ηλίθιο στοίχημα, το οποίο ούτε ο Κένεντι ούτε ο Χρουστσόφ επέλεξαν τελικά να κάνουν το 1962 κατά τη διάρκεια των κρίσεων του Βερολίνου και της Κούβας, είναι ακόμη πιο παράλογο από τη στιγμή που και η σημερινή Ρωσία πιστεύει ότι ενσαρκώνει το στρατόπεδο του καλού! Το αν η Μόσχα έχει δίκιο ή όχι δεν έχει μεγάλη σημασία από την άποψη με την οποία ασχολούμαστε εδώ, που είναι αυτή των κινδύνων ενός εξοντωτικού παγκόσμιου πολέμου: γιατί είναι γεγονός ότι η Ρωσία αισθάνεται περικυκλωμένη και υπαρξιακά απειλούμενη από την ολοένα αυξανόμενη πίεση Ε.Ε.-ΝΑΤΟ στα σύνορά της και ότι ο ρωσικός λαός έχει ήδη βιώσει τον Αύγουστο του 1991 μια συνθηκολόγηση άνευ μάχης που αποδείχθηκε καταστροφική για τον μαζικά εξαθλιωμένο, ταπεινωμένο και εδαφικά κατακερματισμένο πληθυσμό της Ρωσίας.
Επιπλέον, αν, όπως ισχυρίζονται κάποιοι1, διαγράφοντας μονομερώς το ιστορικό μας χρέος του Μαΐου 1945 προς την ΕΣΣΔ, το ρωσικό κράτος ήταν πράγματι ένα από τα χειρότερα στην ιστορία, θα ήταν ακόμη πιο ανόητο για τη Δύση να το φτάσει στα όριά του ξεχνώντας ότι μπορεί να καταστρέψει την Ευρώπη (και να εξοντώσει τη Γαλλία!), ακόμη και αν αυτό σημαίνει, ίσως, ότι θα εξοντωθεί το ίδιο από τους Αμερικανούς. Ίσως όμως κάποιοι ελπίζουν ότι ο πυρηνικός χειμώνας που πιθανώς θα προέκυπτε από έναν αμερικανο-γαλλο-ρωσο-κινεζικό πόλεμο με τη χρήση έστω και λίγων εκατοστών των υφιστάμενων αποθεμάτων πυρηνικών πυραύλων και στις δύο πλευρές θα μπορούσε να δώσει μια μελλοντική λύση στην τρέχουσα υπερθέρμανση του πλανήτη; Ποιος μπορεί να μην δει ότι η επείγουσα δέσμευση για την ανοικοδόμηση ενός βιώσιμου πλανήτη απαιτεί, αντίθετα, την ειρηνική συνεννόηση όλων των χωρών!
Ειρηνικός κόσμος ή ατλαντική Ευρώπη; Ιδού το δίλημμα
Το συμπέρασμα είναι ακόμη πιο αναγκαίο, διότι, εκτός από τα τρομερά δεινά που επιβάλλονται στην ουκρανική και τη ρωσική νεολαία, ο σημερινός πόλεμος προκαλεί βαθιά κοινωνική κρίση στη Δυτική Ευρώπη, όπου χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για τη συσσώρευση τεράστιων καπιταλιστικών υπερκερδών και κολοσσιαίων εξοπλιστικών δαπανών, και αυτό τη στιγμή που, στην ίδια τη Γαλλία, η κυβέρνηση ποδοπατεί τις λαϊκές προσδοκίες της πλειοψηφίας όσον αφορά τις συντάξεις και την αγοραστική δύναμη. Τίποτε καλύτερο λοιπόν δεν μπορούμε να κάνουμε για την κοινωνική προστασία, τους μισθούς, την εκπαίδευση, την υγεία, την έρευνα, ακόμη και για τον σεβασμό εκείνων των «δημοκρατικών αξιών» που το Μέγαρο των Ηλυσίων ισχυρίζεται ότι εξάγει με κανόνια César και τανκς τελευταίας κοπής;
Ας τολμήσουμε, λοιπόν, να σπάσουμε την ιερή συμμαχία του πολέμου και του αντικειμενικά εξοντωτικού του λόγου. Ας τολμήσουμε να θυμηθούμε, κατά τον φιλόσοφο Αλέν, ότι η «δύναμη των πραγμάτων» οδηγεί αυθόρμητα σε φιλοπόλεμο υπερθεματισμό (ιδίως όταν έχει ως φόντο την παντοδύναμη Αγορά!), ενώ είναι απαραίτητο, για να επικρατήσει με κάποια διάρκεια η ειρήνη, να «την θελήσουμε αποφασιστικά». Ας τολμήσουμε να ζητήσουμε την οικοδόμηση ενός Μετώπου κατά του εξοντωτικού πολέμου χωρίς να φοβόμαστε να αντιταχθούμε στην πολεμοκάπηλη παράταξη που, προκειμένου να επιβάλει την παγκόσμια ηγεμονία της, καλεί σκανδαλωδώς την ανθρωπότητα να «επιλέξει», για να χρησιμοποιήσουμε μια εντυπωσιακή έκφραση του Μαρξ, μεταξύ «ενός τρόμου χωρίς τέλος και ενός τρομερού τέλους».
1) «Οι Γάλλοι γνωρίζουν ότι η Σοβιετική Ρωσία έπαιξε τον κύριο ρόλο στην απελευθέρωσή τους». Charles de Gaulle, κατά τη διάρκεια της επίσημης επίσκεψής του στη Μόσχα το 1944.
___________________
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ : Georges Gastaud, καθηγητής φιλοσοφίας, πρώην καθηγητής στο επιστημονικό C.P.G.E., συγγραφέας του Μαρξισμός και Οικουμενικότητα (62) – Quentin Bétrancourt-Couaillet, φοιτητής στο Master I των Πολιτικών Επιστημών (13) – Catherine Cazenave, καθηγήτρια φιλοσοφίας, P.E., Jean-François Dejours, καθηγητής φιλοσοφίας, συνδικαλιστής (59) – Marion Gandiglio, καθηγήτρια φιλοσοφίας (81) – Vincent Lapaquellerie, φοιτητής φιλοσοφίας στο Licence III (33) – Gauvain Leconte-Chevillard, καθηγητής φιλοσοφίας (Académie de Lille) – Franklin Nyamsi, agrégé de philosophie, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Lille III, πρόεδρος του Institut de l’Afrique des Libertés, (Académie de Rouen) – William, φοιτητής, κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στη φιλοσοφία – Tristan Reboud, κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στη φιλοσοφία, Anatole Sawosik, φοιτητής, κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στη σύγχρονη φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Γκρενόμπλ – Stéphane Rials, ομότιμος καθηγητής πολιτικής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Panthéon-Assas, επίτιμο ανώτερο μέλος του Institut Universitaire de France – Gabriel Rockhill, φιλόσοφος, διευθυντής του Εργαστηρίου Κριτικής Θεωρίας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Villanova (ΗΠΑ) – Victor Sarkis, καθηγητής φιλοσοφίας, συνδικαλιστής (93) – Marc Vandepitte, φιλόσοφος, Deune, Βέλγιο – Yves Vargas, επίτιμος καθηγητής φιλοσοφίας, συγγραφέας, Γαλλία (93)
Αλληλἐγγυοι προς την έκκληση : Jean-Paul Batisse, αναπληρωτής καθηγητής Αγγλικών, πρώην καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Reims (06) – Robert Charvin, αναπληρωτής καθηγητής Νομικής, επίτιμος πρύτανης, ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νίκαιας – Francis Combes, ποιητής και εκδότης (93) – Boris Differ, διδάκτωρ Ιστορίας, Bordeaux – Aurélien Djament, μαθηματικός στο CNRS – Bruno Drweski, καθηγητής Πανεπιστημίου, ιστορικός και γεωπολιτικός – Vincent Flament, αναπληρωτής καθηγητής Κλασικών Σπουδών (59) – K.-P. Gendrault, ψυχολόγος και ψυχαναλυτής, Σαν Φρανσίσκο, ΗΠΑ – Pierre Génibrel, φοιτητής στο Master I των Πολιτικών Επιστημών (59) – Diane Gillard, αρχισυντάκτρια της θεωρητικής επιθεώρησης Etincelles (82) – Fadi Kassem, αναπληρωτής καθηγητής ιστορίας, απόφοιτος των Πολιτικών Επιστημών (59) – Annie Lacroix-Riz, ιστορικός, Annie Lacroix-Riz, ιστορικός, ομότιμη καθηγήτρια σύγχρονης ιστορίας, Πανεπιστήμιο Paris VII – Gilda Landini, καθηγήτρια ιστορίας, διοργανώτρια των Cafés Marxistes de Paris (78) – Dmitro Lepikhov, κάτοχος Master II στη σύγχρονη ιστορία, Πανεπιστήμιο Basse-Normandie – Anne Morelli, ιστορικός, επίτιμη καθηγήτρια στο Université Libre de Bruxelles (B.) – Nathalie Sage-Pranchère, agrégée d’histoire, αρχειονόμος-παλαιογράφος, διδάκτωρ ιστορίας (19) – Olivier Rubens, δοκιμιογράφος και νομικός (95) – Marie-Christine Seguin, λέκτορας στη Faculté libre de Lettres, Τουλούζη (31) – Joël Vuylsteker, καθηγητής SVT, συνδικαλιστής (62) – Antoine Vatan, αναπληρωτής καθηγητής οικονομικών και κοινωνικών επιστημών, διδάκτωρ οικονομικών επιστημών (92) – Jean-Claude Villame, φυσικός και κοσμολόγος (29) – Thomas Waret, καθηγητής μαθηματικών (06) ,
ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΌΣ ΚΑΤΆΛΟΓΟΣ (12-4-2023) : André Prone, διδάκτωρ θετικών επιστημών, περιβαλλοντολόγος, πρώην αντιπρόεδρος του Πανεπιστημίου της Προβηγκίας (F.) – Quim Boix, διεθνής συνδικαλιστής, πρώην μαχητής της αντίστασης κατά της δικτατορίας του Φράνκο (E.) – Gérard Jugant, δικηγόρος, 13 (F.) – Thierry Saladin, ιατρός, γραμματέας της AFRAV (82) – Jacques Kmieciak, δημοσιογράφος (62) – Abdou Elimam, γλωσσολόγος (Ε.) – Chantal Allier, Μασσαλία, ψυχολόγος, μεταπτυχιακός τίτλος στη σύγχρονη λογοτεχνία, μεταπτυχιακός τίτλος στην ψυχοπαθολογία – Pascual Moreno Torregrosa, δρ. γεωργικής μηχανικής, διδάκτωρ οικονομικών επιστημών, Universitat Politécnica de Valencia (Ε.) – Lallali Nadia (Yahia-Chérif), καθηγήτρια κοινωνικών επιστημών και συγγραφέας – Thierry Rousseau, κοινωνιολόγος, Λυών – Jean-Michel Carré, Γάλλος κινηματογραφιστής, σκηνοθέτης πολλών ταινιών για τη Ρωσία και την Κίνα – Dominique Dupont, Odile Hélier, ανθρωπολόγος, Γαλλία – Charlotte Muffang, συνταξιούχος φυσιοθεραπευτής, Paris VIII – Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, Έλληνας δημοσιογράφος και συγγραφέας, μέλος της συντακτικής επιτροπής του DefendDemocracy.Press, πρώην ειδικός συνεργάτης του Έλληνα πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου για τις σχέσεις Ανατολής-Δύσης και τον έλεγχο των εξοπλισμών – Françoise Carrasse, διοικητική γραμματέας (93) – Dr. Sylvie Haustete, οδοντίατρος, Παρίσι – Mohamed Ellouze, πρώην πολιτικός κρατούμενος στην Τυνησία, ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα, συνταξιούχος δικηγόρος του δικηγορικού συλλόγου της Λιέγης (B.) – Pierre-Olivier Poyard, πτυχιούχος φιλοσοφίας, εθνικός γραμματέας του Mouvement de la Paix (F) – Lena Grigoriadou, δασκάλα, Montreuil (93) – Jany Sanfelieu, καθηγητής κλασικής φιλολογίας, συνταξιούχος – Jean-Michel Toulouse, πρώην διευθυντής νοσοκομείου (F) – Georges Bériachvili, πιανίστας, διδάκτωρ μουσικολογίας, Γαλλία-Γεωργία – Dr. Jean-Claude Houseaux, συνταξιούχος γενικός ιατρός (84) – Δημήτριος Σκαρπαλέζος, λέκτορας μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Paris-Diderot (P7) – Eddy Sebahi, δάσκαλος και ακτιβιστής της κοινότητας (69) – Patrice X. Petit, διευθυντής ερευνών CNRS, διδάκτωρ της επιστήμης, Παρίσι – Καθηγητής Dr. Zbigniew Wiktor, ομότιμος καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Wroclaw, Πολωνία – Dominique Mutel, αναπληρωτής καθηγητής αγγλικής γλώσσας, Arras, F. – Jean Greffioz, συνταξιούχος δάσκαλος, καθηγητής εκπαίδευσης – Denis Lemercier, συνταξιούχος λέκτορας, ακτιβιστής της CGT και του Mouvement de le paix.
****************************
Παρακαλείσθε να διαδώσετε την παρούσα έκκληση σε όποιον μπορεί να τη διαβάσει με ενδιαφέρον. Για οποιαδήποτε υπογραφή, παρακαλείσθε να στείλετε το όνομα, το μικρό όνομα και το τμήμα (ή τη χώρα) διαμονής σας, καθώς και τον ακαδημαϊκό, συνδικαλιστικό ή σωματειακό σας τίτλο (ή τίτλους) στον Georges Gastaud, [email protected]
