Η πολιτική κατάσταση στην πατρίδα μας, θα μπορούσε κάλλιστα και ορθότατα να περιγραφεί ως πολιτική και πολυκομματική παράλυση (ή μήπως παραλυσία, με την έννοια της ηθικής εξαχρείωσης;).
Η υπόθεση με τις φωτιές αποτελεί μια γλαφυρή, αλλά σε καμία περίπτωση τη μοναδική περιγραφή αυτής της κατάστασης: ο κρατικός μηχανισμός αδυνατεί (εν πολλοίς ή και πλήρως) να αντιμετωπίσει καταστάσεις κρίσεως ή ακόμα και σοβαρών προβλημάτων, έστω και σε ό,τι αφορά τα συμπτώματα μόνο. Οι ελλείψεις υλικού, ανθρώπων, εκπαίδευσης, σχεδίου, αξιοπιστίας και οι λανθασμένες ή ανοιχτά διεφθαρμένες πρακτικές διακυβέρνησης είναι εκκωφαντικές και καταστροφικές, από τις ελλείψεις στο ΕΣΥ έως τις πυρκαγιές. Οι πολίτες παλεύουν είτε εντελώς μόνοι τους, είτε με ελάχιστη και ανεπαρκή κρατική συνδρομή, η οποία έχει από χρόνια και με διακομματικές ευθύνες διαλυθεί σε νεοφιλελεύθερου και ανοιχτά κλεπτοκρατικού τύπου υπεργολαβίες.
Ακόμα χειρότερα, σε επίπεδο «μεγάλης στρατηγικής», κυβέρνηση και κόμματα και αρνούνται και αδυνατούν έστω και να συζητήσουν. Τα επιτελεία είναι βαθιά αμόρφωτα, τυχοδιωκτικά, ασύδοτα και εξαγορασμένα από τον ξένο παράγοντα και την εγχώρια ολιγαρχία.
Ο όποιος δομικός διεθνής μετασχηματισμός βρίσκει τον ελληνισμό σε κατάσταση καρυδότσουφλου να τρέχει πίσω από (αποτυχημένα) δόγματα των περασμένων δεκαετιών και από φαντασιώσεις, οι οποίες διαψεύδονται με οδυνηρό τρόπο.
Ο πολυκεντρικός κόσμος έχει ανατείλει και εμείς κάνουμε ότι είμαστε έστω τρίτης κατηγορίας ασφαλείς «δυτικοί».
Οι περιφερειακές μας, δήθεν αντι-τουρκικές συμμαχίες έχουν καταρρεύσει και εμείς καμωνόμαστε τον ισχυρό παράγοντα στην ανατολική Μεσόγειο, ενώ απλώς είμαστε οι από την πάνω πλευρά της θάλασσας, πορτιέρηδες της Ε.Ε. στο προσφυγικό.
Η οικονομία μας θα χτυπηθεί σκληρά από τα κύματα ύφεσης που έρχονται (και) λόγω του εξελισσόμενου υβριδικού παγκοσμίου πολέμου, αλλά κυβέρνηση και αντιπολίτευση έχουν περιορίσει την οικονομία και τη συζήτηση επ’ αυτής σε λογιστικό υπολογισμό επιδομάτων.
Η ΝΔ κατέγραψε ένα από τα χειρότερά της αποτελέσματα από πλευράς αριθμού ψήφων μεταπολιτευτικώς, αλλά συμπεριφέρεται και της συμπεριφέρονται σαν να έχουν παραιτηθεί της ύπαρξής τους όλα τα υπόλοιπα κόμματα.
Ένα μεγάλο μέρος της Βουλής απαρτίζεται κυριολεκτικώς από κλόουν (Πλεύση Ελευθερίας, Σπαρτιάτες, Νίκη), διαφορετικού βαθμού επικινδυνότητας, ενώ το δεύτερο και τρίτο κόμμα συμπράττουν πλήρως στην κυβερνητική παραλυσία σε όλους τους παραπάνω τομείς. Το ΚΙΝΑΛ έχοντας προθυμοποιηθεί να αποτελεί κυβερνητικό εταίρο της ΝΔ και όντας γεμάτο οπαδικό μίσος κατά του ΣΥΡΙΖΑ, μετράει και ξαναμετράει τα στελέχη του, για να δει ποια έκαναν το (πολύ μικρό, όπως αποδεικνύεται) βήμα στο γκουβέρνο και στις αμειβόμενες θέσεις του. Κατά τα λοιπά δυσκολεύεται να θυμηθεί κανείς γιατί υπάρχει αυτό το κόμμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι για κλάματα: από τους τέσσερις υποψηφίους προέδρους, ο μόνος που μιλάει πολιτικά δεν προέρχεται καν από τους κόλπους του. Η επικρατέστερη υποψήφια αποτελεί καταφανώς επιλογή της ολιγαρχίας και δεν έχει να πει τίποτα που δε θα έλεγε ο Κυριάκος Μητσοτάκης για την πολιτική ζωή. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ (ή μάλλον το μεγαλύτερο κόμμα του εντός αυτού) υποκρίνεται ότι πιστεύει (ή και πιστεύει, στις πιο αστείες εκδοχές του) ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο μεγάλος ηγέτης της Αριστεράς (ενώ όλος ο υπόλοιπος λαός δικαίως τον θεωρεί έναν τυχοδιώκτη, που μπροστά στα δύσκολα το έβαζε στα πόδια) και επίσης ότι υπάρχει αριστερή εκδοχή του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ ενώ στην πραγματικότητα οι συνυποψήφιοι είναι όλοι τους, εξίσου συνένοχοι για τη μνημονική στροφή και την πλήρη εμπέδωση εξάρτησης και νεοφιλελευθερισμού. Οι δε μηχανισμοί του, διασφάλισαν ότι δε θα κατατεθεί καμία άλλη υποψηφιότητα, πέραν του κύκλου της ήττας και των συνενόχων, βάζοντας χρονικά τις διαδικασίες αρχές Σεπτέμβρη. Όταν δε ο Στέφανος Τζουμάκας τους χάλασε τη σούπα έστω εν μέρει, απλώς εξαφάνισαν επικοινωνιακά την υποψηφιότητά του.
Ο ελληνικός λαός ως τέτοιος ωθείται σε μια μακάρια αποσύνθεση. Μέχρι η τραγωδία να μπει στο σπίτι του (και μπαίνει σε πολλά) μπορεί να μένει γαντζωμένος στις συντριμμένες προσδοκίες του, τις οποίες «ανακουφίζει» με επιδόματα ελέω αναστολής συμφώνου σταθερότητας και στην εξατομικευμένη μοναξιά, την οποία υπομένει με μπόλικα ναρκωτικά κάθε είδους (χημικά, Netflix, προσεκτικές δόσεις μίσους για τον διπλανό κλπ.)
Αυτή η κατάσταση απλώς δεν είναι βιώσιμη. Η γενικευμένη, πολυκομματική παραλυσία έχει επιβληθεί ως συστατικό στοιχείο του πολιτικού καθεστώτος της χώρας. Οι εγχώριες δυνάμεις δεν σχεδιάζουν για τίποτα σημαντικό και για ολοένα λιγότερα από τα δευτερεύοντα. Ο ελληνισμός ως υποκείμενο ανάλυσης και δράσης δεν υπάρχει καν. Το μέλλον δεν απασχολεί, όσο κρίσιμες εκλογικές και κοινωνικές δυνάμει πλειοψηφίες μπορούν ακόμα να μη βλέπουν τα σημαντικότερα στοιχεία του παρόντος. Η χώρα χρειάζεται άλλο κόμμα. Μπορεί να έχει την ονομασία προϋπάρχοντος ή όχι. Αλλά όπως και να έχει, το κενό δεν μπορεί να καλύπτεται πλέον με τα συνήθη τερτίπια της χρεοκοπημένης πολιτικής τάξης.
