Την ώρα που η ακροδεξιά πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζόρτζια Μελόνι, έχοντας λάβει κατά την φανφαρόνικη επίσκεψή της στην Ουάσιγκτον επίσημο χρίσμα του προνομιακού συνομιλητή του Λευκού Οίκου από τον Τζον Μπάιντεν, μπαίνει σημαιοφόρος στην Ευρώπη για ν’ αυξηθούν οι αμυντικές δαπάνες, η ίδια η Ιταλία -όπως κι η υπόλοιπη Μεσόγειος- φλέγεται (για να θυμηθούμε την ομώνυμη ταινία).

Όταν η Μελόνι και οι υπουργοί της οραματίζονται έναν ηγετικό ρόλο στον πλανήτη, με ιταλικά στρατεύματα και όπλα από τη Λιβύη, το Σαχέλ, τα Βαλκάνια, την Ουκρανία (γιατί όχι), τη ζώνη Ινδικού-Ειρηνικού, οι εικόνες από τους κατάκοπους, λιγοστούς, πυροσβέστες, που με ανεπαρκή μέσα και προσωπικό, έδωσαν ίσαμε την τελευταία ικμάδα της δύναμής τους τη μάχη με τις φλόγες, αρκούνε για να δείξουν την αδιαφορία της ιταλικής κυβέρνησης για το περιβάλλον και τον απλό κόσμο, τις περιουσίες, το μέλλον του. Όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας, η μόνιμη επωδός για τις πυρκαγιές, τον καύσωνα, το χαλάζι και τις πλημμύρες που όσο ο Νότος καιγόταν κατέστρεφαν τον Βορρά, είναι ο αφηρημένος νεολογισμός της «κλιματικής κρίσης».

Δεν είναι αμελητέο πως και στην Ιταλία, όπως και στην Ελλάδα, αλλά και στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο, την ώρα που μεθοδεύονται οι εξοπλισμοί στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, μεταφέρονται στις «ελληνικές καλένδες» περίπου 16 δισεκ. ευρώ για έργα που θα αντιμετωπίζουν την ξηρασία (από την οποία υπέφερε φέτος τον χειμώνα η χώρα και ο αγροτικός τομέας), την ενεργειακή βελτίωση των πόλεων και την υγεία. Η τρίτη δόση, που τελικά εκταμιεύθηκε μετά τις εγγυήσεις που έδωσε η Ρώμη, δεν περιέχει κανένα μέτρο υπέρ του κλίματος ή της βελτίωσης της καθημερινότητας του πολίτη και της άμυνάς του από τις επιπτώσεις της βιομηχανικής και ενεργειακής του δραστηριότητας.

Την ίδια στιγμή που οι ηγεσίες χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την «κλιματική κρίση», την οποία αναγάγουν ως μία αφηρημένη επίκληση, συσκοτίζοντας τη δική τους ευθύνη για την αποψίλωση, υποβάθμιση, τσιμεντοποίηση κι υπερεκμετάλλευση του περιβάλλοντος, που οι δικοί τους προγραμματισμοί βάσει των Εθνικών  Σχεδίων Ανάκαμψης θα κλιμακώσουν, προς όφελος των μεγάλων πολυεθνικών στον τομέα των κατασκευών, της ενέργειας, της κρουαζιέρας, της επιμελητείας, του real estate και του τουρισμού. Δε θα πρέπει να μας εκπλήσσει που οι χώρες που κυρίως πλήττονται (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Κροατία, Τυνησία, Αλγερία με δεκάδες νεκρούς) είναι οι τουριστικά, ενεργειακά, κατασκευαστικά απομηζούμενες χώρες της Μεσογείου.

Τα στοιχεία όμως είναι αμείλικτα και όσο καθείς θέλει να τα αγνοήσει, πάντα εκείνα βρίσκονται εκεί να του υπενθυμίζουν πως η καταστροφή δεν είναι μία αφηρημένη έννοια, πολύ περισσότερο τα αίτια κι οι συνέπειές της.

Στην Ιταλία από τις αρχές του 2023, έχουν απανθρακωθεί 51.386 εκτάρια -μία έκταση που ισοδυναμεί με 73.408 γήπεδα ποδοσφαίρου. Η περιβαλλοντική οργάνωση Legambiente καταγγέλλει πως μόνο στο διάστημα «μεταξύ 25 και 27 Ιουλίου κάηκαν 31.078 εκτάρια βλάστησης». Κατηγορίες καθόλου αβάσιμες, μιας και οι αριθμοί προέρχονται από δορυφορικά δεδομένα του συστήματος EFFIS (Ευρωπαϊκό Σύστημα Πληροφοριών Δασικών Πυρκαγιών) που παρακολουθεί μόνο πυρκαγιές μεγαλύτερες από 30 εκτάρια.

Η περιοχή που φέτος βίωσε ιδιαίτερα την πύρινη καταστροφή είναι η Σικελία (41.365 εκτάρια ίσο με 80%). Ακολουθεί η Καλαβρία (7.390 εκτάρια), η Απουλία (1.456) και το Αμπρούτσο (284 εκτάρια). Μόνο στην επαρχία του Παλέρμο, σε τρεις ημέρες, οι φλόγες καταβρόχθισαν σχεδόν 15.000 εκτάρια  κάλυψαν οι φλόγες, ενώ οι εκτάσεις που χάθηκαν στην ζώνη αυτή από την αρχή του έτους αντιστοιχούν σε 17.957 εκτάρια  (ίσο με το 35% του εθνικού συνόλου). «Σκεπτικισμό» προκαλούν πως στο Παλέρμο οι εκτάσεις που κατακάηκαν εντοπίζονται στους περιβάλλοντες λόφους κοντά στην δημοφιλή παραλία Μοντέλο -συμπεράσματα δικά σας! Δεν έχουν άδικο, οι κάτοικοι που είδαν τις φλόγες στα προάστια της πόλης, να πεθαίνουν 5 άνθρωποι στην καταστροφή, που ζητούν ευθύνες και να πληρώσουν οι υπόλογοι για την εγκατάλειψη και τις ελλείψεις.

Άλλα 6.592 εκτάρια απανθρακώθηκαν στον Ακράγαντα ( Αγκριτζέντο), στη Μεσσήνη 3.963 και στις Συρακούσες 3.957. Στην Καλαβρία, την ίδια περίοδο,  χάθηκαν από τις φλόγες 6.388 εκτάρια στην επαρχία του Ρέτζιο και άλλα 591 εκτάρια στην επαρχία Κοζέντσα. Στην Απουλία η πιο πληγείσα επαρχία είναι αυτή της Φότζια (1282 εκτάρια).

Αλλά οι φωτιές δεν είναι η μόνη πληγή του Φαραώ που φέτος έπληξε την Ιταλία των θαυμάτων της Μελόνι. Η πρωτοφανής ζέστη έχει συμβάλλει στην κατακόρυφη  αύξηση της θνησιμότητας, η οποία στο Νότο σχεδόν έλαβε διαστάσεις επιδημίας, ιδίως στις περιοχές του Μπάρι και του Τάραντα. Ταυτόχρονα αναδεικνύοντας την εγκληματική εγκατάλειψη της δημόσιας υγείας: το περιστατικό με τον θάνατο μίας 59χρονης από θερμοπληξία, γιατί το νοσοκομείο του Σαλέντο δεν διέθετε πάγο (τον οποίο προμηθεύεται για όποιες ανάγκες από γειτονικό… ιχθυοπωλείο!), αναδεικνύει ανατριχιαστικά την αδιαφορία της κυβέρνησης Μελόνι για τις πραγματικές ανάγκες και υποδομές που χρειάζεται η χώρα. Όχι για όπλα για τους πολέμους των Αμερικάνων, γέφυρες στα στενά της Μεσήνης για τις κατασκευαστικές, τις δυνάμεις ταχείας επέμβασης από τις αμερικανικές βάσεις, τα άχρηστα τραίνα Λυών-Τορίνο για 30’ μικρότερο ταξίδι!

Σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία από τα Αποτελέσματα των Συστημάτων Συναγερμού (HHWWS), του Συστήματος Ημερήσιας Επιτήρησης Θνησιμότητας (SISMG) και των προσβάσεων στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών, κατά το πρώτο κύμα καύσωνα αυτού του πύρινου Ιουλίου (1-21 του μηνός), σημειώθηκε ελαφρά αύξηση της θνησιμότητας στον Νότο. Ιδίως στο Μπάρι (+23%) και στον Τάραντα (+32%).Το εβδομαδιαίο γράφημα (που ενημερώθηκε την εβδομάδα 12-18 Ιουλίου) δείχνει θνησιμότητα αντίστοιχη ή χαμηλότερη από την αναμενόμενη την τελευταία εβδομάδα στο Βορρά, ενώ στο Κέντρο-Νότο υπάρχει θνησιμότητα ελαφρώς υψηλότερη από την αναμενόμενη, ιδιαίτερα εμφανής σε η ηλικιακή ομάδα 85+. Βέβαια, στον Βορρά τη στιγμή που ο Νότος φλεγόταν (τόσο από πυρκαγιές, όσο κι από θερμοκρασίες) η στάθμη του υδράργυρου ήταν εμφανώς χαμηλότερα, ενώ πλημμύρες και χαλάζι προκαλούσαν άλλου είδους καταστροφές και θανάτους.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση Μελόνι με ένα απλό sms κόβει το κοινωνικό επίδομα από 169.000 οικογένειες -ιδίως στον Νότο- που θεωρεί ότι τηρούν τα κριτήρια της «απασχολησιμότητας». Δηλ. δεν εμπίπτουν στις κατηγορίες των σοβαρά αναπήρων, των ανηλίκων και των ηλικίας άνω των 65 ετών και κάλλιστα δύνανται να επιζήσουν με τους πενιχρούς μισθούς της περιστασιακής εργασίας και υπό οικτρές συνθήκες δουλειάς που προσφέρει η αγορά. Ο καύσωνας, κυρίως στον ιταλικό Νότο (οι 46,7 βαθμοί στην Κατάνια) αναδεικνύουν σύμφωνα με τα στοιχεία των συνδικάτων τις κακές εργασιακές συνθήκες που καλούνται να αντιμετωπίζουν οι κακοπληρωμένοι άνθρωποι του μόχθου. Μόνο και μόνο, η διαμάχη που προέκυψε ανάμεσα σε συνδικάτα και εργοδότες/κυβέρνηση από την απουσία κάποιας πρόνοιας για αποφυγή εργασίας στις ακραίες τούτες συνθήκες και για αποζημίωση των εργαζομένων για τις χαμένες εργατοώρες, δείχνει σε ποιό βαθμό απορρυθμίζονται οι εργασιακές συνθήκες και οι κανόνες της.

Ιδίως στον τελείως αποβιομηχανοποιημένο Νότο, της εργασιακής εκμετάλλευσης στον αγροτικό και τουριστικό τομέα -δύο από τους πυλώνες του Made in Italy που ομνύει πως θα προτάξει ως μοντέλο ανάπτυξης η Μελόνι, μιας κι η βιομηχανία ήδη έχει «εκχωρηθεί» στις ξένες πολυεθνικές- η αφαίρεση του κοινωνικού εισοδήματος, σε συνδυασμό με την υποβάθμιση της υγείας και των υπηρεσιών, θα ολοκληρώσει την καταστροφή της ζώνης αυτής. Χιλιάδες άνθρωποι, που θα μείνουν χωρίς δουλειές και χωρίς πόρους από το Κράτος, θα βρεθούν να κρέμονται από την κοινωνική μεγαλοθυμία των τοπικών δήμων -που κι εκείνοι με βάση τον κρατικό προϋπολογισμό έχουν μειωμένα κονδύλια. Και σε περίπτωση που πραγματωθεί η μεταρρύθμιση της «διαφοροποιημένης αυτονομίας» τους (όπερ μεθερμηνευόμενο περισσότερα κονδύλια στους «δικούς μας» Δήμους-Περιφέρειες) ενδέχεται να έχουν ακόμη λιγότερα για να επενδύσουν στις κοινωνικές δαπάνες.

Η Μελόνι από την Ουάσιγκτον φαντασιώνεται ήδη μία πλανητική (και μετά τη συμφωνία με τον Μπάιντεν μπορεί και εξωπλανητική και διαστημική) πρωταγωνιστική θέση. Μόνο που στη δική της γωνιά του πλανήτη, άνθρωποι πεθαίνουν, περιοχές και περιουσίες ξεκληρίζονται και θα συνεχίσουν να υποβαθμίζονται, απόκληροι των πολέμων της να πνίγονται, όσο εκείνη συνεχίζει να κυνηγά τις δικές της και τις φιλοδοξίες των αφεντικών της.