Το πολυθρύλητο νομοσχέδιο Γεωργιάδη για τα εργασιακά, εκτός από την καθιέρωση της ημερήσιας 13ωρης εργασίας, περιλαμβάνει διάταξη για την μετατροπή της απεργιακής περιφρούρησης σε ποινικό αδίκημα, το οποίο θα τιμωρείται με φυλάκιση και χρηματικό πρόστιμο. Παράλληλα, εισάγει (για άλλη μια φορά στην ιστορία) την έννοια του… «υπότροπου απεργού»!!
Έτσι, λοιπόν, η κυβέρνηση, ακολουθώντας την προσφιλή τακτική της, χρησιμοποιεί ως κορμό μιας άκρως αντεργατικής ρύθμισης, μια κοινοτική οδηγία περί δήθεν προστασίας των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Συνέπεια των παραπάνω, η ενσωμάτωση στο εθνικό Δίκαιο, πέραν της κοινοτικής οδηγίας και διάταξης, η οποία προβλέπει εκτός από αστικές και ποινικές ευθύνες για τους εργαζόμενους οι οποίοι προχωρούν σε απεργιακή περιφρούρηση.
Νόμος είναι το δίκιο του απεργοσπάστη, λοιπόν.
Πρόκειται για αυστηροποίηση της σχετικής διάταξης του εργασιακού νόμου Χατζηδάκη (άλλη μια μεγάλη κατάκτηση για τον κόσμο της εργασίας!). Πλέον, θα ορίζεται ρητά ότι εργαζόμενος ο οποίος καταλαμβάνει χώρο εργασίας, την είσοδο του ή παρεμποδίζει την προσέλευση εργαζομένων σε αυτόν, θα τιμωρείται με φυλάκιση 6 μηνών και χρηματική ποινή τουλάχιστον 5.000 ευρώ, εφόσον η πράξη δεν τιμωρείται βαρύτερα από άλλη διάταξη.
Μάλιστα, σε περίπτωση… υποτροπής, οι ποινές θα διπλασιάζονται!
Το δικαίωμα στην εργασία αποτελεί προφανώς το «Ιερό Δισκοπότηρο» της κυβέρνησης. Όχι, όμως όπως το αντιλαμβάνεται το πόπολο.
Ελαστική εργασία μέχρι ξεχειλώματος με χαμηλούς μισθούς ή μισή εργασία με μειωμένες αποδοχές και ασφάλιση. Παγιωμένη διαδρομή από τη δουλειά στο τάφο, καθώς οι εργαζόμενοι δεν θα μπορούν να επιβιώσουν ούτε ως συνταξιούχοι. Συνεχή εμπόδια για την κήρυξη απεργιών, κρατική βία για όσους αντιδρούν και τελικά μετατροπή της απεργίας σε… εθιμοτυπική διαδικασία κάθε Πρωτομαγιά, με τους εργαζόμενους να γιορτάζουν τον ερχομό της Άνοιξης, και τα συνδικάτα να προκηρύσσουν απεργία την ίδια μέρα που ο υπουργός Εργασίας κηρύττει αργία…
Το «ιδιώνυμο» (ειδικό) αδίκημα όπως περιγράφεται στον νόμο N.4229/24 Ιουλίου 1929 (ΦΕΚ 245/Τεύχος Πρώτον/25 Ιουλίου 1929) μετά από πρόταση της κυβέρνησης Ελευθέριου Βενιζέλου, «Περί των μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών», είχε ως στόχο την ποινικοποίηση των ανατρεπτικών ιδεών, ιδιαίτερα τη δίωξη κομμουνιστών, αναρχικών και την καταστολή των συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων.
