Η κυβέρνηση και τα πεπραγμένα της ακροδεξιάς Τζόρτζια Μελόνι στην Ιταλία δεν παύουν να μας υπενθυμίζουν ότι οι διάφοροι φασισμοί και η αστική τάξη αλληλοβοηθούνται: οι μεν για να καταλάβουν την εξουσία, οι δε για να διατηρήσουν το status quo του οικονομικο-πολιτικού-κοινωνικού μοντέλου που έχει δομήσει με βάση τα μέσα παραγωγής που καταλαμβάνει. Άλλωστε η γιγάντωση του κάθε φασισμού χρησιμοποιεί το «a pound of flesh» (λίβρα σάρκας κατά τον Σαίξπηρ) του εκλογικού σώματος της αστικής τάξης, καθώς αποτελεί σάρκα εκ της σαρκός της.
Το πρόσφατο διθυραμβικό καλωσόρισμα του επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος Μάνφρεντ Βέμπερ στα «Αδέλφια της Ιταλίας» στις αγκάλες της ευρύτερης νεοφιλελεύθερης παράταξης στην Ευρώπη -καίτοι δεν τους άνοιξε τις θύρες του ΕΛΚ-, σε συνέχεια της αμερικανικής υποστήριξης αποδεικνύει πως ο φασισμός δεν ξεπηδά μέσα από την αμφισβήτηση της καθεστηκυίας τάξης. Ο φασισμός εκτρέφεται διαρκώς από την ίδια την αντίφαση του καπιταλισμού, της αβεβαιότητας και της σιωπής του στην πίεση της εργασίας και της άνισης κατανομής πλούτου. Όμως ο φασισμός με τη βοήθεια της αστικής προπαγάνδας και των μέσων ενημέρωσης που της ανήκουν και της τάσης της για διαρκή αναθεωρητισμό συμβάλλει στον εκμαυλισμό της κοινωνίας, προβάλλοντας ως φορέας επανόδου του «ξεστρατισμένου» καπιταλισμού στην παραδοσιακή, δεσποτική και απολυταρχική μορφή του.
Η Ε.Ε. και οι ελίτ της τούτη τη στιγμή έχουν ανάγκη και αναβαπτίζουν τη φιλο-ευρωατλαντική Μελόνι (όπως και το Vox στην Ισπανία κλπ) για να ξεκινήσουν την οικονομική και πολιτική αντιμεταρρύθμισή τους. Το ίδιο κάνουν και οι Ηνωμένες Πολιτείες για να εξακοντίσουν την πολεμόχαρη πολιτική τους δια της μεσολάβησης της «φαντασμένης» Μελόνι. Γιατί η ακροδεξιά Πρωθυπουργός μέσα στη χώρα της έχει αποδείξει πως εφαρμόζει κατά γράμμα την οικονομική και κοινωνική απορρύθμιση, που οι Βρυξέλλες και ο προκάτοχός της πρώην κεντρικός τραπεζίτης Μάριο Ντράγκι είχαν σχεδιάσει για την τρίτη μεγαλύτερη, υποτίθεται, οικονομία της ηπείρου.
Η πρόσφατη φορολογική τροποποίηση, η ακόμη πιο πρόσφατη εξαγγελία ενός μίνι-προϋπολογισμού, η επιμονή σε έργα που θα ευνοήσουν τις πολυεθνικές (γραμμή TAV Λιόν-Τορίνο, Γέφυρα στα στενά της Μεσσήνης), η κατάργηση κοινωνικών μέτρων αλλά και η κωλυσιεργία στον διάλογο για τον κατώτατο μισθό, αποδεικνύουν περίτρανα, πόσο η Μελόνι αποτελεί το υπομόχλιο των Βρυξελλών για την εφαρμογή της επεκτατικής πολιτικής της στον Νότο και από εκεί σε όλη την ήπειρο. Εξάλλου, η στάση της Ιταλίδας στο μεταναστευτικό αποτελεί την «προβιά» της Ε.Ε. για να εφαρμόσει εκείνο που πραγματικά πιστεύει: την πρόσφατη απαράδεκτη συμφωνία της τρόικας των φον ντερ Λάιεν, Μελόνι, Ρούτε με την Τυνησία.
Αμέσως μετά τη θριαμβευτική της επίσκεψη στην Ουάσιγκτον και πριν καλά καλά κατέβει από το άρμα της, η Μελόνι επεφύλασσε στους Ιταλούς απανωτές εκπλήξεις. Πρώτη και καλύτερη η κατάργηση με ένα SMS του κατώτατου κοινωνικού επιδόματος για περίπου 170.000 οικογένειες. Ένα πλήγμα, ιδίως για τον αποβιομηχανοποιημένο Νότο της χώρας, που φυσικά θα ξαναγίνει ευάλωτος στο παράλληλο κράτος της Μαφίας, η οποία φυσικά με τη διείσδυσή της θα αναλάβει και μέγα μέρος από τα χρήματα για τις επενδύσεις του Εθνικού Σχεδίου Ανάκαμψης. Την ίδια στιγμή και παρά την κατακραυγή από πολλούς φορείς η Μελόνι παρελκυστικά αναβάλλει, μέσω αδιέξοδων διαβουλεύσεων, να μπει στη Βουλή το θέμα για τον εθνικό κατώτατο μισθό, ως μέτρο που θα αμβλύνει κάπως τις κατακλυσμιαίες επιπτώσεις της κρίσης στο μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού.
Απεναντίας, με περισσή μεγαλοστομία η κυβέρνηση Μελόνι ψήφισε τη φορολογική μεταρρύθμιση, που αποτελεί ένα σκανδαλώδες μνημείο για την αποθέωση της φοροδιαφυγής και της μείωσης των φόρων για τους πλούσιους. Δεν είναι μόνον η ορατή καθ’ υπερβολή μείωση του φόρου των πλουσίων σε σχέση με το ποσοστό που πληρώνει ένας εργαζόμενος. Δεν είναι απλά η μείωση του ΦΠΑ για τις επιχειρήσεις και των εισφορών των εταιρειών και των ελεύθερων επαγγελματιών. Μέτρο που όπως και στη χώρα μας παραπλανητικά προβάλλεται ως «αύξηση μισθών» τη στιγμή που η ονομαστική αξία του μισθού μένει η ίδια. Ούτε είναι η σταδιακή πόρευση προς το ταξικό μέτρο του «ενιαίου ποσοστού φορολόγησης», το οποίο αναφανδόν ευνοεί τα υψηλότερα εισοδήματα.
Το πιο εξοργιστικό στοιχείο στη μεταρρύθμιση είναι οι διατάξεις εκείνες που μειώνουν τις ποινές για τη φοροδιαφυγή και ιδίως η «νομιμοποίησή» της, μέσα από τη ρύθμιση του «συμπεφωνημένου» ποσού φορολογίας για μία 2ετία, κατά την οποία το φυσικό πρόσωπο ή η εταιρεία θα απαλλάσσεται από ελέγχους ή άλλες οφειλές! Τη στιγμή που αναμένεται να εισρεύσουν δισεκ. ευρώ από το Σχέδιο Ανάκαμψης (λεφτά φορολογουμένων φυσικά) οι ευνοούμενοι θα μπορούν αντί ψιχίων να καρπωθούν υπερκέρδη δυσθεώρητα.
Αλλά και οι αποφάσεις για τα οικονομικά μέτρα που έλαβε το πρώτο μετά την επάνοδο της Μελόνι υπουργικό συμβούλιο βαδίζουν ακριβώς προς αυτήν την κατεύθυνση: αυξήσεις στους συμβούλους για το (μελλοντικό) φαραωνικό έργο της Γέφυρας στα Στενά, αύξηση κατά 20% των αδειών για ταξί, κρατικός προστατευτισμός για το άνοιγμα στις επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες, ημιαγωγούς, ενέργεια στο πλαίσιο της συμπόρευσης με τις ΗΠΑ στην οικονομική αντιπαράθεση με την Κίνα. Μάλιστα σήμερα η Ιταλία συμφωνεί να αποχωρήσει από το μνημόνιο συνεργασίας της προηγούμενης κυβέρνησης με το Πεκίνο.
Βέβαια, η κυβέρνηση Μελόνι πασχίζει να διασκεδάσει τις εντυπώσεις για την επιδοματική τούτη πολιτική προς τους πλούσιους και τους συστηματικούς φοροφυγάδες, με μέτρα πυροτεχνήματα. Πρώτα απ’ όλα με τη βαρύγδουπη ανακοίνωση πως θα φορολογήσει το 40% των τραπεζικών υπερκερδών, για να χρηματοδοτήσει το κενό στον προϋπολογισμό από τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και να επιδοτήσει τις αυξήσεις στα επιτόκια στα στεγαστικά δάνεια στην πρώτη κατοικία. Βέβαια, το μέτρο αυτό -όπως και η επιδότηση για την ενέργεια- έχει περιορισμένο χρόνο ισχύος και όπως ζητούν τα συνδικάτα θα έπρεπε να επεκταθεί και σε άλλους τομείς, που συμβάλλουν στην αύξηση της ακρίβειας και του πληθωρισμού.
Αλλά και πάλι δεν είναι βέβαιο πως αυτό θα τεθεί σε λειτουργία. Στο τέλος μπορεί να επικρατήσει ο «φόβος» για φυγή επενδύσεων κι αρνητικές αξιολογήσεις ξένων οίκων (που αμφότεροι απαιτούν μία «σταθερή και προβλεπόμενη» φορολογική και νομισματική πολιτική), τη στιγμή που το ΑΕΠ της χώρας βρέθηκε πεσμένο κατά 30% σε τούτο το β’ εξάμηνο, όπως έσπευσαν να τονίσουν οι αρμόδιοι αναλυτές. Οι ίδιοι κύκλοι προβάλλουν και τη δυσκολία που θα προκύψει μιας και μέσω από τον τραπεζικό τομέα θα κινηθούν τα χρήματα για τις επενδύσεις στο Σχέδιο Ανάκαμψης. Ξέχωρα από το μη ομολογούμενο γεγονός πως στις τράπεζες βρίσκεται εναποθηκευμένο το ξεπλυμένο χρήμα του οργανωμένου εγκλήματος… Όμως οι κύκλοι αυτοί επίσης προβάλλουν και το επιχείρημα του «πώς θα μπορούν οι πολίτες να επενδύσουν στις τράπεζες τα χρήματά τους, όταν υπάρχει αυτή η αβεβαιότητα». Λες και στους πολίτες μένουν πλέον χρήματα με τέτοια επιτόκια, τόση ακρίβεια και πληθωρισμό. Λες και τους μένουν χρήματα σε μία χώρα που έχει χαμηλότερα εισοδήματα σε σχέση με μία 15ετία πριν και είναι η μόνη στην Ε.Ε. που πάνω από μία 10ετία οι μισθοί μειώνονται σταθερά. Επιπροσθέτως το μέτρο που προτίθεται να λάβει η κυβέρνηση για τα ακριβά εισιτήρια πέραν του 200% στις αεροπορικές εταιρείες, μόνο για αστείο μπορεί κανείς να το εκλάβει, μιας και τα «απογειωμένα» εισιτήρια και η όλη ακρίβεια ήδη έχουν στοιχίσει στον φετινό τουρισμό: μία πηγή εσόδων κι ένα στοίχημα «ανάπτυξης» που τόσο ανέμενε η κυβέρνηση και όπως φαίνεται δεν της βγαίνει. Τραγική ειρωνεία: τα μέτρα για φορολόγηση του υπερκέρδους των τραπεζών συνέπεσε με τη «μαύρη Τρίτη» του κλάδου στα Χρηματιστήρια, που εξαφάνισε πάνω από 9 δισεκ. ευρώ.
Το μέτρο βέβαια, για το οποίο ήδη έχουν αρχίσει να διατυπώνονται αντιδράσεις ακόμη και από κύκλους που στηρίζουν τη Μελόνι, όπως η Κριστίν Λαγκάρντ της ΕΚΤ και οργανισμοί όπως η GP Morgan, στόχο είχε να δώσει ένα «λαϊκιστικό» και όχι λαϊκό, μήνυμα στους Ιταλούς προτού φύγουν για διακοπές. Δηλαδή ότι η κυβέρνηση νοιάζεται για τον λαό και είναι ικανή να τα βάλει με τους ισχυρούς. Ο παλιός καλός προστατευτισμός του Μουσολίνι, που βέβαια θεωρείται θεμιτός για τους νεοφασίστες, αλλά είναι καταδικαστέος εάν τον εφάρμοζε μία αριστερή κυβέρνηση -γιατί τότε θα παραβίαζε την ελεύθερη αγορά κλπ κλπ.
Στο ίδιο μήκος κύματος και τα άλλα λαϊκιστικά μέτρα της Μελόνι, όπως η κάρτα Dedicata a te («Αφιερωμένη σε σένα») με 382,50 ευρώ εφάπαξ για να αντιμετωπίσουν την ακρίβεια 1,3 εκατ. οικογένειες. Μία ελεημοσύνη, όπως καταγγέλλουν τα συνδικάτα και η αντιπολίτευση, του ενός ευρώ την ημέρα για πάμπολλες οικογένειες, που μαστίζονται από την ακρίβεια και κυριολεκτικά όλο και περισσότερα μέλη της κάνουν ουρές έξω από κοινωνικά παντοπωλεία! Και φυσικά με τις καταγγελίες να πληθαίνουν από δικαιούχους, οι οποίοι ενώ πληρούν τα κριτήρια (έως 15.000 ευρώ εισόδημα, με παιδιά, ή αναπηρία) δεν τη λαμβάνουν. Οι Ιταλοί μετά τις διακοπές τους πρέπει να αντιμετωπίσουν την ακρίβεια στα σχολικά είδη και τις μεταφορές, πέρα από την αύξηση των προϊόντων στα ράφια, αλλά κυρίως τη δυσθεώρητη αύξηση της βενζίνης.
Η κυβέρνηση Μελόνι αρνείται πεισματικά τη μείωση των φόρων στη βενζίνη, παρόλο που ο Ματέο Σαλβίνι κάποτε είχε αυτό ακριβώς το μέτρο ως σημαία της προεκλογικής του επέλασης. Σήμερα όχι μόνον δεν το επικαλείται, αλλά δεν το υπολογίζει καν στο άλλο «φαντασμαγορικό» μέτρο, με το οποίο η κυβέρνηση πασχίζει να καταπλήξει το εκλογικό σώμα. Την πρόταση του ίδιου του Σαλβίνι για μεταφορά στο σπίτι τους των όσων έχουν καταναλώσει μεγάλες ποσότητες οινοπνευματωδών δωρεάν με ταξί -πληρωμένο από την κυβέρνηση. Δηλ. με την Πατρόκλου πρόφαση πως έτσι ενισχύεται η πρόληψη δυστυχημάτων λόγω κατανάλωσης αλκοόλ, αφ’ ενός ενθαρρύνεται και «νομιμοποιείται» η υπερκατανάλωσή τους με κρατική στήριξη κι αφ’ ετέρου υποβοηθούνται επαγγελματικοί κλάδοι (ντισκοτέκ, μπαρ, ταξί) που συστηματικά φοροδιαφεύγουν και κερδοσκοπούν. Μάλιστα, με αυτό το μέτρο θα πρέπει να συνδυασθεί και η έγκριση για αύξηση κατά, 20% των αδειών για ταξί -που φυσικά στοχεύει και θα ευνοήσει τις μεγάλες εταιρείες, με στόλο μισθωτών (;) οδηγών. Η πρόταση αυτή -όπως και για τις άδειες για τις ξαπλώστρες στα παραθεριστικά κέντρα και την παραχώρηση της κρατικής τηλεφωνίας ΤΙΜ στο αμερικανικό fund KKR- κινείται στον ορίζοντα των προαπαιτούμενων της Ε.Ε. για «άνοιγμα» των επαγγελμάτων, προκειμένου να εκταμιευθεί ο πακτωλός του Σχεδίου Ανάκαμψης. Την ίδια στιγμή, όπως αποδείχθηκε πρόσφατα με την παρέμβαση Σαλβίνι στις κινητοποιήσεις των σιδηροδρομικών, η απεργία δεν είναι πια δικαίωμα για την κυβέρνηση Μελόνι, που δείχνει -όπως και η ελληνική- τον δρόμο και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Η Μελόνι αποδεικνύει τις επιδόσεις της σε πολλαπλά επίπεδα τόσο στις Βρυξέλλες, όσο και στην Ουάσιγκτον. Οι Βρυξέλλες και η Ουάσιγκτον, προσβλέποντας σε μία ραγδαία αλλαγή -προς τα δεξιά φυσικά- των πολιτικών συσχετισμών σε τοπικό (Ευρώπη) και παγκόσμιο (Ρωσία, Κίνα, Ειρηνικός) επίπεδο επισπεύδουν διαρκώς τη σύγκλιση ανάμεσα στην παραδοσιακή Δεξιά και την Ακροδεξιά.
Αποδεικνύουν για ακόμη μία φορά πως ο φασισμός δεν γεννιέται μ’ ένα πραξικόπημα, ούτε ξαφνικά. Γιατί ενυπάρχει ήδη μέσα στην άρχουσα τάξη και τις κρατικές δομές που στηρίζει (αστυνομία, διάφορες εξουσίες) και ανασύρεται σε περιστάσεις, όπως σήμερα, που οι ιθύνουσες μορφές εξουσίας έχουν ανάγκη τον αυταρχισμό, την εντατικοποίηση και την κατάσταση φόβου κι εξαίρεσης.
