Κάποια καλοκαίρια θα είναι για πάντα ανέμελα. Μπορεί να είναι παλιά καλοκαίρια, μπορεί να είναι μελλοντικά αλλά θα είναι ανέμελα ό,τι κι αν μας λένε… Είναι εκείνα τα καλοκαίρια, τα οποία τα έχεις μοιραστεί με τους πιο δικούς σου ανθρώπους, που όλοι ξυπόλητοι χόρευαν πάνω στη δροσερή άμμο, που έπιναν στην υγειά όλων, που ξεχνούσαν τα φαρμάκια, το άγχος για το αύριο και ζούσαν μόνο στο παρόν.

Ένα τέτοιο καλοκαίρι το έζησα το 2015 στον Κατηγιώργη στο νότιο Πήλιο. Το λιμανάκι που βλέπει τη Σκιάθο. Το ψαροχώρι που ό,τι και να φυτέψεις… θα πιάσει. Το επίνειο των Προμυριωτών και καμάρι τους. Το αραξοβόλι με τα κομμουνιστικά δωμάτια και τα άλλα τα πιο σύγχρονα με θέα τις Σποράδες, την πάντα ήρεμη θάλασσά του και στην άκρη του το εκκλησάκι του Άη Γιώργη.

Εκεί που το 2015 έκανα έναν γάμο και ένα πάρτι… από τα πιο ανέμελα της ζωής μου. Εκείνη την ημέρα και το ίδιο βράδυ όλος ο Κατηγιώργης ήταν μια παρέα στην άμμο. Εκεί ο Παύλος, τότε 3 και κάτι ετών, έφυγε με φόρα στη θάλασσα. Εκεί ο μπαμπάς μου με συνόδευσε, με χόρεψε, με… χάρηκε. Εκεί ήταν όλοι οι φίλοι μου. Εκεί πηγαίνω κάθε χρόνο από το 2015 για να πω ένα γεια σε όλους τους ανθρώπους του Κατηγιώργη που οκτώ χρόνια μετά ακόμα θυμούνται εκείνη την ανεμελιά μας… Τέτοιοι είναι!

Σήμερα ο Κατηγιώργης έχει πληγωθεί. Σήμερα παρουσιάζει μια εικόνα καταστροφής. Σήμερα, όλοι οι φίλοι εκεί – ο Σταμούλης από το ουζερί «Αρετή», ο Δημητράκης από το καφέ «Αύρα», ο Κωνσταντίνος από τον «Φλοίσβο» – δεν είναι ανέμελοι. Λίγο πριν αποχαιρετήσουν τη σεζόν της επιβίωσής τους ήρθε η κακοκαιρία για να τους θυμίζει αυτή τη σεζόν για πολλούς μήνες μετά. Χάθηκε το τώρα και ήρθε το άγχος για το αύριο. Σήμερα θα ήθελα να μπορούσα να είμαι δίπλα τους για να μιλάμε για το καλοκαίρι του 2015. Θα ξανάρθει ό,τι κι αν λένε κάποιοι… γιατί αυτό θέλουμε.  

Το Πριν

Και το Μετά