Οι εκλογές-παρωδία στον ΣΥΡΙΖΑ πλησιάζουν. Και είναι παρωδία, δεδομένου ότι διεξάγονται χωρίς κανέναν ουσιαστικό πολιτικό διάλογο (ο οποίος άλλωστε δεν έλαβε χώρα ποτέ στο κόμμα αυτό μετά το 2012) με υποψηφίους (πλην ενός) προφανώς ακατάλληλους να ηγηθούν νομαρχιακής επιτροπής, πόσω μάλλον αξιωματικής αντιπολίτευσης και με έναν θολού παρελθόντος (για να είμαστε πολύ ευγενικοί) κλασικό αεριτζή της πολιτικής να προβάλλει πλέον ελέω ΗΠΑ, μέσων ενημέρωσης, Τσίπρα και Πολάκη (οι οποίοι προφανώς μισούν ως τα κατάβαθα των ψυχών τους τον ΣΥΡΙΖΑ) ως το φαβορί. Για εμάς βεβαίως που αγαπούμε το θέατρο και μάλιστα το αρχαίο, πρόκειται για αναγκαία βήματα προς την κατεύθυνση της κάθαρσης (με όρους αρχαίου δράματος φυσικά και όχι μητσοτακισμού) αυτού του μη-κόμματος αλλά και της ελληνικής πολιτικής ζωής.
Η περίπτωση (και όχι «φαινόμενο») Κασσελάκη είναι εξαιρετικά χρήσιμη. Από τη μια επειδή αποδεικνύει πόσο καταστροφική είναι η αντι-κομματική καινοτομία του Γιώργου Παπανδρέου να καταστρέψει την έννοια του κομματικού μέλους και να την αντικαταστήσει από όποιον βλέπει φως σε μια εκλογική διαδικασία, αφήνει ένα δίευρω και εκλέγει το μόνο πραγματικό όργανο στα περισσότερα σημερινά κόμματα, που είναι αυτό του προέδρου. Ο ΓΑΠ βέβαια μισούσε το ΠΑΣΟΚ και πέτυχε τελικώς να το εξευτελίσει και να το διαλύσει. Τον ακολούθησαν και άλλοι όμως: η ΝΔ η οποία δεν είναι κυρίως κόμμα, αλλά πολιτικός βραχίονας του συστήματος εξουσίας, καθώς και η αφόρητη μετριότητα που λέγεται Αλέξης Τσίπρας που ξεκίνησε για το ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ και κατέληξε σε μια κακή απομίμηση του ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ.
Από την άλλη, η περίπτωση Κασσελάκη είναι χρήσιμη, γιατί είναι ίσως ο πρώτος ο οποίος τόσο εμφανώς συμμετέχει στην πολιτική ζωή υπονοώντας ή και λέγοντας ότι θέλει να γίνουμε σαν Αμερικάνοι. Και μάλιστα Αμερικάνοι της Αμερικής του Μπάιντεν. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι ήταν αναμενόμενο πως θα ερχόταν αυτή η στιγμή. Μετά την «καλή δουλειά» του Πάιατ και μετά από τόσες εξαγορές μέσων ενημέρωσης και δημοσιογράφων, το πείραμα περνά στο επόμενο στάδιο: μπορούμε από πολιτικούς-μαριονέτες των ΗΠΑ, οι οποίοι υποκρίνονται ότι είναι πατριώτες, αριστεροί, προοδευτικοί κλπ., να περάσουμε σε κυβέρνηση υπό τη διοίκηση τεταρτοκλασάτων εθελοντών (ή «εθελοντών») πολιτικών προσώπων των ΗΠΑ. Θα μας στέλνει δηλαδή κάποιους η ομάδα Μπάιντεν, κάποιους άλλους η ομάδα Μενέντεζ, η ομάδα Τραμπ και πάει λέγοντας. Μπορούμε από κακογραμμένα, δήθεν πολιτικά προγράμματα να περάσουμε στην περίοδο των μη-προγραμμάτων, οπότε και θα έχουμε σύνθεση ατάκτως ειρημένων σκέψεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για όλα εκείνα τα θέματα για τα οποία δεν έρχεται έτοιμο το νομοσχέδιο από την Ουάσιγκτον ή τουλάχιστον από το Βερολίνο.
Η εν λόγω μετεξέλιξη, όπως δείχνει η περίπτωση του κ. Κασσελάκη, σημαίνει ότι από τη διάχυτη ανικανότητα θα περάσουμε στη διάχυτη γελοιότητα. Τα δε κόμματα θα μετατραπούν σε κελύφη «πριγκήπων» και «φυτευτών», οι οποίοι δεν θα κρύβουν, αντιθέτως θα υπερηφανεύονται ότι επιλέγονται από το ξένο σύστημα εξουσίας και από τα εγχώρια παραρτήματά του.
Η υπόρρητη ή και ρητή υπόσχεση είναι ότι εγκαταλείποντας τη συμμετοχή της κοινωνίας στην πολιτική (και ειδικότερα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων εν γένει), την κυριαρχία της χώρας, εν τέλει τις διαφορετικές όψεις ελληνικότητας, την ύπαρξη πραγματικών κομμάτων, αυτοί οι «φυτευτοί πρίγκιπες» θα μας οδηγήσουν ως αντάλλαγμα στη «Γη της Επαγγελίας»: μπορεί ο καθένας να διαλέγει όποια σειρά του Nertflix προτιμά και να φαντασιώνεται μια Ελλάδα που θα έχει καταστεί αυτή η εκδοχή ΗΠΑ που βλέπει σε streaming. Η αποικία, το προτεκτοράτο θα καταστεί μέρος της μητρόπολης, αρκεί να διαλέξει τους κατάλληλους απεσταλμένους.
Πρόκειται ακριβώς για φαντασίωση. Όσο και αν θέλουν να γίνουν πολλοί εξ ημών σαν Αμερικάνοι, δεν θα γίνουν, ούτε και οι υπόλοιποι θα γίνουμε ποτέ. Ακόμα περισσότερο, στην πραγματικότητα δεν έχουμε ιδέα για το τι θα πει να ζεις στις ΗΠΑ, ιδίως αν δεν ανήκεις στις προνομιούχες τάξεις.
Όσο θα μας πουλάνε φαντασιώσεις, τόσο η Ελλάδα θα βυθίζεται ακόμα περισσότερο στο επίπεδο ενός προτεκτοράτου, σε δραματική απόκλιση προς τα κάτω από τους γείτονές του. Το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη βούλησης να γίνουμε σαν Αμερικάνοι (η οποία ούτως ή άλλως δεν υπάρχει). Είναι ότι η γεωγραφία, η δημογραφία και πάνω απ’ όλα ο κοινωνικός και οικονομικός συσχετισμός, με το παρόν μοντέλο και σύστημα εξουσίας, θα συνεχίσουν να κρατούν τη χώρα στο επίπεδο της παγκόσμιας ημιπεριφέρειας, τη στιγμή μάλιστα κατά την οποία κράτη της παγκόσμιας περιφέρειας κάνουν άλματα για να αλλάξουν τη μοίρα τους.
Τα φαινόμενα της οργανωμένης κλεπτοκρατίας, της κρατικής κατάρρευσης και του κοινωνικού κανιβαλισμού θα συνεχίσουν να εντείνονται όσο η πραγματική κοινωνία, θα ωθείται μακριά από τη λήψη των πολιτικών αποφάσεων και όσο το παρόν μοντέλο made in USA θα παραμένει στη θέση του.
Πηγαίνοντας για να γίνεις Αμερικάνος συνήθως καταλήγεις κάτι σαν Ουκρανός του σημερινού καιρού: χρήσιμος ηλίθιος σε ξένες υπηρεσίες. Δεν είναι τυχαίο όμως ότι σε τέτοια έκταση και με τέτοια ένταση αυτή η εξέλιξη σηματοδοτείται στο ΣΥΡΙΖΑ. Σε ένα (μη-)κόμμα, το οποίο δεν ρίζωσε ποτέ στους μαζικούς χώρους και το οποίο είχε αναδείξει ήδη ένα μέτριο τυχοδιώκτη στην ηγεσία του. Ένα (μη-)κόμμα, ως επί το πλείστον, γραφειοκρατών και μικροαστών διανοουμένων. Η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ τόσο γρήγορα σε ένα κέλυφος χωρίς αρχές, το οποίο μπορεί να εξελίσσεται από αντιμνημονιακό κόμμα έως κακέκτυπο των Δημοκρατικών του Μπάιντεν αποδεικνύει ότι χωρίς την κοινωνία, η πολιτική καθίσταται ένα παιχνίδι κρετίνων. Και ο Τσίπρας και ο Κασσελάκης και η Αχτσιόγλου και ο Παππάς και ο Τσακαλώτος μόνο σε κόμματα που υπήρξαν σε ό,τι αφορά τις δομές και τις πολιτικές τους, ερήμην της κοινωνίας θα μπορούσαν να καταγραφούν ως σημαντικά πολιτικά πρόσωπα.
Για όλους εμάς τους υπολοίπους τα μαθήματα είναι μπροστά μας: οφείλουμε να φτιάξουμε πραγματικά κόμματα, με πραγματικές κοινωνικές δυνάμεις, για το λαό αυτού του τόπου. Είμαστε εμείς και ο τόπος μας. Πρέπει να γίνουμε όχι Δανοί, Ιρλανδοί, Γερμανοί ή Αμερικανοί του Νότου αλλά μια άλλη εκδοχή Ελλήνων. Δεν υπάρχουν «σωτήριοι πρίγκιπες», παρά μόνο αεριτζήδες. Ή με αυτούς, ή με την πραγματική πολιτική.
