Έναυσμα για ομαδική… ψυχοθεραπεία ταξικής συνείδησης, θα μπορούσε να είναι η 24ωρη Πανελλαδική Απεργία κατά του εργασιακού νομοσχεδίου.
Το ΠΑΜΕ καλεί σε συλλαλητήριο στις 10.30 το πρωί στο Σύνταγμα, το ΕΚΑ πραγματοποιεί διαδήλωση μισή ώρα αργότερα επίσης στο Σύνταγμα, η ΑΔΕΔΥ καλεί στις 10.30 το πρωί, στην πλατεία Κλαυθμώνος και το Εργατικό Κέντρο Πειραιά στις 10 το πρωί, στην πλατεία Καραϊσκάκη.
Η ΓΣΕΕ, δεν έλαβε απόφαση για συμμετοχή στην απεργία, με την πλειοψηφία να επιλέγει την πραγματοποίηση κινητοποίησης εντός των επομένων ημερών….
Τα συνδικάτα, χαρακτηρίζουν την κυβερνητική νομοθετική πρωτοβουλία «τερατούργημα», και ζητούν την απόσυρσή της, επισημαίνοντας ότι:
-Επιβάλλει 13 ώρες εργασίας την ημέρα και 78 ώρες την εβδομάδα.
– Καταργεί το διάλειμμα της εργασίας.
-Οδηγεί στη μείωση της αμοιβής των υπερωριών και σειράς επιδομάτων ως αποτέλεσμα της κυριαρχίας των νέων ελαστικών μορφών απασχόλησης.
– Καταργεί την πενθήμερη εργασία και την αργία της Κυριακής σε κλάδους όπως στη βιομηχανία τροφίμων και ποτών, ενώ ποινικοποιεί την απεργία.
Όσοι βρεθούμε στις πλατείες και τους δρόμους (μακάρι να είμαστε πολλοί) αλλά και όσοι από εμάς επιλέξουν να εργαστούν ή να μείνουν στο σπίτι, καλό θα ήταν να αναζητήσουν μια τζαμαρία ή έναν καθρέφτη.
Όσοι δεν έχουν τίποτα από τα δύο διαθέσιμο, ας ρίξουν μια γενναία ματιά στον μέσα τους καθρέφτη.
Αυτόν της ψυχής.
Θα δούμε, άραγε, έναν άνθρωπο με ταξική συνείδηση και κουράγιο για αγώνα;
Θα αντικρίσουμε, μήπως, κάποιον που έχει κάνει σωστές συνδικαλιστικές επιλογές;
Θα βρεθούμε απέναντι σε κάποιον που θεωρεί ότι κάθε διαδήλωση ή απεργία, κάθε αντίδραση, μπορεί και πρέπει να αποτελέσει το εφαλτήριο για την προστασία των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας;
Μήπως πάσχουμε από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης;
Από το βήμα της Επιτροπής Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής, ο αρμόδιος υπουργός Άδωνις Γεωργιάδης, τοποθετήθηκε σχετικά.
Κάποιοι, θα πουν με σαφήνεια.
Άλλοι, θα πουν με θράσος .
Ορισμένοι, θα παρατηρήσουν ότι κατέφυγε σε λογικά άλματα.
Θα μου επιτρέψετε… Θα μου επιτρέψετε… (Ναι! θα το τολμήσω)… να συμφωνήσω με τον υπουργό!!!
Ο Άδωνις Γεωργιάδης, απαντώντας στις αιτιάσεις της αντιπολίτευσης ότι με το νομοσχέδιο επιχειρεί να καταργήσει την ημερήσια οκτάωρη και εβδομαδιαία πενθήμερη εργασία, έριξε την πρό(σ)κλήση προς τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους, λέγοντας ότι αν πράγματι καταργούνται τα όρια εργασίας, τότε «την Πέμπτη θα πρέπει να σείεται η Αθήνα και να διαδηλώνουν ένα εκατομμύριο άνθρωποι!»
Διαφορετικά, πρόσθεσε, θα πρέπει να υποθέσουμε ότι στους εργαζόμενους είτε δεν αρέσει το πενθήμερο (κάτι που -όπως είπε- δεν πιστεύει), είτε δεν συμβαίνει τίποτα από όσα καταγγέλλει η αντιπολίτευση.
Επίσης, σχολιάζοντας την επισήμανση της αντιπολίτευσης ότι ακολουθεί την πολιτική Χατζηδάκη στα εργασιακά, ανέφερε με εμφανή ικανοποίηση ότι σαφώς και το πράττει , δεδομένου ότι ο Κωστής Χατζηδάκης εξελέγη στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές πρώτος στην εκλογική περιφέρεια του!
Με απλά λόγια, όταν μια πολιτική, ένας πολιτικός, μια κυβέρνηση, δεν αποδοκιμάζονται από τους πολίτες, αυτομάτως συνάγεται το συμπέρασμα ότι υπάρχει αποδοχή ή έστω, ανοχή.
Με τον τρόπο αυτό, ο υπουργός Εργασίας μετέτρεψε (πιθανότατα άθελά του, δεν γνωρίζω) μια τοποθέτηση στην Βουλή, σε… ντιβάνι ψυχολόγου για όσους την παρακολούθησαν.
Ας κοιτάξουμε, λοιπόν, στον καθρέφτη.
Θα δούμε, άραγε, έναν άνθρωπο με ταξική συνείδηση και κουράγιο για αγώνα;
Θα αντικρίσουμε, μήπως, κάποιον που έχει κάνει σωστές συνδικαλιστικές επιλογές;
Θα βρεθούμε απέναντι σε κάποιον που θεωρεί ότι κάθε πορεία, κάθε αντίδραση μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο για την προστασία των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας;
Μήπως πάσχουμε από το Σύνδρομο της Στοκχόλμης;
Διαβάστε επίσης:
