Ο Ανδρέας Παπανδρέου έλεγε «πρέπει να ξεκινάμε από το γενικό για να πηγαίνουμε στο ειδικό». Πολύ περισσότερο στην Ελλάδα, «καταναλωτή» κυρίως και όχι «παραγωγό» πολιτικών.
Ο Δημήτρης Σκαρπαλέζος ορθά τοποθετεί και ερμηνεύει τα όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας κατάστασης που χαρακτηρίζεται από τον παγκόσμιο πόλεμο της συλλογικής Δύσης κατά της Ρωσίας, υπό την γενική ηγεσία των ΗΠΑ και από την άνοδο του Ολοκληρωτισμού, υπό την εξουσία του διεθνούς Χρηματιστικού Κεφαλαίου, που είναι το αναπόφευκτο παρακολούθημα, προϋπόθεση και συνέπεια ταυτόχρονα, της πορείας προς τον Παγκόσμιο Πόλεμο.
H τάση μετατροπής του καπιταλισμού σε ένα ολοκληρωτικό σύστημα, ένα είδος νέο-φεουδαρχίας, όπου κόμματα και τα άλλα χαρακτηριστικά της αστικής δημοκρατίας εξακολουθούν να υπάρχουν, αλλά ως ελεγχόμενα κελύφη από τα οποία έχει εξαφανισθεί κάθε δημοκρατικό περιεχόμενο και έχουν πλήρως ελεγχθεί, είναι πολύ προγενέστερη του ουκρανικού ζητήματος. Εκδηλώνεται με σαφήνεια μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, εδώ και 30 χρόνια. Μια λιτή, συνοπτική και έξοχη περιγραφή μας έχει δώσει ο Γαλλο-Aιγύπτιος οικονομολόγος της ανάπτυξης Σαμίρ Αμίν στο πρώτο μέρος ενός από τα τελευταία του κείμενα.
Γιατί χρειάζονται έναν ΣΥΡΙΖΑ-Κασσελάκη
Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δα και κάποιο αντιαμερικανικό κόμμα, και η εξωτερική και η εσωτερική του πολιτική δεν συνιστά κάποιου είδους σπουδαίο «κίνδυνο» για το εσωτερικό και διεθνές κατεστημένο.
Μπορεί να έχουν δίκιο, αλλά και έτσι, το κόμμα αυτό δεν έχει ακόμα φτάσει στην πλήρη παράδοση στην Ουάσιγκτον και τη νέα ολοκληρωτική εξουσία του δυτικού καπιταλισμού που τώρα απαιτούν Αμερικανοί και διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο. Παραμένοντας ένα σχετικά αριστερό, έστω και σχετικά δημοκρατικό κόμμα, η πολιτική καριέρα των στελεχών του οποίου δεν εξαρτάται μόνο από τα «αφεντικά στην Ουάσιγκτον», αλλά και από τη γνώμη των Ελλήνων ψηφοφόρων και αριστερών. Ένα κόμμα δηλαδή που δεν μπορεί να κάνει εύκολα οτιδήποτε του ζητηθεί.
Αυτή την πραγματικότητα έρχεται να διορθώσει η διεθνής συνωμοσία που εξυφάνθηκε για να του επιβάλλει έναν ξενόφερτο άσχετο Αμερικανό ως ηγέτη, με τη χρήση πιθανότατα πρωτοφανών μέσων παρακολούθησης και τεχνητής ευφυΐας, από αυτά που ξέρουμε ότι έχουν επιτύχει διεθνώς οι πιο προχωρημένες εταιρείες που παρεμβαίνουν στις εκλογές. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν η διαβόητη ομάδα Χόρχε έδρασε και στην Ελλάδα πριν τις εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ, ξέρουμε ότι η κινητοποίηση δεκάδων χιλιάδων πολιτών για να ψηφίσουν ένα παντελώς άγνωστο πρόσωπο προϋποθέτει ικανότητες διαφήμισης, επιρροής στα μέσα ενημέρωσης και τα social media, οι οποίες υπερβαίνουν κατά πολύ τις δυνατότητες των εγχωρίων διαφημιστών, συμβούλων επικοινωνίας και δημοσκόπων, που είναι αστειότητες μπροστά στη δύναμη των εξειδικευμένων ιδιωτικών εταιρειών παρακολούθησης και επέμβασης.
Διαφοροποιήσεις του ΣΥΡΙΖΑ στην εξωτερική και αμυντική πολιτική
Μπορεί να καταδίκασε π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, δεν συμφώνησε όμως στο να σταλούν όπλα στο Κίεβο και μάλιστα από τα ελληνικά νησιά.
Δεν ψήφισε τις πιο εξτρεμιστικές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που ζητούσαν την παραπομπή του Πούτιν να δικαστεί ως εγκληματίας πολέμου – και μάλιστα οι σχετικές εκθέσεις των σύγχρονων ιεροεξεταστών τον τοποθετούν στα «φιλοπουτινικά» κόμματα της Ευρώπης! Η Νέα Δημοκρατία του έκανε σφοδρή επίθεση για το θέμα αυτό, υποθέτουμε κατ’ εντολήν των Αμερικανών.
Προηγουμένως είχε ταχθεί κατά της αποστολής ελληνικού στρατού να συνδράμει στις επιχειρήσεις του δυτικού ιμπεριαλισμού στο Σαχέλ, που είχε συμφωνήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη με τη Γαλλία.
Διαφώνησε με την αποστολή μιας συστοιχίας Patriot στη Σαουδική Αραβία.
Έστω και αν προετοίμασε εξάλλου το έδαφος, δεν συμφώνησε τελικά με την παραχώρηση όλης της ελληνικής επικράτειας στους Αμερικανούς ως στρατιωτικής βάσης και με τον έλεγχο από τους Ισραηλινούς της αεροπορικής βάσης της Καλαμάτας.
Απέλασε τους Ρώσους διπλωμάτες και προχώρησε σε σειρά αντιρωσικών μέτρων, προσπάθησε όμως στη συνέχεια να τα μπαλώσει με επίσκεψη του Τσίπρα στη Μόσχα και δεν έφτασε ποτέ στην ολοκληρωτική, μετά μανίας (και εντελώς ανθελληνική) καταστροφή των ελληνορωσικών σχέσεων που έγινε επί ΝΔ του Μητσοτάκη.
Αυτά μπορεί να φαίνονται πολύ λίγα σε πολλούς Έλληνες αριστερούς και πατριώτες, φαίνονται όμως πάρα πολλά και απαράδεκτα στους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ.
Προφανώς με έναν πλήρως ελεγχόμενο «ΣΥΡΙΖΑ-Κασσελάκη» (και ξέρουμε από την υπόθεση Επστάιν με ποιες ακριβώς μεθόδους ελέγχει τα όργανά του ο παγκόσμιος Ολοκληρωτισμός) δεν θα υπάρχουν τέτοιες παρασπονδίες. Θα γίνει και ο ΣΥΡΙΖΑ ένα πειθαρχικό κομματάκι της πολεμικής και ολοκληρωτικής μηχανής της «συλλογικής Δύσης», ένα αμερικανικό κόμμα, όπως έγινε και η ΝΔ μετά την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη – και ακόμα περισσότερο. Ή θα διαλυθεί, με δεδομένο ότι δύσκολα θα μπορέσει ο όγκος των στελεχών και ψηφοφόρων του να ανεχθεί έναν τόσο έκδηλα «φυτευτό» και ξένο προς την νοοτροπία της Aριστεράς και της Ελλάδας ηγέτη.
Ελληνοτουρκικά και Κυπριακό
Σοβαρές συνέπειες μπορεί να έχει η υπόθεση Κασσελάκη και στο ψητό των μειζόνων θεμάτων: Ελληνοτουρκικών και Κυπριακού. Εδώ οι Αμερικανοί διαπραγματεύονται με την Τουρκία την πλήρη επανενσωμάτωσή της στη Δύση και στο πλαίσιο αυτό συζητάνε μεταξύ άλλων την μεταφορά της κυριαρχίας (και της άμυνας) των ελληνικών νησιών από την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ, τον αφοπλισμό τους, τον «διακανονισμό» του θέματος του εύρους των ελληνικών χωρικών υδάτων χωρίς προηγουμένως να αρθούν οι τουρκικές διεκδικήσεις και απειλές κατά της Ελλάδας και χωρίς να έχει λυθεί το Κυπριακό. Ζητούν επίσης την ταχεία «λύση» του Κυπριακού με διάλυση του κυπριακού κράτους (Σχέδιο Ανάν) παρά το ότι μια τέτοια λύση αντιφάσκει προς όλο το σώμα του ευρωπαϊκού, του συνταγματικού και του διεθνούς δικαίου, αλλά και προς το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Κύπρο το 2004.
Προσωπικά δεν θεωρώ καθόλου ικανοποιητικές τις τοποθετήσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το θέμα. Αλλά δεν μπορώ να είμαι βέβαιος και ότι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, όταν το μαχαίρι φτάσει πραγματικό στο κόκκαλο, θα θελήσει να συγκατατεθεί σε μείζονες παραχωρήσεις προς την Τουρκία στο Αιγαίο και θα δεχτεί να πιέσει την Κυπριακή Δημοκρατία να αυτοκαταργηθεί. Δεν έχω αντίθετα καμιά αμφιβολία ότι θα το κάνει ο «ΣΥΡΙΖΑ-Κασσελάκη».
Εκλογή Κασσελάκη, βούτυρο στο ψωμί του Μητσοτάκη
Η εκλογή Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται πλέον δεδομένη και οτιδήποτε άλλο θα συνιστούσε πολύ μεγάλη έκπληξη. Επειδή ο νέος αρχηγός είναι εντελώς ξένο σώμα προς το κόμμα του οποίου θα γίνει πιθανώς αρχηγός, η εκλογή του θα είναι η αρχή μιας νέας και πολύ σοβαρής κρίσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Βούτυρο δηλαδή στο ψωμί του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και μπορεί ο ίδιος να μας λέει ότι θα ανατρέψει τον Μητσοτάκη, στο άμεσο μέλλον όμως αυτοί που τον έστειλαν ξέρουν ότι οδηγώντας σε τόσο μεγάλη κρίση την αντιπολίτευση, θα διευκολύνουν την παραμονή στην εξουσία της σημερινής κυβέρνησης, παρά το ότι αυτή προκαλεί μια εθνική καταστροφή ανά 15 ημέρες, όπως θα διευκολύνουν και το πέρασμα μιας καταιγίδας κατεδάφισης των κοινωνικών δικαιωμάτων που κατέκτησαν οι Έλληνες από την εποχή του Ελευθέριου Βενιζέλου τουλάχιστο. Και όπως είπαμε, θα διευκολύνουν μείζονες παραχωρήσεις εθνικές κυριαρχίας στο Αιγαίο και την Κύπρο, που θα καταστήσουν οριστικά μη βιώσιμα κράτη την Ελλάδα και την Κύπρο και θα ολοκληρώσουν την κατάλυσή τους.
Άλλωστε και ο Μητσοτάκης και ο Κασσελάκης εξαρτώνται από το ίδιο κέντρο εξουσίας του παγκόσμιου συστήματος. Η κόρη του πρωθυπουργού βρήκε κι αυτή την πρώτη δουλειά της στη διαβόητη Goldman Sachs, όπου και θήτευσε ο Κασσελάκης (πολλά έχουν γραφτεί και για την εκλογή του Μητσοτάκη στην κορυφή της ΝΔ, εκλογή που μετέβαλε ποιοτικά τα χαρακτηριστικά αυτού του κόμματος). Βετεράνος της Goldman Sachs και ο Λουκάς Παπαδήμος, που έγινε πρωθυπουργός για να αποσπασθεί από τα χέρια της Ελλάδας το «πυρηνικό όπλο» που διέθετε στο ζήτημα του χρέους της, το γεγονός δηλαδή ότι υπαγόταν στο ελληνικό δίκαιο, ήτοι στις αποφάσεις της Βουλής και των ελληνικών δικαστηρίων.
Η ελληνική τραγωδία
Η όλη υπόθεση της διεκδίκησης από τον Κασσελάκη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι τραγική. Είναι τραγική γιατί δείχνει τη γενική έλλειψη σοβαρότητας, τη γελοιότητα της χώρας. Πονάω πολύ μέσα μου που το γράφω, αλλά ζούμε σε μια χώρα όπου επικρατεί η γελοιότητα και μόνο σε μια τέτοια χώρα θα μπορούσε να εμφανισθεί ο Κασσελάκης και να ζητάει να εκλεγεί πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Οι συνέπειες όμως αυτής της γελοιότητας δεν θα είναι καθόλου γελοίες, θα είναι, για τη μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων της Ελλάδας, πολύ σοβαρές, ακόμα και τραγικές.
Δεν δείχνει μόνο τον βαθμό της γελοιότητας, δείχνει και τον βαθμό της γενικευμένης σαπίλας της χώρας, αρχής γενομένης, φοβόμαστε, από τον ίδιο άνθρωπο που του επεφύλαξε τέτοια τιμή ο ελληνικός λαός να τον κάνει από το τίποτα πρωθυπουργό και αυτός τον ανταμείβει τώρα με το δεύτερο «τέλειο χτύπημα», προσφέροντας το κόμμα του στους Αμερικανούς!
Βαριές κουβέντες, το ξέρω, θα προτιμούσα να μην τις ξεστομίσω, φοβάμαι όμως ότι θα πρόδιδα την αλήθεια, αν απέφευγα να τις πω.
Άλλωστε, αν ο κ. Τσίπρας πιστεύει ότι τον αδικούμε, δεν έχει παρά να βγει και να εξηγήσει στα μέλη και τους οπαδούς του κόμματός του τι ακριβώς και γιατί το κάνει. Όχι μόνο μπορεί, έχει και υποχρέωση να το κάνει. Δεν είναι δυνατόν να παραμένει σιωπηλός, ισχυριζόμενος ότι δεν έχει ο ίδιος σχέση με αυτό που συμβαίνει στο κόμμα του και ότι η πρωτοβουλία για όλα αυτά ανήκει, αν είναι δυνατόν, στον ξάδερφό του και στον Πολάκη.
Απομένει στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να πάρουν τις αποστάσεις τους από αυτή την κατάσταση, να διασώσουν, αν μπορέσουν, τη «χαμένη τιμή» της ελληνικής Αριστεράς. Βέβαια είναι ενδεχόμενο από Δευτέρα, να δούμε ένα κύμα φυγής από το κόμμα απογοητευμένων μελών, ιδίως αν οι ηγέτες τους δεν τους δώσουν έγκαιρα μια σαφή και πειστική προοπτική μάχης για την υπεράσπιση των αξιών της Αριστεράς και επανελέγχου του κόμματος από τα μέλη του.
Δεν μπορώ να κάνω ακριβή πρόβλεψη. Στο καμίνι της παγίδας Κασσελάκη θα κριθεί τελικά το μέταλλο και η ικανότητα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Ήρθε η ώρα να ενηλικιωθούν ή να χαθούν.
