Ο Στέφανος Κασσελάκης θα εκλεγεί πιθανότατα – πλην μεγάλης έκπληξης και ανατροπής – και ίσως με μεγάλο ποσοστό την ερχόμενη Κυριακή ως Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μέσω μιας εντελώς διάτρητης διαδικασίας και παρά το ότι είναι παντελώς άσχετος και με το κόμμα και με τη χώρα που θέλει να διοικήσει!!
Είναι αλήθεια ότι τα ΜΜΕ, ακόμα και πολλά υποτιθέμενα «εναλλακτικά» sites κάνουν ό,τι μπορούν (γιατί άραγε;) για να συγκαλύψουν την πλήρη και παχυλή άγνοια για την Αριστερά και για την Ελλάδα ενός «ανθρώπινου ρομπότ» που συναρμολογήθηκε κακήν κακώς για να «σταλεί» να διοικήσει την αντιπολίτευση της αποικίας. Ό,τι και να κάνουν όμως πολύ σύντομα θα αναγκαστεί να μιλήσει και τότε θα γελάσει (ή μάλλον θα κλάψει) και το παρδαλό κατσίκι. Μόλις άλλωστε πήγε να πει κάτι για το Κυπριακό, στα ασύντακτα και παράξενα ελληνικά του, μπερδεύτηκε αμέσως και άρχισε να λέει άλλα αντ’ άλλων.
Εξ όσων γνωρίζουμε δεν υπάρχει κανένα προηγούμενο εκλογής εντελώς ασχέτου ανθρώπου και με τέτοια διαδικασία σε κανένα κόμμα και μάλιστα αριστερό της υφηλίου. Περιττό να πούμε ότι η εκλογή θα γίνει κατά παράβαση των βασικών πολιτικών, ηθικών και ιστορικών αρχών της αριστεράς και των κριτηρίων που προσδιορίζουν τη συνείδηση των νέων και των ηλικιωμένων, των ζωντανών και των νεκρών ακόμα αριστερών, δηλαδή τη συλλογική συνείδηση και το συλλογικό ασυνείδητο αυτής της παράταξης.
Βεβαίως μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια υπό καμία έννοια αριστερό κόμμα και ότι η υποψηφιότητα Κασσελάκη σηματοδοτεί ακριβώς τη μετατροπή του σε κάτι εντελώς άλλο. Αν όμως είναι έτσι θα ήταν σκόπιμο οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ να μην εξαπατήσουν το σχεδόν ένα εκατομμύριο ψηφοφόρων που τους ψήφισαν προ τριμήνου, πιστεύοντας ότι είναι αριστερό κόμμα.
Η εκλογή αυτού του απίθανου προσώπου ως αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ στερείται και πολιτικής και αντιπροσωπευτικής νομιμότητας και εγείρει σοβαρότατα ζητήματα ηθικής, δημοκρατικής και εθνικής τάξης. Βεβαίως φαίνεται ότι όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία για μια μερίδα στελεχών της αριστεράς μας που πεθαίνουν για την καρέκλα και την τσέπη που τη συνοδεύει, αλλά και για τον «δημοσιογραφικό κόσμο» της χώρας που ποτέ στη νεώτερη ελληνική ιστορία δεν είχε γνωρίσει τέτοια παρακμή και κατάπτωση.
Η εκλογή του Κασσελάκη θα προκαλέσει πιθανότατα μεγάλη κρίση στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αν όχι τη διάσπασή του, και θα αφήσει τη χώρα σε μεγάλο βαθμό χωρίς αντιπολίτευση σε μια ακραία κρίσιμη περίοδο σε όλα τα επίπεδα (μείζονα οικονομικά προβλήματα, κλιματική κρίση, κατάρρευση υποδομών και κράτους, λεηλασία δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, αμερικανικές πιέσεις για σοβαρές παραχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας κ.ά.).
Από τον «κηπουρό» του Βασιλιά στον «Αμερικανό φίλο»
Στην ελληνική πολιτική ζωή επί δύο αιώνες έγινε μεγάλη συζήτηση για το αν ο αρχηγός του Κράτους, ο Βασιλιάς έως το 1973, δικαιούται να διορίσει όποιον γουστάρει, ακόμα και τον «κηπουρό» του ως Πρωθυπουργό, όπως είχε μεν δικαίωμα εκ του Συντάγματος, όχι όμως και την αντίστοιχη νομιμοποίηση.
Την τελευταία φορά που είχαμε σχετική συζήτηση στην Ελλάδα ήταν με τις κυβερνήσεις της Αποστασίας, όταν ο Βασιλιάς, ενεργώντας ως όργανο των Αμερικανών, έκανε πρώτα ένα πραξικόπημα απολύοντας τον λαοπρόβλητο Πρωθυπουργό της χώρας και εν συνεχεία άρχισε να διορίζει διάφορα ανεκδιήγητα πρόσωπα ως Πρωθυπουργούς.
Αν και δεν είναι ακριβώς το ίδιο, η «εκλογή» μέσω μιας διάτρητης διαδικασίας ενός αγνώστου, ασχέτου και με πορεία εχθρική προς τις ιδέες της αριστεράς προσώπου ως ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ έχει ομοιότητες με την ιστορία του 1965. Όπως άλλωστε και η απόλυση Παπανδρέου έτσι και η εμφάνιση Κασσελάκη από το (υπερατλαντικό) διάστημα είναι προϊόν ασφαλώς αμερικανικής παρασκηνιακής επέμβασης στα ελληνικά πολιτικά πράγματα, το πιθανότερο σκηνοθετημένης από τον πρώην πρέσβη των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Τζέφρι Πάιατ μέσω του Τσίπρα. Μόνο κάποιος που δεν έχει ιδέα από ελληνική ιστορία μπορεί να πιστεύει το αντίθετο, ότι δηλαδή γνώρισε σε μια ταβέρνα ο Πολάκης τον Κασσελάκη και κοντεύει τώρα να διαλυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ!
Πάντα στην ιστορία μας, τέτοιες αμερικανικές παρεμβάσεις προηγήθηκαν τραγικών εξελίξεων στην Ελλάδα.
Το κύριο επιχείρημα των υποστηρικτών Κασσελάκη είναι ότι με αυτόν «παίρνουμε τις εκλογές», ενώ με την Αχτσιόγλου ή τους άλλους δεν τις παίρνουμε. Αλίμονο όμως αν τα κόμματα, για να «πάρουν τις εκλογές» γίνονται ότι είναι και οι αντίπαλοί τους ή αρχίζουν να εκτελούν πειθαρχικά όποιον παραλογισμό έχουν σχεδιάσει οι Αμερικανοί πρέσβεις για δικούς τους λόγους.
Το ξέρουμε ότι η Αχτσιόγλου και οι άλλοι δεν κερδίζουν εκλογές. Ούτε κι ο Τσίπρας κερδίζει, δημιούργημά του άλλωστε είναι η Αχτσιόγλου, εκείνος την έσπρωξε να διεκδικήσει την αρχηγία, προτού την πουλήσει για να φέρει τον Κασσελάκη.
Για να λύσει το πρόβλημα του πώς θα νικήσει στις εκλογές, που τόσο πολύ τον απασχολεί, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ‘πρεπε να καθίσει να σκεφτεί σε βάθος τι πήγε τόσο λάθος στην όλη πορεία του κόμματος, να κάνει γενική επιδιόρθωση στο μαγαζί, να αποκτήσει επαφή με τη βάση, δεσμούς με τα λαϊκά στρώματα που έχουν ανάγκη από μια αριστερά, να τα ακούσει, να επεξεργαστεί ένα σοβαρό σχέδιο για τη χώρα. Το ζήτημα της πολιτικής δεν ανάγεται σε διάφορα κόλπα όπως πιστεύει ο κ. Τσίπρας. Δεν ξέρω αν μπορεί να τα κάνει αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ, έχω σοβαρές αμφιβολίες, αλλά βέβαια είναι γελοίο να προσπαθήσει να γίνει καλύτερη Δεξιά από τη Δεξιά του Μητσοτάκη και μόνο αυτό το σχέδιο μπορεί να υπηρετήσει ο Κασσελάκης. Αυτή ήταν άλλωστε η όλη πολιτική γραμμή του Τσίπρα μετά το 2015, προσπαθούσε δηλαδή να γίνει αρεστός στην εγχώρια ολιγαρχία και τους ξένους Προστάτες. Και για αυτό ακριβώς καταρρέει από εκλογή σε εκλογή το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα, ευλογώντας τον Κασσελάκη εκ των παρασκηνίων, χωρίς να έχει τουλάχιστο το στοιχειώδες θάρρος να υπερασπιστεί δημόσια και με θάρρος τις επιλογές του, ο Τσίπρας σπρώχνει σε πολύ μεγάλη κρίση το κόμμα του και κάνει ένα τεράστιο δώρο στον Μητσοτάκη.
Εξαπατώντας τους ψηφοφόρους, παραβιάζοντας την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας
Πριν από τρεις μήνες, σχεδόν ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι, το ένα πέμπτο περίπου όσων ψήφισαν, υποστήριξαν ένα κόμμα που δήλωνε της ριζοσπαστικής αριστεράς και αντίπαλο προς το ακραίο νεοφιλελεύθερο μοντέλο που εφαρμόζει ο Μητσοτάκης και προφανώς το ψήφισε για αυτόν ακριβώς το λόγο, για να έχει ένα αντίβαρο στον ολοκληρωτικό Μητσοτακισμό.
Τώρα οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθούν να έχουν εκλέξει στη Βουλή ένα κόμμα του οποίου θα ηγείται ένας εντελώς άγνωστος προ τριμήνου τραπεζίτης και εφοπλιστής, εφόσον ισχύει όντως το βιογραφικό του, που μόνο αριστερός δεν μπορεί να είναι – ούτε και το έχει ισχυριστεί άλλωστε καλά-καλά.
Όχι μόνο ο κ. Κασσελάκης δεν είναι και δεν μπορεί να είναι αριστερός και δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα και την αριστερά, σε οποιαδήποτε εκδοχή της, όπως εύκολα τεκμαίρεται από το βιογραφικό του και την έως τώρα πορεία του, έχει αντίθετα μια πορεία σε όλη του τη ζωή όπου λειτούργησε ως πρωταθλητής του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή των ιδεών που είναι οι ακριβώς αντίθετες της αριστεράς, όπως για παράδειγμα όταν εργαζόταν στην τράπεζα Goldman Sachs, ένα από τα κύρια προπύργια παγκοσμίως του νεοφιλελευθερισμού. Η τράπεζα αυτή μάλιστα πρωταγωνίστησε στην καταστροφή της χώρας μας και συνηθίζει, αφού πρώτα εκπαιδεύει τα στελέχη της, μετά να τα τοποθετεί σε κρίσιμα πόστα σε ΗΠΑ και Ευρώπη, όπου εργάζονται για τα συμφέροντα της ίδιας, αλλά και της Διεθνούς του μεγάλου Χρηματιστικού Κεφαλαίου, πραγματικού κέντρου της παγκόσμιας εξουσίας και του ανερχόμενου ολοκληρωτισμού.
Δεν είναι μόνο ο Κασσελάκης, είναι μια σειρά από Κασσελάκηδες που λειτουργούν διεθνώς για τον έλεγχο μέσα από μια παρωδία δημοκρατικών διαδικασιών, εθνών, κοινωνιών, λαών, κρατών. Αυτό που ξενίζει στη δική μας περίπτωση είναι ο πολύ άμεσος τρόπος που ένας βετεράνος της Goldman Sachs επιχειρεί απευθείας τον έλεγχο ενός ευρωπαϊκού αριστερού κόμματος. Εξ όσων γνωρίζουμε είναι μια ακόμα (θλιβερή) παγκόσμια πρωτοτυπία της χώρας μας.
Εκτός του ότι ο Κασσελάκης εργάσθηκε στα άδυτα των αδύτων του νεοφιλελευθερισμού, συνεργάστηκε και με το CSIS, δηλαδή με το χρηματοδοτούμενο από τις μεγαλύτερες αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες άντρο του αμερικανικού βαθέος κράτους και του αμερικανικού «Κόμματος του Πολέμου», των δυνάμεων που οδήγησαν στο γκρέμισμα μιας ντουζίνας χωρών σε διάστημα τριών δεκαετιών με αποκορύφωμα τον σημερινή πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας. Στο ίδιο κέντρο είχε το ορμητήριό του στο παρελθόν ο σφαγέας της Κύπρου, οργανωτής του πραξικοπήματος της χούντας στο νησί και της τουρκικής εισβολής που ακολούθησε, ο Χένρι Κίσινγκερ. Είναι δυνατόν ένας αριστερός να συνεργάζεται με ένα τέτοιο κέντρο;
Ούτε και το προσωπικό στιλ ζωής και αντιλήψεων για τη ζωή του κ. Κασσελάκη έχουν οποιαδήποτε σχέση με την αριστερά, εκπροσωπούν το αντίθετο μάλλον μοντέλο, του πλούσιου που κάνει ότι γουστάρει επειδή έχει λεφτά και οι άλλοι δεν έχουν, ακόμα και ενοικιάζοντας ανθρώπους (Αμερικανοί, Τσίπρας, Κασσελάκης και … παρένθετες μητέρες).
(Αφήνουμε ασχολίαστο το γεγονός ότι ουδείς γνωρίζει πόσα χρήματα ξόδεψε ο Κασσελάκης για να βγει αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και πού τα βρήκε. Να βγαίνει με τέτοιες, δαπανηρές και σκοτεινές προεκλογικές εκστρατείας, αρχηγός κόμματος της αριστεράς δεν έχει προηγούμενο και πάλι σε καμιά χώρα του κόσμου. Άντε πάλι παγκόσμια πρωτοπορία, δηλαδή παγκόσμιο ρεζίλι γίναμε!)
Ναι, αλλά η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ ενέκρινε την υποψηφιότητα Κασσελάκη
Όντως την ενέκρινε, συγχωρώντας μάλιστα και την απάτη που έκανε αρχικά ο υποψήφιος Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, όταν εμφάνισε 30 υποστηρικτές του εκ των οποίων μόνο 28 ήταν όντως μέλη της ΚΕ όπως απαιτούνταν.
Το ότι την ενέκρινε δεν σημαίνει και ότι ήταν νόμιμη (ή τουλάχιστο νομιμοποιημένη) η απόφασή της να το κάνει, για τους λόγους που αναφέραμε πιο πάνω. Γιατί, ακόμα και αν ο κ. Κασσελάκης είχε την τυπική προϋπόθεση των 30 μελών που τον υποστήριζαν, είναι απλώς αδιανόητο και εντελώς παράλογο να προταθεί ως αρχηγός ενός αριστερού κόμματος κάποιος που αποδεδειγμένα δεν είναι και δεν μπορεί να είναι αριστερός.
Θα μπορούσε ο κ. Γεωργιάδης να βάλει υποψηφιότητα για αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ή ο κ. Κουφοντίνας για αρχηγός της ΝΔ; Τόσο λογικό είναι να βάλει ο κ. Κασσελάκης ως αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ή εγώ για Πρόεδρος της Goldman Sachs. Αυτό χρειάζεται η νοημοσύνη ενός παιδιού επτά ετών για να γίνει αντιληπτό. Το ότι δεν γίνεται αντιληπτό σε μια ολόκληρη χώρα το μόνο που δείχνει είναι το βάθος της κρίσης που περνάει – και της διαφθοράς που τους χαρακτηρίζει – και το κόμμα για το οποίο «προορίζουν» τον Κασσελάκη και η Ελλάδα στο σύνολό της.
Το ότι δεν ετέθη το ζήτημα της προφανούς ακαταλληλότητας Κασσελάκη δείχνει ασφαλώς ότι πόσο έχει εκφυλισθεί και παρακμάσει η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, δεν καθιστά όμως για το λόγο αυτό και νόμιμη ή τουλάχιστο νομιμοποιημένη την απόφασή της, λόγω της σύγκρουσης αυτής της απόφασης με πολύ υπέρτερες αρχές του δικαίου, της ιδεολογίας της αριστεράς, αλλά και της ίδιας της κοινής λογικής!
Το εκλογικό σώμα που εκλέγει τον Κασσελάκη
Το ποσοστό που απέσπασε ένας τυχάρπαστος υποψήφιος στον πρώτο γύρο των εκλογών έχει ασφαλώς τη σημασία του. Δείχνει πόσο έχει προχωρήσει πια και στη βάση η διάβρωση της ελληνικής κοινωνίας, πόσο η σύγχυση και η απελπισία έχουν κυριαρχήσει σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, πόσο έχουν δυναμώσει τα υπόγεια ρεύματα του Ραγιαδισμού, ως αποτέλεσμα μιας σειράς από βαριές ήττες, καταστροφές και προδοσίες του ελληνικού λαού, του γεγονότος ότι ζούμε υπό σκληρά αποικιακό καθεστώς από το 2010, ενώ οι πολιτικοί μας ισχυρίζονται το αντίθετο (κατά το «πετάει ο γάιδαρος»).
Όμως αυτή είναι η μία πτυχή του θέματος. Η άλλη έχει να κάνει με το ποιοι συμμετέχουν στις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ. Ασφαλώς τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν το δικαίωμα να εκλέξουν τον Πρόεδρο που θέλουν. Αλλά εδώ δεν πρόκειται περί των μελών του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται περί οποιουδήποτε κατοίκου της χώρας άνω των 15 ετών που επιθυμεί να ψηφίσει για να εκλέξει τον Πρόεδρο αυτού του κόμματος πληρώνοντας δύο ευρώ.
Όπως μου λένε φίλοι από όλη την Ελλάδα μεταξύ των ψηφοφόρων του α’ γύρου ήταν και μέλη της ΝΔ, του κόμματος του Βελόπουλου και του ΠΑΣΟΚ, οι «μικροί στρατοί των ολιγαρχών» και ένας ικανός αριθμός ΛΟΑΤΚΙ που ψηφίζει με κριτήρια μη απτόμενα της πολιτικής. Δεν ξέρω αν αυτά είναι αλήθεια, αλλά και κανένας δεν μπορεί να το ελέγξει, αφού η ίδια η συγκρότηση του «εκλογικού σώματος» έγινε επί τη βάσει της αρχής «μπάτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μη δίνετε».
Πριν από τις εκλογές δεν έγινε εξάλλου η παραμικρή σοβαρή προγραμματική, πολιτική συζήτηση εντός του κόμματος, αλλά μια προεκλογική εκστρατεία που διεξήχθη με τους κανόνες της ακραίας επικοινωνίας και δεν ξέρουμε και αν οι διάφορες διεθνείς εταιρείες που παρεμβαίνουν στις εκλογές ήταν εδώ και δούλευαν (δουλεύουν) για τον Κασσελάκη (το θεωρούμε πολύ πιθανό), που δεν έχει δώσει ούτε καν μία συνέντευξη και δεν έχει συμμετάσχει σε μία συζήτηση. Τον εμφάνισαν άλλωστε τελευταία στιγμή, με ένα άριστα σκηνοθετημένο blietskrieg για να μην προλάβει να καταρρεύσει από μόνος του, μιλώντας για πράγματα που αγνοεί παντελώς.
Η μέθοδος εκλογής του αρχηγού που επεβλήθη από τον Τσίπρα στο κόμμα του δεν συνιστά δημοκρατικό τρόπο εκλογής αλλά αντιδημοκρατικό τρόπο απόσπασης του κόμματος από τα μέλη του.
Τα μέλη ενός κόμματος, πολύ περισσότερο της αριστεράς, δεν γράφονται στο κόμμα ανήμερα των εκλογών. Περνάνε από μια περίοδο δοκιμασίας πριν γίνουν κανονικά μέλη, έχουν μια δράση ως μέλη των οργανώσεων που συμμετέχουν, έχουν μια φυσική και όχι μόνο ιντερνετική παρουσία, πληρώνουν μια μηνιαία συνδρομή. Αυτοί έχουν το δικαίωμα και πρέπει να έχουν το δικαίωμα να εκλέξουν την ηγεσία τους, αν και το υπερ-αρχηγικό μοντέλο που επέβαλε ο Τσίπρας (πιο σταλινικό κι από του Ζαχαριάδη, αλλά με πολύ διαφορετικές μεθόδους) απάδει κατά τη γνώμη μας ούτως ή άλλως προς την ίδια τη φύση και τον χαρακτήρα ενός αυθεντικά αριστερού κόμματος.
Με δεδομένη την ικανότητα εχθρικών προς την αριστερά πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων οργανώσεων και υπηρεσιών να παρεμβαίνουν στα της «επικοινωνίας» και τα οικονομικά μέσα που διαθέτουν για να επηρεάσουν και με ένα σύστημα που επιτρέπει πρακτικά σε οποιονδήποτε να πάει να ψηφίσει, είναι προφανές ότι η εκλογή με τη μέθοδο που επελέγη δεν είναι δημοκρατική εκλογή από τη βάση, αλλά ύπουλος τρόπος απόσπασης του κόμματος από την πραγματική βάση της προς όφελος της εγχώριας ολιγαρχίας και των ξένων δυνάμεων που κατέχουν την Ελλάδα.
Τίποτα από όσα γίνονται σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει την παραμικρή σχέση με τη δημοκρατία, με την αριστερά και με τις ανάγκες του ελληνικού λαού. Το αντίθετο.
Το σοκ των Συριζαίων
Μόνο τώρα, με τεράστια καθυστέρηση, ο κορμός του κόμματος και των οργανωμένων δυνάμεών του αντιλαμβάνεται τι έχει συμβεί, την επίθεση που έχει δεχθεί από τους Αμερικανούς. Συνειδητοποιεί επίσης, θέλοντας και μη, ακριβέστερα μη θέλοντας, ότι αυτά δεν μπορούν να έχουν συμβεί χωρίς την έγκριση και τη συμμετοχή του ίδιου του Τσίπρα. Το σοκ είναι τρομακτικό, γιατί ο Τσίπρας είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ ο Πατριάρχης και το τοτέμ του. Το σοκ των Συριζαίων είναι τέτοιο που θυμίζει τι παθαίνει ο ήρωας της ταινίας «Το τέλειο χτύπημα», του Τζιουζέπε Τορνατόρε.
Όπως μου είπε προχτές ένας υπεύθυνος μιας από τις οργανώσεις του κόμματος στην Κρήτη «Ξέρω στελέχη της ΝΔ που ψήφισαν Κασσελάκη. Τώρα καταλαβαίνω ότι ήξερα από καιρό τι ήταν ο Τσίπρας αλλά δεν ήθελα να το δω. Τώρα δεν μπορώ να μην το δω. Θα πάμε να ψηφίσουμε Αχτσιόγλου την Κυριακή και μετά, αν βγει ο Κασσελάκης, θα παραιτηθούμε όλοι από Δευτέρα και θα πάμε στη βαθιά ιδιώτευση. Έχουμε κι άλλα πράγματα να κάνουμε».
Ελπίζει κανείς να μην συμβεί αυτό με όσες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, ανεξαρτήτως του αν κανείς συμφωνεί ή διαφωνεί με την ιδιαίτερη φυσιογνωμία τους, παραμένουν αριστερές, δημοκρατικές και προοδευτικές. Να μην παραδώσουν τη σημαία αυτού του κόμματος, αλλά να εργασθούν για τη δημιουργία επιτέλους μιας δημοκρατικής, συλλογικής αριστεράς που να αξίζει στα ποτάμια το αίμα και τους αγώνες που έδωσε στο παρελθόν αυτή η παράταξη, δίνοντας μια συγκροτημένη μάχη πρώτα από όλα για να αλλάξει ο τρόπος εκλογής της ηγεσίας αυτού του κόμματος και να εκλεγεί εν ευθέτω χρόνω μια διαφορετική ηγεσία με δημοκρατικό τρόπο.
Αυτός είναι ο δρόμος αν θέλουν να περιορίσουν την ήδη μεγάλη καταστροφή που προκάλεσε ο Αλέξης Τσίπρας με τις επιλογές του, αν, και στο φως της εμπειρίας που έχουμε από τον ΣΥΡΙΖΑ, δύσκολα μπορεί κανείς να είναι αισιόδοξος.
Είναι η τρίτη φορά στην ιστορία που το αριστερό, προοδευτικό κίνημα στην Ελλάδα, και κατ’ επέκταση ο ελληνικός λαός, μετά τη συντριβή της δεκαετίας του 1940 και τον εκφυλισμό του ΠΑΣΟΚ στη μεταπολίτευση, πληρώνει βαρύτατο τίμημα στις αρχηγικές και αντιδημοκρατικές δομές της ηγεσίας του και στην ποιότητα των ηγετών του. Και η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ έρχεται (ίσως όχι τυχαία) ακριβώς τη στιγμή που η χώρα χρειάζεται όσο ουδέποτε άλλοτε αποτελεσματική αντιπολίτευση, τα λαϊκά στρώματα μια αξιόπιστη αριστερά.
