Ο παλιός
Η τελευταία γελοία και συνάμα αποκαρδιωτική εικόνα που νόμιζα ότι είχα δει στην πολιτική, ήταν του τελευταίου ηγέτη της ΕΣΣΔ των είκοσι εκατομμυρίων νεκρών του Β΄ΠΠ, να διαφημίζει γνωστή αλυσίδα με πίτσες, φορώντας καουμπόικο καπέλο!
Έτσι νόμιζα.
Αλλά το τελευταίο -μηδένα προ του τέλους κακάριζε (sic)- είναι τέτοιο, μέχρι το επόμενο, οπότε γίνεται… προτελευταίο.
Έτσι, το επόμενο αποκαρδιωτικό κυρίως παρά γελοίο που είδα να συμβαίνει και είμαι σίγουρος ότι θα έχει και συνέχεια ως ιλαροτραγωδία πια, για αυτό δεν το ορίζω και ως «τελευταίο», ήταν ο αιφνιδιασμός Κασσελάκη.
Μια παρωδία ολκής, μία εξέλιξη πέραν πάσης λογικής και γελοιότητας, εδώ, για να παραφράσω τον Μηλιώκα, μας είπαν ήδη, αυτό που λέει στο ρεφρέν «θα» μας πούνε κτλ.
Δεν είμαι μετά Χριστόν προφήτης.
Περίμενα τον ΣΥΡΙΖΑ -λογικά- να σκάσει και να ξεφουσκώσει κάποια στιγμή, γιατί είχε μηδενική στην κυριολεξία παρουσία και διείσδυση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στον συνδικαλισμό και στη νεολαία, φοιτητική ή μη και μηδενική -κι εδώ έχει μια λογική- ύπαρξη βαθέος κράτους, αφού δεν είχε ως τότε κυβερνήσει/διορίσει ποτέ του, όπως έκαναν οι άλλοι.
Πήγαινε ουσιαστικά, μόνο με τη φόρα των πλατειών, των αγανακτισμένων και της -τότε- συγκυρίας, χωρίς να δημιουργήσει εν τω μεταξύ αντηρίδες σε αυτά που ανέφερα πιο πάνω, ώστε να έχει μια διάρκεια και μια συνέχεια, συν την οκνηρή αντιπολίτευση από το ’19 και μετά. Τρώγανε νάτσος και κοιμόντουσαν τον ύπνο του δικαίου, κάτω από τη σκιά του μεγάλου σομπρέρο (τους).
Ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ την επαύριο των εκλογών του ΄19, ήταν η σκιά του εαυτού του.
Καμία αυτοκριτική, καμία ανανέωση, κανένα σχέδιο, καμία συμμετοχή ή παρέμβαση στα κοινωνικά δρώμενα, ασκούσε αντιπολίτευση, μόνο για τα προσχήματα.
Μια αντιπολίτευση – αγγαρεία, δηλαδή. Πρωτοφανές για αξιωματική αντιπολίτευση στα μεταπολιτευτικά χρονικά, μην πάμε και πιο πίσω ιστορικά, ανήκουστο δε για κόμμα της Αριστεράς, όπως τουλάχιστον την γνωρίζαμε ως τώρα και δη, στην Ελλάδα.
Γιατί, πριν την κυβερνητική πομφόλυγα -όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων- του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ακόμα ο τελευταίος ήταν στο περίφημο 3%, ακόμα και τότε, αθροιστικά, ένα 20% της ελληνικής κοινωνίας, ήταν αριστερόστροφο και ουδόλως κεντρώο.
Μέγα και ασύγκριτο για την Ευρώπη, ακόμα και αυτό το ποσοστό, αφού μας είχε χαιρετίσει προ πολλού, βαίνοντας μειούμενο, από τον «ιστορικό συμβιβασμό» του Μπερλινγκουέρ, μέχρι τον Ντ’ Αλέμα και από το ισχυρό ΚΚΓ του Μαρσαί, μέχρι την πλήρη εξαφάνισή του.
Γιατί; Μεγάλη κουβέντα, ου μην και διάφορη με τα της ελληνικής Αριστεράς.
Άλλη φορά, ίσως την κάνουμε.
Αλλά, ας επανέλθουμε στα δικά μας και δη, στα πρόσφατα.
Απηύδησε ο Τσίπρας -έτσι διαβάζουμε- και τα παράτησε, γιατί του έσκαβαν τον λάκκο, γιατί τον εμπόδιζαν να κάνει αυτό που θέλει, δεν είχε τον έλεγχο κτλ.
Εάν είναι πράγματι έτσι, τότε είχε πάψει να είναι ηγέτης, γιατί αυτά συμβαίνουν από την εποχή των Φαραώ και τα αντιπαρέρχονταν, ακριβώς για αυτό και λέγονταν ηγέτες, χωρίς εισαγωγικά και αστερίσκους.
Ούτε διαβάσαμε πουθενά ως τώρα, από τον κόλαφο της μετεκλογικής κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνη του τρέχοντος έτους με μείον 15 μονάδες σε σχέση με τις εκλογές του ’19, πόσες από αυτές αναλογούν στον Τσίπρα.
Παρά φταίει η «ομπρέλα», το αδιάβροχο, η Γιαδικιάρογλου που μιλούσε στην Ξανθοπούλου, και πάει λέγοντας.
Και… οι «παλιοί». Ο Τσίπρας, στο απυρόβλητο.
Άλλο ιστορικά πολιτικό παράδοξο κι αυτό, να καταρρέει το κόμμα και ο πρόεδρός του να μην φταίει σε τίποτε και να αποχωρεί, εν χορδαίς και οργάνοις, ως ο αδικημένος που ήθελε αλλά δεν τον άφησαν, με την υστεροφημία του στο ζενίθ -και με μείον 17 μονάδες, θυμίζω- για να ανοίξει διάπλατα την πόρτα, στον απόλυτο Πουθενά τον…
Ο νέος
…Κασσελάκη.
Γιατί τα είπαμε: όλοι όσοι στήριξαν το κόμμα, την κυβέρνηση, τον Τσίπρα τελικά και τις επιλογές του -μην κοροϊδευόμαστε, στα συνέδρια έβγαινε πρόεδρος με ποσοστά όχι α λα Τσαουσέτσκου, αλλά… Κιμ- ξαφνικά, όλοι αυτοί, εν μία νυκτί, βλάκεψαν, πάλιωσαν και με ένα μαγικό ραβδί, ψηφίστηκε ο ερχόμενος από την άλλη μεριά του Ατλαντικού, που δεν ξέρει τη διαφορά του κρατιδίου με το ψευδοκράτος κι αυτό δεν ήταν σαρδάμ, ήταν πλήρης άγνοια βασικών πολιτικών εννοιών που έχουν πολύ αίμα και προσφυγιά πίσω τους κι αυτό, ήταν μόνο η αρχή.
Και όσοι τρίβουν τα χέρια τους και κοροϊδεύουν για τις εξελίξεις από την υπόλοιπη Αριστερά, κάτω από τον ίδιο ουρανό βρισκόμαστε όλοι κι όταν πέσει, θα τους/μας πλακώσει όλες και όλους.
Και όσοι ψήφισαν τον άγνωστο πλην όμως «ωραίο και νέο», όταν εμφανιστεί στο κατώφλι τους, μια νέα ωραία άγνωστη χωρίς συστάσεις και τους πει «είμαι καθαρίστρια, να μπω στο σπίτι να καθαρίσω, πηγαίνετε στη δουλειά σας, αφήστε μου και τα κλειδιά να κλειδώσω μετά» ή σταματήσουν στον δρόμο έναν «ωραίο και νέο» ταξιτζή, για να πάει το παιδί τους στο σχολείο και στα πρώτα εκατό μέτρα που μόλις αυτό έχει επιβιβαστεί, σβήνει το ταξί πέντε φορές και ξαναπαίρνει μπρος άλλες τόσες, γιατί ο «νέος και ωραίος» ταξιτζής, δεν το πολυέχει με την οδήγηση και το αμπραγιάζ μοιάζει να του περισσεύει και αφήσουν το παιδί τους με αυτόν, τότε καλά έκαναν και ψήφισαν τον Κασελλάκη, γιατί βάσει των απλοϊκών παραδειγμάτων που έφερα είτε έχουν άγνοια του κινδύνου είτε είναι -τουλάχιστον- ανεύθυνοι ή και τα δύο.
Σε προσωπικό επίπεδο, ας κάνουν ό,τι θέλουν.
Αλλά ελαφρά τη καρδία με την ψήφο αυτών ακριβώς των ανθρώπων, με την κοινωνία και την Αριστερά στο σύνολό της, κάλιο να είμαστε πιο προσεκτικοί, ειδικά με έναν άνθρωπο που θεσμικά, δεν θα μπορεί να εκπροσωπεί το κόμμα και τον λαό στη Βουλή τα επόμενα τρεισήμισι χρόνια, γιατί ο ουρανός που λέγαμε, καραδοκεί.
«Σύντροφε» Στέφανε, καιρός φέρνει τα λάχανα…
