Διαβάζω κατάπληκτος μερικούς πολύ παράξενους τίτλους διεθνώς για όσα συμβαίνουν στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Για παράδειγμα η επιθεώρηση Countercurrents βάζει στο σχετικό άρθρο της τίτλο «Μαζική Μετανάστευση από το Ναγκόρνο-Καραμπάχ». Πάλι καλά που δεν λέει «μαζική μετακόμιση».
Μια εθνοκάθαρση, υπό την απειλή επανάληψης του εγκλήματος της αρμενικής γενοκτονίας δεν είναι βέβαια μαζική μετανάστευση, είναι εθνοκάθαρση, ένα φοβερό έγκλημα εις βάρος ενός λαού. Είναι αυτό, ίσως και χειρότερο από αυτό που θέλει να κάνει το Κίεβο στους πληθυσμούς του Ντονμπάς και της Κριμαίας.
Οι Αρμένιοι του Ναγκόρνο-Καραμπάχ ζουν στη γη τους για αιώνες. Έχουν, όπως και όλοι οι άλλοι λαοί και τα έθνη του κόσμου το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση (1).
Το διεφθαρμένο, ολιγαρχικό καθεστώς του Αζερμπαϊτζάν (με πολλούς φίλους και συνεταίρους στην αθηναϊκή ελίτ), παράγωγο της αποκατάστασης του καπιταλισμού στην πρώην ΕΣΣΔ, είναι υπεύθυνο για αυτό το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Πρέπει να του ζητήσουμε να σταματήσει και να αντιστρέψει το φτικτό έγκλημα που διαπράττει, αντί να το αποκαλούμε «μετανάστευση».
Η συνεργασία των λαών και των εθνών της πρώην ΕΣΣΔ και πέρα από αυτή είναι ο προοδευτικός δρόμος μπροστά μας. Είδαμε αυτό το είδος διπλωματίας στις πρόσφατες συμφωνίες για την επανένταξη της Συρίας στον Αραβικό Σύνδεσμο, όπως και μεταξύ Ιράν και Σαουδικής Αραβίας. Από αυτόν έχουν να κερδίσουν όλοι οι λαοί και τα έθνη της πρώην ΕΣΣΔ. Μπορεί τώρα οι βάρβαροι του Μπακού να νοιώθουν θριαμβευτές, αλλά πολύ εύκολα μπορούν να δουν τη Νέμεση να τους επισκέπτεται, ιδίως αν πραγματοποιηθούν τα σχέδια του ιμπεριαλισμού, των οποίων έχουν γίνει τα όργανα.
Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος του πολέμου και της καταστροφής, εκεί που σπρώχνουν τους λαούς της πρώην ΕΣΣΔ και όλης της ανθρωπότητας τα δύο κέντρα του σύγχρονου ιμπεριαλισμού, η Ουάσιγκτον και το Ισραήλ του Νετανιάχου. Το τελευταίο είναι ο βασικός οργανωτής και υποστηρικτής με οπλισμό της εθνοκάθαρσης των Αρμενίων και, όπως γράφει η ισραηλινή Χααρέτζ στο πρωτοσέλιδο άρθρο της είναι πίσω από όλα όσα γίνονται στο Καραμπάχ. Και σπρώχνουν στις συγκρούσεις αυτές για οργανικούς λόγους, γιατί ο καπιταλισμός και ο σύμφυτος ιμπεριαλισμός δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς πόλεμο και συγκρούσεις. Divide et Impera, Διαίρει και Βασίλευε, είναι το πιο κεντρικό δόγμα της πολιτικής τους.
Το γεγονός ότι το καθεστώς του Ερντογάν υποστήριξε αυτή τη βάρβαρη, εγκληματική πράξη του Μπακού, είναι αποκαλυπτικό για τη φύση του καθεστώτος της Άγκυρας, που απλώς χρησιμοποιεί τη σύγκρουση Ανατολής-Δύσης για να κερδίσει και από τις δύο πλευρές, δεν είναι όμως ασφαλώς ούτε αντι-ιμπεριαλιστική δύναμη ούτε συνεπώς «πολυπολική». Είναι γεγονός ότι το καθεστώς ήρθε σε σύγκρουση με τον δυτικό ιμπεριαλισμό όταν οι Νεοσυντηρητικοί οργάνωσαν το πραξικόπημα εναντίον του, το 2016, αλλά δεν επέλεξε να βαθύνει έκτοτε αυτή τη ρήξη συνοδεύοντάς τη και από αντίστοιχες βαθιές εσωτερικές προοδευτικές μεταβολές, για τις οποίες άλλωστε δεν μοιάζει ούτε και ικανό να είναι, ούτε και να τις επιθυμεί.
Η συνάντηση Πάιατ και Φιντάν για να συζητήσουν την τουρκοαρμενική προσέγγιση (!) τα λέει όλα για την κατεύθυνση στην οποία κινείται η Άγκυρα. Στις αραβικές πρωτεύουσες και στην Τεχεράνη θα βγάλουν ασφαλώς ορισμένα συμπεράσματα για την Τουρκία και τη συνέχεια της πολιτικής της. Άραγε θα τα βγάλει και η επικινδύνως ανόητη (για να μη χρησιμοποιήσουμε άλλον όρο) ελίτ της Αθήνας και της Λευκωσίας. Θα καταλάβουν ότι, με την εξωτερική πολιτική που ακολουθούν οι δύο χώρες, πάμε «ντουγρού» για καταστροφή;
Στην πραγματικότητα, πίσω από την τραγωδία του Καραμπάχ και τον ρόλο του Μπακού, είναι δύσκολο να μη διακρίνει κανείς τον σχηματισμό μιας ad hoc ιμπεριαλιστικής «τριάδας», δρώσας στην Υπερκαυκασία και γενικά τον νότο της πρών ΕΣΣΔ. Περιλαμβάνει την Τουρκία, το Ισραήλ και το βαθύ κράτος των ΗΠΑ.
Η επιδίωξή της είναι να εκδιώξει κάθε ρωσική επιρροή από την περιοχή και να δημιουργήσει ένα τόξο δυτικο-τουρκικής (και παρασκηνιακά ισραηλινής) επιρροής στον Καύκασο. Αυτός ο οριζόντιος άξονας πάει προς την Κασπία και, επέκεινα, θέλει να προχωρήσει προς την πρώην σοβιετική Κεντρική Ασία, υπονομεύοντας και απειλώντας από το νότο τη Ρωσία και προοπτικά την Κίνα. Ταυτόχρονα, αυτός ο οριζόντιος ιμπεριαλιστικός άξονας αποκόπτει τον άξονα Μόσχας-Τεχεράνης, που συνδέει δύο κράτη που είναι σήμερα βασικά εμπόδια στην αμερικανική και ισραηλινή επέκταση.
Η Τουρκία παίζει και με τις δύο πλευρές, προσπαθώντας (επιτυχώς έως τώρα) να μεγιστοποιήσει τα κέρδη που μπορεί να αποκομίσει και από τη Δύση και από τη Ρωσία, και διατηρώντας στο μυαλό της παλαβές, παρωχημένες και μεγαλομανείς ιδέες αποκατάστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορία.
Αυτό που τώρα βλέπουμε στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ είναι η συνέχιση της διαδικασίας που εξαπολύθηκε με την τυπική, επίσημη διάλυση της ΕΣΣΔ τον Δεκέμβριο του 1991 από τους Προέδρους των τριών σλαβικών Δημοκρατιών της, κατά παράβαση και της τότε ισχύουσας συνταγματικής τάξης των τριών Δημοκρατιών και της ΕΣΣΔ, αλλά και του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος για την ΕΣΣΔ που οργάνωσε ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ τον Μάρτιο του 1991. Μια «διαδικασία» που πληρώθηκε πανάκριβα και από τους λαούς της πρώην ΕΣΣΔ και από την ανθρωπότητα συνολικά.
Το να γίνεται ένα τέτοιο έγκλημα, ένας τέτοιος βίαιος ξεριζωμός των Αρμενίων έναν αιώνα μετά τη γενοκτονία τους, που υπήρξε το πρότυπο και ενέπνευσε την πολιτική των Γερμανών Ναζί (το Ολοκαύτωμα δηλαδή, το κράτος των θυμάτων του οποίου υποστηρίζει τώρα το Μπακού!!!), αλλά και έναν αιώνα μετά τη διακήρυξη, από την Ρωσική Επανάσταση, του Δικαιώματος των Εθνών στην Αυτοδιάθεση, δείχνει ασφαλώς σε ποιόν βάρβαρο και προϊστορικό κόσμο ζούμε.
Ελπίζει κανείς ότι, από τη μια η άνοδος των BRICS και των αντιπάλων της μονοπολικής δυτικής κυριαρχίας επί του πλανήτη, αφετέρου η παγκόσμια αφύπνιση των λαών θα βοηθήσει να προοδεύσουμε προς μια δίκαιη παγκόσμια τάξη που μοιάζει όλο και περισσότερο η αναγκαία προϋπόθεση ακόμα και για την επιβίωση της ανθρωπότητας.
Προς το παρόν όμως κάναμε ένα τεράστιο βήμα προς τα πίσω που θα έχει πολύ επικίνδυνες συνέπειες.
ΥΓ. Το άρθρο αυτό γράφτηκε «εν θερμώ», ως αντίδραση στο παραπάνω άρθρο του Countercurrents περί «μαζικής μεταναστεύσεως», περιλαμβάνοντας όμως και ορισμένες προφανείς νύξεις για τον ρόλο της Τουρκίας και του Ισραήλ που είναι αρκετά θορυβώδης και δεν τον κρύβουν εξάλλου. Δεν συνιστά ασφαλώς μια πλήρη ανάλυση του γεωπολιτικού σκηνικού, που θα όφειλε να περιλάβει επίσης την πολιτική των ηγεσιών του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, της Αρμενίας, της Ρωσίας, του Ιράν, της ΕΕ και των ΗΠΑ, που όλες τους εμπλέκονται σε αυτή την υπόθεση. Ελπίζουμε να μας δοθεί η ευκαιρία να επανέλθουμε εξετάζοντας το σύνολο των πάρα πολλών παραγόντων που εμπλέκονται σε αυτή την υπόθεση.
(1) Το επιχείρημα που χρησιμοποιούν οι οπαδοί του πάση θυσία σεβασμού των συνόρων των μετασοβιετικών κρατών δεν στέκει στην πραγματικότητα, ούτε από νομική, ούτε από πολιτική άποψη. Η διάλυση της ΕΣΣΔ (όπως και της Γιουγκοσλαβίας) έγινε χωρίς σεβασμό της ισχύουσας στην ΕΣΣΔ νομιμότητας – που όμως επικαλούνται για τα σύνορα – και με σαφή παραβίαση του δικαιώματος των εθνών στην αυτοδιάθεση, που συνιστά θεμελιώδες δικαίωμα αναγνωρισμένο από τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ (εξάλλου η διάλυση της ΕΣΣΔ έγινε κατά σαφή παραβίαση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος του Μαρτίου του 1991, στη διάρκεια του οποίου η συντριπτική πλειοψηφία των σοβιετικών εκλογέων ψήφισε κατά της διάλυσης της ΕΣΣΔ). Εάν παρόλα αυτά επιμείνει κάποιος ότι καλώς υφίστανται τα σύνορα που αναγνωρίζονται επί τη βάσει της διαδοχής της ΕΣΣΔ και δεν χωρεί καμία αμφισβήτησή τους, θυμίζουμε ότι το σοβιετικό σύνταγμα έδινε τη δυνατότητα σε αυτόνομες δημοκρατίες όπως το Ναγκόρνο-Καραμπάχ να ανεξαρτοποιηθούν από τις μεγαλύτερες σοβιετικές Δημοκρατίες όπου ανήκαν (όπως το Αζερμπαϊτζάν), από τη στιγμή που οι τελευταίες αποφάσιζαν να αποσχισθούν από την ΕΣΣΔ.
Αυτά όλα βέβαια έχουν σχετική σημασία. Το ουσιαστικό είναι αν θέλει κάποιος να δημιουργήσει συνθήκες συνεργασίας και όχι ανταγωνισμού και πολέμων μεταξύ των εθνών της πρ. ΕΣΣΔ.
