Πολλοί Αθηναίοι μπορεί να έχουν έρθει έστω και φευγαλέα αντιμέτωποι με την εικαστική του «γλώσσα», διανύοντας τη βιομηχανική ζώνη της Οδού Πειραιώς, όπου βρίσκονται οι εγκαταστάσεις της ΕΛΑΪΣ, την μάντρα της οποίας φιλοτέχνησε με μια τρομερού πλούτου τοιχογραφία μήκους 120 μέτρων και ύψους 3 και 4 μέτρων.
Ο Στέλιος Φαϊτάκης έφυγε από τη ζωή στα 47 του μόλις χρόνια. «Ριζωμένος στη Βυζαντινή τέχνη», την οποία κατάφερνε να «δέσει» δημιουργικά με άλλες παραδόσεις, ο Φαϊτάκης συμμετείχε σε πολλές διεθνείς εκθέσεις.
Με τα δικά του λόγια:
«Ονομάζομαι Στέλιος Φαϊτάκης, είμαι ζωγράφος, ζω και εργάζομαι στην Αθήνα. Ριζωμένος στη Βυζαντινή τέχνη, ερευνώ, ανακαλύπτω και χρησιμοποιώ μια πληθώρα τρόπων καλλιτεχνικής δημιουργίας που πηγάζουν από διαφορετικές παραδόσεις, όπως τη Μεξικανική μνημειακή ζωγραφική, την τέχνη του Θιβέτ, της Ιαπωνίας, τη σχολή της Φλάνδρας και άλλες.
Επιπλέον, συνδυάζω τις πολιτισμικές παραδόσεις με στοιχεία που προκύπτουν από την προσεκτική παρατήρηση της σύγχρονης παγκόσμιας κουλτούρας. Σεβόμενος τις επιρροές μου, προσπαθώ ταυτόχρονα να διατηρήσω έναν αμιγώς προσωπικό χαρακτήρα και η δουλειά μου να μην αναπαράγει το ύφος των παλιών μαστόρων. Στα έργα μου χρησιμοποιώ όλων των ειδών τις επιφάνειες, σε διαφορετικές διαστάσεις, από μινιατούρες σε χαρτί μέχρι τοιχογραφίες, παντρεύοντας παραδοσιακά με σύγχρονα υλικά και τεχνικές.
Θεματικά, ο πυρήνας της δουλειάς μου είναι η αποκαλούμενη “ανθρώπινη κατάσταση”, η οποία προκύπτει από τα διαρκώς αναπάντητα ερωτήματα της ύπαρξης. Σε αυτό το πλαίσιο, το έργο μου αντλεί την έμπνευσή του από τη θρησκεία και την πνευματικότητα, τη φιλοσοφία, από άλλες μορφές τέχνης, την επιστήμη, τις ανθρώπινες σχέσεις, την ιστορία κ.α και τοποθετεί όλα αυτά τα στοιχεία σε διάλογο μεταξύ τους με σκοπό να δημιουργήσει μια σύνθετη αφήγηση. Η ανθρωποκεντρική ζωγραφική μου περιλαμβάνει σουρεαλιστικά στοιχεία, είναι γεμάτη από αλληγορίες και παράδοξα, χρησιμοποιεί ελεύθερα τη φαντασία ξεπερνώντας την αυστηρά λογική σκέψη.
Η ειρωνεία, το δράμα, οι μεταφορές και οι συμβολικοί κώδικες αποτελούν τα περαιτέρω εργαλεία που συνεργάζονται για να δημιουργήσουν ένα γρίφο, μια παράθεση συγγενών εικόνων με αινιγματικές σχέσεις μεταξύ τους, που πάντα όμως καταλήγουν σε ένα σημείο αρμονικής ισορροπίας.
Θέλησή μου είναι να προσφέρω στον θεατή μια ευκαιρία να αποδράσει από τον ορθολογισμό που επιβάλλει η εποχή της υψηλής τεχνολογίας και της μηχανοποίησης των ανθρώπινων σχέσεων, να βρεθεί σε τόπους που βρίσκονται πέρα από τον χρόνο, να θέσει εκείνα τα ερωτήματα που θα διευρύνουν την αντίληψή του και να βελτιώσει τη σχέση του με τον κόσμο που τον περιβάλλει.
Η Δυτική σκέψη, τείνοντας όλο και περισσότερο προς μια μηχανιστική αντίληψη του κόσμου και του ίδιου του ανθρώπου, έχει συστηματικά απορρίψει έννοιες όπως “μαγεία” και “μυσταγωγία” υποβαθμίζοντας την σημασία τους. Η δουλειά μου είναι εδώ για να συνεισφέρει στο να επανέλθουν εκεί όπου αισθάνομαι πως τους αξίζει να βρίσκονται, ειδικά όταν εμπλέκεται η τέχνη: στην κορυφή των φιλοφρονήσεων».
