Για το ηθικό και νομικό δικαίωμα της παλαιστινιακής αντίστασης και οποιασδήποτε εκδοχής της τελευταίας να πολεμήσει εναντίον της παράνομης ισραηλινής κατοχής και του απαρτχάιντ δεν υπάρχει κανένα ερώτημα και καμία αμφισβήτηση. Φυσικά, οι πληρωμένες γραφίδες θα γράψουν χιλιάδες δακρύβρεχτες λέξεις και θα προσπαθήσουν να μιλήσουν για τρομοκράτες αλλά, το τρομοκρατικό, ρατσιστικό σύστημα είναι αυτό της ισραηλινής κατοχής. Επειδή λοιπόν τόσο το διεθνές δίκαιο, όσο και η ηθική των ελεύθερων ανθρώπων είναι σαφής, δεν έχει νόημα να ασχολείται κανείς εν προκειμένω με το αν η παλαιστινιακή αντίσταση είχε δικαίωμα να επιτεθεί στις δυνάμεις του Ισραήλ: και το έχει και καλά κάνει που το εξασκεί. Αυτό το οποίο έχει νόημα να δει κανείς είναι η ταπείνωση του Ισραήλ και του μηχανισμού του σε επίπεδο μυστικώς υπηρεσιών και στρατιωτικών δυνάμεων. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η διαμόρφωση μιας εικόνας άτρωτης ισχύος και απόλυτης ασυλίας αποτελεί θεμέλιο της κρατικής ύπαρξης του Ισραήλ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι ιδίως η ακροδεξιά (αν και όχι μόνο) παγκοσμίως λατρεύει και υποστηρίζει ενεργά το κράτος του Ισραήλ ακριβώς για τους παραπάνω λόγους.
Όταν μιλούμε για το Ισραήλ μιλούμε για ένα κράτος το οποίο πέραν του απαρτχάιντ και του προϊόντος εκφασισμού του, έχει επιλέξει να «ζει από το σπαθί». Το Ισραήλ εδώ και δεκαετίες αρνείται να συνάψει μια έντιμη ειρήνη με τους Παλαιστινίους. Σκοτώνει, φυλακίζει, βασανίζει, κλέβει, εθνοκαθαίρει, εγκληματεί με κάθε τρόπο. Βομβαρδίζει γειτονικές χώρες (Ιράκ, Συρία) κατά το δοκούν και οργανώνει δολοφονίες στο Ιράν. Συμμετείχε ακόμη και στην εθνοκάθαρση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Όλα αυτά, το Ισραήλ θεωρούσε ότι μπορούσε να τα κάνει με ασυλία, εξασφαλισμένη από τις μυστικές του υπηρεσίες, τις ένοπλες δυνάμεις του, την υψηλή του τεχνολογία και φυσικά τις ΗΠΑ, οι οποίες μεταξύ άλλων διασφάλιζαν την ανοχή ή και τη συνεργασία ορισμένων αραβικών κρατών στο Ισραήλ.
Ανήκουμε στις λίγες εκείνες ιστοσελίδες στην Ελλάδα, που σημείωναν από καιρό ότι το ισραηλινό σύστημα ασφάλειας είναι πολύ πιο αδύναμο από ό,τι δείχνει. Στην πραγματικότητα, όποιος δεν ανήκε στις γνωστές προπαγανδιστικές ιστοσελίδες, οι οποίες πληρώνονται από ξένες πρεσβείες, έβλεπε ότι το Ισραήλ από χρόνια τρέμει την ιδέα μιας στρατιωτικής εμπλοκής μέσα στη Γάζα, μέσα στο Λίβανο και σε ευθεία αντιπαράθεση με το Ιράν. Δεν είχε καμία διάθεση μετά την εμπειρία του τελευταίου πολέμου στο Λίβανο να διακινδυνεύσει μαζικές απώλειες με χερσαίες δυνάμεις μέσα σε ξένα εδάφη. Οι διαρκείς, βάρβαρες, αεροπορικές επιδρομές στη Γάζα σε καμία περίπτωση δεν κατόρθωσαν να διαλύσουν την παλαιστινιακή αντίσταση εκεί, αλλά αντιθέτως την ενδυνάμωσαν. Άρα ακόμα και η αεροπορική του υπεροχή μειωνόταν ως προς τη στρατιωτική της αξία όπως και η αξιοπιστία των μυστικών του υπηρεσιών σε σχέση με την εξόντωση των πυρήνων της παλαιστινιακής αντίστασης.
Όπως όλοι οι σύμμαχοι των ΗΠΑ, έστρεψε τις ένοπλες δυνάμεις του σε ένα μείγμα σχεδόν αστυνομικών καθηκόντων και «χειρουργικών» επιχειρήσεων με επίκεντρο τις ειδικές δυνάμεις. Άργησε να καταλάβει ότι βρισκόμαστε ξανά στην εποχή των μεγάλων πολέμων, είτε πρόκειται για λαϊκούς στρατούς, είτε για τακτικούς. Όσο το Ισραήλ έδειχνε ολοένα μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στις τεχνολογικές του δυνατότητες και ακόμα χειρότερα στην προπαγάνδα του, διαπράττοντας ύβρι, οι αντίπαλοί του μεθοδικώς μελετούσαν τις αδυναμίες του και κατόρθωσαν να το ξεπερνούν σε μια σειρά στρατιωτικών μέσων. Η περίπτωση του «Σιδερένιου Θόλου» είναι προφανής. Ήταν σαφές ότι ο «Σιδερένιος Θόλος» ως αμυντικό σύστημα υπερτιμάτο κατά πολύ ως προς την αποτελεσματικότητά του, ήδη από τις προηγούμενες συγκρούσεις με την παλαιστινιακή αντίσταση. Παρόλα αυτά, το Ισραήλ επέμενε ότι ήταν σχεδόν άτρωτος. Η αντίσταση τον μελέτησε προσεκτικώς και τελικώς σήμερα τον υπερκέρασε, γελοιοποιώντας το Ισραήλ συνολικώς.
Γελοιοποίησε το Ισραήλ γιατί τσάκισε τον «Σιδερένιο Θόλο» όχι η Χεζμπολάχ, αλλά η πολύ λιγότερο εξελιγμένη Χαμάς, χρησιμοποιώντας χιλιάδες φτηνές ρουκέτες. Επιπλέον, το άνετο πέρασμα της παλαιστινιακής αντίστασης από τη Γάζα στους εποικισμούς αποδεικνύει μια κάκιστη κατάσταση του στρατού ξηράς. Ο ισραηλινός στρατός ήταν απών από τα «σύνορα». Αντιθέτως, αποδείχτηκε ότι η αντικατασκοπεία της αντίστασης και του άξονα της αντίστασης είχε χαρτογραφήσει προσεκτικώς και αποτελεσματικώς εγκαταστάσεις και πρόσωπα μέσα στο Ισραήλ, ενώ επιπλέον τα τεχνολογικώς προηγμένα συστήματα επιτήρησης των συνόρων του μπλοκαρίστηκαν από αυτά των δυνάμεων της αντίστασης. Με άλλα λόγια, το αμυντικό δόγμα και διάταξη του Ισραήλ απέτυχε παταγωδώς, εξ ου και μέσα σε λίγες ώρες, η παλαιστινιακή αντίσταση πέτυχε να καταλάβει μια έκταση μεγαλύτερη από ολόκληρη τη Γάζα. Το σοκ για το Ισραήλ είναι τεράστιο και οι στρατιωτικές του επιλογές στην πραγματικότητα είναι πολύ περιορισμένες.
Πολιτικώς, όλα αυτά τα χρόνια, το Ισραήλ «πέτυχε» να αναστήσει την παλαιστινιακή αντίσταση ακόμα και στη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη μετά τη συστηματική πολιτική της απαξίωσης της Παλαιστινιακής Αρχής. Επρόκειτο για στρατηγική επιλογή αναίρεσης της λύσης των δύο κρατών, προκειμένου να προωθήσει τη λύση της εθνοκάθαρσης και των «μπαντουστάν». Προφανώς, το κατεστημένο του Ισραήλ έκανε αυτήν την επιλογή θεωρώντας ότι είναι αδύνατο να ηττηθεί. Αποδείχτηκε ότι έκανε λάθος.
Το Ισραήλ όμως έκανε και ένα ακόμα λάθος, το οποίο ίσως πληρώσει πιο ακριβά από όλα: «πέτυχε» εδώ και δεκαετίες (μαζί με τις ΗΠΑ), με πολύ κόπο είναι η αλήθεια, να ατσαλώσει και να εξαναγκάσει το Ιράν να αποκτήσει υπερσύγχρονο οπλισμό, τεχνογνωσία, να συσφίξει σχέσεις διεθνώς, αλλά και να διαμορφώσει δίκτυα άσκησης επιρροής σε όλη τη δυτική Ασία και ανατολική Μεσόγειο, μέχρι και μέσα στα κατεχόμενα εδάφη. Το ανέδειξε σε περιφερειακή υπερδύναμη με παγκόσμια επίδραση. Το Ισραήλ εκπαίδευσε στρατιωτικώς, τεχνολογικώς και πολιτικο-ιδεολογικώς όλους τους εχθρούς του και περισσότερο από όλους, τον μεγαλύτερο. Το πληρώνει με κόστος που δεν υπολόγιζε.
Δίπλα σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε τις στρατηγικές διεθνοπολιτικές επιλογές του Ισραήλ, όπως και τις εσωτερικές του πολιτικές. Στο πλαίσιο του εξελισσόμενου υβριδικού παγκοσμίου πολέμου, το Ισραήλ, ενώ αρχικώς προσπάθησε να κρατήσει κάπως ισορροπημένες αποστάσεις ως προς τη Ρωσία, γρήγορα ταυτίστηκε με τις ΗΠΑ και με την Ουκρανία, ενώ παραλλήλως (και σε αντίθεση με τους προπαγανδιστές του με το αζημίωτο εν Ελλάδι) συνεργάστηκε στενά και με την Τουρκία στο άνοιγμα δευτέρου μετώπου, δια της εθνοκάθαρσης του Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Η σημερινή ανακοίνωση της Ρωσίας θυμίζει στο Ισραήλ ότι η εκδίκηση στη Μέση Ανατολή (και όχι μόνο) είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο έως παγωμένο.
Κυρίως όμως είναι εντυπωσιακό πόσο μακριά δείχνουν οι ΗΠΑ από το πεδίο μάχης και μάλιστα από ένα πεδίο μάχης το οποίο εξελίσσεται μέσα στο Ισραήλ. Εκεί που τα πανάκριβα οπλικά συστήματα δεν βοηθούν, αλλά χρειάζεται να μπει πεζικό, οι δυτικές δυνάμεις και οι σύμμαχοί τους δείχνουν μέχρι πρότινος αδιανόητη αδυναμία.
Ακόμα και οι Συμφωνίες του Αβραάμ έδειχναν εν πολλοίς «χάρτινες» ήδη πριν από τα πρόσφατα γεγονότα, πολύ περισσότερο δε μετά από αυτά. Οι αραβικές χώρες επέλεξαν συμφωνίες συμφέροντος στη βάση της ισχύος του Ισραήλ και των ΗΠΑ. Όσο αυτή η ισχύς φθίνει, οι συνθήκες αλλάζουν. Ήδη, η Σαουδική Αραβία φρόντισε έστω ρητορικώς να «δείξει» προς την πλευρά του Ισραήλ και της κατοχής σε ό,τι αφορά τις ευθύνες για τα εξελισσόμενα γεγονότα. Την ακολούθησε μια σειρά αραβικών κρατών (και όχι μόνο οι συνήθεις ύποπτοι). Όσο το Ισραήλ παραμένει στη μονοδιάστατη εξωτερική του πολιτική, όλη η περιοχή αλλάζει δραματικώς. (Μας θυμίζει κάτι αυτό;). Θα μπορούσαμε (αν ήμασταν λίγο πιο πονηροί) να δούμε τα γεγονότα υπό ένα ελαφρώς διαφορετικό πρίσμα: όπως ακριβώς οι ΗΠΑ προσπαθούν να ανοίξουν νέα μέτωπα έναντι της Ρωσίας, το ίδιο είναι λογικό να θέλει να πετύχει έναντι των ΗΠΑ και η Ρωσία (που δεν χαρακτηρίζει τη Χαμάς τρομοκρατική οργάνωση και διατηρεί επαφές μαζί της). Μια εξαιρετική επιλογή λοιπόν θα ήταν ένα μέτωπο στο Ισραήλ, το οποίο εκτός όλων των άλλων απαιτεί μεταφορά πολύ μεγάλων ποσών από τις ΗΠΑ, τα οποία μάλιστα ενδεχομένως θα αφαιρεθούν από την Ουκρανία.
Ταυτοχρόνως, το Ισραήλ αγκάλιασε όχι μόνο την πολιτική απαρτχάιντ (αυτό το είχε κάνει εδώ και καιρό άλλωστε), αλλά και τον εκφασισμό του. Αυτή η επιλογή όχι μόνο κατέστησε πιο δύσκολη τη διεθνή του καμπάνια άσκησης επιρροής, αλλά επιπλέον προκάλεσε ρήγματα στο εσωτερικό του. Όπως και στην περίπτωση της Ουκρανίας, ο εκφασισμός καταστρέφει τις χώρες που τον αγκαλιάζουν και στο επίπεδο της ασφάλειας, παρά τις μεγαλοστομίες.
Έχουμε λοιπόν μια σειρά συνθηκών οι οποίες καταδεικνύουν σχεδιασμό και μαχητικές ικανότητες, τις οποίες ούτε που φανταζόταν το Ισραήλ ότι διαθέτουν οι αντίπαλοί του. Η αντίδρασή του την πρώτη μέρα είναι εντυπωσιακώς ασθενής από στρατιωτικής απόψεως και αμήχανη ως προς το σχεδιασμό της. Οι βομβαρδισμοί εναντίον της Γάζας, όσο σκληροί και να είναι, δεν αποτελούν τίποτα το νέο. Η αμηχανία του Ισραήλ προδίδεται από το γεγονός ότι ο Νετανιάχου «έδειξε» το Ιράν ως υπεύθυνο, αλλά προανήγγειλε πόλεμο εναντίον της Χαμάς και μόνο. Διέρρευσε δε ότι σχεδιάζει χερσαία εισβολή στη Γάζα, ενώ ταυτοχρόνως διεξάγει (μάλλον) μυστικές διαπραγματεύσεις με τη Χαμάς μέσω των γνωστών διαύλων και ενώ (μάλλον και πάλι) του έχει διαμηνυθεί ότι μια τέτοια επιχείρηση θα προκαλέσει νέο μέτωπο από τη Χεζμπολάχ. Το κυριότερο ζήτημά του είναι ότι και παλαιότερες επιχειρήσεις του στη Γάζα, πέρα από περισσοτέρους νεκρούς δεν έφεραν τη διάλυση της παλαιστινιακής αντίστασης. Τι διαφορετικό λοιπόν θα μπορούσε να πράξει σήμερα, ο αιφνιδιασμένος ισραηλινός στρατός, πέρα από μια επαναφορά σε πλήρη και επίσημη κατοχή της Γάζας; Η απόπειρα δε, για μια νέα, επίσημη κατοχή της Γάζας θα αποδειχτεί εφιάλτης για το Ισραήλ, πολλώ δε μάλλον όταν σήμερα αποδείχτηκε ανεπαρκές μέχρι νεωτέρας να ελέγξει τα δικά του εδάφη. Παρεμπιπτόντως, τόσο στη Δυτική Όχθη όσο και στα παλαιότερα εδάφη του (αυτά που κατέχει από το 1948) δυσκολεύεται να επιβάλλει την ασφάλεια χωρίς να προκαλέσει έναν πλήρη πόλεμο Αράβων και Εβραίων πολιτών του. Η εξαπόλυση δε, ενός γενικευμένου πολέμου εναντίον του εχθρού τον οποίο το ίδιο το Ισραήλ τόσο έντονα δείχνει ως υπεύθυνο, αλλά και τον οποίο τόσο πολύ φοβάται, το Ιράν, θα αποτελέσει εφιάλτη όχι μόνο για το ίδιο το Ισραήλ αλλά και για τις ΗΠΑ.
Εν κατακλείδι, το Ισραήλ πληρώνει το γεγονός ότι «έπαιξε τα χαρτιά» του λάθος εδώ και χρόνια. Πληρώνει την ύβρι του. Πληρώνει το απαρτχάιντ και τον εκφασισμό του. Και δεν διαθέτει καμία καλή επιλογή. Μπορεί να αντιδράσει σαν πληγωμένο θηρίο και μάλλον αυτό θα κάνει, αντί να αλλάξει πολιτική. Εξ ου και θα καταβάλλει ακόμα μεγαλύτερο κόστος.
